Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- I Worry You & Where Are You -
( ผมเป็นห่วงคุณและคุณอยู่ที่ไหน ) 
 

“เป็นไง”
 
 
        สาวเรือนผมสีแดงผู้สวยเจิดจรัสที่สุดในกลุ่มโบว์ลิ่งอย่าง ‘พิมพ์’ เอ่ย ขึ้นทันทีเมื่อแก็งเด็กรุ่นน้อง ม.4 สามคนเดินมาถึงสถานที่ลับๆหลังโรงเรียนหรือเรียกได้ว่าส่วนตัวที่สุดสำหรับ กลุ่มโบว์ลิ่งและไม่มีใครกล้าเหยียบเข้ามาแล้ว 
 
 
“เรียบร้อย” น้องเด็ก ‘หัวโจก’ ทำท่าปัดๆมือตัวเองแล้วเหยียดยิ้มให้ทั้งพิมพ์ เฟื้องฟ้า และจินนี่แก็งสามสาวรุ่นพี่
 
 
“ง่ายขนาดนั้นเลย?” พิมพ์เค้นเสียงถาม
 
 
 “เห๊อะ! ยัยนั่นอ่อนขนาดนั้น จัดการไม่ยากหรอก”
 
 
“ก็ดี” พิมพ์กอดอกแล้วแบมือข้างหนึ่งไปที่จินนี่
 
 
        และจินนี่ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เบ๊’ ที่ สุดของกลุ่มก็คงจะที่รู้หน้าที่ของเธอว่าเธอต้องทำอะไร เธอจึงรีบหยิบซองสีน้ำตาลในกระเป๋าของพิมพ์ที่ให้เธอถือเอาไว้ที่คาดเดาไม่ ยากเลยว่าในซองนั้นมันคือเงินก้อนโตที่คนอย่างพิมพ์ยอมจ่ายเท่าไหร่ก็ได้ เพื่อให้มีคนทำในสิ่งที่เธอต้องการ
 
 
        จนกว่าเธอจะสะใจ!
 
 
“ก็บอกแล้วว่าแผนนี้เด็ด” คนคิดแผนทั้งหมดอย่างเฟื้องฟ้าเอ่ยขึ้นบ้าง
 
 
       ใช่! เรื่อง ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นแผนของพวกกลุ่มโบว์ลิ่งที่จะทำให้มีคนแอนตี้แก้ว เยอะๆด้วยเรื่องโทโมะยังไงล่ะ  พวกเธอทำเป็นปล่อยแก้วไปทั้งๆที่สั่งให้มีคนแอบตามถ่ายรูปของแก้วเวลาคุย กับผู้ชายในมุมที่ส่อเหมือนว่า ‘อ่อย’ ให้ได้มากที่สุดโดยจ่ายไม่อั้น
 
 
        เมื่อได้ช็อตเด็ดที่ ‘ไม่คาดฝัน’ ของแก้วกับโทโมะ ถึงแม้พิมพ์จะโกรธและหัวเสียเอามากๆ แต่สิ่งที่เธอทำในตอนนี้มันก็ทำให้เธอสะใจสุดๆแล้ว!
 
 
       เพราะ ว่าช่วงพักกลางวันของวันนี้นั้นเธอสั่งให้เจ้ารุ่นน้องสามคนนี้เอาภาพพวก นั้นมันตัดแปะที่หน้าห้อง 5/2 ของแก้วโดยที่ไม่มีใครเห็นเพราะลงไปพักกลางวันกันหมดแล้ว จนมันเกิดเรื่องขึ้นยังไงล่ะ! แต่ความสะใจของพิมพ์ก็อยู่ที่แก้วที่มีแต่คนซ้ำเติมและแอนตี้กันไปต่างๆนาๆนั่นเอง
 
 
       จนแก้วโดนด่าว่าแบบไปในทางไม่ดีเอาเสียเลย
 
 
        จนล่าสุดนี้ ที่เป็นภารกิจสุดสะใจของพิมพ์ก็คือ...ให้รุ่นน้องพวกนี้ไปจัดการกับแก้วเอา ให้แบบไม่กล้าเสนอหน้าอยู่ที่นี่ในตอนนี้ได้อีกต่อไป!
 
 
“อ่ะนี่ สำหรับผลงานที่ยอดเยี่ยม” พิมพ์เหยียดยิ้มให้รุ่นน้องพวกนั้นก่อนจะส่งเงินให้คนที่เป็นหัวโจกของกลุ่ม
 
 
“ของหมูๆพี่  ตามจริงอ่ะนะอยากจะทำมากกว่าตบด้วยซ้ำ” เด็กคนที่เป็นหัวโจกเหยียดยิ้มออกมาหลังจากที่พูดจบและรอยยิ้มนั้นฟื้องฟ้าที่ซึ่งรู้จักกับเด็กคนนี้พอตัวจึงรู้เลยว่า
 
 
         เด็กผู้หญิง ม.4 คนนี้อยากจะ ‘ทำอะไร’...
 
 
“อย่าน่า ยัยนั่นมันไม่สนุกหรอก” เฟื้องฟ้าบอก
 
 
“ก็หน้าตาดีนะ แถมหุ่นก็ ‘น่าลอง’”
 
 
        หลังจากคำนั้นเอ่ยขึ้นพิมพ์กับจินนี่ถึงกับอ้าปากหวอเมื่อได้รับรู้ว่าเด็กคนนี้ออกท่าทางเป็น ‘เลสเบี้ยนแบบจิตๆ’ ซึ่งคนแบบนี้น่ากลัว แต่มีน้อยคนนักที่จะมองออก อ่าห้ะ! เด็ก คนที่เป็นหัวโจกนั้นเป็นเลสแต่ว่าที่ต้องทำเป็นด่าว่าเหมือนว่าเป็นเด็ก ผู้หญิงแอบปลื้มรุ่นพี่กลุ่มเคโอติคจนโมโหต้องตามไปตบกับผู้หญิงที่เป็นข่าวนั้น
 
 
        ...มันเป็นเพียงแค่การแสดงละครของเด็กหัวโจกคนนี้เท่านั้นแหละ!
 
 
“นะ...นี่เป็นเลสเหรอ?” จินนี่ถามอย่างไม่เชื่อ
 
 
“ก็ได้ทั้งชายทั้งหญิงอ่ะพี่  แต่ตอนที่เห็นเลือดที่มันออกตรงมุมปากยัยนั่นอ่ะ โคตรอยากจะซับเลือดให้เลยว่ะ”เมื่อพูดจบเด็กคนนั้นก็หันไปหัวเราะกับเพื่อนๆอีกสองคน “งั้นไปแล้วพี่ ไว้งานหน้าอยากเรียกมาใหม่ก็ไม่ว่านะ >_O”
 
 
“เออ”     
 
 
        เมื่อพิมพ์บอกเด็กคนนั้นก็ยิ้มที่มุมปากก่อนจะขยับหัวเป็นเชิงบอกเพื่อนอีกสองคนของเธอว่า ‘ไปได้แล้ว’ อะไรทำนองนี้เลย  เธอเดินเอามือตบถุงซองเงินก้อนโตที่อยู่ในมือก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนี้ด้วยท่าทางสบายอารมณ์สุดๆ
 
 
 
“ยัยเด็กคนนั้นน่ากลัวจัง เฟื้องฟ้า Y^Y” จินนี่เอ่ยแล้วเดินมาเกาะที่แขนของเฟื้องฟ้า  พิมพ์ที่เห็นเช่นนั้นก็กลอลตาขึ้นลงเหมือนรำคาญหน่อยๆว่า
 
 
 
        จะน่ากลัวอะไรนักหนา!?
 
 
“เฉยๆอ่ะ” พิมพ์เค้นเสียงพูดแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างสบายอกสบายใจโดยที่เธอไม่สนสักนิดเลยว่าคนที่เธอกลั่นแกล้งด้วยความรุนแรงแบบนั้น  
 
 
        ณ ตอนนี้จะเป็นยังไง เพราะพิมพ์หล่อนรู้แค่ว่า...‘ฉันสะใจเป็นพอ! หึ!’
 
 
[ บันทึกพิเศษ : โทโมะ ]
 
 
“ฮะ? แก้ววิ่งหนีแกเข้าห้องน้ำ??”
 
 
“เออดิ ฉันตามเข้าไปขอจะคุยด้วย แต่แก้วไม่ยอมออกมา”  
 
 
 
        หลัง จากที่ผมนัดมาเจอกับพวกเพื่อนๆตรงหลังโรงเรียนที่นั่งประจำของพวกเราเพื่อ ที่จะได้ไม่มีใครมาสอดรู้สอดเห็นเรื่องของผมอีก และหลังจากที่เล่าๆไปว่าเกิดอะไรขึ้นมาบ้างและผมไปทำอะไรให้แก้ววิ่งเข้า ห้องน้ำไปหลบผมแบบนั้นไอ้พวกเพื่อนๆก็พากันยกมือกุมขมับ
 
 
         เหมือนเป็นเชิงจะบอกว่า ‘แกเนี่ยนะ! ><!’ อะไรทำนองนี้เลย
 
 
         อะไรวะ! แล้วจะให้ผมทำยังไงอ่ะ =[]=;;;;
 
 
        ก็ผมพยายามจะหาทางคุยกับแก้วแล้วให้เธอยอมพูดกับผม แต่เธอมาเงียบแล้วก็ทำท่าทางเย็นชาใส่ผมแบบนั้นผมก็อดที่จะอารมณ์เสียไม่ได้น่ะสิ ><!
 
 
        ใช่! ผมรู้ว่าผมเป็นคนที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้เอง แต่ขอแค่พูดกับผมหน่อยจะได้มั้ย?  แบบเป็นคำพูดที่ไม่ใช่การผลักไสไม่ใช่เฉยชาใส่ ผมรู้ว่าผมสมควรโดนแบบนั้น แต่...ผมอยากได้ยินเสียงแก้วในแบบเมื่อก่อนจริงๆนะ อยากเห็นเธอทำหน้าอึนๆมึนๆใส่ผมจนต้องโดนผมดุ
 
 
 
                 ‘นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำอะไรแบบนี้กับเรานะ...โทโมะ’
 
 
 
         ‘ไม่มีสิทธิ์’ เจอคำนี้ไปผมเจ็บว่ะ...
 
 
“ก็แกไปพูดแบบนั้นทำไมว๊า >O<!” ป๊อปปี้พูดแล้วเอามือเกาๆหัวตัวเองจนยุ่งเหมือนกับจะบอกว่าผมนี้มัน ‘ใช้ไม่ได้!’
 
 
“ก็ฉันไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้นี่หว่า” ผมบอกเสียงยานคางเหมือนเบื่อเต็มทน >^<!
 
 
        ให้ตายเหอะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะมีอาการแบบนี้ในรอบหลายปี เพราะมันไม่เคยเกิดขึ้น! ผมไม่เคยมีท่าทีตัดพ้อแบบนี้เลยนะครับ จนกระทั่งวันนี้แหละ...ที่ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงคนหนึ่งที่มีนามว่า ‘แก้วใจ’ แต่บอกตรงนี้เลยว่า
 
 
         ถึงแม้จะต้องเสียฟอร์มให้ใครๆเห็นว่าผมต้องการแก้วมากแค่ไหน ผมยอม...
 
 
          ยอม...เพื่อที่จะได้แก้วคนเดิมกลับคืนมา...
 
 
“ดูจากอาการ ‘พูดมาก’ ขึ้นก็น่าจะรู้แล้วน่ะ” ไอ้จองเบมองผมอย่างล้อๆ เออ ยอมรับว่า ‘พูดมาก’ ขึ้นเพราะเรื่องแก้วนี่แหละวะ >O<!
 
 
“แกอ่ะ ไม่ควรที่จะไปพูดแบบนั้น” ป๊อปปี้พูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง “เพราะผู้หญิงอ่ะ เขาจะคิดว่าเราแค่อยากเอาชนะเพื่อให้เธอตอบในสิ่งที่เราต้องการ”  
 
 
“อ้าว? แล้วแกจะให้ไอ้โทโมะมันพูดยังไงวะ” เขื่อนเอ่ย
 
 
“ก็แค่...พูดออกมาจากใจอ่ะ แต่ตอนนี้ฉันว่าคำพวกนั้นคงไม่มีความหมายหรอก ถ้าแก้วทำเมินแกแบบนี้ ถึงแกพูดไปเขาก็เมินแกอยู่ดีนั่นแหละ = =;;;”
 
 
“อ้าว =[]=;;;”
 
 
“ทางที่ดีตอนนี้แกก็ควรจะจับตามองแก้วอยู่ห่างๆก่อนนะ”
 
 
“ไม่! ฉันจะไม่ยอมให้ยัยนั่นอยู่ห่างจากฉันหรอก” ผมเถียงขึ้นมาอย่างทันควันแต่พอผมพูดขึ้นแบบนั้นแล้วไอ้ป๊อปปี้ก็หันไปยิ้มแล้วยักคิ้วให้กับบรรดาเพื่อนๆที่เหลือจนผมรู้แล้ว่าพวกมัน
 
 
“เอ๊ะนี่พวกแก...”
 
 
 
“กะแล้วววววว” >>> เขื่อน
 
 
“ชัว” >>> เคนตะ
 
 
“รักมากย่อมหวงมาก พอหวงมากย่อมหึงมาก และพอหึงมากก็อยากอยู่ใกล้ๆมากกกกก  กิ้วๆๆๆๆ”
 
 
        ผมถึงกับยืนกอดอกแล้วเหมือนว่าจะกัดปากยิ้มหน่อยๆ เมื่อพวกมันมาแอบวาง ‘แผนลองใจ’ แกล้ง ผมแบบนี้  ก็แน่แหละครับพวกมันคงอยากจะให้ผมเชื่อใจตัวเองว่าชอบแก้วจริงๆถึงได้ทำแบบ นี้ให้ผมมั่นใจมากขึ้นว่าผมต้องการแก้วเพียงคน...คนเดียวจริงๆ
 
 
         ถึงแม้ว่าผมจะสร้างปมในใจไว้ให้ตัวเองมากมายจนยากที่จะถอน แต่พอได้ปล่อยให้มันลอยไปในอย่างที่มันจะเป็น ผมก็รู้แล้วว่าตอนนี้ผม ‘รักใคร’...
 
 
“แล้วตอนนี้แกรู้รึยังล่ะว่าควรจะทำอะไร” เคนตะถามแล้วมองหน้าผม ผมก็พยักหน้าตอบกลับไป
 
 
“ป่านนี้แก้วคงเดินขึ้นไปบนห้องแล้วมั้ง”
 
 
        เมื่อ ไอ้จองเบเอ่ย  ผมยืนนิ่งอยู่แค่แป๊บเดียวเท่านั้นก่อนที่จะเดินปลีกตัวออกมาจากตรงนั้นท่าม กลางสายของเพื่อนตัวเอง ซึ่งพวกมันก็คงรู้แหละว่าผมจะไปไหน  และตอนนี้ผมกำลังเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองเพื่อไปหายัยตัวเล็กนั่นอีก ครั้ง  ตอนแรกน่ะผมกะจะรอแก้วจนกว่าเธอจะยอมออกมาคุย
 
 
         แต่มาคิดอีกที...ไม่ดีกว่า  เพราะเธอคงไม่อยากเจอผมในตอนนั้น แถมผมยังพูดจากวนประสาทเธอไว้อีกและนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอโมโหจนวิ่งหนี ผมไป
 
 
“เอาวะ” ตอนที่ผมเดินขึ้นมาจนถึงชั้นสอง ผมก็พูดบอกให้กำลังใจตัวเองว่าจะต้องง้อแก้วให้ได้
 
 
        แต่ทว่าพอเดินขึ้นมาจนถึงหน้าห้อง 5/2 ที่ตอนนี้ไม่มีรูปพวกนั้นแปะติดอยู่แล้ว ( สงสัยพวกเพื่อนผมมันคงจัดการให้หมดแล้วแหละ ) จังหวะนั้นที่ผมเดินขึ้นมา พวกนักเรียนห้องของแก้วก็มองมาที่ผมกันใหญ่เหมือนสงสัยว่าผมขึ้นมาทำไมกัน  แต่ผมไม่สนหรอกว่าพวกนั้นจะมองยัง ที่ผมสนคือยัยตัวเล็กนั่นคนเดียว
 
 
         ผมชะเง้อคอมองหาต้นสนแต่ทว่าภายในห้องกลับไม่มีเธอเลย...
 
 
         เธอไปไหนนะ? ยังไม่ขึ้นมาเหรอ? หรือว่ายังอยู่ที่ห้องน้ำ?  
 
 
“โทโมะมาหาใครหรอ?” ผู้หญิงที่อยู่ห้องเดียวกันกับแก้วเอ่ยถามเมื่อเธอกำลังนั่งอยู่ตรงโต๊ะหลังห้อง
 
 
“แก้วน่ะ รู้มั้ยว่าเขาอยู่ไหน” ผมถาม
 
 
“อ้าวไม่ได้อยู่กับโทโมะหรอกหรอ”
 
 
“ปล่าว” ผมส่ายหน้า
 
 
“อืม ก็ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ไม่เห็นขึ้นมาเลยนะ” เธอบอกด้วยสีหน้าจริงจัง ( แบบหลอกๆ )  
 
 
         แต่ผมรับรู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นคนดีจริงใจอย่างที่เห็นๆกันหรอก มองผมด้วยสายตาแวววาวขนาดนั้น พูดหวานเสียงใสออกแอ๊บขนาดนี้น่ะ  เฟค!  ผม น่ะเจอมาหมดแล้วไอ้พวกพูดดีทำดีหวังผลทั้งๆที่ในใจนั้นคิดแต่เรื่องไม่ดี ผมรู้ ว่ามีหลายคนเลยในห้องนี้ที่ไม่ชอบแก้วเพราะว่ามีเรื่องแบบนั้นกับผม
 
 
        และตอนนี้ผมก็เป็นห่วงยัยนั่นมากด้วย
 
 
“อ้อ” ผม พูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้อง 5/2 มาและระหว่างที่ผมกำลังเดินลงบันไดมานั้นผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกันจนทำให้ผม หยุดเดินก้าวขาลงเดินบันไดทันที
 
 
         ก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอกนะถ้าหัวข้อสนทนาของเสียงสองเสียงนั้นไม่มีชื่อของแก้วเอ่ยอยู่ด้วย!
 
 
“สภาพนี่แบบ ตอนเดินออกไปนอกโรงเรียนอ่ะ โหยเลือดเต็มมุมปากอ่ะ”
 
 
“สงสารนะ แต่ก็สะใจว่ะ เห๊อะ! โดนซะบ้าง แรดเงียบแบบนั้นอ่ะสมควร”
 
 
“อืมดิ น่าสมเพชว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
 
 
“เออใช่ และฉันว่านะพี่โทโมะอ่ะ...!!”
 
 
        เมื่อ ยัยผู้หญิงคนที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับผมเงยหน้าขึ้นมาเจอผม เห็นว่าผมยืนอยู่ตรงขั้นบันไดและกำลังมองไปที่เธอกับเพื่อนนิ่งๆ ยัยนั่นจึงตกใจจนพูดไม่ออกพร้อมกับดึงยื้อเพื่อนตัวเองที่ยังไม่ได้มองมาเอา ไว้เหมือนกะว่าจะให้หยุดเดิน แต่ว่า เห๊อะ! คำพูดของพวกเธอเมื่อกี้น่ะ
 
 
        ฉันได้ยินหมดแล้ว!
 
 
“พี่โทโมะทำไมว๊า>O<!” ผู้หญิงเพื่อนของยัยคนที่ตกใจมองผมอยู่ถาม และเมื่อเธอมมองสายตาของยัยคนเพื่อนขึ้นมาเจอผม ก็จึงกับตกใจไปตามๆกัน “เฮือก! OoO!!! ”
 
 
“( - - )!!!”
 
 
“พะ...พี่โทโมะ”
 
 
เอื๊อก...
 
 
         ตกใจเลยสิ หึ! ฉันได้ยินเสียงกลืนน้ำลายเพราะความกลัวของพวกเธอนะ!
 
 
“ว่ามั้ย?” ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงก่อนจะเค้นเสียงพูดแล้วเดินลงไปหายัยพวกนั้นช้าๆ ส่วนยัยพวกนั้นก็รีบพากันถอยหลังกรูดไปจนติดกำแพงอีกฝั่ง “ว่า...การที่เอาคนอื่นมาพูดในทางไม่ดีน่ะมันไม่สมควร”
 
 
        หลัง จากที่ผมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกและเรียบนิ่งแล้วกราดสายตามองยัยผู้หญิง สองคนนั้นที่ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าของตัวเองขึ้นมามองสบสายตากับผมเลยด้วย ซ้ำ  เพราะว่าคงกลัวด้วยน่ะสิ แต่ผมไม่ได้จะทำอะไรหร๊อก! ก็แค่จะสั่งสอนด้วยคำพูดสักนิดนึง
 
 
        ก็แค่นั้นเอ๊ง!
 
 
“อะ...เอ่อ...คือว่า...”   
 
 
“ไม่เคยมีใครเคยบอกเหรอ? ว่าถ้าไม่รู้จักใครดีพอแล้วเอาเขามานินทาแบบนี้...มันเสียมารยาท” คำพูดเชือดนิ่มๆของผมยิ่งทำให้คนสองคนตรงหน้ารู้สึกผิดไปตามๆกันเลยทีเดียวจึงเอาแต่เงียบแล้วก้มหน้ากันอย่างเดียวเลย
 
 
        และหยดเหงื่อก็ค่อยๆผุดซึมขึ้นมาบนหน้าผากของยัยสองนี้แล้ว!
 
 
“(Y_Y);;;;”
 
 
“และก่อนที่จะเอาใครมานินทาก็ช่วยย้อนกลับมามองตัวเองซะบ้างนะว่าเราดีเกินไปกว่าเขารึปล่าว ...เพราะถ้าไม่!”
 
 
ปึก!
 
 
“เย้ย/เย้ย”
 
 
        ยัย เด็กสองคนนั้นสะดุ้งเฮือกขึ้นมาเมื่อผมใส่อารมณ์กว่าเก่าโดยการเอามือทุบ กำแพง และมือที่ทุบลงไปนั้นมันเฉียดใบหูของยัยคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆตัวผมไปเพียงนิด เดียวเอง อ่าห้ะ! ใช่! ผมขู่! และจะไม่ทำแบบนี้ด้วยท่าไม่โมโหใครจริงๆน่ะ แต่คนประเภทนี้มันต้องเจอซะบ้าง!
 
 
        นินทาใครไม่นินทา มานินทาคนที่แทบจะไม่รู้โลกอย่างแก้วเนี่ยนะ?
 
 
 “แล้วคำพูดที่ว่า ‘แรด’ คำนี้มันสมควรออกมาจากปากของพวกเธอมั้ย?” ผมพูดเสียงดังขึ้นกว่าเก่า “นี่ถ้าเธอสองคนเป็นผู้ชายฉันคงต่อยปากแตกไปนานแล้ว!”
 
 
“แล้วทำไมพี่ต้องโมโหใส่พวกฉันแบบนี้ด้วยล่ะคะ Y^Y” ในที่สุดก็ยอมเปิดปากพูดออกมาได้!
 
 
        ‘ทำไมต้องโมโห?’ ถามมาได้เน๊อะ! ผมเองก็คงจะไม่ทำแบบนี้อยู่หรอกนะ ถ้าแก้วเป็นอย่างที่พวกนั้นพูดจริงๆ แต่นี่! ที่พูดมาเนี่ยมันไม่ใช่แก้วสักนิดเลยไงผมถึงต้องไม่พอใจแบบนี้  และจะมาว่ากันไม่ได้หรอกนะ ไม่แคร์!
 
 
“แล้วทำไมพวกเธอจะต้องมานินทา ‘คนของฉัน’ ด้วย! ฮึ?” ผมเค้นเสียงถาม
 
 
         และคำพูดนั้นก็ทำให้ยัยสองคนนั้นเบิกตากว้างพร้อมกับอ้าปากหวอ
 
 
“คะ...คนของพี่?”
 
 
“ยัยนั่น...! เอ่อ แก้วเป็น ฟะ...แฟนพี่เหรอคะ???”
 
 
“แล้วพวกเธอคิดว่า...” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆยัยสองคนนั้นแล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของพวกเธอก่อนจะพูดต่อคำหลังให้ “คนที่ ‘จูบ’ กันน่ะ เขาควรจะเรียกว่าเป็นอะไรกันล่ะ...”
 
 
จึก!
 
 
“ฟะ...แฟนค่ะ Y^Y”
 
 
“เออ! ง่ายๆแค่นี้ทำไมต้องให้บอก” ผมพูดก่อนจะผละตัวออกมาแล้วกระชากคอเสื้อของยัยผู้หญิงคนใกล้ๆตัวเข้ามาหาตัวเอง จนยัยนั่นตกใจจนหน้าเหวอตาโตกันเลยทีเดียว “แล้วที่พวกเธอคุยกันน่ะ แก้วเป็นอะไร!”
 
 
       เมื่อ ผมนึกขึ้นมาได้ว่าที่เมื่อกี้ได้ยินยัยสองคนนี้พูดคุยกันในเรื่องทำนอง เหมือนว่าแก้วโดนอะไรบางอย่างจนเลือดออกอะไรนี่แหละ ผมจึงเค้นคอถามขึ้นทันที
 
 
“มะ...เหมือนจะโดนตบมาคร่า YOY!!!”
 
 
        โดนตบ?!
 
 
“ใครทำ!” ตอนนั้นผมกระชากคอเสื้อยัยนั่นแรงขึ้นอีกจนเพื่อนอีกคนได้แต่ยืนสั่นไม่กล้าแม้แต่จะเข้ามาช่วย  
 
 
“มะ...ไม่รู้ค่ะ ตะ...แต่ว่า...ที่เห็น...เห็น...”
 
 
“เห็นอะไร!!”
 
 
“อ๊า! อย่าต่อย!” เด็กคนนั้นรีบสะบัดมือผลันวันเมื่อเห็นว่าผมทำท่าง้างหมัด ( แค่ขู่ครับอย่าคิดมาก! )
 
 
“ไม่อยากให้ต่อยก็บอกมาเร็วๆ!”
 
 
“คือที่เห็นด้วยตาแก้วเดินตัวเปียกออกนอกโรงเรียนไปแล้วค่ะ พร้อมกับ...บาดแผล Y^Y”
 
 
“ออกไปนานรึยัง...”
 
 
“เอ่อ คะ?”
 
 
“ฉันถามว่าแก้วออกไปนานรึยัง!”
 
 
“สะ...สักพักแล้วค่า YOY!!!”
 
 
“Shit!”
 
 
       ตอน ที่ยัยคนนั้นพูดจบผมก็รีบปล่อยเธอออกแล้วรีบวิ่งลงบันไดไปทันทีทันใด  และไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของผมมันวิ่งนำหน้าไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้สิ ที่รู้ๆในหัวตอนนี้คือ...แก้วไปไหน? แถมเดินออกไปสภาพแบบที่พวกนั้นว่าผมชักจะห่วงเธอมากกว่าเดิมซะแล้ว นี่แก้วกำลังคิดอะไรอยู่วะ?
 
 
        ทำไมเธอถึง...
 
 
ตึกๆๆๆๆ
 
 
กึก!
 
 
“เฮ้อ...เฮ้อ...” ผมถึงกับหอบออกมาเพราะว่าวิ่งออกนอกโรงเรียนมาแล้วกลับไม่เจอแก้วอยู่ตรงบริเวณทางเดินออกไปที่มันจะเป็นซอยทางเข้ามาโรงเรียนเลย “ไปไหนวะ”
 
 
        ผมคิดแล้วหลังจากนั้นก็เหมือนว่าจะนึกอะไรขึ้นได้จึงรีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเลื่อนๆดูเบอร์ลุงวิชัย ( พ่อแก้ว ) จากนั้นผมก็กดโทรทันที
 
 
ตื๊ด...ตื๊ด...
 
 
        และระหว่างที่รอสายของลุงวิชัยผมก็เดินๆแล้วกวาดสายตาหาแก้วไปด้วย เผื่อว่าเธอจะอยู่แถวๆนี้ แต่ปรากฏว่าไม่มีเลย  มันว่างปล่าวไปหมด  ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ริมทางเดินตรงรั้วโรงเรียนก็ไม่มี
 
 
[ ฮัลโหลว่าไงโทโมะ ^^ ]
 
 
“ฮัลโหลครับลุงวิชัย”
 
 
[ ว่าไงลูก มีอะไรจะคุยกับลุงเหรอ ]  
 
 
“เอ่อ คือ...วันนี้ผมลืมเอาหนังสือคณิตมาน่ะครับกะว่าจะขอยืมแก้วหน่อย แต่หาเธอไม่เจอ ยังไงผมขอเบอร์แก้วหน่อยได้มั้ยครับ?” ผมพูดไปแบบเนียนๆเพื่อไม่อยากให้ลุงวิชัยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
 
 
        และแก้วเป็นแบบนั้นผมว่าเธอคงไม่มีทางเดินกลับบ้านแบบนั้นแน่ๆ  เพราะแก้วห่วงความรู้สึกของพ่อเธอจะตาย  ถ้าลุงวิชัยรู้เรื่องว่าเธอโดนทำร้ายร่างกายขึ้นมา  ท่านคงจะห่วงแก้วมากกว่าเดิม  และผมก็คิดนะว่า...แก้วน่ะ เป็นผู้หญิงที่พยายามจะทำตัวเข้มแข็งเสมอ
 
 
         แต่เธอกลับเป็นคนที่อ่อนแอและอ่อนไหวเมื่ออยู่ลับหลังลุงวิชัยกับน้องชายของ เธอเอง...
 
 
[ จบบันทึกพิเศษ : โทโมะ ]
 
 
 
กรึก...ปึง...
 
 
       ฉันเดินหอบร่างอันอ่อนล้าของตัวเองมาจนถึงตู้โทรศัพท์สาธารณะแห่ง หนึ่งใกล้ๆกับโรงเรียนหลังจากที่มือถือของตัวเองนั้นเปียกน้ำจนใช้ไม่ ได้  ระหว่างทางที่เดินมาฉันเอาแต่ก้มหน้าเวลาเดินผ่านใครต่อใคร จนมาถึงที่นี่ที่เป็นจุดที่เงียบพอสมควรและไม่ค่อยมีผู้คนพลุ้งพล่านสักเท่า ไหร่
 
 
กรึก...กรึก...กรึก...
 
 
        ฉันยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วใช้อีกมือหยอดเหรียญบาทใส่ลงไปก่อนจะกดเบอร์โทรหาฟาง
 
 
ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...
 
 
“...”
 
 
ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...
 
 
“ได้โปรดรับหน่อย...” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนหมดแรงเมื่อฟางไม่รับสายสักที
 
 
ตื๊ด...กรึก
 
 
[ ฮัลโหลค่า ^O^// ]
 
 
“ฟาง” ฉันเรียกเมื่อปลายสายกดรับ
 
 
[ อ้าวเฮ้ย? แก้วหรอ? อ้าวทำไมแกเอาเบอร์ตู้โทรมาอ่ะ O_O?]
 
 
“ฉัน...” และไม่รู้ทำไมน้ำตาของฉันจากที่ได้หายไปได้ไม่นานมันกลับเอ่อล้นขึ้นมาอีกรอบ
 
 
[ แก้ว...เป็นอะไรรึปล่าว? ]
 
 
        คำถามนั้นของฟางนั้นทำเอาฉันถึงกับน้ำตาไหลลงมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว เพราะตอนนี้มันเจ็บปวดเหลือเกินฉันเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ และอยากจะระบายให้ใครสักคนฟังเพราะการที่เก็บเรื่องแบบนี้เอาไว้เพียงผู้ เดียวมันยากเกินที่ฉันจะรับไหวจริงๆ
 
 
         มันเจ็บ...
 
 
“อึก...ฟาง...ฮืออือ...”และสุดท้ายเสียงสะอื้นของฉันมันก็หลุดออกมาจนได้
 
 
[ แก้ว...! ] น้ำเสียงฟางตอนนี้บ่งบอกเลยว่าเธอตกใจที่ได้ยินเสียงฉันเหมือนร้องไห้แบบนั้น
 
 
[ แก้วแกอยู่ไหน? ]
 
 
“ฉะ...ฉันไม่รู้...ไม่รู้ ฮือ...”
 
 
        ความ อัดอั้นทั้งหมดที่ฉันมีมันถูกปล่อยโฮออกมาภายในตู้โทรศัพท์นี้ จนมือฉันอ่อนลงแล้วเผลอปล่อยโทรศัพท์ตกลงสายห้อยต่อแต่งขณะที่ร่างของตัวเองก็ค่อยๆเข่าอ่อนแล้วนั่งลงพิงกับกระจกของตู้โทรศัพท์ช้าๆอย่างยากจะควบคุมเอาไว้ไหว และตอนนี้ฉันเหนื่อยจริงๆ
 
 
        ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเรื่อง จริง...ฉันอยากให้มันเป็นเพียง ‘ฝันร้าย’ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วชีวิตฉันจะปกติดีเพราะมันก็เป็นแค่ฝัน
 
 
         ...ขอให้มันเป็นแค่ฝันร้ายได้รึปล่าว....  
 
 
‘บางที...การที่เราแบกรับเรื่องร้ายๆเอาไว้ในใจแต่เพียงผู้เดียว
มันก็สามารถทำให้ใจของเราเจ็บปวดได้ ถึงแม้เราพยายามที่จะเข้มแข็งให้ใครสักคนเห็นก็ตาม
...แต่เรื่องพวกนี้...การระบายให้คนที่เราไว้ใจฟังบ้าง มันก็คงจะดีนะ...’
 
______________________________________________
มาอัพอีกตอนแล้วนะคะ เม้นกันหน่อยนะ^^