เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะออกไปไหนน่ะโทโมะ”ป๊อปปี้แปลกใจที่เห็นหลานชายแต่งตัวแล้วกำลังจะออกไปจากบ้านแต่

เช้าแทนที่จะนอนพักที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่าผมอยากจะไปทำความดีสักหน่อยน่ะฮะพี่ป๊อปสนใจไปด้วยกันมั้ย”โทโมะพูดแล้วยิ้มแป้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ล่ะ วันนี้วันหยุดทั้งทีขออยู่บ้านกับลูกดีกว่า”ป๊อปปี้ส่ายหน้าพลางปิดหนังสือพิมพ์ที่อ่านจบวาง

ลงบนโต๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่แต่กับลูกๆ แล้วไม่หาแม่ของลูกใหม่รึไงฮะ”โทโมะมองป๊อปปี้แล้วยิ้มก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ไม่อ่ะ อายุก็ใกล้40แล้วแก่ปูนนี้ใครจะไปเอา”ป๊อปปี้พูดแล้วส่ายหน้าเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครว่าพี่ป๊อปแก่ล่ะ เท่จะตายยิ่งเดี๋ยวนี้นะ ยิ่งแก่ยิ่งมีเสน่ห์ สาวๆงี้ต้องหลงเป็นแถวแน่ๆ”โทโมะ

พูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หลงน่ะได้ค่ะ แต่ห้ามมาเป็นแม่ใหม่ของฟิญเด็ดขาด ฟิญไม่ยอม”ฟิญพูดแล้วรีเข้ามาคล้องแขน

ป๊อปปี้แน่นด้วยความหวง

 

 

 

 

 

 

 

 

“หวงคุณพ่อแบบนี้ไม่ไหวเลยนะยัยแสบ เห้อ ไปดีกว่า วันนี้ไหนๆได้ตื่นเช้าทั้งทีแล้ว”โทโมะพูด

แล้วเดินออกไปจากบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะเค้ามีนัดกับใครน่ะลูก แก้วหรอ”ป๊อปปี้ถามแล้วนึกถึงแก้วรุ่นน้องคนสนิท

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่น่าใช่นะคะ เพราะพี่แก้วบินไปเชียงใหม่กับครอบครัวเมื่อวานนี้นี่นา”ฟิญพูดแล้วนิ่งสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

“แบบนี้ ต้องมีลับลมคมนัยอะไรแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบชวนฟิญสะกดรอยตามโทโมะออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ความจริงฟางว่าคุณโทโมะไม่น่าลำบากซื้อของพวกนี้มามากมายเลยนะคะ ฟางเกรงใจ”ฟาง

พูดแล้วยิ้มอย่างเกรงใจเมื่อโทโมะทุ่มทุนเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารกลางวันให้เด็กๆที่ศูนย์กำพร้า

ก่อนที่จะซื้อของเล่นและอุปกรณ์การกีฬาต่างๆมอบให้เป็นสื่อการเรียนรู้ให้กับเด็กๆที่มูลนิธิอีกด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นานๆทีผมได้ทำอะไรแบบนี้ก็สนุกดีออกนะครับ แถมยังได้เห็นรอยยิ้มของเด็กน้อยน่ารักแบบนี้อีก

เวลาเด็กๆยิ้มแล้วโลกสดใสนะครับ”โทโมะพูดแล้วมองเด็กๆที่มารับตุ๊กตาจากเขาและฟางด้วย

ความเอ็นดู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโทโมะนี่นอกจากะหน้าตาดีแล้วยังมีจจิตใจดีอีกนะคะ”ฟางมองโทโมะแล้วยิ้มก่อนจะชม

 

 

 

 

 

 

“มาชมผมซึ่งๆหน้าแบบนี้ผมก็เขินแย่สิฮะ”โทโมะหน้าแดงจัดเมื่อได้ยินฟางชมตัวเองแล้วยิ้มแป้น

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นแน่พี่ฟางทำอะไรกันคะ จู๋จี๋กันหรอ”1ในเด็กกำพร้าในมูลนิธิเห็นฟางและโทโมะยิ้มให้กันก็รีบ

แซวทันที

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าหรอเด็กๆ พอเลยๆห้ามแซว”ฟางรีบพูดก่อนจะห้ามไม่ให้เด็กๆแซวตัวเองกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ชอบพี่ฟางหรอ”ระหว่างที่ฟางร้องเพลงและเต้นกับเด็กๆในมูลนิธิปอร์เช่ที่มักจะมากับฟางก็ทัก

โทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“บะ บ้าหรอ พี่ไม่ได้ชอบสักหน่อย เพื่อนกันน่า”โทโมะหน้าแดงก่อนจะรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“พี่ไม่ต้องโกหกเลยหน้าตากับแสดงออกชัดเจนแบบนี้ผมเป็นเด็กผมยังรู้น่าว่าพี่คิดอะไรกับพี่ฟาง

ดีสิพี่ถ้าพี่จียพี่ฟางแล้วคบพี่ฟางนะก็ดีใหญ่เลย พี่ฟางจะได้ไปพ้นๆบ้านนั้นสักที”ปอร์เช่พูดแล้วนิ่ง

คิดถึงบ้านของฟางที่มีหวายขี้เมา ติดการพนันและเฟย์ที่ชอบฟุ้งเฟ้อ ให้ฟางทำงานหาเงินเลี้ยงแ

ม่และน้องตัวเองเพียงลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ๊ะ ที่บ้านของฟางเค้ามีอะไรหรอ”โทโมะแปลกใก่อนจะรีบถามปอร์เช่ต่อถึงเรื่องราวของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่นี่ก็ดีละฟาง ป่ะไปกับแม่”ก่อนที่ปอร์เช่จะตอบอะไรหวายก็เดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าจ้ะแม่”ฟางเดินมาหาหวายแล้วถามแม่ด้วยความแปลกเพราะปกติแล้ว แม่ของเธอ

แทบจะไม่ย่างเข้ามาในมูลนิธิเลย แล้วนี่มาถึงที่มันต้องมีอะไรสักอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่าแม่มีนัดกับลุงเกรียงไกรน่ะ แล้วลุงเค้าอยากจะเจอฟางแม่เลยรีบมารับเรา”หวายรีบโกหก

ถึงญาติห่างๆของตัวเองที่ยู่ทางใต้ที่นานทีจะขึ้นมาหา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หรอคะ งั้นรอฟางแปปนะคะเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”ฟางพูดแล้วหันไปทำกิจกรรมกับพวกโทโมะและ

เด็กๆต่อก่อนที่จะเก็บของแล้วเดินตามหวายตามขึ้นรถแท็กซี่หน้ามูลนิธิออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าคะคุณพ่อ”ฟิญแปลกเมื่อเห็นป๊อปปี้โผล่พรวดพราดออมาจากที่ซ่อนที่พวกเขาตั้งใจ

มาดูผู้หญิงของโทโมะที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่าพ่อนึกขึ้นได้น่ะจ้ะว่าพ่อต้องเอาเอกสารไปไว้ที่บริษัท เอาอย่างงี้ เราเข้าไปหาพี่โทโมะ

ก่อนเลยนะ แล้วถ้าพ่อไม่มาภายในครึ่งชั่วโมงหนูก็กลับบ้านไปกับพี่โทโมะเลยนะคะ เดี๋ยวพ่อไป

ทำธุระก่อน”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบโกหกก่อนจะรีบขับรถตามแท็กซี่ของหวายและฟางไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมถึงพาฟางขึ้นมาชั้นบนของโรงแรมนี้ล่ะจ้ะแม่”ฟางถามด้วยความสงสัยที่หวายพาเธอขึ้นมา

บนห้องพักของโรงแรม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ลุงเค้าพักที่นี่แล้วแกขี้เกียจลงไปนี่เลยเรียกให้ขึ้นมาชั้นบนนี้แทน นี่แกจะคิดมากอะไรนักหนา

ห้ะ นี่มันลุงแกเป็นญาติกันแท้ๆนะ”หวายรีบโกหกก่อนะทำทีหงุดหงิดใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่ได้ว่าอะไรนี่จ้ะแม่ อ๊ะถึงห้องแล้ว”ฟางพูดก่อนจะไขคีย์การ์ดเข้าไปในห้องทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ตายล่ะ รอตรงนี้ก่อนนะฟางเดี๋ยวแม่ออกไปคุยโทศัพท์ก่อน”เมื่อเข้ามาในห้องพักสักพักหนึ่ง

หวายก็ทำทีว่ามีโทรศัพท์มือถือโทรเข้ามาแล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอกห้องโดยทิ้งฟางไว้เพียงลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง แม่ขอโทษนะลูก”หวายที่นิ่วหน้าเครียดและรู้สึกผิดปะปนกันเดินลงลิฟท์ไปพลางปาดน้ำตา

โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าป๊อปปี้ที่กำลังเดินมาจากห้องพักอีกโซนหนึ่งหลังจากที่ชายหนุ่มคลาด

กับหวายและฟางตอนก่อนขึ้นลิฟท์ทำให้เขาต้องเสียเวลาตามหาทั้ง2อยู่นานพอสมควร ชายหนุ่ม

นิ่งอึ้งเมื่อเห็นอดีตคนรักอย่างหวายเดินลงลิฟท์ไป โดยที่เธอไม่ทันมองเห็นเขานับว่าเป็นโชคดีที่

เดินมาถึงหน้าลิฟท์ช้าพอดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ”ป๊อปปี้นิ่วหน้าด้วยความสงสัยที่เห็นหวายมาทำอะไรที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “แหม หนูฟางนี่ยิ่งโตยิ่งสวยจริงๆ”เสี่ยเจ้าของบ่อนเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นะ นี่ลุงเป็นใครน่ะ แล้วไนล่ะลุงเกรียงไกร”ฟางตกใจรีบถอยกรูดหนีเสี่ยทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะหนีทำไมล่ะจ้ะ มาหาเสี่ยดีกว่านะ เสี่ยจะพาหนูขึ้นสวรรค์”เสี่ยเจ้าของบ่อนกรุ้มกริ่มก่อนจะเดิน

เข้าหา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ แม่ แม่อยู่ไหน ช่วยฟางด้วย กรี๊ดดด”ฟางตกใจรีบขว้างปาข้าวของใส่เสี่ยแล้วพยายามหาทางหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

“มานี่ ฤทธิ์มากนักนะมึง”เสี่ยแทบโมโหจัดที่ยังเห็นฟางดื้อและพยศก็ง้างมือตบฟางจนหันก่อนที่

จะชกท้อง ทำให้ฟางที่ดิ้นหนีในตอนแรกจุกจนตัวชาก่อนจะสลบไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึๆ แค่นี้ทำเป็นเล่นตัวนะดื้ออยู่ได้ต้องให้ใช้กำลัง”เสี่ยเจ้าของบ่อนยิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อเห็น

ฟางสิ้นฤทธิ์และสลบลงไปแล้วก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกแล้วถอดกางเกงเหลือแต่บ๊อก

เซอร์เดินขึ้นเตียงมา พลางแกะกระดุมเสื้อของฟางออกแล้วซุกไซร้ไปตามร่างบางที่สลบอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่แล้วเสี่ยก็ค่อยๆหลับตาลงแล้วสลบลงข้างๆฟางที่สลบอยู่บนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของฟางในตอนแรกก็รีบตามพนักงานมาเปิดประตูห้องที่ฟางอยู่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นี่อย่าบอกนะว่าแม่ของเธอพาเธอมาประเคนให้ไอ้เสี่ยนี่”ป๊อปปี้เพ่งมองสำรวจภายในห้องแล้ว

มองไปที่เสี่ยที่นอนข้างฟางก็จำได้ว่าคือเจ้าหนี้ของหวายที่บ่อนก่อนจะปะติดเรื่องราวทั้งหมดได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่มันหลับไปได้ยังไงนะ”ป๊อปปี้มองไปที่เสี่ยเจ้าของบ่อนด้วยความสงสัยว่าหลับไปได้ยังไง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป่านนี้ยานอนหลับคงออกฤทธิ์แล้วยัยฟางคงจะหนีออกมาได้แล้วสินะ”หวายพูดเมื่อนั่งรถแท็กซี่

ลงมาถึงบ้านตัวเองแล้วคิดถึงตอนแรกที่เธอกับเสี่ยเของบ่อนนัดกันเพื่อที่จะส่งฟางไปขัดดอกใช้

หนี้พนันที่เธอก่อให้แทนแต่ด้วยสามัญสำนึกและความผูกพันของคนเป็นแม่และช่วงเวลาที่เธอเคย

อยู่กับพ่อของฟางทำให้เธอคิดแผนการตลบหลังให้กับเสี่ยเจ้าของบ่อนที่หวังจะเคลมลูกสาวของ

เธอทั้งๆที่มีลูกเมียอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ยเจ็บนะ/สมน้ำหน้าลงไปจากรถชั้นซะ”ก่อนที่หวายจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน รถของโทโมะก็

จอดลงที่หน้าบ้านของปอร์เช่ที่ยู่ข้างบ้านของหวายก่อนที่ฟิญจะผลักปอร์เช่ลงรถแล้วไม่วายเถียง

กันตามประสาเด็ก

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว คุณแม่ของฟางสวัสดีครับ แล้วนี่ฟางไปไหนแล้วล่ะครับ”โทโมะเห็นหวายก็รีบทักทายและ

ถามถึงฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นสิครับน้า พี่ฟางไปไหนแล้วล่ะครับเห็นว่าออกไปกับป้านี่”ปอร์เช่นึกขึ้นได้ก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ มันก็คงจะออกไปรับงานนอกล่ะน่า อย่าถามเซ้าซี้มากความเลย”หวายรีบพูดก่อนจะเดินเข้า

บ้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถามแค่นี้ทำไมต้องเอ็ดกันด้วยนะ”ปอร์เช่ถอนหายใจกับนิสัยอารมณ์ร้ายของหวายก็อดนึกสงสาร

ฟางไม่ได้ที่ต้องเจอแม่แบบนั้นแล้วพลางบ่นก่อนจะเดินเข้าไปบ้านไป โดยโทโมะและฟิญก็แยกกัน

กลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้นี่ตัวหนักไม่ใช่เล่นเลยนะ”ป๊อปปี้พูดหลังจากที่อุ้มฟางออกมาจากห้องนั้น

แล้วจัดการเปิดอีกห้องหนึ่งแล้ววางฟางลงกับเตียง พลางเอื้อมมือหมายจะติดกระดุมเสื้อให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ นะ นี่คุณ คุณจะทำอะไรชั้น”ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ก่อนที่จะรีบลุก

ขึ้นแล้วรวบเสื้อที่หลุดลุ่ยของตัวเองเข้าไว้ด้วยกันแล้วมองหน้าป๊อปปี้ด้วยความกลัวยังไม่หาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นจะทำอะไรเธอ ชั้นก็แค่จะติดกระดุเมสื้อให้เธอเท่านั้นล่ะน่า”ป๊อปปี้ถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ติดกระดุมเสื้องั้นหรอ ชั้นไม่คิดเลยนะว่าคุณจะเลวสามานย์ชั่วช้าแบบนี้ ท่าทางฐานะคุณก็ดี แต่

กลับมีรสนิยมล่อลวงผู้หญิงเข้าโรงแรมแบบนี้ แย่ที่สุด”ฟางอึ้งก่อนจะรีบว่าป๊อปปี้รัวไม่ปล่อยให้

ป๊อปปี้ได้พูดอะไรให้ฟางเข้าใจเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ทำไงได้ เธอมันเซ็กซี่นี่ ชั้นอดใจไม่ไหวแล้วพอได้สัมผัสไปแล้วก็รู้สึกหอมหวานอยากจะลิ้ม

ลองอะไรที่มันมีรสชาติแปลกใหม่บ้างน่ะสิ”ป๊อปปี้ที่ถูกฟางกล่าวหาก็หน้าตึงก่อนที่จะเออ ออรับ

บทเป็นผู้ที่ทำร้ายและล่อลวงฟาง พลางขยับไปใกล้แล้วเอามือหนาลูบไล้ไปตามหัวไหล่มนจนฟาง

ขนลุกซู่

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

 

ฟางไม่รอช้ารีบตบหน้าป๊อปปี้จนหัน

 

 

 

 

 

 

 

“เลวที่สุดผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้แบบนี้คุณมันคือ”ฟางโวยวายรีบว่าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“หยุดนะ อย่ามาปากดีกับชั้นยัยเด็กบ้า ไม่อย่างงั้นชั้นนี่ล่ะจะจูบเธอให้ปากเธอระบมเหมือนๆกับ

ร่างกายเธอที่ตอนนี้มันก็ยับเยินไม่มีชิ้นดีไปด้วยฝีมือชั้นอีกหรอก”ป๊อปปี้รีบชี้นิ้วห้ามฟางก่อนที่จะ

พูดขู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ อย่า”ฟางตกใจแล้วผลักชายหนุ่มออกากเธอสุดแรงก่อนที่จะรีบวิ่งหนีป๊อปปี้ออกไปจาก

ห้องทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยเด็กบ้า”ป๊อปปี้มองตามร่างบางที่วิ่งหนีเขาไปจากห้องก็อดไม่ได้ที่จะแอบว่าฟางเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ไปช่วยเค้าแท้ๆ แต่ยังไม่วายจะหาเรื่องแกล้งเค้าอีกหนอ พระเอกเรา

 

 

 

ใกล้ละที่นางเอกจะต้องไปอยู่ในกรงทองของพระเอกอดใจรออีกนิดนะ

 

 

 

โทษทีน้าาา ช่วงนี้ยุ่งมากกก จนแทบไม่ค่อยได้แวบมาอัพเลยยย

 

 

มาอัพแล้วจ้าาาา อย่าพึ่งหายไปไหนกันนะๆๆๆๆ