เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นมั้ยล่ะ ยังไงสุดท้ายเธอก็ไปหาคนอื่นไม่ได้อยู่ดี เพราะเธอเป็นของชั้น 10ล้านที่เป็นหนี้น่ะ

ยังต้องใช้กันอีกเยอะ”หลังเสร็จกิจกามของป๊อปปี้และฟางแล้ว ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นแล้วจัดแจงเสื้อผ้า

ตัวเองแล้วพลางมองไปที่ที่ฟางที่นั่งหันหลังใส่เสื้อผ้าให้กับเขาอยู่ก็อดที่จะแขวะร่างบางไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“แล้วฟางต้องทนเป็นเครื่องระบายอารมณ์คุณแบบนี้ไปจนตายเลยสินะคะ”ฟางตัดพ้อออกมาเศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

“แน่นอน ถ้ามีปัญญาเอาเงินมาจ่ายก่อนก็ถือว่ารอด แต่ถ้าไม่ก็คงต้องรอวันที่ชั้นเบื่อเธอโน่นแล้ว

ล่ะ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็รีบเบื่อฟางเร็วๆสิคะ ฟางจะได้ไปจากคุณสักที”ฟางหน้างอก่อนจะลุกขึ้นเดินหนี

 

 

 

 

 

 

“อยากไปหาโทโมะจนตัวสั่นเลยสินะ ทั้งๆที่พี่คริสกำลังจะเลื่อนงานแต่งงานมันมาเร็วขึ้นแล้วแท้ๆ

กลับรีบตีตัวจะไปหาว่าที่สามีชาวบ้านตลอดแบบนี้”ป๊อปปี้รีบสาวเท้าเข้าหาฟางแล้วกระชากร่าง

บางมาแนบอกแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“พวกคุณบ้าไปแล้ว บังคับลูกตัวเองให้แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักแบบนี้ ต่อให้ไม่มีชั้นเข้ามาในชีวิต

โทโมะก็เถอะ ยังไงก็หย่ากันอยู่ดี”ฟางว่าตามตรงที่สังเกตได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เงียบ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีหาเหตุผลมาอ้างหรอกนะ นี่คือความต้องการของพี่สาวชั้น ไม่มีใคร

ขัดได้ทั้งนั้น จำเอาไว้”ป๊อปปี้รีบพูดก่อนที่จะลากฟางกลับออกไปด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรไปแก้ว เดี๋ยวก็จะแต่งงานกับโทโมะแล้วไม่ดีใจหรอลูก”แม่ของแก้วเดินมาหาแก้วที่นั่ง

เหม่อมองดูรูปแต่งงานที่ถ่ายเสร็จแล้วทางสตูดิโอเวดดิ้งส่งมาให้กับแก้วที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่คะ แก้วว่าเราไม่ควรบังคับโทโมะเค้าแบบนี้นะคะ เรื่องของการแต่งงานมันควรเป็นเรื่องของ

คน2คนที่รักกันไม่ใช่การคลุมถุงชนแบบนี้”แก้วที่เห็นโทโมะไม่มีความสุขก็อดที่จะพูดเรื่องนี้ไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่หนูเองก็รักโทโมะไม่ใช่หรอลูก แก้ว เรื่องนี้แม่กับป้าคริสเค้าตัดสินใจกันดีแล้วเกี่ยวกับการแต่

งานของพวกเรา ไม่ต้องห่วงโทโมะหรอกลูก ป้าคริสเค้ามีวิธีจัดการเอง แต่งไปอยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รัก

กันเองล่ะลูก”แอนพูดก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“อยู่ๆกันไปก็รักกันเองงั้นหรอ”แก้วพึมพำแล้วนิ่งเงียบลง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เราจะเมากลับมาแบบนี้ทุกวันเลยใช่มั้ยโทโมะ มะรืนนี้ก็จะเป็นเจ้าบ่าวอยู่แล้วนะ หัดทำตัวเป็น

ลูกที่เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีของหนูแก้วในอนาคตหน่อยสิลูก”คริสเดินลงมาดุลูกชายที่เมากลับ

บ้านมาในกลางดึกแทบทุกคืน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าแก้วรับไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่งสิแม่”โทโมะพูดอย่างไม่ใส่แล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทั้งชีวิตนี้แม่ตามใจรอหมดทุกอย่าง แต่เรื่องแต่งงานแล้วมีหลานให้กับแม่แค่นี้ เราทำให้แม่ไม่ได้

เลยหรอลูก เห็นแก่แม่ที่ไม่รู้จะตายวันไหนแค่นี้ไม่ได้เลยรึไง”คริสเงียบก่นที่จะตัดพ้อออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตาย นี่หมายความว่ายังไงครับ”โทโมะมองแม่ตัวเองอย่างไม่เข้าใจก่อนที่จะถามต่อ คริสน้ำตา

ไหลออกมาก่อนที่จะควักเอกสารฉบับหนึ่งซึ่งเป็นผลตรวจของโรงพยาบาลให้กับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“มะเร็ง นี่หมายความว่ายังไงกันครับ ผมงงไปหมดแล้ว”โทโมะแทบสร่างเมากับสิ่งที่รับรู้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องนี้แม่ว่าจะเก็บเป็นความลับไว้คิดว่ามันรักษาได้ แต่ตอนนี้กำลังเข้าสู่ระยะที่2แล้ว อาการเริ่ม

ทรุดลงตอนที่เรากลับมาจากอเมริกา แม่เลยต้องทำเป็นฝืนว่ายังสุขภาพแข็งแรงเพื่อให้เราเบาใจ

โทโมะแม่ขอได้มั้ยลูก แต่งงานแล้วมีครอบครัว มีหลานให้กับแม่ ถือว่ามันคือสิ่งที่แม่ขอร้องครั้ง

แรกและครั้งสุดท้ายในชีวิตแม่ เราคือลูกของแม่เราทำให้แม่เถอะนะ”คริสร้องไห้ออกมาอัดอั้น

แล้วกอดลูกชายเพื่อขอร้อง

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ได้ครับแม่ ผมจะไม่ต่อต้านอะไรเรื่องนี้อีกแล้ว”โทโมะเครียดจัดก่อนที่จะยอมตกลงกับคริสทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีจังเลยนะป๊อป ที่หลานชายของเราจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว”ขนมจีนพูดกับป๊อปปี้ขณะเตรียมตัวจะ

ไปงานแต่งงานที่จัดขึ้นที่บ้านของคริส

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ อ้อ หวังว่าเธอคงเข้าใจนะที่พวกเราไม่ให้เธอไปเพราะพวกเราไม่ต้องจะให้เธอไปพังงาน

แต่งงานของพี่ชายชั้น”ฟิญเดินมองคล้องแขนขนมจีนและป๊อปปี้พลางหันไปมองฟางที่ยืนข้างแก้ม

ที่เดินมาส่งพวกเขาขึ้นรถไปงานแต่งงาน

 

 

 

 

 

 

 

“เศร้าขนาดนี้คงเสียใจสินะที่สุดท้ายก็มีวันนี้มาถึง”ป๊อปปี้เห็นฟางนิ่งไม่ตอบโต้อะไรก็อดที่จะแขวะ

ไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฟางขอตัวนะคะ”ฟางถอนหายใจออกมาก่อนที่จะพูดแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยว เธอจะกลับไปนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งเสียใจในห้องตัวเองสินะ เอาเป็นว่าพวกชั้นเวทนาเธอที่

ต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่าแบบนี้ ขึ้นไปพิมเอกสารงานการประมูลสินค้าที่ชั้นจะเอาไปให้ผู้ถือหุ้นพรุ่งนี้

ซะ อ้อ ชั้นขอทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษนะ ไม่สิ ภาษาจีนด้วยเพราะจะมีมิสเตอร์ลีมาประชุม

อีกคน หวังว่าเลขาของชั้นคงจะทำเสร็จนะ”ป๊อปปี้ที่ไม่ชอบที่จะเห็นฟางไม่เถียงหรือย้อนตัวเองก็

รีบสั่งฟางทันที เพื่อหวังว่าการหาเรื่องฟางให้ทำงานจะทำให้เธอมีปฏิกิริยาตอบเขาบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เผด็จการที่สุด”ฟางอึ้งไม่คิดว่าป๊อปปี้จะให้เธอพิมเอกสาร3ภาษาก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้แล้ว

เดินหนีขึ้นไปทำงานที่ได้รับมอบหมายทันที โดยที่ป๊อปปี้มองตามฟางแล้วแอบยิ้มออกมาที่เห็น

ใบหน้าเง้างอนของฟางโดยที่ไม่รู้เลยว่า ขนมจีนแอบสังเกตเขาอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวหลังจากส่งตัวเข้าหอแล้ว โทโมะไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเราจะไปนอนอีกห้องเอง”แก้วพูดขึ้น

เมื่ออยู่กับโทโมะ2คน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะไม่ต้องทำขนาดนั้น ยังไงซะเราก็ได้ชื่อว่าแต่งงานกันแล้ว”โทโมะหันไปพูดกับแก้วนิ่งๆ

ก่อนที่จะมองไปทางอื่นทำให้แก้วอดเศร้าไม่ได้ ทั้งคู่ฝืนยิ้มต่อหน้าแขกในงานจนงานฉลองวิวาห์

ของพวกเขาเสร็จลุล่วงจนถึงพิธีส่งตัวเข้าหอที่แก้วและโทโมะต้องอยู่ในห้องด้วยกัน2คน

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วนะหลานชาย หวังว่าจะไม่ทำให้เมียต้องเสียใจนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“จำไว้นะครับอา อะไรที่แย่งของคนอื่นมา มันคือของร้อน มันจะสุขกันไม่ได้นานนักหรอก สักวัน

เค้าก็ต้องกลับไปหาเจ้าของที่แท้จริง”โทโมะกำมือแน่นแล้วมองป๊อปปี้ก่อนจะว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถึงเวลานั้นก็ไม่รู้สินะ ว่าฟางอาจจะรักชั้นแล้วก็ได้”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนที่จะกระซิบข้างหูโทโมะ

พูดให้ได้ยินกัน2คน

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นกับวันรอได้เลย เพราะผมจะไปเอาคนรักของผมคืน”โทโมะพูดกลับแล้วมองหน้าป๊อปปี้อย่าง

กินเลือดกินเนื้อจนแก้วสัมผัสได้ ก่อนที่ทุกคนจะอวยพรให้ชีวิตคู่ของบ่าวสาวแล้วออกไปจากห้อง

จนเหลือแค่โทโมะกับแก้ว2คน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเราอาบน้ำก่อนแล้วกันนะแล้วเราจะเปิดน้ำอุ่นทิ้งไว้ให้”แก้วรีบพูดเพื่อทำลายความเงียบที่

กดดันในห้องก่อนที่จะรีบเข้าไปในห้องน้ำ แล้วถอดชุดเจ้าสาวของเธอก่อนที่จะหย่อนตัวลงไปใน

อ่างอาบน้ำพลางคิดถึงชีวิตแต่งงานที่เธอต้องแต่งกับคนที่ไม่เคยรักเธอแบบนี้ เธอจะทำอย่างไร

ต่อไปดีนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะที่แอบใช้กุญแจห้องน้ำไขเข้ามาให้ห้องในผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินมาหาแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขะ เข้ามาทำไมล่ะโทโมะ เราอาบน้ำอยู่นะ”แก้วหน้าแดงจัดด้วยความเขินอายพลางรีบโกยฟอง

สบู่มาปกปิดร่างกายตัวเองไว้

 

 

 

 

 

 

“จะอายทำไมล่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชิน และอีกอย่างจะอาบน้ำกันหลายรอบทำไมล่ะ ก็อาบมัน

พร้อมๆกันรวดเดียวไปเลยสิ”โทโมะพูดก่อนจะปลดผ้าเช็ดตัวที่สวมอยู่แล้วเดินเปลือยลงไปใน

อ่างอาบน้ำที่แก้วกำลังตกตะลึงอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“แต่งงานเป็นผัวเมียกันแล้ว จะเป็นแค่ในนามกันทำไมล่ะ เราก็เป็นมันซะจริงๆอย่างที่แม่ของพวก

เราต้องการเลยไง”โทโมะพูดจบก็ดึงแก้วเข้ามาบดจูบอย่างร้อนแรงทันที ก่อนมือหนาจะลูบไล้ไป

ตามร่างบางที่ลื่นเนียนของแก้วแล้วบีบเคล้นที่อกสวย2ข้างเพื่อกระตุ้นอารมณ์

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราไม่ได้รักกันมะใช่หรอ อื้อ”แก้วถอนจูบออกมาหอบหายใจก่อนที่จะพูด แต่แล้วก็ถูกจูบอีกครั้ง

โดยครั้งนี้ นิ้วของชายหนุ่มควานลึงลงมาถึงกลีบกุหลาบของเธอที่อยู่ในน้ำแล้วหยอกล้อเขี่ยเข้าไป

ในร่องลึกของเธอ จนแก้วบิดเกร็งไปทั้งตัวแล้วเผลอกอดโทโมะแน่นและตอบสนองชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่งงานกันอยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองล่ะน่า”โทโมะพูดก่อนที่จะสอดใส่แกนกลางตัวเองเข้าไป

ข้างในกลีบกุหลาบของแก้ว ด้วยความที่อยู่ในน้ำทำให้แกนกลางของชายหนุ่มเข้าไปได้ง่าย จนโท

โมะรู้สึกถึงความคับแน่นและสิ่งที่แก้วหวงแหนมาทั้งชีวิตกำลังถูกคร่าไปด้วยน้ำมือของเขาตอนนี้

โทโมะค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกเมื่อรู้สึกว่าร่างกายของเขาและแก้วตอบสนองกันแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ช้าๆหน่อย แก้วเจ็บ”แก้วร้องครางออกมาแทบน้ำตาเล็ดเมื่อรู้ว่าต่อไปนี้เธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์

อีกต่อไปแล้ว ก็กอดโทโมะแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้มมม แก้ว”โทโมะรีบพลิกตัวให้แก้วมาอยู่บนร่างของชายหนุ่มพลางเด้งสะโพกเข้าออกเร็วขึ้นจน

แก้วกระตุกตัวตามจังหวะของโทโมะที่เริ่มแรงขึ้นจนน้ำในอ่างกระฉอกออกมาแล้วครางออกมา

อย่างมีความสุขที่สามีปรนเปรอให้กับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หาว ทำไมมันยากเย็นแบบนี้นะ”ทางด้านฟางที่นั่งหาวไปพิมงานไปก็บ่นเมื่อต้องถูกเจ้านายตัว

ร้ายของเธอสั่งให้พิมเอกสารเป็นภาษาจีนซึ่งเธอเองนั้นไม่ถนัดเอาซะเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ที่กลับมาจากงานแต่งงานของโทโมะและแก้วก็รีบเดินเข้าไปในห้องทำงานตัวเองแล้วกอด

อกมองร่างบางที่พิมงานอยู่แล้วหาวออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ คุณทำอะไร”ฟางต้องเหวอเมื่อเธอกำลังพิมเอกสารภาษาจีนไม่ถึงไหน ป๊อปปี้ก็เดินมาปิด

เครื่องทันที

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีชั้นลืมไปน่ะว่ามิสเตอร์ลีเค้าเข้าใจภาษาอังกฤษดังนั้น เธอไม่จำเป็นต้องพิมภาษจีนแล้ว

ล่ะ”ป๊อปปี้ยักคิ้วกวนๆพลางหยิบเอกสารภาษาอังกฤษที่ฟางพึ่งปริ้นเสร็จไปถ่ายเอกสารไว้อีกชุด

 

 

 

 

 

 

“สนุกมากมั้ยคะที่แกล้งกันแบบนี้ งั้นฟางขอตัว”ฟางหน้างอทันทีก่อนที่จะรีบเดินหนีป๊อปปี้เพื่อ

กลับไปนอน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนล่ะ หืม ชั้นไปงานเลี้ยงมาเหนื่อยทั้งเหนื่อย นางบำเรอของชั้นต้องดูแลชั้นสิ”ป๊อปปี้รีบ

เดินเข้ามาสวมกอดฟางจากข้างหลังแล้วก้มลงคลอเคลียไปที่หัวไหล่มนจนฟางขนลุกซู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อป ถ้าเมาแล้วก็ไปนอนเถอะค่ะ พรุ่งนี้เราต้องไปทำงานกันอยู่นะคะ”ฟางตั้งสติแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเป็นเจ้าของบริษัทจะเข้างานเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่เห็นจะต้องแคร์เลย”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะอุ้มฟางมา

นั่งที่โซฟาตัวยาวในห้องทำงานของเขา พลางสั่งให้ฟางถอดเสื้อสูทและเนคไทของเขาออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“นวดให้หน่อยสิ”ป๊อปปี้พูดกับฟาง ฟางนิ่งสักพักก่อนที่จะใช้มือบางของตัวเองนวดตรงขมับของ

ชายหนุ่มเพื่อให้ชายหนุ่มผ่อนคลายแล้วไล้ลงมาที่ต้นคอและแผ่นหลัง ป๊อปปี้หลับตาพริ้มด้วย

ความสบายและผ่อนคลาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะทำอะไรคะ”เมื่อชายหนุ่มหายปวดเมื่อยก็รีบพลิกตัวมาทาบทัยร่างบางจนฟางตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนวดให้ชั้นแล้ว งั้นชั้นก็จะนวดให้เธอไง”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเหล่ก่อนที่จะค่อยๆก้มลงจูบฟางและไล้

ลงมาซุกไซร้ตามร่างกาย โดยที่ฟางเองนั้นโอบกอดชายหนุ่มและยินยอมรับสัมผัสที่ป๊อปปี้มอบให้

กับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อีแพศยา ไม่ได้หลานก็มายั่วอา แกมีความสุขอยู่ได้ไม่นานนักหรอก”ขนมจีนที่แอบดูป๊อปปี้กับ

ฟางอยู่นอกห้องพูดขึ้นมาด้วยความแค้นใจ ป๊อปปี้กำลังหลงเสน่ห์ฟาง มิน่าล่ะทำไมในงานป๊อปปี้

ถึงอยากรีบกลับมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คู่นึงก็ยอมกันตามหน้าที่ ส่วนอีกคู่ก็ ......... เดาๆกันเองแล้วกันนนนน

 

 

 

 

ช่วงนี้ไม่ว่างเลย โทษทีน้า พยายามจะอัพให้บ่อยๆจนจบเลยน้าาาา