[Fic inazuma go yaoi] แสงสว่างกับความมืด

หนุ่มน้อยหน้าตายคนนี้ เดินคู่พ่อบ้านประจำตัว ชื่อ 'มินามิ ริวจิ' พ่อบ้านคนนี้เป็นคนเดียวที่รู้ใจนายน้อยหน้าตายอย่างสึรุงิ 
"จะกดออดมั้ยครับ^^"
"กด...... เดี่ยวก่อน หน้านายตอนนี้บ่งบอกจะมาถล่มบ้านเลย =_=" ก่อนจะจิ้มนิ้วกดออด หันไปเอ็ดมินามิ 
"ผมชอบเวลานายน้อยโกรธแบบนี้จัง"
"........" สึรุงิเงียบไป ก่อนจะแสยะยิ้มด้วยความชั่วร้าย  ก่อนจะกดออด 
ประตูใหญ่หน้าบ้านถูกเปิดออก 
มีสาวใช้แต่งตัวน่ารักยืนต้อนรับเป็นแถว 
ตรงกลางมีชายแก่กับเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันยืนอยู่บนพรมแดงตรงนี้ 
"คิก...^^" มินามิแอบขำ แต่สึรุงิรู้ว่ามันขำ
"ฉันถึงไม่สบอารมณ์เวลามาบ้านยัยนี่" สึรุงิบ่นพึมพำ พลางเดินมาหาทั้งสองคน 
(สึรุงิ:บ้านยัยนี้มีเซ็นเซอร์ตรวจจับฉัน ถ้าฉันมายืนหน้าบ้าน ยัยนี้จะจัดเต็มแบบนี้ ฉันถึงเกลียด-_-)
สองบรรทัดให้เจ้าสึรุงิระบายล่ะกัน 
 
สึรุงิเดินมาหาด้วยท่าทีนิ่งๆ ก่อนจะหยุดตรงหน้าทั้งสองคน
"คุณมินามิ เข้ารึเปล่าค่ะ" สาวใช้คนนึงพูดกับมินามิที่อยู่ด้านนอก 
"อย่าเพิ่งปิดครับ เดี่ยวนายน้อยก็ออกมา^^",
"ค่ะT^T"เพราะรอยยิ้มของมินามิ เล่นเอาเธอคนนี้พอจะเดาสถานการ์ณที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ไปได้
"สวัสดีจ้ะเคียวสุเกะจัง " อายาสะกิทักทายด้วยรอยยิ้ม ประกอบกับเรือนผมสีชมพูที่เคลือบเพชร ดวงตาสีดำสนิท สวมชุดเดรสสีชมพู มันทำให้สาวใช้ที่ยืนต้อนรับ (ยกเว้นคนที่ยืนเกาะประตู)ยิ้มตาม
อายาสะกิเดินเข้ามาใกล้ ด้วยรอยยิ้ม
เพี้ยะ!! เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าสดใสนั่นอย่างจัง เล่นเอาพ่อบ้านของอายาสะกิที่ยืนข้างๆตกใจ 
ใบหน้าขาวใสนั้นชาไปทั้งแก้ม 
"ทำอะไรน่ะ..."พ่อของอายาสะกิจะเข้าไปยุ่ง แต่โดนสึรุงิทำหน้าโหด และสั่งคำขาด
"อย่ามายุ่ง"
"คะ เคียวสุเกะ...." อายาสะกิน้ำตาคลอ ก่อนจะหันมามอง
"ตอนแรกก็กะว่าจะมาซัด ตอนนี้อยากฆ่าซะแล้ว"
"นี่...... หนูทำอะไรผิดค่ะ เคียวสุเกะ"
"ไม่ผิดมั้ง ที่สั่งคนไปข่มขืนแฟนฉัน"สึรุงิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่เปี่ยมไปด้วยความโทสะ
อายาสะกิสบตาสึรุงิ 
ก็เจอแต่ความเคียดแค้น 
ความอาฆาต 
สายตาเย็นชาของสึรุงิ 
"ทำไงได้ ก็พี่ไม่เคยรักหนูเลยนี่"
"คนเลือดเย็นที่ฆ่าได้แม้กระทั่งพ่อตัวเอง...... ฉันจะรักลงเหรอ" สึรุงิ
"ระ รู้มาจากไหน" 
สึรุงิเดินล้วงกระเป๋ากลับออกมาหน้าประตู 
ก่อนจะทำหน้าเฉยๆ สไตล์สึรุงิ
ตรู้ดตรู้ด~ 
มือถือของสึรุงิดังขึ้น 
เขาล้วงมันมาจากกระเป๋าก่อนจะกดรับ 
[เคียวสุเกะ โซระจังเป็นไงบ้าง]
"ยังจำเรื่องราวทุกอย่างได้ครับ แต่ดูเหมือนยัยนั้นจะเลือดเย็นเกิน มันเลยคำว่ามาเฟียแล้วล่ะ"
[ยังไงซะ อนุโลมหน่อยล่ะกัน โซระจังก็คือน้องสาวพวกเรา]
"ครับพี่ชาย"
สึรุงิโยนมือถือให้มินามิ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมๆกันโดยไม่สนใจเสี่ยงคร่ำครวญเจ็บแก้มที่โดนตบ 
เมื่อเดินไปได้สักพักสึรุงิจึงหันกลับมาหามินามิที่เดินตามหลัง
"ฉันจะบอกเรื่องเมื่อห้าปีก่อน"
"ห้าปีก่อน..... ผมเพิ่งมาสามปีเอง" มินามิบอกกับตัวเอง
"ครอบครัวของฉันเดิมทีเป็นตระกูลนักฆ่า ตอนนั้นฉัน พี่ชาย และโซระ ยังเด็กอยู่เลย พ่อสั่งให้พวกเราฝึกการฆ่าคนโดยไม่ปราณี" สึรุงินั่งลงที่ม้านั่งก่อนจะยิ้มเศร้าๆ "การฝึกผ่านไปด้วยดี แต่ว่า.... อยู่มาวันนึงโซระเกิดหลอน ทำร้ายพี่ชายจนบาดเจ็บสาหัส จนเดินไม่ได้ และฆ่าพ่อพวกเรา"
"งั้น คุณเคยบอกว่า....ตกต้นไม้"
"ยัยโซระอายุห่างจากฉันแค่ปีเดียว แถมยังเป็นผู้หญิง พวกเราเลยฝากให้บ้านอายาสะกิอุปปะการะ
ฉันก็ไปเยี่ยมบ่อยๆจนยัยนั้นหาว่าฉันชอบ"
"ข้องใจอะไรอีก"สึรุงิถามกับมินามิ
"ทำไมน้องสาวคุณเหมือนจะจำอะไรไม่ได้ล่ะครับ"
"เปล่าหรอก...... ยัยนั้นจำได้หมดทุกอย่าง แค่ไม่ใส่ใจที่จะจำ อีกอย่าง เหตุการ์ณเมื่อห้าปีที่แล้ว เป็นการซัดข้อกล่าวหา โยนความผิดให้คนตาย"
ความจริงเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ
"แต่ตอนนี้ไม่มีนี่ครับ นักฆ่า...."
"ใช่ เพราะเซย์เทย์นั้นแหละ เขามาจัดการทุกอย่าง ให้ห้าตระกูลหลัก เป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ 
อาจจะเป็นเพราะผลงานต่างๆที่รุ่นพ่อเคยทำ"
"แล้วทำไมเล่าให้ผมฟัง" 
สึรุงิไม่ตอบคำถาม แต่รีบออกตัววิ่งไปโรงพยาบาล
ปล่อยให้มินามินั้นงง
"งั้นก็อดถล่มบ้านคนน่ะสิ นายน้อยใจร้ายย"
"เร็วๆสิ อย่าชักช้า"
"ครับ"
ทั้งสองคนรีบวิ่งไปพร้อมกัน โดยที่สึรุงิยังคงหร้าเฉย และมินามิกลับมาหน้าชา 
(ไอ้สองคนนี้ถึงเข้ากันได้ไง-_-:;;)
 
Writer zone 
สวัสดีจร้าา 
สนุกมั้ย (ไม่)
T^T  บางทีอ่านเองยังมึนเองเลย
ปล.ฟิคเรื่องนี้กระผมแต่งด้วยความเข้าใจและจินตนาการของตัวเอง ถ้างงตรงไหนก็...... อ่านต่อไปเหอะ ^0^ 
ขอบคุณครับรีดเดอร์ที่มาอ่าน