Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Fang & Poppy -

( ฟางและป๊อปปี้ )

 

หลายวันต่อมา...

 

 

วันศุกร์

 

 

“โอย...”

 

 

       ฉัน ค่อยๆลืมตื่นพร้อมกับต้องเอามือยกขึ้นมาบังแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอน ในยามเช้าที่ฉันอยู่บ้านคนเดียวในวันธรรมดาที่ตามจริงฉันควรจะต้องไป โรงเรียนแต่ฉันไม่สามารถที่จะหอบร่างกายอันอ่อนล้านี้ไปได้เพราะอะไรน่ะเหรอ?

 

 

       เพราะว่าฉันคิดว่าตอนนี้ตัวเองกำลังป่วยเป็นโรค‘ทับระดู’เพราะ ตัวเองกำลังมีประจำเดือน ตั้งแต่วันจันทร์ฉันก็ขี่จักรยานไปโรงเรียนและเรียนตามปกติกะว่าจะหาทางเอา รูปของจองเบไปคือแต่ก็ไม่เจอเขาเลย

 

 

             และถึงจะเจอเขาก็อยู่กับกลุ่มพวกเคโอติค...

 

 

             อ้อ! แล้ว ฉันกับโทโมะตอนนี้ก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะและมันก็เหมือนกับช่วงแรกๆที่เจอก็คือเหมือนคนไม่รู้จักกันเลยหมอนั่นเวลาที่บังเอิญเจอฉันเขาก็ชอบทำเมินใส่ ตามแบบฉบับเดิมแถมบางทีก็มองจิก

 

 

             ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรของเขา =[]=;;;

 

 

      เมื่อวานฉันได้ฝากรูปจองเบไว้กับฟางเพราะว่าฉันลาหยุดหนึ่งวัน นี่ดีนะที่เป็นโรคนี้ตอนที่พ่อไม่อยู่บ้านกับพิชชี่ 3 วัน  ( พ่อไปเข้าค่ายสร้างสัมพันธ์กับลูกกับทางโรงเรียน 3 วันน่ะ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ท่านเพิ่งออกเดินทางเมื่อวาน ) เมื่อวานฉันพยายามปรับสีหน้าและท่าทางให้เป็นปกติเพื่อพ่อจะได้ไม่ต้องเป็น ห่วง

 

 

            ท่านไม่รู้หรอกว่าฉันป่วยและก็ไม่รู้ด้วยว่าฉันลาหยุดเรียน เฮ้อ...และฉันก็หวังว่าฉันจะหายก่อนที่พ่อกลับมาบ้านนะ และก็หวังด้วยว่าฟางคงจะหาทางคืนรูปให้จองเบได้สำเร็จ

 

 

ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...

 

 

 

 

 

“ฮึบ” เมื่อ ได้ยินเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ฉันจึงดันตัวเองให้ลุกขึ้นมาพิงหัวเตียงก่อนจะ เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะวางโคมไฟข้างเตียง   

 

 

 

        + Fang +

 

 

 

ติ๊ด!

 

 

 

“ฮัลโหล”ฉันกดรับสายด้วยเสียงที่อ่อนล้า

 

 

 

[ ฮัลโหล แกเป็นไงบ้างเนี่ย? เย็นนี้ให้ฉันพาไปหาหมอมั้ย? ] ฟางถามขึ้นทันทีอย่างเป็นห่วง

 

 

 

           แต่ว่า...ไปหาหมอเหรอ?

 

 

 

      ไม่เอาอ่ะ! ><!  เกิดมาฉันไม่ชอบการไปหาหมอมากที่สุดในสามโลกเลย Y_Y  ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมาตอนที่หมอจับฉีดยาตอนเด็กอยู่แล้วแต่ก็ข่มเอาไว้ได้

 

 

 

      แต่ถึงยังไงซะ! ฉันก็ไม่ไปเด็ดขาดดดดดดดด >O<!!

 

 

 

“ไม่ๆๆ ฉันคิดว่าเดี๋ยวกินยาแก้ปวดซักหน่อยแล้วก็พักผ่อน ก็คงดีขึ้น” ฉันบอก

 

 

 

[ เฮ้ย เป็นโรคทับระดูเลยนะเว้ย ฉันเองก็เคยเป็นมันปวดท้องมากอ่ะ ต้องกินของอุ่นๆแต่ไม่ใช้น้ำร้อนนะเว้ย กินน้ำอุ่นแล้วก็พวกข้าวต้มไรงี้อ่ะ ]

 

 

 

“โอเค”

 

 

 

[ งั้น...เดี๋ยวเย็นนี้ฉันไปหาที่บ้านเอามั้ย?]

 

 

 

“ถ้ามาได้ก็มา” ฉันบอกฟางแล้วก่อนจะเอามืออีกข้างขึ้นมากุมขมับเพราะตอนนี้มันปวดตุ๋มๆต่อมๆเหมือนหัวกำลังจะระเบิดเลยแฮะ ฮือ ฮือ Y_Y “แล้วนี่...เจอจองเบรึยังอ่ะ”ฉันถาม

 

 

 

[ ยังเลยแต่ถ้าเจอแบบอยู่คนเดียวฉันต้องรีบเอาไปคืนแน่นอน ^O^//]

 

 

 

“อืม ขอบใจนะ”

 

 

 

[ โอเค งั้นฉันไม่กวนและ เดี๋ยวมีงานอะไรจะโทรบอก ]

 

 

 

“จ้า”

 

 

 

ติ๊ด!

 

 

 

      และ หลังจากที่ฉันกดวางสายฉันก็รู้สึกว่าท้องมันเริ่มจะปวดขึ้นมาอีกแล้วจากที่ เมื่อวานก็ปวดฉันคิดว่าหิวพอไปกินข้าวก็ปวดอีก เฮ้อ...โรคทับระดูนี่มันทรมานจริงๆนะเนี่ยY_Y

 

 

 

“แฮ่กๆๆ” ไข้ที่สะสมมาตั้งแต่เมื่อวานมันทำให้ฉันแทบไม่อยากจะลุกจากเตียงเลยแต่ก็ต้องพยายาม

 

 

 

           สาธุขอให้โรคนี้หายก่อนพ่อกลับหรือไม่ก็ให้ไข้เบาลงพอให้ฉันไปโรงเรียนได้ ด้วยเถอะนะ เพี้ยง!!!!

 

 

 

 

[ บันทึกพิเศษ : ฟาง ]

 

 

โรงเรียน  

 

 

พักกลางวัน

 

 

“เฮ้อ...”

 

 

       วันนี้ ‘ฟาง’ คนนี้เหงาเป็นพิเศษคร้าบบบบบบบทุกท่านนนนนนนน YOY!!!!!

 

 

       เพราะ ว่าเพื่อนรักป่วยไม่มาโรงเรียนทำให้ฉันต้องมานั่งเหงาหงอยอยู่คนเดียวแบบนี้ ที่ระเบียงหน้าห้องของตัวเองในขณะที่เพื่อนๆคนอื่นก็ลงไปพักกลางวันกันจนหมด แล้วบนตึกนี้ก็เงียบและก็ไม่มีใครอยู่ด้วย

 

 

       เอ...คิดแล้วก็เป็นห่วงแก้วนะเห็นว่าอยู่บ้านคนเดียวด้วยเพราะเมื่อวานคุยกันว่าพ่อเธอไปเข้าค่ายผู้ปกครองกับลูกสร้างสัมพันธ์อะไรก็ไม่รู้ พอไปปุ๊บ! แก้วป่วยเป็นโรคทับระดูซะงั้น? ตามจริงอาการมันออกตั้งแต่เมื่อวานละว่าแก้วปวดตรงท้องน้อยแล้วตัวก็อุ่นๆด้วย ก็เลยรีบพาไปเขียนไปลาไว้ก่อนเลย

 

 

       นี่ดีนะที่เป็นวันศุกร์พอดีเพราะถ้าเป็นวันจันทร์คงต้องลายาวเลยอ่ะ =[]=!

 

 

“เฮ้อ...ไม่เจอแล้วจะเอารูปคืนยังไงวะเนี่ย”

 

 

      ฉันหยิบรูปของจองเบกับคลอรีนขึ้นมาดูแต่ทว่าจังหวะที่เงยหน้าจากรูปขึ้นมาสายตาอันเฉี่ยวคมสมเป็นเหยี่ยว =[]=;;;; ของฉันก็ดันไปเห็นว่าจองเบที่เพิ่งเดินขึ้นบันไดมากำลังเดินมาทางนี้ เขามองฉันเพียงแว๊บเดียวก่อนที่จะเดินสาวเท้าเข้าห้องไป

 

 

       เขามาคนเดียว????

 

 

       งั้น...ตอนนี้ล่ะ! o(><)o!!!

 

 

        เมื่อฉันได้โอกาสที่คิดว่าคงไม่มีใครในเคโอติคเดินตามจองเบขึ้นมา ( เพราะไม่ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกที่เหลือ ) ฉันจึงรีบใช้โอกาสนี้ที่จะคืนรูปของจองเบและอธิบายให้เขาฟังว่าแก้วเป็นคนเจอ รู้นี้ตกไว้

 

 

          ฉันลุกขึ้นแล้วเดินย่องๆไปที่ห้อง ม.5/7 ที่อยู่ถัดไปจากห้อง ม.5/2 เดินๆไปในใจก็คิดว่าจองเบจะแสดงอาการยังไงถ้าเขารู้ว่าฉันกับแก้วรู้ ‘ความลับ’ ของเขา

 

 

“ฮืม...” เสียงถอนหายใจของจองเบทำให้ฉันต้องแอบมองเขาก่อนจากประตูหลังห้อง ม.5/7

 

 

      ตอนนี้จองเบกำลังนั่งอยู่โต๊ะที่ติดกับขอบหน้าต่างของเขาแล้วกดเลื่อนโทรศัพท์ มือถือในมือเหมือนว่าเขากำลังเช็คอะไรอยู่   แต่ฉันจำเป็นต้องรีบคืนของฉันจึงค่อยๆย่างก้าวเข้าไปในห้องเรียนที่ไม่เคย คิดอยากจะเหยียบย่ำเข้ามาเล้ยยยยยยยย >O<!

 

 

     จำได้เลยตอนมาช่วยยกของให้อาจารย์ตอน ม. 4 ห้องนี้ฉันโดนพวกเคโอติคล้อแซวๆฉันกับไอ้บ้านั่น! ( ป๊อปปี้นั่นแหละ =;;= ) อึ๋ยยย คิดแล้วเจ็บใจนักเชียว!

 

 

“อะ...เฮ้...นาย”  

 

 

“...”

 

 

            จองเบเหมือนจะตกใจหน่อยๆที่มีคนทักขึ้นมาเขารีบเก็บโทรศัพท์ลงใต้โต๊ะก่อนจะ หันมามองฉันแล้วเลิกคิ้วสงสัยว่าฉันมาทำอะไรที่นี่? เพราะปกติฉันก็ไม่เคยที่จะเข้ามาอยู่แล้วถ้าอาจารย์ไม่สั่งให้มาเอาโน่นนี่นั่นและอีกบลาๆๆ

 

 

 

“ไม่น่าเชื่อนะว่า‘ฟาง’ จะเหยียบเข้ามาในห้อง ม.5/7 ^^”  

 

 

            จองเบนี่เห็นเงียบๆออกแนวสุภ๊าพพพพพพพสุภาพที่สุด!  ในเคโอติคนี่ตามจริงก็เกรียนใช่ย่อยนะเพียงแค่ไม่เผยทาสแท้เท่านั้นเอ๊ง! ><!

 

 

“ว่าแต่...เธอมีอะไรรึปล่าว?”

 

 

“ฉัน...”

 

 

           ฉันพูดแล้วกำลังจะล้วงเอารูปจากกระเป๋าเสื้อสูทจองเบก็พูดแซวขึ้น!

 

 

“มาหาป๊อปปี้?”

 

 

“ไม่ใช่! ><!” ฉันเถียงอย่างทันท่วงที  

 

 

           ‘มาหาป๊อปปี้?’ อ๊ากกกกกกกกกกกก คิดออกมาได้เยี่ยงไรก๊านนนนนนนนน หมอนั่นแค่เดินเฉียดฉันยังไม่อยากเลย! หน้าตาก็ดีแต่นิสัยกวนประสาทฉันก็ไม่อยากจะพบจะเจอด้วยหรอกจะบอกให้! >O<!!!

 

 

“ฮ่าๆๆ เธอเนี่ยนะ” จองเบหัวเราะออกมาแล้วถามอีกรอบ “แล้วสรุปมามีอะไรอ่ะ”

 

 

“คือ...ฉันเอาของๆนายมาคืน” ฉันพูดไปตรงๆอย่างไม่ติดขัดแล้วยื่นรูปถ่ายนั้นให้กับจองเบ

 

 

      ดูเหมือนจองเบจะตกใจไม่น้อยเลยที่เขาเห็นภาพนั้น เขานิ่งไปพร้อมกับลุกขึ้นยืนช้าๆสายตาอันแหลมคมมองจ้องที่รูปภาพนั้นก่อนที่ เขาจะรับมันไปจากมือของฉัน

 

 

      จองเบเงยหน้าจากรูปขึ้นมามองฉันแล้วเหมือนกับจะเอ่ยปากถามว่าฉันไป เจอรูปนี้มาได้ยังไงฉันก็เลยชิงพูดขึ้นก่อน

 

 

“วัน เสาร์ที่นายมาโรงเรียนแล้วเจอแก้วนายคงบังเอิญทำตกเอาไว้แก้วเลยเก็บไว้ ให้ เธอพยายามจะหาทางคืนรูปนี้ให้นายตัวต่อตัวแต่ก็ไม่โอกาส และวันนี้เธอป่วยเลยฝากรูปนี้ไว้กับฉันเผื่อว่าฉันเจอนายตอนอยู่คนเดียวพอดี จะได้คืนให้” ฉันพูดสรุปจองเบก็พยักหน้าเบาๆ

 

 

“งั้นสรุปว่าพวกเธอสองคนก็...รู้เรื่องฉันกับ...แล้วสินะ” จองเบพูดแล้วใช้นิ้วของเขาถูกจมูกของตัวเองไปมา

 

 

        เอ...แปลก! ท่าทางแบบนี้อย่างกับพยายามจะลืมคลอรีนหรือยังไงกันเนี่ย?

 

 

       ไม่คิดจะพูดแม้แต่ชื่อของคลอรีนเลยเหรอ?

 

 

       งั้นแสดงว่าสองคนนี้คงจบแบบค้างคาแน่นอนอ่ะ ชัวปาบ

 

 

“ฉัน รู้แค่กับแก้วเท่านั้นและไม่คิดจะเอาไปบอกใครด้วยนายวางใจได้เลย เพราะว่าถ้านายกับคลอรีนอยากให้เรื่องนี้มันเป็นความลับฉันก็จะไม่เข้าไป ยุ่งหรอกนะ” ฉันบอกแล้วมองจองเบตรงๆเพื่อให้เขาเชื่อใจ

 

 

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก โดยเฉพาะเพื่อนของเธอน่ะ” เขาพูดแล้วหยักยิ้มที่มุมปากหน่อยๆ

 

 

“เอ่อ...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่านายกับคลอรีนไปคบกันตอนไหนแล้วเลิกกันเพราะอะไร ”

 

 

“...”

 

 

“แต่ ว่าที่ฉันจะบอกคือ...ถ้าเกิดนายยังรักคลอรีนอยู่ล่ะก็อย่ามาหลบๆซ่อนๆกับ คลอรีนแบบนี้เลย ฉันรู้นะว่านายพยายามตัดใจแต่ถ้ามันทำไม่ได้นายก็ควรจะสู้นะ”  

 

 

“ขอบใจสำหรับคำแนะนำนะ และก็ฝากขอบคุณเพื่อนเธอด้วยที่เก็บรูปใบนี้เอาไว้ให้”  

 

 

จองเบไม่ยอมรับว่าเขาจะเอายังไงแต่ก็พูดเหมือนว่าจะเก็บไปคิดดูเพียงแค่นั้น...

 

 

“อื้ม! แล้วจะบอกให้ ^^”

 

 

       เมื่อภารกิจการส่งคืนของให้จองเบเสร็จสิ้นลงด้วยดีและราบรื่นฉันก็เดินออกมาจากห้อง ม.5/7 และก็กำลังจะเดินตรงไปนั่งเล่นในห้องเรียน ม.5/2 ของตัวเองเงียบๆ จู่ๆก็มี  ‘เสียงเรียกจากนรก’  มาเรียกฉันเอาไว้เสียก่อน = =!!!

 

 

“นี่! ยัยฟางมัดข้าวววว! >O<!”

 

 

       ถึงนั่นจะไม่ใช่ชื่อของฉันแต่ฉันก็รู้เลยว่าใครเรียก! ><!

 

 

       อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ไอ้บ้าป๊อปปี้อีกแล้วววววววววววววว >O<!!!!!!

 

 

       ฉัน ทำเป็นไม่สนเสียงเรียกนั้นแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไป แต่ทว่าไอ้บ้านั่นก็เดินตามเข้ามาในห้องเรียนของฉันอย่างไวแล้วรีบมาดักหน้า ฉันเอาไว้ก่อนที่ฉันจะนั่งลงที่โต๊ะของตัวเอง

 

 

      เฮ้ย! มาดักหน้ากันแบบนี้ถ้าหัวฉันชนอกนายทำไงฮะ!?

 

 

“มีอะไร - -?” ฉันถามตาลอย  

 

 

 

“เมื่อกี๊เข้าไปในห้องเรียนพวกฉันทำม๊ะ?” หมอนั่นพูดแล้วเงยหน้าขึ้นเป็นเชิงแต่ฉันก็แค่หยักไหล่ก่อนจะตอบไป

 

 

“แล้วมันเกี่ยวกับนายเหรอ ^^”

 

 

       ฉันสาบาญได้นะว่านั่นคือคำตอบจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ^O^

 

 

“เกี่ยวสิ! ก็นั่นมันห้องเรียนฉัน >O<!” ป๊อปปี้พูดแล้วยืนเท้าสะเอว ( ? ) “รึว่า?! เธอแอบไปขโมยของ!”  

 

 

“นี่! ถามหน่อยเหอะทุกๆวันนายกินไส้เดือนเป็นอาหารเหรอ? คิดอะไรบ้าๆบอๆ ” ฉันพูดใส่หน้าป๊อปปี้แล้วพยายามจะผลักหมอนี่ออก “ออกไปเลย! >O<!”

 

 

“ไม่ออกเฟ้ย! จนกว่าเธอจะพูดความจริงว่าไปทำอะไรในห้องของพวกฉัน!”  

 

 

“ฉันจะทำอะไรจำเป็นต้องรายงานใครด้วย? นายเป็นใครกันมาสั่งให้ฉันบอกโน่นบอกนี่ฮะ? ไอ้ส้วมตัน!”

 

 

“เธอ!”

 

 

“ทำท่าทางเป็นคนเท่ห์นิสัยจริงๆอ่ะปากเสีย ฉันอยากจะรู้จริงล่ะว่าผู้หญิงพวกนั้นกล้าให้เบอร์โทรกับนายได้ไง”

 

 

“ก็ฉันหล่อ รวย ฉลาด เรียนเก่ง และมีดีอีกตั้งหลายอย่างผู้หญิงอย่างเธอจะไปรู้อะไร๊ ”  

 

 

       ตอบได้แบบไม่ค่อยเข้าข้างตัวเองเลยนะ! =[]=!!!!  

 

 

“- -!”

 

 

“อีกอย่างนะ เธอหลงชอบฉันรึปล่าวยังไม่รู้เล้ย สายตาฉันก็ออกจะแวววาวแถม HOT! ขนาดนี้ ^^”  

 

 

“=[]=;;;;”

 

 

        เดี๋ยวขอคิดภาพแป๊ปนึงนะ...  

 

 

  เพียงแค่คิดสถาพว่าหมอนั่นส่งสายตาทำอะไรแบบนั้นให้แล้วฉันขนลุกเลยอ๊า>O<!

 

 

“อ๋องั้นเหรอ?” ฉันเบ้ปากใส่เขา “งั้นถ้านายฉลาดจริงๆก็น่าจะมีสมองคิดได้บ้างว่าไม่ควรมาถามเรื่องของคนอื่นเขา!”

 

 

จึก!!

 

 

“>O<!!!” >>>>> ป๊อปปี้  

 

 

“ฉันเดินเข้าไปในห้องนายแล้วทำไม? มันติดป้ายเอาไว้เหรอว่า‘ห้ามเขา’”

 

 

“แล้วเธอเข้าไปทำไม? มีเหตุผลอะไรที่ต้องเข้าไป?”

 

 

“โอ๊ะ! ถามตื๊ออยู่ได้ น่ารำคาญ!”

 

 

      เมื่อป๊อปปี้ยังตื๊อไม่เลิกจนฉันต้องพูดออกมาแล้วถอนหายใจแรงๆแล้วจ้องหน้าหมอนั่น ค้อนๆแบบไม่พอใจก่อนจะตัดสินใจหันหลังแล้วทำท่าว่าจะเดินออกไปจากห้องนี้  

 

 

            ได้! ถ้าหมอนั่นไม่ไปฉันไปเอง! ขี้เกียจโดนกวนประสาท! >O<!

 

 

      พอจะก้าวขาออกจากประตูดูเหมือนว่าคำพูดต่อมาที่เอ่ยออกมาจากปากป๊อปปี้นั้นทำให้ฉันอยากจะตอบกลับมาก! จึงได้หยุดชะงักจากการเดินทันที! >O<!

 

 

“รึว่าคิดจะไปอ่อยไอ้จองเบ?”

 

 

กึก!

 

 

“...”

 

 

 “เห๊อะ! ยัยฟางมัดข้าว เตี้ยแบบนี้ ไอ้จองเบมันไม่ชอบหร๊อก! อย่าหวังเล้ย! ”

 

 

แปะๆๆๆ

 

 

“ขอปรบมือให้กับความ...บ้องตื้น! คิดเอง! เออเอง! ของคนเสียสติจิตหลุดโลกที่สุดในกลุ่ม เค-โอ-ติค!”ฉันทำปรบมือกวนๆแล้วพูดย้ำทีละคำจนป๊อปปี้ถึงกับควันออกหู  

 

 

 

       เห๊อะ! หมอนี่ใช้สมองส่วนใหญ่มาคิดเนี่ยว่าฉันอ่อยจองเบ บ้าไปแล้ว!

 

 

“นี่ยัย...!!!!” หมอนั่นชี้หน้าฉัน

 

 

“อะไรๆๆๆๆๆๆๆ” ฉันพูดเร็วๆกวนประสาทแล้วยืนกอดอกอมยิ้มอย่างสะใจในขณะที่ป๊อปปี้เอาแต่กัดฟัน

 

 

“หน๋อย! ยัย...ยัยปากปลาร้าค้างปี >O<!”

 

 

“อุ๋ย! ด่าได้แค่นี้หรา? แหม๋ แหม๋  ไอ้เราก็นึกว่า...ปากจะเสียกว่านี้ซะอีก!”

 

 

“ยัย!!!!!!!!”  

 

 

       ฉัน หมุนตัวเดินออกมาจากห้องเรียนแล้วรีบเดินลงบันไดกะว่าไปนั่งเล่นข้างล่างจะ ดีกว่าเพราะขืนอยู่บนอาคารต่อหมอนั่นตามหาเรื่องอีกแน่ๆ รอให้ถึงเวลาเรียนแล้วค่อยขึ้นมาดีกว่า

 

 

              ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยยยยยยย สะใจจริงเจรงงงงงงงงงงง ( หัวเราะพร้อมกับเอามือตบๆปากด้วยความสะใจ คิ คิ )

 

 

              คงสงสัยกันล่ะสิว่าฉันกับป๊อปปี้ทำไมถึงได้เกลียดขี้หน้ากันแบบนี้นะ?

 

 

       จะ เล่าย่อๆให้ฟังว่าตั้งแต่ที่เข้า ม.1 มาเนี่ยชีวิตฉันไม่เคยปกติเวลาที่เจอป๊อปปีเล้ยยยยยยยย หมอนี่น่ะนิสัยเสียเอาตรงๆไม่รู้จักกันแล้วมาแกล้งมาแซวนู่นนี่ มันสมควร?  ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่โดนแล้วนะเพราะปกติก็ไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับใครเขาอยู่แล้ว

 

 

             แต่หมอนี่ก็ยังวกวนมาแซวมาแกล้งกันจนได้! >O<!  

 

 

       วันแรกที่ถูกหมอนั่นแกล้งฉันกับหมอนั่นก็มีเรื่องกันเลยทีเดียว ก็ดันบังอาจมาดึงเปียแกะของฉันน่ะสิ ดึงซะหัวแทบหลุด! ><!   จากนั้นเราก็เริ่มทะเลาะกันจนเป็นเรื่องและด้วยความที่ฉันเป็นพวกความอดทน ต่ำจึงด่าหมอนั่นกระจุยกระจายต่อหน้านักเรียนคนอื่นๆแล้วก็ถีบตูดไอ้บ้าป๊อปปี้นกลิ้งเป็นลูกชิ้น@_@

 

 

            และตั้งแต่วันนั้นฉันกับหมอนั่นก็กัด เอ้ย! ก็จะเหน็บแหนมกันแบบนี้เป็นประจำจนชินไปแล้ว แต่ก็ยังหมั่นไส้กันอยู่ดีและคงไม่มีท่าทีว่าจะมาญาติดีให้กันง่ายๆแน่ๆ

 

__________________________________________________

อัพแล้วนะค่ะ ถ้าเม้นเยอะๆจะอัพทุกวันนะ