Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- I Know... - 
( ฉันรู้แล้ว... )
 

ตี 5 ของเช้าวันต่อมา...
 
 
“ฮืม...ZzZzzz”
 
 
“...”
 
 
       คุณรู้มั้ยครับว่าเมื่อคืนนี้ผมแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืนเลย  ไม่รู้สินะว่าผมเป็นบ้าอะไรเพราะจากที่ผมไม่ได้นอน พอแก้วหลับไปผมก็ลุกขึ้นมานั่งเงยคางมองเธอหลับข้างเตียงนานนับชั่วโมงจน ถึงเช้าเลย 
 
 
        ดูโรคจิตเน๊อะ!  อยากบอกว่าตอนนี้ฝนยังไม่หายตกเลยครับแต่ว่ามันก็จางๆลงบ้างแล้วล่ะ
 
 
        และตอนนี้แก้วก็กำลังหลับลึกเลยใบหน้าขาวอมชมพูกับแก้มป่องๆผมล่ะอยากจะเอา มือไปหยิกที่แก้มของเธอให้หายหมั่นเขี้ยวจังเลยว่ะ
 
 
       เฮ้ย! คิดอะไรวะเนี่ย? หรือผมบ้าไปแล้ว = =;;;
 
 
“ฮืม...”
 
 
“...!” ผมเบิกตากว้างนิดๆเมื่อ แก้วนอนตะแคงหันมาทางผมในขณะที่ผมกำลังจ้องมองเธออยู่นิ่งๆ 
 
 
       และเป็นเพราะว่าผมมองเธออยู่แล้ว พอเธอหันมามันก็ทำให้ใบหน้าของเราใกล้กันมากๆ ลมหายใจอุ่นๆของเธอเป่ารินลงปลายจมูกของผมอย่างแผ่วเบาเหงื่อที่ไหลซิบๆอยู่ ตรงหน้าผากแดงๆเพราะอาการป่วยยังไม่หายดีผมจ้องมองไปที่ใบหน้าของแก้ว
 
 
       จากนั้นผมก็หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองที่ผมพกติดตัวตลอดขึ้นมาซับ ที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา...
 
 
       แก้วก็หลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย ใบหน้าที่ดูไร้เดียงสานั้นทำให้แก้วดูเป็นผู้หญิงที่น่าทะนุถนอมตลอดเวลา ยิ่งเวลาที่เธอทำหน้าอึนๆตาโตๆหน่อยมันยิ่งทำให้เธอดูมึนตึงกว่าเดิม
 
 
       แต่ก็...น่ารักเป็นบ้าเลย
 
 
       เอาตรงๆผมเคยคิดหลายครั้งนะครับว่า...ผมกำลังรู้สึกแปลกๆกับแก้วจนดู เหมือนว่าผมนั้นชอบเธออยู่ลึกๆ  แต่...มันเป็นไปได้เหรอ?
 
 
       ผมกับเธอเจอกันได้ไม่นานเองนะแล้วมันสามารถที่จะรู้สึกแบบนั้นได้เหรอ?
 
 
 
       คง ได้...แต่สำหรับผมแล้วผมยังไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองเริ่มชอบแก้วเพราะว่า มันเร็วไปที่ความรู้สึกนี้จะเกิดขึ้นมา เพราะตอนที่ผมชอบคลอรีนผมก็ใช้เวลานานนะกว่าจะรู้ใจตัวเองจนบอกให้เพื่อนๆใน กลุ่มได้รู้ว่าผมชอบคลอรีน
 
 
 
        และตอนที่เธอปฏิเสธผมเมื่อเทอมที่แล้วตอนที่อยู่ ม.4 ผมเองก็เสียใจมาก...
 
 
 
        สำหรับผม...คลอรีนคือรักแรก...  
 
 
 
        รักแรกที่ผมกล้าบอกกับเพื่อนๆว่าผมคิดอะไรกับคลอรีน...
 
 
 
        ทั้งๆที่ผมแทบจะไม่พูดถึงเรื่องที่ตัวเองอยากจะเก็บเอาไว้เลย แต่กับแก้ว...และถ้าตอนนี้ผมยังทำใจเรื่องของคลอรีนไม่ได้ทั้งๆที่ปากก็ บอกออกไปว่า ‘ผมไม่ได้คิดอะไรแล้ว’ แต่ทำไมกัน...ความรู้สึกบางอย่างมันยังคงค้างคาหัวใจของผมอยู่
 
 
 
   คงอาจจะเป็นเพราะว่าผมแอบชอบคลอรีนมานานหลายปีล่ะมั้ง?
 
 
 
   เพราะเป็นแบบนี้ผมถึงยังไม่อยากจะยอมรับว่าผมรู้สึกแปลกๆกับแก้ว เพราะผมกลัว...กลัวว่า ชะตาจะส่งแก้วมาเพื่อเป็นคนที่ทำให้ผม ‘ลืม’ ว่าผมเคยรักใคร
 
 
 
   ผมอยากที่จะลืมด้วยตัวเองมากกว่าที่จะให้ใครสักคนมาทำให้ช่วยลืม...
 
 
 
   ไม่เคยมีใครเข้าใจผมหรอกว่าผมรู้สึกยังไงอยู่  แม้แต่ตัวผมเองบางครั้งผมยังไม่สามารถที่จะรู้ได้เลย...นี่ผมกำลังสับสนมาก เลยใช่มั้ยครับ?
 
 
“หนาวล่ะสิท่า”
 
 
 
ผมพูดขึ้นมาเมื่อเห็นแก้วทำตัวสั่นๆเพราะว่าคงจะหนาวเพราะอากาศเย็นๆจากสายฝน ที่กำลังตกบางๆอยู่นอกหน้าต่างลมมันคงแทรกเข้ามากระมัง ผมเองก็ยังหนาวเลย
 
 
 
       วินาทีนั้นผมลุกยืนขึ้นก่อนจะขยับผ้าห่มให้เธอจนปิดถึงคอเพื่อให้อุ่น...
 
 
 
       เช้านี้ผมคิดว่าผมคงไม่ได้อยู่ดูเธอหรอกเพราะว่านัดกับไอ้พวกนั้นไว้ ว่าจะไปซ้อมบาสที่สวนเพื่อวอร์มให้ไอ้ป๊อปปี้มันเพราะว่ามันจะไปแข่งบาสระดับ จังหวัดกลางเดือนนี้
 
 
 
“เอ...เช็ดตัวหน่อยดิมั้ยวะ” จู่ๆความคิดนี้ของผมมันก็ดันผุดขึ้นมาได้ว่าน่าจะเช็ดตัวให้แก้วสักหน่อยเพราะว่ามันน่าจะทำให้อาการป่วยลดลงสักนิดนึงก็ยังดี
 
 
 
       คิดแล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องน้ำในตัวห้องนอนของแก้วและจัดการเปิดน้ำ ตรงอ่างล้างหน้าก่อนจะหันไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กๆบางๆมาจุ่มน้ำแล้วบิดให้ แห้งมาด
 
 
 
       เฮ้อ...เกิดมาผมยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะเนี่ย
 
 
 
      จริงๆนะ! >^<!
 
 
 
“ZzzZzz...”
 
 
 
      ผม เดินไปหยุดอยู่ข้างๆเตียงและภาวนาในใจว่าอย่าให้แก้วตื่นมาตอนที่ผมกำลังจะ เช็ดตัวให้เธอเลย คิดไปก็กังวลไปขณะที่จับให้ผ่าห่มเปิดออกมาถึงครึ่งตัวของแก้ว และเมื่อเห็นว่าข้างๆเตียงมันมีเก้าอี้ตัวเล็กสีน้ำเงินผมจึงเลื่อนมันมา ใกล้ๆก่อนจะนั่งลงแล้วก็เช็ดตัวให้แก้ว
 
 
 
       เฮ้ๆๆๆๆ ไม่ได้กะจะแต๊ะอั๋งนะ  แต่ถ้าเกิดปล่อยเอาไว้แบบนี้ยัยนี่ก็ไม่หายไข้น่ะสิคร้าบบบบ
 
 
“...” 
 
 
       ผมนั่งเช็ดตัวให้แก้วเงียบๆไล่จากหน้าผากแดงๆแล้วก็มาที่แก้ม ป่องๆแล้วเลื่อนลงมาซับๆผ้าไปที่คอแดงๆจากพิษไข้ของเธอ และสุดท้ายก็คงหนีไม่พ้นแขนของเธอนั่นแหละ แต่เป็นเพราะว่าแก้วนอนตะแคงผมเลยพยายามจะจับให้เธอนอนหงายเพื่อจะได้เช็ด ได้ง่ายๆ
 
 
 
      โอยทำไมมันยุ่งยากอย่างงี้วะเนี่ย?
 
 
 
      ถ้ายัยนี่ตื่นมาเห็นจะทำไงดีวะ?    
 
 
 
      อ๊ากกกกกก อยากจะบ้า!
 
 
 
       คิดสบทอยู่ในใจไม่ทันไรพระเจ้าก็จงใจแกล้งผมซะแล้ว เพราะในตอนที่ผมกำลังจับให้แก้วนอนหงายร่างกายของเธอก็ขยับเหมือนคนกำลังจะตื่นจนจมูกกับริมฝีปากบางๆของเธอในจังหวะที่หันมานอนหงายก็เฉียดแก้มของผมไป เต็มๆ!
 
 
 
      ไม่เช็ดแม่งละ! อยากจะบ้า! แกล้งแรงไปมั้ยครับท่าน? ><?
 
 
 
      เมื่อหัวคิดเช่นนั้นผมก็รีบผละร่างของตัวเองออกจากแก้วทันที!
 
 
 
“ฟู่ว...แค่นี้คงพอแล้วมั้ง” ผมถึงกับเป่าปากออกมาแต่หน้าแปลกมากๆที่ตอนนี้หัวใจของผมมันสั่นและเต้นแรงแปลกๆ
 
 
 
ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆ
 
 
 
       จะเต้นแรงทำไมวะ! โอ๊ะ! >O<!
 
 
 
       ตอนนี้ผมเหมือนคนที่กำลังออกอาการกะเลอะกะลั่กยังไม่รู้จึงรีบเดิน เข้าห้องน้ำเอาผ้าไปล้างแล้วก็ตากเอาไว้ที่เดิม พอเดินออกมาผมก็มองไปที่แก้วที่กำลังนอนด้วยอาการที่แปลกไปจากก่อนหน้านี้ และตอนนี้หัวใจก็ยังเล่นแรงอยู่เลย
 
 
 
       และด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้หายจากอาการปั่นป่วนบ้าๆนี้ = =;;;    
 
    
       หลังจากที่มองไปรอบๆห้องนอนของแก้วอีกครั้งสักพักสายตาก็กลับไปสะดุด เข้ากับโต๊ะทำงานของเธอที่เมื่อคืนเธอรีบเก็บของนู่นนี่นั่นใส่เก๊ะเอาไว้ เพราะกลัวผมเห็นอะไร แต่เธอเก็บไม่หมดแถมยังรกอีกด้วยมีกระดาษสมุดอะไรกองไว้นักหนาไม่รู้
 
 
 
เกะกะลูกกะตาชะมัด! ><!
 
 
 
“จัดห้องเรียบร้อยหมดยกเว้นโต๊ะทำงานเนี่ยนะ?”
 
 
 
      คิด แล้วผมก็พูดออกมาก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของเธอที่อยู่ติดตรงประตูที่ เปิดออกไปนอกระเบียงแล้วกวาดสายตามองบนโต๊ะของเธอจากนั้นก็...
 
 
 
พรึ่บ!
 
 
 
      ผม จัดการหยิบพวกกระดาษที่แก้วเอากองๆไว้มันจัดๆให้มันเป็นระเบียบแล้วก็วาง เรียงเอาไว้แบบดีๆ  จัดไปมือก็สั่นไปโดยไม่รู้สาเหตุเหมือนกัน
 
 
 
      ผมว่าผมท่าจะบ้าและ = =;;;
 
 
 
ฟึ่บ!
 
 
 
ตุ้บ!  
 
 
 
เอ้าเฮ้ย!!
 
 
 
       เมื่อจัดๆอยู่ดีๆมือผมก็ดันปัดไปโดนสมุดเล่มเล็กโดยบังเอิญและไม่ได้ตั้งใจจนมันตกลงพื้นดังตุ้บ!
 
 
 
 “อื้มมมมม”
 
 
 
ขวับ!
 
 
 
ตึกตักๆๆๆๆๆ
 
 
 
       บิดขี้เกียจได้แต่อย่าตื่นนะ! >O<!!!
 
 
 
       คิดไปใจก็สั่นไปด้วยสายตาผมก็จับจ้องมองที่แก้วที่กำลังบิดขี้เกียจอย่างลุ้นระทึกและในที่สุดแก้วก็...
 
 
 
“อืมมมมม...ZzzzZZz”
 
 
 
“ฟู่ว...” ผมเป่าปากอย่างโล่งใจที่แก้วแค่บิดขี้เกียจแต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาเห็นว่าผมกำลังจัดโต๊ะทำงานเธอ  
 
 
 
       ‘สมุดอะไรวะเนี่ย?’
 
 
 
       ผม คิดขณะที่กำลังก้มลงไปหยิบสมุดที่มันตกลงพื้นเมื่อกี้แต่พอทำท่าจะหยิบขึ้น มาผมก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง...ซึ่งผมคาดว่ามันจะเป็นสิ่งที่ปลิวออกมาจาก สมุดไดอารี่เล่มนั้นแต่มันเป็นกระดาษที่ถูกพับเอาไว้
 
 
 
“เอ๊ะ...” ผมขมวดคิ้วเข้าหากันมากกว่าเดิมในตอนที่หยิบเจ้ากระดาษนั่นกับสมุดไดอารี่นั้นขึ้นมาดู
 
 
        เอ...กระดาษแผ่นนี้นี้มันใช่ใบเดียวกันกับ...
 
 
 
         ‘ กระดาษนั่นมันสำคัญมากเลยรึไงถึงต้องรีบปีนมาเอา’
 
 
 
         ‘ เอ่อ...’
 
 
 
        ‘ แล้วทำไมต้องเอาซ่อนไว้ข้างหลังด้วย มันคงสำคัญมากสินะถึงต้องเอาซ่อนไว้น่ะ’
 
 
 
          ‘ เฮ้ยๆๆ นี่! จะทำอะไร O_O?’
 
 
 
          ‘ ดูหน่อยไม่ได้ไง๊?’  
 
 
 
 
        ‘ ไม่ได้! นี่มันของๆเรานายไม่มีสิทธ์มาเอาไปดู ><////////’  
 
 
 
        ‘วาดรูปคนที่ชอบไว้รึไงถึงให้ฉันดูไม่ได้?’
 
 
 
 
        มันต้องเป็นกระดาษแผ่นนั้นแน่ๆที่ยัยนั่นไม่ยอมให้ผมดู!
 
 
 
 
       ลางสังหรณ์มันบอกกับผมอย่างนั้นนะ แหมๆๆๆ คราวนี้ล่ะ! ฉันจะได้รู้ให้มันกระจ่างสักทีว่าเธอวาดรูปใครเอาไว้กันแน่แก้ว!
 
 
 
       ด้วยความอยากรู้อ่ะน้า 
 
 
 
 
        ความคิดผมไม่สั่งให้รั้งรออะไรใดๆทั้งสิ้นผมจึงทำการ ‘เสียมารยาท’ เพราะความอยากรู้จัดเพราะมันค้างคาใจอ่ะ! ผมค่อยๆเปิดเจ้ากระดาษวาดรูปนั่นออกมาช้าๆเพื่อจะดูว่าต้นสนนั้นวาดรูปใครเอาไว้กันแน่นะ
 
 
 
        จนกระทั่ง...ผมจำต้องชะงักเมื่อได้เห็นรูปภาพวาดนั้น...
 
 
 
จึก!
 
 
 
“...!!!”
 
 
 
       น่ะ...นี่มัน...รูปผมนี่?  
 
 
 
 
       กะ...แก้ว วาดรูปผมเหรอ?
 
 
 
       ผม จ้องมองรูปวาดนั้นอย่างไม่คาดคิดจากนั้นสายตาของผมก็ค่อยๆหันไปมองร่างบาง ที่กำลังนอนอย่างเตียงช้าๆ ผมมองแก้วแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน หัวใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นๆเมื่อหันกลับมามองภาพวาดนั้นอีกครั้ง
 
 
 
        ธะ...เธอ...
 
 
 
        ตอนนี้ผมบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่เข้าใจอะไรเลย นี่อย่าบอกว่านะว่า...แก้วชอบผม!
 
 
 
ฟึ่บ!
 
 
 
       และ เพื่อความกระจ่างต่อหัวใจของผมเองผมก็ตัดสินใจเปิดดูไดอารี่ของแก้วเพราะ ว่ากระดาษวาดรูปแผ่นนี้มันหลุดออกมาจากในไดอารี่เล่มนี้ และไดอารี่เล่มนี้คงจะเป็นสมุดที่แก้วบันทึกอะไรเอาไว้มากมาย...
 
 
       เมื่อผมเปิดอ่านหน้าแรกก็พบว่า...มันถูกบันทึกตั้งแต่วันที่เธอย้ายเข้ามาและ...
 
 
         ‘วันนี้...เป็นการย้ายเข้าบ้านใหม่ที่ดีมากสำหรับฉัน...ฉันได้มาเจอกับคนรู้จักใหม่ๆที่นิสัยดี
และเป็นมิตร ให้ความอบอุ่นเหมือนครอบครัวที่รู้จักกันมานานเราขนของกันหนักมากเลยฮ่าๆแต่
ว่า...มีสิ่งหนึ่งที่น่าแปลก มากๆสำหรับฉันในวันนี้ มันแปลกยังไงน่ะเหรอ? คือ...ฉันได้พบเจอกับ
ผู้ชายคนหนึ่งที่สวนสาธารณะที่เพิ่ง ย้ายเข้ามาในเย็นของวันนี้เขาสูงโปร่งและดูดีมากๆเลยทีเดียว
นะ แต่การเจอกันของเรานั้นมันไม่ค่อยจะโอ เคสักเท่าไหร่ เพราะเขาทำฉันตกใจอย่างมากที่
กระโดดลงมากจากต้นไม้ต่อหน้าต่อตากันเลยจะๆ!...แต่ฉัน คิดว่าเขาดูเป็นคนดีนะ ที่ขึ้นไปช่วย
แมวตัวเล็กๆที่ติดอยู่บนต้นไม้...แต่ติดตรงที่ว่าเขาอาจจะเป็นคนที่ไม่ค่อย ชอบสนทนากับคนที่
ไม่รู้จักกระมังเพราะว่าขนาดทำให้ฉันตกใจเขายังเมินใส่ฉันทำเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตน แล้วเดินจาก
ไปเลย...เฮ้อ...แต่น่าแปลกนะที่ทำไมกัน ภาพของผู้ชายคนนั้นมันยังลอยอยู่ในหัวของฉันอยู่นะ
เนี่ย? นี่แหละคือสิ่งที่แปลก โอยไม่ๆๆๆๆ หยุดคิดๆๆๆๆๆ โอเค...งั้นฝันดีนะไดอารี่ที่รัก ’
 
บันทึกโดย แก้ว
 
ฟึ่บ!  
 
 
บันทึกหน้าที่ 2   
 
 
     ‘ ไดอารี่ที่รักวันนี้ฉันมีอะไรจะมาบอกแหละ...ผู้ชายที่ฉันเจอในวันนั้นเขาเป็นคนๆเดียวกับลูกชายเพื่อนพ่อบ้านข้างๆนี่เอง! และเขาชื่อ...โทโมะ และ....’  
 
 
ฟึ่บ!  
 
 
บันทึกหน้าที่ 3     
 
 
ฟึ่บ!  
 
 
บันทึกหน้าที่ 7    
 
 
ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!
 
 
      ผม เปิดอ่านไดอารี่ของแก้วมาตั้งแต่หน้าแรกผมก็รู้เลยว่า...เธอเขียนถึงผมใน ทุกๆวันในทุกๆเหตุการณ์ที่เราเจอกันเสมอ  เธอสังเกตผมทุกครั้งที่เห็นโดยบังเอิญว่าผมทำไมวันนี้หน้าตาแลดูหงุดหงิดจัง เลย ทำไมหมอนี่ชอบทำหน้าเย็นชาจัง และอีกบลาๆๆ
 
 
 
       เธอเขียนลงบันทึกเอาไว้ในไดอารี่เล่มนี้ทั้งหมด!
 
 
            และจนสุดท้ายผมก็เปิดอ่านมาถึง ‘บันทึกล่าสุด’ ของแก้วจนได้!
 
 
“...”  
 
 
      ‘ไดอารี่ที่รัก...วันนี้...ฉันมีเรื่องจะมาสารภาพมันเป็นเรื่องที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกิด
อะไรขึ้น กับหัวใจของตัวเอง ฉันสังเกตมาตั้งแต่วันแรกที่ฉันเจอผู้ชายที่ชื่อโทโมะแล้ว...ในหัว
ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ฉันคิดว่า เขานั้นเย็นชาเกินจะมามองที่คนอย่างฉันที่เฝ้ามองดูเขาทุกๆวันโดยที่
ไม่สามารถที่จะบอกเรื่องนี้กับใครได้ เพราะเรื่องนี้ฉันขอเก็บเอาไว้คนเดียวจะดีกว่า เพราะว่าฉัน
ไม่รู้ว่าถ้าพูดอะไรหรือแสดงแสดงอะไรออกไปให้ ใครรู้ว่าฉันกำลัง...รู้สึกอะไรบางอย่างกับผู้ชาย
คนนั้นแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้างถ้าพูดไปโทโมะ...ทำไมผู้ชายที่ ฉันเพิ่งเจอได้ไม่นานเขาถึง
ได้มีอิทธิพลต่อหัวใจและความรู้สึกของฉันนักนะ ฉันล่ะไม่เข้าใจว่าทำไมทุกครั้งที่ เจอเขาฉันถึงตัว
สั่นและหัวใจเต้นแรงเสมอ จนฉันนั้นเริ่มสังเกตตัวเองมาเรื่อยๆจนรู้ว่า...ฉันกำลังแอบชอบเขา อยู่
ลึกๆ...โทโมะ...ผู้ชายแปลกประหลาดที่ฉันเดานิสัยและความคิดเขาไม่ได้ ผู้ชายคนนี้น่ะเหรอที่
ฉันกำลังแอบ ชอบอยู่ และแน่นอนว่าฉันต้องยอมรับซะทีว่า...โทโมะเป็นรักแรก...ใช่! ฉันยอมรับ
เพราะว่าไม่รู้ว่าจะหลอกใจตัว เองไปทำไมกัน แต่เพียงแค่ไม่อยากบอกใครเท่านั้นเองเพราะปกติมี
อะไรก็จะเก็บเอาไว้ในใจอยู่แล้ว และด้วย เหตุผลอีกอย่างคือฉันไม่อยากให้ความหวังตัวเองด้วย
ทุกครั้งและตลอดเวลาที่อยู่กับโทโมะฉันหวั่นไหวมาก และ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าฉันดันเผลอ
พูดบอกเขาไปว่าตัวเองรู้สึกยังไง ผู้ชายเย็นชาเดาความรู้สึกไม่ได้แบบโฮทโมะ คนนี้จะตอบฉันว่า
อะไร แน่ล่ะ! ฉันไม่มีทางที่จะพูดเด็ดขาดเพราะฉันกลัว...กลัวว่าตัวเองจะต้องร้องไห้จน พ่อถาม
ว่าเป็นอะไร ติ๊งต๋องเน๊อะ! ที่มาเขียนถึงคนที่เขาไม่มีท่าทีว่าจะคิดอะไรกับเรา แต่ฉันก็ไม่เคยที่จะ
หวัง อยู่แล้วเพียงแค่เฝ้ามองเขาแบบนี้ก็บุญเท่าไหร่ และเราต้องเป็นเพื่อนบ้านกันไปอีกนาน และ
ถ้าเขารู้ว่าฉัน รู้สึกอะไรกับเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน...มันคงจะ...อึดอัดสำหรับเราสอง
คนน่าดูฉันจึงเลือกที่จะเก็บ มันเอาไว้เพียงคนเดียว ไม่บอกใครอยู่แบบนี้ แต่ฉันก็ไม่รู้ตัวเองเหมือน
กันว่า...ตัวเองจะสามารถเก็บความ รู้สึกนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่กัน เพราะยิ่งนับวันนานขึ้นๆฉันยิ่ง
คิดถึงเขามากขึ้นทุกวัน ฉันควรจะทำยังไง ดี...ห้ามหัวใจตัวเองเหรอ? หึ ถ้ามันง่ายแบบนั้นฉันคง
ทำไปแล้วล่ะ...ตอนนี้ที่ฉันสามารถทำได้คงจะมี เพียง...เก็บความรู้สึกเอาไว้ อย่าให้ใครรู้...โดย
เฉพาะเขา...ผู้ชายที่ชื่อว่า...โทโมะ...โอเคสารภาพจบแล้ว ฝันดีนะ ไดอารี่ที่รัก...’
 
 
บันทึกโดย แก้ว…
 

“เสียใจด้วยนะ...ที่ฉันรู้แล้ว...”
 
 
       นั่น เป็นคำพูดที่แผ่วเบาหลังจากที่ผมปิดไดอารี่เล่มนั้นลงแล้วเอามันวางไว้บน โต๊ะ  ทำไมกัน...หลังจากที่ผมอ่านจบหัวใจผมมันเต้นแรงขึ้นแต่ทำไมความรู้สึกในตอนนี้มันช่างหดหู่เหลือเกิน  ความรู้สึกของแก้วผมรับรู้มันแต่ทำไมมันถึงจุกจนพูดไม่ออกแบบนี้วะ
 
        ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะรู้สึกแบบนี้กับผม
 
 
        และ...มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกัน...
 
 
        ผมเดินไปข้างๆเตียงของแก้วแล้วมองเธอนิ่งๆก่อนจะนั่งลงบนเตียงเธอมอง ดูเธอที่กำลังหลับใหลอยู่อย่างนั้นนิ่งๆ  สายตาที่ผมมองเธอตอนนี้ได้เปลี่ยนไปเพราะว่าความรู้สึกสับสนในตัวเองเมื่อผม รู้ ‘ความจริง’ ของแก้ว
 
 
        ในใจถามตัวเองซ้ำๆว่าทำไม...ทำไม...และทำไม...
 
 
“เธอกลัวที่จะบอกชอบฉันงั้นเหรอ...แก้วใจ...”
 
 
       นั่น เป็นครั้งแรกที่ผมเอ่ยชื่อเธอออกมาได้เต็มปากแต่มันเป็นคำพูดที่แผ่วเบา เหลือเกินเหมือนกับมือของผมในตอนนี้ที่เอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมบนใบหน้าของเธอ อย่างเบามือที่สุด
 
 
        ความรู้สึกของแก้ว...มันเหมือนกันความรู้สึกที่ผมเคยมีให้กับคลอรีนเหมือน กันและผมก็รู้สึกเข้าใจแก้วนะว่าเธอต้องการที่จะเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ เพราะเธอกลัวว่าคำตอบของผมอาจจะทำให้เธอต้องเสียใจจนร้องไห้ออกมา
 
 
              แก้วชอบผม...แต่ผมเนี่ยสิ...
 
 
        ถ้าตอนนี้ผมยังไม่รู้หัวใจตัวเองแล้วถ้าเกิดวันหนึ่งแก้วดันกลับคำพูดใจกล้าขึ้นมาแล้วเธอดันมาสารภาพความรู้สึกที่มีกับผมล่ะ...ผมจะตอบเธอยังไง  ถ้าผมยังไม่รู้ใจตัวเองแบบนี้แล้วผมจะพูดยังไง? และถ้าคำตอบของผมทำให้เธอเสียใจผมจะทำยังไง  แก้วเป็นคนอ่อนไหวซึ่งผมรู้แต่ผมไม่คิดว่าเธอจะมาหลงรักผมนี่นา
 
 
       ผมคิดว่าเธอกำลังชอบกับมิณท์ซะอีก...
 
 
       ความรู้สึกของแก้วมันทำให้ผมนึกย้อนไปในตอนที่โดนคลอรีนปฏิเสธ...มัน เจ็บนะ...เจ็บจนผมพูดไม่ถูก ขนาดผมที่ดูเป็นนิ่งๆไม่ค่อยอะไรผมยังเสียใจแบบนั้น...และถ้าความรู้สึกนี้ เกิดขึ้นกับแก้วเหมือนกับที่ผมโดนมันจะเป็นยังไง
 
 
       และยิ่งถ้าผมยังไม่รู้ใจตัวเองแบบนี้...
 
 
       ผมก็ควร...ที่จะอยู่ห่างจากเธอ...ผู้หญิงที่ชื่อ...แก้ว อย่างงั้นใช่มั้ย?
 
 
      ถ้าผมทำแบบนั้นมันคงจะดีต่อความรู้สึกของแก้วใช่มั้ยครับที่ทำให้เธอหวั่นไหว กับผมน้อยลง  เพราะว่าผมกลัวเธอเจ็บ..เฮ้อ...ใครก็ได้ช่วยตอบผมทีว่าผมควรทำยังไง...พระ เจ้าครับ...ผมควรจะทำยังไงดี
 
 
[ จบบันทึกพิเศษ : โทโมะ ]
 
 
 
‘ความรัก...มักเกิดจากสิ่งไม่คาดฝันเสมอ เราไม่มีทางรู้ว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่
 
แต่ถ้ามันเกิดขึ้น จงยอมรับ จงอย่าหนี เพื่อหัวใจ...ของคุณและเขา...’
 
_________________________________________________
อัพแล้วนะค่ะ เม้นโหวตเยอะๆนะ ไรต์จะได้รู้ว่ายังมีคนรออ่านอยู่^^