Artist in love : เพลงนี้เพื่อเธอคนเดียว

 ณ บ้านหรูตะกูล ยิชาบ้า

     ทำไหมมมม นายนั้นไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง? นี้ฉันต่อยหน้านายนั้นไปเต็มๆ แล้วหลังจากนั้นฉันก็วิ่งออกมากจากร้านเบอเกอรี่สุดแสนรัก แต่ดันไปหุ้นกับตานั้นอีก ป๊าดดดโธ่วว!

 “ลูกะ? ลูกเป็นอะไรรหรือรู้สึกสีหน้าไม่ดีเลยนะ" แม่เปิดประตูสีเหลืองเข้ามาหาฉันพร้อมดึงเข้าอ้อมกอด

 “หนูไม่ได้เป็นอะไรไปหรอกค่ะคุณแม่ หนูแค่ตื่นเต้นกับวันพน.”

 “จริงด้วย! แม่นึกแล้วเชี่ยวว่าแม่ลืมอะไร! “ แม่สะดุ้งขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

 “ชุดเหรอค่ะ แต่พน.เป็นวันเสาร์นี้? จะให้หนูไปโรงเรียนเลยหรือไง?"

 “อะไรกัน! เรื่องชุดเดียวแม่จัดการเองและ ส่วนคุณลูกก็เตรียมตัวแต่งชุดสวยๆที่อยู่ในตู้ปิก้าจูของโปรดลูกก็แล้วกัน” แม่อธิบายพร้อมชี้ไปทางตู้ปิก้าจูตัวสูงๆ ว้าาา เห็นแล้วก็หน้ากอดดด ><

 “แล้วคุณแม่จะไปไหนละ ใบ้ให้หนูหน่อยดก็ได้ *0*” ฉันทำตาเป็นประการ

 “งานนี้สำหรับลูกโดยเฉพาะ" :)

 [Na'talk]

   อะไรกันเนื่ย ตาของผมบวมขึ้น ผมเดินออกไปจากร้านก็โดนให้ขอถ่ายรูปด้วย หน้าอายจริงๆ

 “ตาไปโดนอะไรมาค่ะคุณนะ?” พี่ออนถาม(รู้จักเมื่อกี้)

 “ผมขอเวลาสักครู่ครับ" ผมบอกหลังจากนั้นก็เอาแว่นตาสวมใส่เพื่อปกปิดของตา

   บ้านหรูของ

 “รัตน นี่แกไปโดนอะไรมา!” คุณพ่อเดินเข้ามาพร้อมปืนที่ท่านกำลังคัดให้เงา ปืนเล่นนี้เป็นที่พ่อผมรักมากๆ

 “ผมไปดูร้านเบอเกอรี่เฉยๆอ่ะครับ แล้วไปเจอพวกนักเลงกำลังจะข่มขืนพนักงานเลยเข้าไปช่วย" ผมว่าคงจะไม่ใช่พวกโรคจิตรที่จะเอาเค้กบ้าบออะไรแบบนี้หรอก

 “แล้ววันนี้มีงานไม่ใช่เหรอ? แล้วตาก็บวม!”

 “ร้าน พ่อครับบเดียววันนี้ผมก็หายแล้ว เชื่อผมเถอะ" ผมยิ้มให้พ่อ

 “แกนี่มันได้พ่อมาเยอะจริงๆ”

[Na'end]

   ตอนเย็น

   ฉันใส่ชุดสีชมพูออกหวานๆ เพื่อปกปิดความเป็นบ้าของฉันที่เมื่อ วันนี้ฉันทำสิ่งที่ผิดพลาดลงไป งานนี้งานใหญ่สำหรับนักร้อง นักแสดง ว้าววว เพื่อนแม่ก็มา พี่เคนภูภูก็เป็นเพื่อนแม่

 “เอ้าคุณน้อง มานั่งอ่อเล้ออะไรตรงนี้ค่ะ?”

 “หนูเหรอค่ะ//ชี้ตัวเอง".ใครว่ะเนื้ยย??

 “หนูนั้นและ ลูกเต้าเหล่าใครมานั่งอยู่ตรงนี้"

 “หนูลูก พอล์เซล ค่ะ"

 “เอา! นี้หนูเองเหรอเนื่ย!!” เขาจับตัวฉันให้ลุกขึ้น “ดีจริงๆที่ได้เจอหนู นี่ฉันคือ...”

 “ผู้กำกับค่ะ?” เสียงปริศนาพูดขึ้นฉันหันไปทางต้นเสียง “หนูมาแล้วค่ะ"

 “คุณพระ! เธอนี่มาในงานด้วยเหรอเนื่ย? โรส” ผู้ชายตรงหน้าหันไปมองหาผู้หญิงใส่ชุดสีแดง

 “ก็หนูมารับรางวัล ‘นักแสดงดีเด่นของเมืองไทย' ไม่ก็มาพบปากกับทุกคน มันไม่ผิดใช่ไหม"

 “จริงจร้า งั้นฉันไปหาอะไรดินในงานดีกว่านะ ป้ะกันเถอะคุณลูกะ” ผู้กับดึงฉันให้ไปเข้าไปในงานเพื่อพยายามไม่ให้เรื่องที่ตามมานั้นเกิดขึ้น แต่มืออันเล็กๆับแขนฉันไว

 “จะไปไหนเหรอคนดี? จะไม่คุยกับเพื่อนแม่เธอหน่อยเหรอ?”นางพูดพร้อมข้อมือแน่น

 “หนูไม่รู้จักคุณหรอกค่ะ ปล่อยหนูเถอะ” ฉันพยายามแกะมือของเธอ พร้อมกับแม่ของฉันที่กำลังเดินมา

 “หยุด! เลิกทะเลาะกันได้แล้ว!” แม่ฉันเดินมาพร้อมเหวี้ยงใส่ “เรื่องของเราจบแล้วโรส เธอเป็นรุ่นน้องนะเล่นอะไร ดูรุ่นด้วนนะ" แม่ฉันขวามือฉันไปให้อยุ่ด้านหลังแม่

 “รุ่นพี่...หนูไม่มีเจตตาจะทำร้ายลูกของพี่หรอก"

 “งั้นก็ดี” แม่ฉันจูงมือฉันเข้างาน ฉันหันกลับไปดู ผู้หญิงนั้นแค้นมากๆเขามองตาฉันไม่มองหาผู้ใด จนถึงประตูงาน

 “แม่ค่ะ..พี่คนนั้น?”

 “ชั่งเข้าเถอะ แม่ขี้เกียจพูดถึงอดีต" แม่ฉันเดินจากฉันให้ฉันอยู่คนเดียว

   ฉันจะทำไงดีละในเมื่อฉันอยู่คนเดี่ยวกับคนรอบข้างที่ฉันไม่รู้จัก จนฉันเดินไปชนกับใครคนหนึ่ง

    ตุ๊บ!

 “ขอโทษค่ะ ขอโทษ....นะ..นายยย!!” ฉันหน้าหวอกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉัน

 “เอ้าา น้องลูกะเจอกันอีกแล้วเหรอ?” อีตาบ้าอีกแล้วเหรอ!

 “น้องอะไรย้ะ! ฉันไม่ใช่น้องของนายซะหน่อย"

 “จริงเหรอ?” เขาโอบเอวฉันพร้อมจมูกชิดใกล้ ปากเขาบางเรียว สายตาของเราสองคนนั้นมองไม่ระสายตา

 “นะ...นายจะทำอะไรเนื่ย?!” ฉันหน้ากล่ำในความรู้สึกนี้มันแปลกไปจริงๆ

 “ร้องเพลงกับฉันนะ" เขาส่งมาให้ฉัน

 “ไม่! ถถึงนายจะเป็นใคร ฉันก็จะไม่ร้องหรือทำอะไรทั้งนั้น"

 “จริงเหรอ? มันสายไปแล้ว" คำพูดสิ้นสุด เสียงเพลงดังขึ้น ฉันหัวใจแทบวายที่เห็นว่า ตอนนี้ฉันอยุ่ตรงกลางเวที!!

 “ถ้าเธอไม่รักฉันเธอจะต้องเพลง โอเคไหมละ?” เขาพูดจริงจังต่อหน้าฉันผมสีทอง ข้มเข้มเริ่มจับมือฉันพร้อมให้ฉันกำไมค์ ม่านเริ่มเปิดออกจากเวที

 “พร้อมหรือยังกับเพลงใหม่ของผมมมม!!!” เขาพูดขึ้นพร้อมเพือนของเขา นั้นพี่เพียวนี้! “พวกเรา วง Polycat ว่าวันนี้พวกจะนำบทเพลง ‘เวลาที่เธอยิ้ม' พร้อมหรือยังง!! เอ้า! 1! 2!! ซัม!” ตอนนี้ฉันเหมือนไม่ใช่ FC. ที่ไม่ธรรมดาซะแล้ว ฉันจะโดนแม่ด่าไหมเนื่ยย??

 “ถ้าแอบรักและเราบอกออกไป การแอบรักจะดูหมดความหมาย” ความหมายเหรอ?

“ฉันจึงเลือกทางที่สบายใจ เก็บความลับที่แท้มันสวยงามเพียงใด” ฉันว่าไม่

“ชอบมองสายตาเธอตอนไม่รู้ ว่าตัวฉันชอบมองมันมากเท่าไร”เรื่องของนายสิ

“ชอบฟังเสียงในตอนที่เธอใช้ บอกกับฉันว่าฉันเป็นเพื่อนเธอคนนึง” นี่ฉันเพื่อนนน “ตาเธอแล้ว"

“อาจไม่มี หนทาง ให้เป็นอย่างหวัง แต่อย่างน้อย ก็ไม่ ทำให้ผิดหวัง  หากมันทำ ให้เจอ หน้าเธอทุกวันก็พอจะรับไหว” ตอนนี้ฉันรับไม่ไหวววว TT

 กริ๊ดดด ดดดดด

เสียงกริดเหล่าสาวๆ รวมทั้งคุณแม่! ไม่น้าาาาแม่ก็เอาอีกคนด้วยเหรอ???

“เป็นคนที่เธอไว้ใจ มันก็ดีเท่าไร ไม่เสี่ยงเกินไปกว่านี้ เพราะมัน  อาจจะไม่คุ้มกัน อยากเป็นคนสำคัญ แค่เพื่อนแล้วกัน เพราะฉันไม่มีเธอไม่ได้” เขาหันมาหาฉันพร้อมส่งรอยยิ้มที่จะต้องการสื่อบางอย่างให้กับฉัน ต่อจากนั้น

เขาจับมือฉันพร้อมชูระหว่างใบหน้าแล้วนำไมค์ออกจากขาของมัน

“ดีอยู่แล้วที่เธอไม่รักฉัน เพราะอาจแยกทางในวันไหนก็ได้ ทนไม่ไหวถ้าเป็นคนทำร้าย เธอให้ช้ำและซ้ำด้วยน้ำมือตัวเอง” จุ๊บ! -//////-“ให้ฉันชื่นชมเธอมีความรัก ให้เธอเล่าว่าได้เจอเขาที่ใด ไม่ใช่ฉันก็คงไม่เป็นไร อยากแน่ใจว่าเธอได้เจอคนดีดี” เห้ยยเค้าจุ๊บมือฉันนน>/////< งั้นถึงตาฉันบางฉันพลักตัวนายนะออกจากฉัน

“อาจไม่มี หนทาง ให้เป็นอย่างหวัง แต่อย่างน้อย ก็ไม่ ทำให้ผิดหวัง  หากมันทำ ให้เจอ” ฉันดึงตัวเขาเข้าหาใบหน้าของกันและกันชิดจนหัวใจฉันเต้น ทุกคนกริ๊ดกันใหญ่ แต่เขาดันหักหลังพร้อมดึงเอวฉันให้เข้าหาเขา

“เป็นคนที่เธอไว้ใจ มันก็ดีเท่าไร ไม่เสี่ยงเกินไปกว่านี้ เพราะมัน  อาจจะไม่คุ้มกัน อยากเป็นคนสำคัญ แค่เพื่อนแล้วกัน เพราะฉันไม่มีเธอไม่ได้” ท่อนนี้ฉันร้องในเมื่อจมูกชิดกันจนจบเพลง

 “ขอบคุณครับที่ฟัง แล้วก็ขอบคุณหนูลูกะที่น่ารักที่ได้มาร้องเพลงคู่กับผม ขอบคุณครับบบ"

 แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ

  ทุกคนปรมมือฉันกับเขาเดินลงมาพร้อมกันในเมื่อมือทั้งสองคนได้จับมืออยู่

“ปล่อยมือฉันได้หรือยังตาบ้า!” ฉันหันไปพูดกับตานะ เขาหันมาแล้วนิ้วชี้ปิดปากฉันไว ริมฝีปากของฉันสำผัสกับนิ้วของเขา

“ไม่เอาน้า คนดีของพี่.พูดแบบนีไม่น่ารักเลยนะ"

 พลั่ว!

 ฉันต่อยหน้าท้องไป ทีหนึ่งแต่กับไม่เป็นผล

“เธออยากสัมผัสหน้าท้องของฉันอีกเหรอ งั้นเดียวจะให้เอาไปเล่นที่บ้านเอาไหม?”

“ไม่! ฉะ...ฉันแค่อยากจะให้มันรู้ซะบาง! วันฉันก็มีสิทธิ์ของฉันที่ฉันไม่ต้องมาร้องเพลงกับนาย!” หืออ ฉันยอมเพราะไม่ต้องรู้ว่าฉันก็เป็นแฟนคลับของเขา!

“งั้นเหรอ ฉันรู้นะว่าเธอนั้นคิดอะไรกับฉัน"

“ฉะ...ฉัน..อุ๊ป!” พูดไม่ทันขาดคำริมฝีปากของเขามาประกบกับของฉันไออุ้นๆของเค้าทำมห้ฉันเคลิ้มไปตามกัน วันนี้ฉันรู้สึกเพลินกับเขาจริงๆซะแล้วสิ!