เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย เสียอีกแล้วเซ็งจริงๆ”หวายสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเดินออกมาจากบ่อนที่เพิ่งเล่นเสียไป

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แม่หวาย เล่นเสียอีกแล้วของเก่าก็ยังไม่จ่ายแล้วนี่ยังจะมาเล่นอีกทำไม”เจ้าของบ่อนเดินเข้ามา

หาหวายแล้วพูดขึ้นพลางเหล่มองร่างอวบอิ่มที่หงุดหงิดอยู่

 

 

 

 

 

“ก็ช่วงนี้คนมันดวงไม่ดีนี่นาเฮีย หวายไม่ได้ดวงกุดเสมอไปนะส่วนเรื่องนี้ไว้ชั้นมีแล้วชั้นจะหามาให้

เฮียนะ แหมๆพวกเราน่ะก็คนกันเองทั้งนั้นอย่าพึ่งมาทวงกันเลยน่าเฮีย”หวายรีบพูดเอาใจเจ้าของ

บ่อนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราน่ะคนกันเอง ละอยากให้ชั้นยกหนี้ให้มั้ยล่ะ ก็เอาลูกสาวคนโตเธอมาเที่ยว มากินข้าว ดูหนัง

ฟังเพลงกับชั้นสักมื้อ2มื้อหน่อยเป็นไรไป”เจ้าของบ่อนยิ้มเยาะก่อนจะพูดถึงฟางลูกของหวายทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ดีมั้งเฮียนังฟางมันยังเรียนไม่จบแถมมันก็ทำงานจนตัวเป็นเกลียวมันไม่มีเวลาว่างเลย”หวาย

ชะงักนึกถึงฟางแล้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นว่าใกล้จะจบแล้วไม่ใช่รึไง โตเป็นสาวจนจะมีลูกมีผัวได้อยู่แล้ว จะมาหวงอะไรลูกนักหนา เอา

อย่างงี้ถ้าภายในสิ้นเดือนนี้แกไม่มีเงินมาจ่ายชั้นล่ะก็ ชั้นจะเอาลูกสาวแกไปขัดดอก”เจ้าของบ่อน

พูดขู่หวายก่อนะเดินจากไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ไอ้หัวล้านตัณหาจัด”หวายโมโหแล้วพูดออกมาเบาๆก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ขี้เมา ติดหนี้พนันยังไม่พอ คิดจะเอาลูกสาวไปขีดดอกอีกงั้นรึ”ป๊อปปี้เดินออกมาจากช่องแคบๆ

แล้วถอดแว่นตากันแดดของตัวเองออกมามองตามหวายแล้วพูดเหยียดก่อนจะยิ้มออกมากับความ

คิดที่พึ่คิดได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวพี่โทโมะก็จะมาอยู่แล้วดีเลย ฟิญจะได้ไม่เหงา”ฟิญพูดเมื่อเดินมากับป๊อปปี้รอรับโทโมะที่

สนามบิน

 

 

 

 

 

 

 

“โถ่ ฟิญอย่างอนพ่ออีกสิคะ เด็กนั่นกับพ่อเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆนะ”ป๊อปปี้รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วไงคะ อยู่ในห้องนอนด้วยกันแบบนั้นฟิญโตแล้วฟิญรู้น่า”ฟิญพูดแล้วหน้างอใส่พ่อตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่หนูก็รู้นี่คะว่าพ่อเหงามันเป็นธรรมดาของผู้ชาย แต่ถึงยังไงพ่อก็ไม่คิดจะเอาใครมาแทนที่แม่

ขนมหวานของหนูนะคะ พ่อรักหนูกับแม่ขนมหวานมาก”ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผมของลูกสาวเบามือ

 

 

 

 

 

 

 

 

“สัญญากับฟิญแล้วนะคะว่าจะไม่ให้ใครมาแทนที่แม่ขนมหวาน”ฟิญพูดแล้วเกี่ยวก้อยสัญญากับ

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ไม่เจอกันตั้งนานพี่ป๊อปกับน้องฟิญน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะคะ”แก้วพูดเมื่อเดินออกมาจาก

ประตูผู้โดยสารขาออกแล้วเห็นป๊อปปี้และฟิญเกี่ยวก้อยสัญญากันตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่นอนค่ะ ฟิญมีพ่อคนเดียวฟิญก็ขอหวงห่อยสิคะ”ฟิญพูดแล้วรีบค้องแขนป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาคราวนี้คงจะมาช่วยพ่อแม่ที่เมืองไทยยาวเลยสินะแก้ว”ป๊อปปี้ยิ้มทักทายรุ่นน้องก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ เอ่อ แล้วนี่พี่ป๊อปมารอรับโทโมะหรอคะ”แก้วพูดแล้วเต้นเมื่อคิดถึงหลานชายของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ รายนั้นไปต่อโทที่นิวยอร์ก กลับมาวันนี้เสียดายเนาะที่โทโมะกับแก้วเรียนอยู่กันคนละ

รัฐ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้กับแก้วแล้วคิดถึงโทโมะหลานชายของป๊อปปี้ที่ไปเรียนต่อโทที่นิวยอร์ก

ส่วนแก้วเองนั้นไปเรียนต่อที่โทที่บอสตัน ซึ่งอยู่คนละเมืองกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนอยู่เมืองนอกอยู่คนละรัฐแต่ตอนนี้เรามาอยู่เมืองไทยแล้วคงจะไปมาหาสู่ได้สบายเนาะ”โท

โมะเดินออกมาเห็นแก้วที่กำลังคุยกับอาหนุ่มของตัวเองก็พูดขึ้นแล้วยิ้มให้ทุกคนหันไปมองโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะ”ฟิญยิ้มแป้นแล้วรีบวิ่งไปกอดพี่ชายที่เป็นญาติสนิททันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีเลย กลับมาคราวนี้ก็มาช่วยอาดูแลกิจการที่ไทยเลยแล้วกันเนาะโทโมะ”ป๊อปปี้ยิ้มและพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โห อายุพวกเราก็ไม่ได้ต่างกันมากมาย ยังจะถือตัวเรียกอาหลานอีกหรอฮะ พี่ป๊อปปี้”โทโมะยิ้ม

ออกมากวนๆอย่างอารมณ์ดีให้กับชายหนุ่มที่มาดสุขุมแบบนักธุรกิจ จริงอยู่ที่ป๊อปปี้เป็นอาของโท

โมะ แต่เพราะที่มีอายุห่างจากเขาไม่มากนักเนื่องจากครอบครัวป๊อปปี้แต่งงานช้าและมีลูกช้าทำให้

ป๊อปปี้คือลูกหลงของบ้านซึ่งตอนเขายังเด็กพ่อแม่ของโทโมะก็พึ่งแต่งงานทำให้สมัยวัยรุ่นหลัง

จากเขากลับมาที่อเมริกาแล้ว ครอบครัวของโทโมะที่เป็นญาติเขารับเขาไปเลี้ยงและเป็นพี่และอา

ที่ดีของโทโมะไปในตัวไม่แปลกที่ทั้งคู่จะสนิทกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงค่ะ พี่ป๊อปน่ะไม่ได้แก่มากมายจนโทโมะเค้าต้องเรียกพี่ว่าอานะคะ”แก้วพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาชมคนแก่ให้ตัวลอยเลยโทโมะ แก้ว ไหนๆวันนี้ก็มารับทั้งคู่แล้วดีเลยเดี๋ยวอาจะเลี้ยงข้าว

เพื่อฉลองให้กับการกลับมาของเรา2คนแล้วกัน”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะเดินนำโทโมะและแก้วไปกับ

ฟิญ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กระเป๋าใบโตจะตายเดี๋ยวเราช่วยถือนะ”โทโมะพูดแล้วอาสาถือถือกระเป๋าให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ขอบใจนะ”แก้วยิ้มและแอบหน้าแดงจัดมองตามร่างสูงที่เดินนำตัวเองไปแล้วคิดถึงวัยเด็กที่

เธอมาเล่นกับโทโมะและป๊อปปี้ที่บ้านบ่อยๆ แต่ด้วยเพราะป๊อปปี้ที่โตกว่าทำให้พ่อแม่เธอหมาย

หมั้นให้เธอคู่กับป๊อปปี้แต่ลึกลงไปในใจนั้น แก้วกลับแอบหลงรักเพื่อนสมัยเด็กของเธอคนนี้จน

หมดหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อปที่เลี้ยงฉลองให้กับแก้วและโทโมะ งั้นเดี๋ยวแก้วขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ

คะ”แก้วพูดแล้วขอตัวหลังจากที่ป๊อปปี้เลี้ยงข้าวทุกคนเสร็จแล้วพากลับมานั่งพูดคุยที่บ้านของ

ป๊อปปี้ โดยที่โทโมะอาสาไปส่งแก้วที่บ้านแทนป๊อปปี้ที่ต้องนั่งเคลียร์เอกสารงานกับปลื้มที่หอบ

เอกสารมาให้เขาเองที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาคราวนี้ แก้วะแต่งงานกับพี่ป๊อปเลยรึเปล่า”โทโมะคุยกับแก้วเมื่อแวะที่สวมสุขภาพที่ก่อน

จะถึงบ้านของแก้วเพื่อย้อนวัยคิดถึงวัยเด็กที่เขา ป๊อปปี้และแก้วมาเล่นด้วยกันบ่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วว่าแก้วจะขอร้องคุณแม่น่ะว่าจะไม่แต่งงานกับพี่ป๊อป เอ่อ คือเราโตด้วยกันมาแล้วจะต้องมา

แต่งงานกันคงไม่ไหว และอีกอย่างพี่ป๊อปเองก็รักพี่ขนมหวานมากนิ โทโมะลืมไปแล้วหรอ”แก้ว

รีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ แต่เรื่องของพี่ขนมหวานก็ผ่านมานานมากแล้วนะ พี่ป๊อปควรจะเปิดใจให้ใครใหม่สักคน

และคนที่เหมาะสมและผู้ใหญ่ทั้ง2ฝ่ายเห็นด้วยที่สุดก็คือแก้วนะ”โทโมะพูดถึงความต้องการของ

ผู้ใหญ่ทั้ง2ฝ่าย

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่แต่งงานกันโดยไร้ความรักแบบนั้นแก้วไม่เอาด้วยหรอก”แก้วพูดแล้วแอบมองโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นแน่ ที่พูดแบบนี้เพราะว่าในใจแก้วมีใครแล้วล่ะสิ บอกเรามาก็ได้นะเพื่อนกันมีอะไรอย่าปิดบัง

สิ”โทโมะหันขวับไปแล้วยิ้มแซวเพื่อนสาวทำให้แก้วหน้าแดงเมื่อสบตากับเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อคนนี้

 

 

 

 

 

 

 

“คือว่าแก้วชอบ”แก้วที่หน้าแดงและใจเต้นรัวตั้งใจจะสารภาพรักกับโทโมะที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

 

“โด คือกวาง แม่กวางย่างเยื้อง เร คือเหลืองแสงเรืองตะวัน”แต่ก่อนที่แก้วจะสารภาพรักกับโทโมะ

นั้น ชายหนุ่มก็หันไปสนใจเสียงเพลงของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังร้องเพลงอยู่ในสวนไม่ไกลจากที่

เขาเดินกับแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มี คำนี้บ่งชี้ที่ฉัน ฟา ไกลนั้นไม่ยั่นหรอกหนา โซ ผ้าเก่าหยิบเอามาสอย ลา ถัดไปจากโซคือลา

ที บ่ายลงก็ชงแต่ชา แล้วก็วนกลับมาที่โด”โทโมะเดินมาเรื่อยๆจนถึงศาลาในสวนแห่งหนึ่งแล้ว

มองเห็นฟางที่กำลังนั่งดีดกีต้าร์ร้องเพลงให้เด็กๆกลุ่มหนึ่งฟังแล้วยิ้มมีความสุขจนเขาเผลออมยิ้ม

กับรอยยิ้มนั้นไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

แปะ แปะ แปะ

 

 

 

 

 

 

 

 

ทันทีที่ฟางร้องเพลงจบโทโมะก็เดินเข้าไปปรบมือให้กับหญิงสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ขอโทษด้วยนะครับที่ผมถือวิสาสะมาฟังคุณร้องเพลง แต่เมื่อกี้คุณร้องเพลงเพราะมากเลยนะ

ครับ เสียงของคุณเพราะมาก”โทโมะรีบพูดเมื่อเห็นฟางมองเขาด้วยความประหลาดใจก่อนจะรีบ

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะคะสำหรับคำชม ถ้าชอบวันหลังก็มานั่งฟังกับน้องๆที่นี่ก็ได้นะคะ ชั้นชื่อฟางค่ะ ชั้นเป็น

อาสาสมัครที่มาดูแลน้องๆที่ศูนย์เด็กกำพร้าที่อยู่ไม่ไกลจากสวนสุขภาพนี้”ฟางพูดแล้วยิ้มให้โท

โมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห นอกจากสวยแล้วยังดีอีกนะครับ คุณนี่เหมือนกับนางฟ้าเดินดินจริงๆ ผมชื่อโทโมะนะ

ครับ”โทโมะเอ่ยปากชมฟาง ทำให้แก้วชะงักแล้วมองสายตาที่โทโมะมองไปที่ฟางอย่างชื่นชมแล้ว

แอบซึม

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณก็ชมเกินไปจริงๆนะคะฟางเองไม่ได้เลิศเลอขนาดต้องเป็นนางฟ้าขนาดนั้น”ฟางพูดแล้วยิ้ม

ตามมารยาท

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟาง เดี๋ยวเราพาน้องๆกลับที่บ้านกันเถอะฮะ เย็นมากแล้ว แล้วเดี๋ยวแม่ของเช่จะเป็นห่วงอีก

อย่าลืมสิว่าพี่ต้องไปทำงานพิเศษต่อนะ”ปอร์เช่ เด็กชายข้างบ้านของฟางที่มักจะมาที่นี่ประจำเดิน

มาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ พี่ต้องไปทำงานพิเศษ ตายล่ะ เด็กๆคะวันนี้พี่ฟางต้องขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ฟาง

สัญญาพี่ฟางจะพาเด็กๆมานั่งฟังเพลงที่สวนนี้อีกนะคะ”ฟางนึกขึ้นได้ก่อนจะรีบพูดกับเด็กๆที่มา

ด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้า เสียดายจังวันนี้พี่ฟางกลับไป พรุ่งนี้สัญญานะคะว่าจะมาอีก”เด็กๆที่บ้านเด็กกำพร้ารีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ค่ะพี่ฟางสัญญาว่าจะมาร้องเพลงให้พวกเราฟังทุกวัน พวกเราต้องสัญญากับพี่ฟางนะคะว่าพวก

เราจะเป็นเด็กดีกับแม่ครู แล้วพี่ฟางจะมาร้องเพลงให้ฟังอีก”ฟางพูดแล้วเกี่ยวก้อยสัญญากับเด็กๆ

ทุกคนที่เธอพามาเล่นดนตรีที่สวนเป็นประจำ

 

 

 

 

 

 

“สัญญากับเด็กๆแล้วก็สัญญากับผมด้วยสิฮะว่าจะมาที่นี่อีก”โทโมะพูดแล้วยื่นนิ้วก้อยไปให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ เอ่อ ฟางขอตัวก่อนนะคะ”ฟางแอบเหวอกับท่าทางรุกของโทโมะก่อนจะขอตัวเดินกลับไปกับ

ปอร์เช่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยิ้มแป้นเลยนะ ชอบเค้ารึไง”แก้วเห็นท่าทางของโทโมะก็ทำทีไปพูดด้วยแล้วแซวชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ชอบนะ น่ารัก หวานๆใสๆ แถมรักเด็ก เราว่าเราจะมาเจอเค้าทุกวันที่นี่ล่ะ จริงสิแล้วนี่แก้วจะพูด

อะไรเมื่อกี้นี้หรอ”โทโมะพูดตามตรงก่อนจะรีบถามแก้วต่อทำให้แก้วอึ้งแล้วแอบน้อยใจที่โทโมะไม่

สนใจตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่มีอะไรแล้วล่ะกลับบ้านกันเถอะ แก้วอยากพักผ่อนน่ะ”แก้วพูดแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ก็จะครบ5แสนแล้วนะ ยังไม่ได้คิดถึงดอกเบี้ยที่เฮียจะต้องคิดเราอีกนะ”เจ้าของบ่อนพูดเมื่อ

หวายมาเล่นพนันอีกครั้งและเสียอีกครั้งก่อนที่จะบากหน้ามาขอยืมเงินเจ้าของบ่อนซ้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เนื้อตัวหวายมีแค่2หมื่นที่ฟางเอามาให้น่ะเฮีย หวายอยากจะขอผลัดวันไปก่อน”หวายอึกอักแล้ว

พูดอย่างเกรงกลัว

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่จะอะไรนักหนา เลื่อนมากี่เดือนแล้ว วันหลังถ้ามันไม่มีแล้วจริงๆ ก็ไม่ต้องมาเล่น เฮียไม่รอ

หวายแล้วนะ เอาอย่างงี้ ถ้ามันไม่มี วันพรุ่งนี้หวายนัดหนูฟางมาให้เฮียก่อนมั้ยล่ะแล้วเฮียจะลด

ดอกเบี้ยให้เราหมดเลย”เจ้าของบ่อนรีบพูดอย่างขัดใจแล้วยื่นข้อเสนอให้กับหวาย ทำให้หวายอึ้ง

แล้วคิดหนัก

 

 

 

 

 

 

 

เอาแล้วไง หวายจะขายลูกตัวเองให้คนอื่นริงมั้ยน้อ 

 

 

โทโมะแก้วเปิดตัวมากลิ่นของรักสามเส้าก็มาแล้วสิ

 

 

 

ไม่ได้อัพนานเห็นไม่อ่านกันเลยก็นึกว่าะไม่สนใจเรื่องนี้ซะอีกก