เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว”โทโมะที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนค่ำในห้องเก็บของก็ต้องตกใจเมื่อร่างบางที่เขานอนกอดนั้น

หายไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“หรือว่ะกลับกรุงเทพ”โทโมะรีบสวมเสื้อผ้าแล้วรีบกดโทรศัพท์โทรออกหาแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่โว้ย”โทโมะหงุดหงิดที่แก้วไม่ยอมรับสายก่อนที่จะนึกขึ้นได้แล้วยิ้มออกมาแล้วกดเปิดระบบ

ติดตามที่เข้าตั้งแอฟไว้บนมือถือของแก้วแล้วยิ้มออกมาก่อนที่จะรีบขับรถออกไปตามหาแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”แก้วนี่นั่งเศร้าอยู่ที่บาร์น้ำของร้านแห่งหนึ่งริมทะเลคิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันที่ห้องเก็บ

ของบ้านพักของป๊อปปี้ระหว่างเธอกับเธอโทโมะ สิ่งที่เขาทำมันแค่การระบายอารมณ์เท่านั้นสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวพี่สาวคนสวยมานั่งอะไรคนเดียวตรงนี้ครับ”มิณทร์ที่มาเที่ยวกับเพื่อนเห็นแก้วก็รีบทัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวน้อง เอ่อ พี่เบื่อๆน่ะเลยว่ามานั่งดื่มชิลๆคนเดียว”แก้วยิ้มก่อนจะตอบออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แล้ว สามีพี่ล่ะครับ ไม่ตามมาด้วยหรอ”มิณทร์ระแวงมองรอบๆหาโทโมะทันทีจนแก้วขำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้า พี่มาคนเดียว เค้าไม่มาหรอก แต่ถึงมาเค้าก็ไม่สนใจพี่อยู่ดี”แก้วยิ้มเศร้าๆแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมว่าไม่น่านะฮะ ดูท่าเค้าขี้หึง หึงพี่จะตาย”มิณทร์คิดถึงเมื่อตอนกลางวันก็รีบพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“สิ่งที่เห็นอาจะไม่เป็นเป็นอย่างที่เราคิดก็ได้นะ เราไปนั่งกับเพื่อนเราเถอะเพื่อนเราเรียกแล้ว”แก้ว

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ถ้าไม่รังเกียจพี่สาวไปนั่งกับพวกเราก็ได้นะครับ ดีกว่ามานั่งเหงาตรงนี้คนเดียว”มิณทร์ชวน

แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ร้านนี้สินะ”โทโมะที่ขับรถมาถึงร้านที่แก้วมาก็รีบเข้ามาในร้านพลางสาดส่องมองหาแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้วนี่เป็นคนตลกนะฮะเนี่ย เล่นมุกอะไรพวกเราก็ขำ เอ้าชน”เสียงพูดกันอย่างสนุกสนานที่โต๊ะ

มุมหนึ่งบริเวณระเบียงร้านทำให้โทโมะหันไปมอง แล้วเห็นแก้วที่นักดื่มเบียร์กับพวกของมิณทร์

แล้วหัวเราะอย่างสนุกสนานโดยที่มิณทร์ที่เมาแล้วถือวิสาสะเอามือกอดคอแก้วและแก้วเองก็เมา

แล้วเอนหัวซบไหล่มิณทร์อยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วกลับบ้าน”โทโมะเดินเข้าไปหาแก้วแล้วพูดสั่งแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่”แก้วหันขวับไปมองโทโมะแล้วเถียง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าไงนะ นี่เธอเมาแล้วก็ต้องกลับสิ มานี่เลยนะ”โทโมะหงุดหงิดเมื่อเห็นแก้วย้อนตนเองก็กระชาก

แก้วออกมาอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เพล้ง แก้วที่เมามากนั้นเองได้ปัดแก้วเบียร์หล่นแตก

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ปล่อยนะชั้นเจ็บ”แก้วดิ้นไม่ยอมโทโมะสุดฤทธิ์ทั้งทุบทั้งทีให้ชายหนุ่มปล่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ ผมว่าพี่ปล่อยพี่คนสวยเถอะ แบบนี้มันจะมากไปแล้วนะฮะถึงแม้พี่จะเป็นสามีพี่คนสวยแต่พี่ก็ไม่

ควรจะทำร้ายเธอในที่สาธารณะแบบนี้”มิณทร์แทบสร่างเมาก็เดินเข้าไปเตือนโทโมะด้วยความหวัง

ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาแส่ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่มันเรื่องของผัวเมีย”โทโมะโมโหจัดเมื่อเห็นมิณทร์ปกป้องแก้วก็

รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ถ้ามีผัวเฮงซวยแบบนี้ขอไม่มีดีกว่า คนใจร้ายๆ”แก้วที่เมาและอัดอั้นก็ระเบิดอารมณ์ออกมา

อย่างเหลืออดก็รีบว่าก่อนที่จะเตะเข้าที่หน้าแข้งโทโมะแล้ววิ่งไปกอดมิณทร์เพื่อหนีชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“ผมว่าถ้าขืนพี่เอาพี่คนสวยไปมีหวังได้ทะเลาะกันตายกว่าเดิมผมไม่ยอมให้พี่รังแกพี่คนสวยหรอก

ฮะ”มิณทร์ว่าพลางกระชับกอดแก้วต่อหน้าโทโมะก่อนที่เพื่อนๆของเขาจะเข้ามาขวางไม่ให้โทโมะ

ไปหาแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเอาชั้นไปส่งคนใจร้าย เค้าไม่รักชั้น ฮือๆ”แก้วที่เมาและเริ่มงอแงก็ร้องไห้ออกมากอดมิณทร์

แน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เออ อยากจะเอายัยนั่นไปไหนก็เชิญ”โทโมะหงุดหงิดที่แก้วไม่สนใจตัวเองเหมือนเดิมก็เดินหัว

เสียออกไป มิณทร์และเพื่อนๆเห็นแก้วเป็นลมไปแล้วก็ตกใจก่อนจะรีบวิ่งพาแก้วขึ้นรถพวกตัวเอง

ไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ซะเมื่อไหร่กันล่ะไอ้พวกเด็กบ้า”ทางด้านโทโมะที่แอบสังเกตการณ์ทุกอย่างอยู่ในรถก็พูดออกมา

ก่อนจะรีบขับรถตามพวกของมิณทร์ที่พาแก้วไปที่รีสอร์ตที่ตัวเองพักอยู่ไม่ไกลจากร้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่สาวฮะเช็ดตัวก่อนนะฮะ”ทางด้านแก้วเมื่อถูกเพื่อนมิณทร์ประคองเข้ามาในห้องพักตัวเอง

เพื่อนๆก็รีบพากันหนีให้มิณทร์และแก้วอยู่ด้วยกัน2ต่อ2ทันที มิณทร์จึงรีบหาผ้ามาเช็ดตามตัวแก้ว

และแอบถือวิสาสะปลดกระดุมเสื้อแขนกุดของแก้วออกเผยให้เห็นบราสีเข้มตัดกับผิวขาวของแก้ว

ชัดเจนขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

 

 

แต่ก่อนที่มิณที่จะทำอะไรแก้วนั้นเสียงประตูก็ดังขึ้นทำให้มิณทร์ต้องลุกเดินออกไปเปิดประตู

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะไม่รอช้าง้างหมัดชกมิณทร์จนสลบก่อนที่จะรีบอุ้มแก้วออกไปแล้วเปิดห้องพักอีกห้องทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ เราหย่ากันเถอะนะ”แก้วที่ละเมอร้องไห้ออกมาระหว่างที่โทโมะอุ้มมาวางบนเตียงดังขึ้น

ทำให้โทโมะชะงักแล้วมองแก้วแววตาอ่อนลง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่หย่าง่ายหรอกไม่มีวัน”โทโมะแอบเถียงแก้วที่ละเมอร้องไปเช็ดตัวให้แก้วไป ก่อนที่จะถอด

เสื้อผ้าที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นเบียร์และเหล้าให้แม่บ้านของรีสอร์ตไปซัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรักนายโทโมะ”แก้วละเมอบอกความรู้สึกออกมาอีกครั้งทำให้โทโมะที่นั่งข้างๆได้ยินเข้าก็หน้า

แดงจัดแล้วมองร่างบางที่เมาหลับอยู่ก่อนจะโน้มหน้าเข้าใกล้แล้วบรรจงจูบแก้วอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำบ้าอะไรวะโทโมะ”โทโมะรู้สึกตัวก็รีบถอนจูบออกมาก่อนที่จะรีบล้มตัวนอนลงข้างๆแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยากกลับไปหาแฟนของฟางก็ได้นะ เดี๋ยวเราเลี้ยวรถกลับตรงนี้เลย”เอี๊ยงสังเกตเห็นฟางที่นั่งซึม

มาตลอดทางที่ออกมาด้วยกันก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่ใช่แฟนคุณป๊อปรอกค่ะ”ฟางซึมลงไปก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่จริงหรอ ดูเค้าหวงฟางมากเลยนะ แถมตอนที่เค้าเห็นเอี๊ยงเค้าก็ดูท่าจะแอบน้อยใจฟาง

เหมือนกันนะ”เอี๊ยงพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เค้ามีลูกและเมียของเค้าอยู่แล้วค่ะ ฟางเป็นแค่ลูกจ้างของเค้าค่ะ มีหน้าที่ทำในสิ่งที่เค้าต้องหาร

เมื่อใช้หนี้จนหมดฟางก็ต้องไปจากเค้า”ฟางพูดออกมาก่อนจะถอนหายใจออกมาเศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วฟางติดหนี้คุณป๊อปเท่าไหร่หรอครับ บอกผมได้มั้ย”เอี๊ยงเดินพาฟางมาที่โต๊ะในร้านอาหารก็

พลางถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“10ล้านค่ะ ไม่รู้ว่าอีกกี่ชาติจะใช้หมด ทั้งเงินทั้งความแค้น”ฟางพูดออกมาแล้วมองไปทางทะเล

เศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยงที่เห็นแววตาและท่าทางของฟางก็อดสงสารไม่ได้ก่อนที่จะเอื้อมมือมาจับมือฟางให้กำลังใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเศร้าไปเลยนะครับ ทุกปัญหามันย่อมมีทางออก ในฐานะที่ตอนนี้เรารู้จักกันเป็นเพื่อนกันแล้ว

ถ้ามีปัญหาไม่สบายใจอะไรบอกเอี๊ยงได้นะฟาง”เอี๊ยงพูดแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนที่จะนั่งทาน

อาหารกับฟางและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเพื่อให้ฟางหายเศร้าลงไปได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เอี๊ยงทานยาเยอะแบบนี้เลยหรอคะ”ระหว่างรอเช็คบิลนั้นฟางทึ่งเมื่อเห็นเอี๊ยงหยิบยาที่ต้องทาน

ออกมานับ

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่อ่ะ เราป่วยตั้งแต่เด็กแล้ว มีโรคแทรกซ้อนหลายโรค ไม่รู้ว่าจะอายุยืนมีหลานให้แม่เราได้รึ

เปล่าก็ไม่รู้ แบบนี้ล่ะฟ้าถึงได้ทิ้งเราไป ใครจะไปอยากอยู่กับคนป่วยขี้โรคแบบนี้ล่ะ”เอี๊ยงพูดเศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันเมื่อกี้ยังปลอบใจเราไม่ให้เศร้าอยู่เลยเป็นฝ่ายเศร้าเองซะละ ทุกปัญหาย่อมมีทางออกนะ

เอี๊ยง เราเชื่อว่าถ้าหัวใจของเอี๊ยงเข้มแข็งเอี๊ยงก็จะต่อสู้กับโรคภัยที่เข้ามาได้แน่นอน”ฟางยิ้มและ

พูดให้กำลังใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราอยู่กับฟางแล้วเรารู้สึกสบายจังขอบคุณนะ”เอี๊ยงยิ้มออกมาก่อนที่จะขับรถไปส่งฟางที่บ้าน

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเรากลับกรุงเทพไปแล้วหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะฟาง”เอี๊ยงยิ้มให้ฟางและโบกมือให้เมื่อมา

ส่งก่อนที่จะขับรถออกไป ส่วนฟางเองก็เดินกลับเข้าไปในบ้านตอนดึกซึ่งป่านนี้ทุกคนคงหลับไป

หมดแล้วสินะ ฟางเดินทอดน่องไปใกล้บริเวณบ้านพักหลังใหญ่ของป๊อปปี้พลางคิดถึงสายตา

น้อยใจของชายหนุ่มเมื่อตอนเย็นก็รู้สึกหวิวๆที่ใจแปลกๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“หายไปไหนของเค้านะ”ฟางพูดกับตัวเองพลางชะเง้อมองหาป๊อปปี้ในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่านะหนมจีนอย่าทำแบบนี้”เสียงพูดของป๊อปปี้ดังขึ้นทำให้ฟางที่ได้ยินเดินเข้าไปบริเวณริมสระ

น้ำ แล้วฟางต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ที่เมาอยู่บนเก้าอี้ยาวถูกขนมจีนขึ้นทับตัวและกำลังซุกไซร้ไป

ตามร่างกาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป้าหนมทำอะไรพ่อน่ะ”แต่ก่อนที่ฟางจะทำอะไร ฟิญที่ลงมาจากชั้นบนเห็นทุกอย่างก็รีบเดินเข้า

มาว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คือป้ากับพ่อหนูเมามาก พวกเราไม่ได้ตั้งใจ”ขนมจีนตกใจและแอบหงุดหงิดที่คิดว่าทุกคน

หลับไปหมดแล้วแท้ๆแต่ฟิญกลับลงมากลางดึกได้แบบนี้ ก็รีบหาข้ออ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อหนุเมามากแบบนี้และป้าเองก็เป็นผู้หญิงหนูว่าป้ากลับขึ้นไปนอนเถอะค่ะ”ฟิญจ้องมองขนมจีน

แล้วพูดก่อนที่ขนมจีนจะยอมเดินตามหลานไป ป๊อปปี้ที่พยายามปรือตามองไปทางขนมจีนที่ออก

ไปแล้วก็ลุกขึ้นหมายจะไปล้างหน้าล้างตาแต่แล้วต้องเซเพราะความเมาและจะล้มไปในสระฟางรีบ

วิ่งออกมาคว้าชายหนุ่มมากอดพยุงไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาซะบ้านนี้คงจะไปสวีทหวานกันจนลืมเวลาล่ะสิ”เมื่อป๊อปปี้เห็นว่าเป็นฟางก็พูดออกมาและ

พยายามขืนตัวออกจากร่างบางแล้วเดินหนี ฟางตกใจเป็นห่วงชายหนุ่มก็รีบเดินตาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณจะออกไปไหนคะเมามากแล้วกลับขึ้นไปนอนเถอะนะคะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ สนใจคนอย่างชั้นทำไม ชั้นน่ะจะทำอะไรยังไงเธอสนใจด้วยหรอ ไม่ต้องมายุ่ง”ป๊อปปี้พูดเสียง

อู้อี้แล้วเดินต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเป็นอะไรไปคะคุณป๊อปทำไมอยู่ดีๆก็โกรธฟางแบบนี้ หรือว่าโกรธที่ฟางไปกับเอี๊ยง ฟางไป

ทานข้าวกับเค้าจริงๆนะคะเค้าแค่อยากเลี้ยงขอบคุณฟางที่ช่วยเค้าเมื่อตอนเย็นเท่านั้นเอง”ฟางไม่

เข้าใจตัวเองว่าทำไมเมื่อเห็นชายหนุ่มเมินไม่ยอมพูดกับเธอก็ยิ่งอยากคุยให้รู้เรื่องก็เข้าไปดึงแขน

รั้งไว้เพื่ออธิบาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เออ ชั้นโกรธเธอที่ไปกับไอ้หมอนั่น เธอเป็นของชั้นนะ ทำไมต้องไปกับมันด้วย ชั้นไม่อนุญาต

ชั้นหวงเข้าใจมั้ย”ป๊อปปี้ที่เมาอยู่ก็โพล่งออกมาทำให้อ้างอึ้งหน้าแดงจัดเมื่อรับรู้ว่าป๊อปปี้หวงเธอ

อยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย คุณป๊อปจะทำอะไรน่ะ”ฟางเหวอเมื่อหันหลังเดินหนีก็ถูกป๊อปปี้สวมกอดจากด้านหลังแล้ว

พลิกตัวฟางมาสบตากับร่างสูงที่ตอนนี้หน้าแดงไปด้วยความเมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะโน้มหน้าเข้ามา

หมายจะจูบแต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นเอาหน้าผากของเขามาชนกับหน้าผากของเธอ ลมหายใจอุ่นๆผสม

กับกลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ของป๊อปปี้รดใบหน้าของฟางยิ่งทำให้ใจเธอเต้นรัวและหน้าแดง ชาย

หนุ่มค่อยๆสวมกอดฟางแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ปวดหัว ขอนอนกอดหน่อยนะคืนนี้”ป๊อปปี้ที่เมาและอ้อนฟางแล้วกอดฟางแน่นนั้นทำให้หัวใจของ

ฟางเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเหลือเกิน มันเป็นเพราะอะไรกันนะ

 

 

 

 

 

 

เป็นไงพระเอกตอนนี้ น่ารักมั้ยยย เพราะตอนหน้าคือจุกพลิก ที่พลิกแบบเงิบกันแน่ๆ

 

 

 

ใครอยากให้นางเอกเอาคืนนี่เตรียมได้เลยนะ จะเอาคืนแล้วจ้าาา

 

 

แต่ต้องผ่านช่วงดราม่าไปยกใญ่นะ สัญญาเรื่องหน้าที่แต่งเนี่ยจะไม่ดราม่ามากนะ