Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

9.6

เขียนโดย NannyCandy

วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.18 น.

  43 chapter
  860 วิจารณ์
  67.04K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 19.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

18) - I Know... - ( ฉันรู้แล้ว... )

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

- I Know... - 

( ฉันรู้แล้ว... )

 

ตี 5 ของเช้าวันต่อมา...

 

 

“ฮืม...ZzZzzz”

 

 

“...”

 

 

       คุณรู้มั้ยครับว่าเมื่อคืนนี้ผมแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืนเลย  ไม่รู้สินะว่าผมเป็นบ้าอะไรเพราะจากที่ผมไม่ได้นอน พอแก้วหลับไปผมก็ลุกขึ้นมานั่งเงยคางมองเธอหลับข้างเตียงนานนับชั่วโมงจน ถึงเช้าเลย 

 

 

        ดูโรคจิตเน๊อะ!  อยากบอกว่าตอนนี้ฝนยังไม่หายตกเลยครับแต่ว่ามันก็จางๆลงบ้างแล้วล่ะ

 

 

        และตอนนี้แก้วก็กำลังหลับลึกเลยใบหน้าขาวอมชมพูกับแก้มป่องๆผมล่ะอยากจะเอา มือไปหยิกที่แก้มของเธอให้หายหมั่นเขี้ยวจังเลยว่ะ

 

 

       เฮ้ย! คิดอะไรวะเนี่ย? หรือผมบ้าไปแล้ว = =;;;

 

 

“ฮืม...”

 

 

“...!” ผมเบิกตากว้างนิดๆเมื่อ แก้วนอนตะแคงหันมาทางผมในขณะที่ผมกำลังจ้องมองเธออยู่นิ่งๆ 

 

 

       และเป็นเพราะว่าผมมองเธออยู่แล้ว พอเธอหันมามันก็ทำให้ใบหน้าของเราใกล้กันมากๆ ลมหายใจอุ่นๆของเธอเป่ารินลงปลายจมูกของผมอย่างแผ่วเบาเหงื่อที่ไหลซิบๆอยู่ ตรงหน้าผากแดงๆเพราะอาการป่วยยังไม่หายดีผมจ้องมองไปที่ใบหน้าของแก้ว

 

 

       จากนั้นผมก็หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองที่ผมพกติดตัวตลอดขึ้นมาซับ ที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา...

 

 

       แก้วก็หลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย ใบหน้าที่ดูไร้เดียงสานั้นทำให้แก้วดูเป็นผู้หญิงที่น่าทะนุถนอมตลอดเวลา ยิ่งเวลาที่เธอทำหน้าอึนๆตาโตๆหน่อยมันยิ่งทำให้เธอดูมึนตึงกว่าเดิม

 

 

       แต่ก็...น่ารักเป็นบ้าเลย

 

 

       เอาตรงๆผมเคยคิดหลายครั้งนะครับว่า...ผมกำลังรู้สึกแปลกๆกับแก้วจนดู เหมือนว่าผมนั้นชอบเธออยู่ลึกๆ  แต่...มันเป็นไปได้เหรอ?

 

 

       ผมกับเธอเจอกันได้ไม่นานเองนะแล้วมันสามารถที่จะรู้สึกแบบนั้นได้เหรอ?

 

 

 

       คง ได้...แต่สำหรับผมแล้วผมยังไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองเริ่มชอบแก้วเพราะว่า มันเร็วไปที่ความรู้สึกนี้จะเกิดขึ้นมา เพราะตอนที่ผมชอบคลอรีนผมก็ใช้เวลานานนะกว่าจะรู้ใจตัวเองจนบอกให้เพื่อนๆใน กลุ่มได้รู้ว่าผมชอบคลอรีน

 

 

 

        และตอนที่เธอปฏิเสธผมเมื่อเทอมที่แล้วตอนที่อยู่ ม.4 ผมเองก็เสียใจมาก...

 

 

 

        สำหรับผม...คลอรีนคือรักแรก...  

 

 

 

        รักแรกที่ผมกล้าบอกกับเพื่อนๆว่าผมคิดอะไรกับคลอรีน...

 

 

 

        ทั้งๆที่ผมแทบจะไม่พูดถึงเรื่องที่ตัวเองอยากจะเก็บเอาไว้เลย แต่กับแก้ว...และถ้าตอนนี้ผมยังทำใจเรื่องของคลอรีนไม่ได้ทั้งๆที่ปากก็ บอกออกไปว่า ‘ผมไม่ได้คิดอะไรแล้ว’ แต่ทำไมกัน...ความรู้สึกบางอย่างมันยังคงค้างคาหัวใจของผมอยู่

 

 

 

   คงอาจจะเป็นเพราะว่าผมแอบชอบคลอรีนมานานหลายปีล่ะมั้ง?

 

 

 

   เพราะเป็นแบบนี้ผมถึงยังไม่อยากจะยอมรับว่าผมรู้สึกแปลกๆกับแก้ว เพราะผมกลัว...กลัวว่า ชะตาจะส่งแก้วมาเพื่อเป็นคนที่ทำให้ผม ‘ลืม’ ว่าผมเคยรักใคร

 

 

 

   ผมอยากที่จะลืมด้วยตัวเองมากกว่าที่จะให้ใครสักคนมาทำให้ช่วยลืม...

 

 

 

   ไม่เคยมีใครเข้าใจผมหรอกว่าผมรู้สึกยังไงอยู่  แม้แต่ตัวผมเองบางครั้งผมยังไม่สามารถที่จะรู้ได้เลย...นี่ผมกำลังสับสนมาก เลยใช่มั้ยครับ?

 

 

“หนาวล่ะสิท่า”

 

 

 

ผมพูดขึ้นมาเมื่อเห็นแก้วทำตัวสั่นๆเพราะว่าคงจะหนาวเพราะอากาศเย็นๆจากสายฝน ที่กำลังตกบางๆอยู่นอกหน้าต่างลมมันคงแทรกเข้ามากระมัง ผมเองก็ยังหนาวเลย

 

 

 

       วินาทีนั้นผมลุกยืนขึ้นก่อนจะขยับผ้าห่มให้เธอจนปิดถึงคอเพื่อให้อุ่น...

 

 

 

       เช้านี้ผมคิดว่าผมคงไม่ได้อยู่ดูเธอหรอกเพราะว่านัดกับไอ้พวกนั้นไว้ ว่าจะไปซ้อมบาสที่สวนเพื่อวอร์มให้ไอ้ป๊อปปี้มันเพราะว่ามันจะไปแข่งบาสระดับ จังหวัดกลางเดือนนี้

 

 

 

“เอ...เช็ดตัวหน่อยดิมั้ยวะ” จู่ๆความคิดนี้ของผมมันก็ดันผุดขึ้นมาได้ว่าน่าจะเช็ดตัวให้แก้วสักหน่อยเพราะว่ามันน่าจะทำให้อาการป่วยลดลงสักนิดนึงก็ยังดี

 

 

 

       คิดแล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องน้ำในตัวห้องนอนของแก้วและจัดการเปิดน้ำ ตรงอ่างล้างหน้าก่อนจะหันไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กๆบางๆมาจุ่มน้ำแล้วบิดให้ แห้งมาด

 

 

 

       เฮ้อ...เกิดมาผมยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะเนี่ย

 

 

 

      จริงๆนะ! >^<!

 

 

 

“ZzzZzz...”

 

 

 

      ผม เดินไปหยุดอยู่ข้างๆเตียงและภาวนาในใจว่าอย่าให้แก้วตื่นมาตอนที่ผมกำลังจะ เช็ดตัวให้เธอเลย คิดไปก็กังวลไปขณะที่จับให้ผ่าห่มเปิดออกมาถึงครึ่งตัวของแก้ว และเมื่อเห็นว่าข้างๆเตียงมันมีเก้าอี้ตัวเล็กสีน้ำเงินผมจึงเลื่อนมันมา ใกล้ๆก่อนจะนั่งลงแล้วก็เช็ดตัวให้แก้ว

 

 

 

       เฮ้ๆๆๆๆ ไม่ได้กะจะแต๊ะอั๋งนะ  แต่ถ้าเกิดปล่อยเอาไว้แบบนี้ยัยนี่ก็ไม่หายไข้น่ะสิคร้าบบบบ

 

 

“...” 

 

 

       ผมนั่งเช็ดตัวให้แก้วเงียบๆไล่จากหน้าผากแดงๆแล้วก็มาที่แก้ม ป่องๆแล้วเลื่อนลงมาซับๆผ้าไปที่คอแดงๆจากพิษไข้ของเธอ และสุดท้ายก็คงหนีไม่พ้นแขนของเธอนั่นแหละ แต่เป็นเพราะว่าแก้วนอนตะแคงผมเลยพยายามจะจับให้เธอนอนหงายเพื่อจะได้เช็ด ได้ง่ายๆ

 

 

 

      โอยทำไมมันยุ่งยากอย่างงี้วะเนี่ย?

 

 

 

      ถ้ายัยนี่ตื่นมาเห็นจะทำไงดีวะ?    

 

 

 

      อ๊ากกกกกก อยากจะบ้า!

 

 

 

       คิดสบทอยู่ในใจไม่ทันไรพระเจ้าก็จงใจแกล้งผมซะแล้ว เพราะในตอนที่ผมกำลังจับให้แก้วนอนหงายร่างกายของเธอก็ขยับเหมือนคนกำลังจะตื่นจนจมูกกับริมฝีปากบางๆของเธอในจังหวะที่หันมานอนหงายก็เฉียดแก้มของผมไป เต็มๆ!

 

 

 

      ไม่เช็ดแม่งละ! อยากจะบ้า! แกล้งแรงไปมั้ยครับท่าน? ><?

 

 

 

      เมื่อหัวคิดเช่นนั้นผมก็รีบผละร่างของตัวเองออกจากแก้วทันที!

 

 

 

“ฟู่ว...แค่นี้คงพอแล้วมั้ง” ผมถึงกับเป่าปากออกมาแต่หน้าแปลกมากๆที่ตอนนี้หัวใจของผมมันสั่นและเต้นแรงแปลกๆ

 

 

 

ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

 

       จะเต้นแรงทำไมวะ! โอ๊ะ! >O<!

 

 

 

       ตอนนี้ผมเหมือนคนที่กำลังออกอาการกะเลอะกะลั่กยังไม่รู้จึงรีบเดิน เข้าห้องน้ำเอาผ้าไปล้างแล้วก็ตากเอาไว้ที่เดิม พอเดินออกมาผมก็มองไปที่แก้วที่กำลังนอนด้วยอาการที่แปลกไปจากก่อนหน้านี้ และตอนนี้หัวใจก็ยังเล่นแรงอยู่เลย

 

 

 

       และด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้หายจากอาการปั่นป่วนบ้าๆนี้ = =;;;    

 

    

       หลังจากที่มองไปรอบๆห้องนอนของแก้วอีกครั้งสักพักสายตาก็กลับไปสะดุด เข้ากับโต๊ะทำงานของเธอที่เมื่อคืนเธอรีบเก็บของนู่นนี่นั่นใส่เก๊ะเอาไว้ เพราะกลัวผมเห็นอะไร แต่เธอเก็บไม่หมดแถมยังรกอีกด้วยมีกระดาษสมุดอะไรกองไว้นักหนาไม่รู้

 

 

 

เกะกะลูกกะตาชะมัด! ><!

 

 

 

“จัดห้องเรียบร้อยหมดยกเว้นโต๊ะทำงานเนี่ยนะ?”

 

 

 

      คิด แล้วผมก็พูดออกมาก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของเธอที่อยู่ติดตรงประตูที่ เปิดออกไปนอกระเบียงแล้วกวาดสายตามองบนโต๊ะของเธอจากนั้นก็...

 

 

 

พรึ่บ!

 

 

 

      ผม จัดการหยิบพวกกระดาษที่แก้วเอากองๆไว้มันจัดๆให้มันเป็นระเบียบแล้วก็วาง เรียงเอาไว้แบบดีๆ  จัดไปมือก็สั่นไปโดยไม่รู้สาเหตุเหมือนกัน

 

 

 

      ผมว่าผมท่าจะบ้าและ = =;;;

 

 

 

ฟึ่บ!

 

 

 

ตุ้บ!  

 

 

 

เอ้าเฮ้ย!!

 

 

 

       เมื่อจัดๆอยู่ดีๆมือผมก็ดันปัดไปโดนสมุดเล่มเล็กโดยบังเอิญและไม่ได้ตั้งใจจนมันตกลงพื้นดังตุ้บ!

 

 

 

 “อื้มมมมม”

 

 

 

ขวับ!

 

 

 

ตึกตักๆๆๆๆๆ

 

 

 

       บิดขี้เกียจได้แต่อย่าตื่นนะ! >O<!!!

 

 

 

       คิดไปใจก็สั่นไปด้วยสายตาผมก็จับจ้องมองที่แก้วที่กำลังบิดขี้เกียจอย่างลุ้นระทึกและในที่สุดแก้วก็...

 

 

 

“อืมมมมม...ZzzzZZz”

 

 

 

“ฟู่ว...” ผมเป่าปากอย่างโล่งใจที่แก้วแค่บิดขี้เกียจแต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาเห็นว่าผมกำลังจัดโต๊ะทำงานเธอ  

 

 

 

       สมุดอะไรวะเนี่ย?’

 

 

 

       ผม คิดขณะที่กำลังก้มลงไปหยิบสมุดที่มันตกลงพื้นเมื่อกี้แต่พอทำท่าจะหยิบขึ้น มาผมก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง...ซึ่งผมคาดว่ามันจะเป็นสิ่งที่ปลิวออกมาจาก สมุดไดอารี่เล่มนั้นแต่มันเป็นกระดาษที่ถูกพับเอาไว้

 

 

 

“เอ๊ะ...” ผมขมวดคิ้วเข้าหากันมากกว่าเดิมในตอนที่หยิบเจ้ากระดาษนั่นกับสมุดไดอารี่นั้นขึ้นมาดู

 

 

        เอ...กระดาษแผ่นนี้นี้มันใช่ใบเดียวกันกับ...

 

 

 

         ‘ กระดาษนั่นมันสำคัญมากเลยรึไงถึงต้องรีบปีนมาเอา

 

 

 

         ‘ เอ่อ...

 

 

 

        ‘ แล้วทำไมต้องเอาซ่อนไว้ข้างหลังด้วย มันคงสำคัญมากสินะถึงต้องเอาซ่อนไว้น่ะ

 

 

 

          ‘ เฮ้ยๆๆ นี่! จะทำอะไร O_O?’

 

 

 

          ‘ ดูหน่อยไม่ได้ไง๊?’  

 

 

 

 

        ‘ ไม่ได้! นี่มันของๆเรานายไม่มีสิทธ์มาเอาไปดู ><////////’  

 

 

 

        ‘วาดรูปคนที่ชอบไว้รึไงถึงให้ฉันดูไม่ได้?’

 

 

 

 

        มันต้องเป็นกระดาษแผ่นนั้นแน่ๆที่ยัยนั่นไม่ยอมให้ผมดู!

 

 

 

 

       ลางสังหรณ์มันบอกกับผมอย่างนั้นนะ แหมๆๆๆ คราวนี้ล่ะ! ฉันจะได้รู้ให้มันกระจ่างสักทีว่าเธอวาดรูปใครเอาไว้กันแน่แก้ว!

 

 

 

       ด้วยความอยากรู้อ่ะน้า 

 

 

 

 

        ความคิดผมไม่สั่งให้รั้งรออะไรใดๆทั้งสิ้นผมจึงทำการ ‘เสียมารยาท’ เพราะความอยากรู้จัดเพราะมันค้างคาใจอ่ะ! ผมค่อยๆเปิดเจ้ากระดาษวาดรูปนั่นออกมาช้าๆเพื่อจะดูว่าต้นสนนั้นวาดรูปใครเอาไว้กันแน่นะ

 

 

 

        จนกระทั่ง...ผมจำต้องชะงักเมื่อได้เห็นรูปภาพวาดนั้น...

 

 

 

จึก!

 

 

 

“...!!!”

 

 

 

       น่ะ...นี่มัน...รูปผมนี่?  

 

 

 

 

       กะ...แก้ว วาดรูปผมเหรอ?

 

 

 

       ผม จ้องมองรูปวาดนั้นอย่างไม่คาดคิดจากนั้นสายตาของผมก็ค่อยๆหันไปมองร่างบาง ที่กำลังนอนอย่างเตียงช้าๆ ผมมองแก้วแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน หัวใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นๆเมื่อหันกลับมามองภาพวาดนั้นอีกครั้ง

 

 

 

        ธะ...เธอ...

 

 

 

        ตอนนี้ผมบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่เข้าใจอะไรเลย นี่อย่าบอกว่านะว่า...แก้วชอบผม!

 

 

 

ฟึ่บ!

 

 

 

       และ เพื่อความกระจ่างต่อหัวใจของผมเองผมก็ตัดสินใจเปิดดูไดอารี่ของแก้วเพราะ ว่ากระดาษวาดรูปแผ่นนี้มันหลุดออกมาจากในไดอารี่เล่มนี้ และไดอารี่เล่มนี้คงจะเป็นสมุดที่แก้วบันทึกอะไรเอาไว้มากมาย...

 

 

       เมื่อผมเปิดอ่านหน้าแรกก็พบว่า...มันถูกบันทึกตั้งแต่วันที่เธอย้ายเข้ามาและ...

 

 

         วันนี้...เป็นการย้ายเข้าบ้านใหม่ที่ดีมากสำหรับฉัน...ฉันได้มาเจอกับคนรู้จักใหม่ๆที่นิสัยดี

และเป็นมิตร ให้ความอบอุ่นเหมือนครอบครัวที่รู้จักกันมานานเราขนของกันหนักมากเลยฮ่าๆแต่

ว่า...มีสิ่งหนึ่งที่น่าแปลก มากๆสำหรับฉันในวันนี้ มันแปลกยังไงน่ะเหรอ? คือ...ฉันได้พบเจอกับ

ผู้ชายคนหนึ่งที่สวนสาธารณะที่เพิ่ง ย้ายเข้ามาในเย็นของวันนี้เขาสูงโปร่งและดูดีมากๆเลยทีเดียว

นะ แต่การเจอกันของเรานั้นมันไม่ค่อยจะโอ เคสักเท่าไหร่ เพราะเขาทำฉันตกใจอย่างมากที่

กระโดดลงมากจากต้นไม้ต่อหน้าต่อตากันเลยจะๆ!...แต่ฉัน คิดว่าเขาดูเป็นคนดีนะ ที่ขึ้นไปช่วย

แมวตัวเล็กๆที่ติดอยู่บนต้นไม้...แต่ติดตรงที่ว่าเขาอาจจะเป็นคนที่ไม่ค่อย ชอบสนทนากับคนที่

ไม่รู้จักกระมังเพราะว่าขนาดทำให้ฉันตกใจเขายังเมินใส่ฉันทำเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตน แล้วเดินจาก

ไปเลย...เฮ้อ...แต่น่าแปลกนะที่ทำไมกัน ภาพของผู้ชายคนนั้นมันยังลอยอยู่ในหัวของฉันอยู่นะ

เนี่ย? นี่แหละคือสิ่งที่แปลก โอยไม่ๆๆๆๆ หยุดคิดๆๆๆๆๆ โอเค...งั้นฝันดีนะไดอารี่ที่รัก

 

บันทึกโดย แก้ว

 

ฟึ่บ!  

 

 

บันทึกหน้าที่ 2   

 

 

     ‘ ไดอารี่ที่รักวันนี้ฉันมีอะไรจะมาบอกแหละ...ผู้ชายที่ฉันเจอในวันนั้นเขาเป็นคนๆเดียวกับลูกชายเพื่อนพ่อบ้านข้างๆนี่เอง! และเขาชื่อ...โทโมะ และ....  

 

 

ฟึ่บ!  

 

 

บันทึกหน้าที่ 3     

 

 

ฟึ่บ!  

 

 

บันทึกหน้าที่ 7    

 

 

ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!

 

 

      ผม เปิดอ่านไดอารี่ของแก้วมาตั้งแต่หน้าแรกผมก็รู้เลยว่า...เธอเขียนถึงผมใน ทุกๆวันในทุกๆเหตุการณ์ที่เราเจอกันเสมอ  เธอสังเกตผมทุกครั้งที่เห็นโดยบังเอิญว่าผมทำไมวันนี้หน้าตาแลดูหงุดหงิดจัง เลย ทำไมหมอนี่ชอบทำหน้าเย็นชาจัง และอีกบลาๆๆ

 

 

 

       เธอเขียนลงบันทึกเอาไว้ในไดอารี่เล่มนี้ทั้งหมด!

 

 

            และจนสุดท้ายผมก็เปิดอ่านมาถึง ‘บันทึกล่าสุด’ ของแก้วจนได้!

 

 

“...”  

 

 

      ไดอารี่ที่รัก...วันนี้...ฉันมีเรื่องจะมาสารภาพมันเป็นเรื่องที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกิด

อะไรขึ้น กับหัวใจของตัวเอง ฉันสังเกตมาตั้งแต่วันแรกที่ฉันเจอผู้ชายที่ชื่อโทโมะแล้ว...ในหัว

ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ฉันคิดว่า เขานั้นเย็นชาเกินจะมามองที่คนอย่างฉันที่เฝ้ามองดูเขาทุกๆวันโดยที่

ไม่สามารถที่จะบอกเรื่องนี้กับใครได้ เพราะเรื่องนี้ฉันขอเก็บเอาไว้คนเดียวจะดีกว่า เพราะว่าฉัน

ไม่รู้ว่าถ้าพูดอะไรหรือแสดงแสดงอะไรออกไปให้ ใครรู้ว่าฉันกำลัง...รู้สึกอะไรบางอย่างกับผู้ชาย

คนนั้นแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้างถ้าพูดไปโทโมะ...ทำไมผู้ชายที่ ฉันเพิ่งเจอได้ไม่นานเขาถึง

ได้มีอิทธิพลต่อหัวใจและความรู้สึกของฉันนักนะ ฉันล่ะไม่เข้าใจว่าทำไมทุกครั้งที่ เจอเขาฉันถึงตัว

สั่นและหัวใจเต้นแรงเสมอ จนฉันนั้นเริ่มสังเกตตัวเองมาเรื่อยๆจนรู้ว่า...ฉันกำลังแอบชอบเขา อยู่

ลึกๆ...โทโมะ...ผู้ชายแปลกประหลาดที่ฉันเดานิสัยและความคิดเขาไม่ได้ ผู้ชายคนนี้น่ะเหรอที่

ฉันกำลังแอบ ชอบอยู่ และแน่นอนว่าฉันต้องยอมรับซะทีว่า...โทโมะเป็นรักแรก...ใช่! ฉันยอมรับ

เพราะว่าไม่รู้ว่าจะหลอกใจตัว เองไปทำไมกัน แต่เพียงแค่ไม่อยากบอกใครเท่านั้นเองเพราะปกติมี

อะไรก็จะเก็บเอาไว้ในใจอยู่แล้ว และด้วย เหตุผลอีกอย่างคือฉันไม่อยากให้ความหวังตัวเองด้วย

ทุกครั้งและตลอดเวลาที่อยู่กับโทโมะฉันหวั่นไหวมาก และ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าฉันดันเผลอ

พูดบอกเขาไปว่าตัวเองรู้สึกยังไง ผู้ชายเย็นชาเดาความรู้สึกไม่ได้แบบโฮทโมะ คนนี้จะตอบฉันว่า

อะไร แน่ล่ะ! ฉันไม่มีทางที่จะพูดเด็ดขาดเพราะฉันกลัว...กลัวว่าตัวเองจะต้องร้องไห้จน พ่อถาม

ว่าเป็นอะไร ติ๊งต๋องเน๊อะ! ที่มาเขียนถึงคนที่เขาไม่มีท่าทีว่าจะคิดอะไรกับเรา แต่ฉันก็ไม่เคยที่จะ

หวัง อยู่แล้วเพียงแค่เฝ้ามองเขาแบบนี้ก็บุญเท่าไหร่ และเราต้องเป็นเพื่อนบ้านกันไปอีกนาน และ

ถ้าเขารู้ว่าฉัน รู้สึกอะไรกับเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน...มันคงจะ...อึดอัดสำหรับเราสอง

คนน่าดูฉันจึงเลือกที่จะเก็บ มันเอาไว้เพียงคนเดียว ไม่บอกใครอยู่แบบนี้ แต่ฉันก็ไม่รู้ตัวเองเหมือน

กันว่า...ตัวเองจะสามารถเก็บความ รู้สึกนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่กัน เพราะยิ่งนับวันนานขึ้นๆฉันยิ่ง

คิดถึงเขามากขึ้นทุกวัน ฉันควรจะทำยังไง ดี...ห้ามหัวใจตัวเองเหรอ? หึ ถ้ามันง่ายแบบนั้นฉันคง

ทำไปแล้วล่ะ...ตอนนี้ที่ฉันสามารถทำได้คงจะมี เพียง...เก็บความรู้สึกเอาไว้ อย่าให้ใครรู้...โดย

เฉพาะเขา...ผู้ชายที่ชื่อว่า...โทโมะ...โอเคสารภาพจบแล้ว ฝันดีนะ ไดอารี่ที่รัก...

 

 

บันทึกโดย แก้ว…

 

“เสียใจด้วยนะ...ที่ฉันรู้แล้ว...”

 

 

       นั่น เป็นคำพูดที่แผ่วเบาหลังจากที่ผมปิดไดอารี่เล่มนั้นลงแล้วเอามันวางไว้บน โต๊ะ  ทำไมกัน...หลังจากที่ผมอ่านจบหัวใจผมมันเต้นแรงขึ้นแต่ทำไมความรู้สึกในตอนนี้มันช่างหดหู่เหลือเกิน  ความรู้สึกของแก้วผมรับรู้มันแต่ทำไมมันถึงจุกจนพูดไม่ออกแบบนี้วะ

 

        ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะรู้สึกแบบนี้กับผม

 

 

        และ...มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกัน...

 

 

        ผมเดินไปข้างๆเตียงของแก้วแล้วมองเธอนิ่งๆก่อนจะนั่งลงบนเตียงเธอมอง ดูเธอที่กำลังหลับใหลอยู่อย่างนั้นนิ่งๆ  สายตาที่ผมมองเธอตอนนี้ได้เปลี่ยนไปเพราะว่าความรู้สึกสับสนในตัวเองเมื่อผม รู้ ‘ความจริง’ ของแก้ว

 

 

        ในใจถามตัวเองซ้ำๆว่าทำไม...ทำไม...และทำไม...

 

 

“เธอกลัวที่จะบอกชอบฉันงั้นเหรอ...แก้วใจ...”

 

 

       นั่น เป็นครั้งแรกที่ผมเอ่ยชื่อเธอออกมาได้เต็มปากแต่มันเป็นคำพูดที่แผ่วเบา เหลือเกินเหมือนกับมือของผมในตอนนี้ที่เอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมบนใบหน้าของเธอ อย่างเบามือที่สุด

 

 

        ความรู้สึกของแก้ว...มันเหมือนกันความรู้สึกที่ผมเคยมีให้กับคลอรีนเหมือน กันและผมก็รู้สึกเข้าใจแก้วนะว่าเธอต้องการที่จะเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ เพราะเธอกลัวว่าคำตอบของผมอาจจะทำให้เธอต้องเสียใจจนร้องไห้ออกมา

 

 

              แก้วชอบผม...แต่ผมเนี่ยสิ...

 

 

        ถ้าตอนนี้ผมยังไม่รู้หัวใจตัวเองแล้วถ้าเกิดวันหนึ่งแก้วดันกลับคำพูดใจกล้าขึ้นมาแล้วเธอดันมาสารภาพความรู้สึกที่มีกับผมล่ะ...ผมจะตอบเธอยังไง  ถ้าผมยังไม่รู้ใจตัวเองแบบนี้แล้วผมจะพูดยังไง? และถ้าคำตอบของผมทำให้เธอเสียใจผมจะทำยังไง  แก้วเป็นคนอ่อนไหวซึ่งผมรู้แต่ผมไม่คิดว่าเธอจะมาหลงรักผมนี่นา

 

 

       ผมคิดว่าเธอกำลังชอบกับมิณท์ซะอีก...

 

 

       ความรู้สึกของแก้วมันทำให้ผมนึกย้อนไปในตอนที่โดนคลอรีนปฏิเสธ...มัน เจ็บนะ...เจ็บจนผมพูดไม่ถูก ขนาดผมที่ดูเป็นนิ่งๆไม่ค่อยอะไรผมยังเสียใจแบบนั้น...และถ้าความรู้สึกนี้ เกิดขึ้นกับแก้วเหมือนกับที่ผมโดนมันจะเป็นยังไง

 

 

       และยิ่งถ้าผมยังไม่รู้ใจตัวเองแบบนี้...

 

 

       ผมก็ควร...ที่จะอยู่ห่างจากเธอ...ผู้หญิงที่ชื่อ...แก้ว อย่างงั้นใช่มั้ย?

 

 

      ถ้าผมทำแบบนั้นมันคงจะดีต่อความรู้สึกของแก้วใช่มั้ยครับที่ทำให้เธอหวั่นไหว กับผมน้อยลง  เพราะว่าผมกลัวเธอเจ็บ..เฮ้อ...ใครก็ได้ช่วยตอบผมทีว่าผมควรทำยังไง...พระ เจ้าครับ...ผมควรจะทำยังไงดี

 

 

[ จบบันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

 

ความรัก...มักเกิดจากสิ่งไม่คาดฝันเสมอ เราไม่มีทางรู้ว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่

 

แต่ถ้ามันเกิดขึ้น จงยอมรับ จงอย่าหนี เพื่อหัวใจ...ของคุณและเขา...

 

_________________________________________________

อัพแล้วนะค่ะ เม้นโหวตเยอะๆนะ ไรต์จะได้รู้ว่ายังมีคนรออ่านอยู่^^

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา