เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สวยมากครับ เดี๋ยวรูปต่อไปให้น้องโทโมะโอบน้องแก้วนะครับ”เสียงของช่างภาพพูดขึ้นขณะที่

กำลังถ่ายภาพโทโมะและแก้วในชุดเจ้าสาวที่สตูดิโอถ่ายภาพโดยมีแม่ของโทโมะและแก้วยืน

กำกับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมเราต้องรีบแต่งงานด้วยครับแม่นี่พึ่งหมั้นเมื่อเดือนก่อนเองนะครับ เดี๋ยวเค้าก็หาว่าผมทำยัยนี่

ท้องก่อนแต่งซะหรอก”เมื่อถึงเวลาพักโทโมะก็เดินหงุดหงิดเข้ามาถามแม่ตัวเองทำให้แก้วเห็น

ท่าทางโทโมะก็ซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ท้องก็ดีสิ แม่ชอบ”คริสหัวเราะก่นจะพูดจาย้อนโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมไม่ตลกนะครับแม่ เราไม่จำเป็นต้องรีบแต่งแบบนี้เลย ผมยังไม่พร้อม”โทโมะหน้าตึงแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เอ้า หมอดูเค้าให้ฤกษ์แม่มาว่ารีบแต่งเดือนหน้าถือว่าเป็นฤกษ์ดี แถมมีลูกหัวปีท้ายปีอีกด้วย เอา

น่าใช่ว่าหนูแก้วเค้าเป็นคนอื่นคนไกล เค้าเองก็รู้จักเรามาตั้งแต่เล็กๆแล้ว ก็ถือว่าตลอดเวลาเราก็ได้

ทำการดูใจกันไปแล้ว จะหมั้นปุ๊บแต่งปั๊บก็ไม่แปลกะไร จะได้มีทายาทให้แม่ไวไวไง อุ้ย เดี๋ยวแม่

ไปดูภาพกับช่างภาพก่อนนะ”คริสพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินเข้าไปหาช่างภาพที่กำลังเลือกรูปภาพ

ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามันคือความต้องการของผู้ใหญ่เราก็ยอมๆเค้าเถอะก่อนเดี๋ยวเราจะหย่าให้ทีหลังเอง อย่าเครียด

สิ”แก้วเดินเข้ามาพูดกับโทโมะเมื่อเห็นชายหนุ่มหงุดหงิดแล้วเดินหนีออกมาสูบบุหรี่ข้างนอกสตูดิ

โอถ่ายภาพ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ หย่าพูดง่ายเนาะ ทำอย่างแม่เธอแม่ชั้นจะยอม แล้วแก้วล่ะไม่แย้งบ้างเลยรึไง มีความสุขรึไงได้

แต่งงานกับคนที่แก้วไม่ได้รัก ทีหลังน่ะหัดขัดใจแม่บ้างเถอะ”โทโมะว่าก่อนจะเดินหนีแก้วไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครว่าแก้วแต่งงานกับคนที่ชั้นไม่ได้รักล่ะ”แก้วมองตามโทโมะแล้วพูดออกมาเศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ เป็นเลขาของชั้น ต้องฉีกยิ้มหวานๆแขกชั้นมาเห็นแล้วไม่ซื้อหุ้นจะว่า

ยังไงห้ะ”ป๊อปปี้บ่นฟางเมื่อเดินถือกระเช้าไวน์นอกของป๊อปปี้ที่เตรียมเอามาให้แขกคนสำคัญทาง

ธุรกิจ

 

 

 

 

 

 

 

“ก็คุณแกล้งฟางก่นทำไมล่ะคะ ถ้าตัวเองมีไวน์นอกเตรียมไว้ให้มิสเตร์แอนดรูวตั้งแต่แรกแล้ว จะ

ให้ฟางไปตามหาตุ๊กตาแกะสลักโบราณอะไรนั่นทำไมล่ะคะ”ฟางหน้างอแล้วย้อนใส่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเป็นเจ้านาย ชั้นสั่งจะให้เธอทำอะไรเธอก็ทำไปเถอะน่า ห้ามขัด”ป๊อปปี้แอบขำกับท่าทางของ

ฟางแล้วแกล้งดุ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่คุณแกล้งฟางก่อนนี่ รู้ทั้งรู้ว่าฟางจะต้องกลับไปเตรียมมื้อเย็นให้ลูกคุณอยู่ที่บ้าน แถมลูกคุณก็

สั่งสั่งอาหารเย็นแต่ละย่างให้ฟางไปซื้อทีคนละทีทั้งนั้น แถมจะกินก่อน1ทุ่มตรงด้วย ไม่รู้ว่านี่ร่วม

มือกันอีกรึเปล่าเนี่ย”ฟางยังไม่วายเลิกบ่นถึงเรื่องเมื่อวานทำให้ป๊อปปี้ชะงัก เพราะมันเป็นเรื่องจริง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรๆ พูดมากนะเธอน่ะเดี๋ยวหน้าก็แก่ไวหรอก”ป๊อปปี้แกล้งพูดเฉไฉเปลี่ยนประเด็นว่าช่วยฟาง

ถือของเพื่อไม่ให้เธอบ่นอีก ฟางจึงเงียบเดินตามป๊อปปี้ ชายหนุ่มแอบยิ้มเมื่อเห็นว่าฟางเงียบไม่

เถียงแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยินดีที่เราได้ร่วมธุรกิจกันนะคะมิสเตอร์แอนดรูว”เมื่อเข้ามาในห้องรับรองของบริษัท ป๊อปปี้และ

ฟางก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะพูดคุยกันอย่างถูกคอของว่าที่ลูกค้าที่ป๊อปปี้จะทำธุรกิจด้วยกับ

ขนมจีน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมขนมจีนถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ”ป๊อปปี้เหวอเมื่อเห็นขนมจีนกำลังคุยกับมิสเตอร์แอนดรูวแทนเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ว มิสเตอร์ป๊อป ไอยินดีจะร่วมธุรกิจกับยูนะ เพราะภรรยายูน่ะรู้ใจซื้อแมวพันธุ์เปอร์เซียมาเป็น

ของขวัญให้ไอด้วย แหม รู้ว่าไอชอบแมวก็ให้ภรรยายูมาเชื่อมสัมพันธ์แทนเลยนะ แต่ไม่เป็นไร

ยินดีที่ได้ร่วมธุรกิจกันนะ”มิสเตอร์แอนดรูวทักทายป๊อปปี้อย่างเป็นมิตรพลางอุ้มแมวที่ขนมจีนให้

ด้วยความเอ็นดู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ ไม่ใช่ภรรยาหรอกค่ะ เราแค่เพื่อนกัน”ขนมจีนทำทีรีบปฎิเสธมิสเตอร์แอนดรูวไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ไอว่าพวกยูก็เหมาะสมกันดีนะ ทั้งหล่อทั้งสวยแถมเก่งทั้งคู่แบบนี้”มิสเตร์แอนดรูวยังชมทั้งคู่

ไม่เลิก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะค่ะ อย่ามัวชมกันหน่อยเลยเรามาฉลองความสำเร็จของพวกเราที่จะได้ร่วมธุรกิจกันด้วยไวน์

ที่ป๊อปปี้เตรียมมาดีกว่านะคะ แล้วไม่ทราบว่าคุณเลขาจะสบายไปรึเปล่านะ ให้เจ้านายถือของให้

แบบนี้ หวังว่าคงจะไม่ให้ชั้นไปเอาแก้วเองนะ”ขนมจีนพูดก่นที่จะหันไปกัดฟางเบาๆที่ให้ป๊อปปี้ถือ

ของให้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”ฟางที่หลบมาแก้วไวน์ที่ห้องด้านนกพลางถอนหายใจเบื่อหน่ายออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถอนหายใจแบบนี้เดี๋ยวอายุก็สั้นหรอกฟาง”โทโมะเห็นฟางยืนอยู่หน้าห้องก็ปรี่เข้ามาทักทาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะมาได้ยังไงเนี่ย”ฟางยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่ได้เจอชายหนุ่มก่อนจะถามขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่าอาสาขับรถมาส่งคุณแม่ที่บริษัทน่ะเลยมาเดินเล่น แล้วก็โชคดีที่ได้เจอฟาง ฟางทำงานที่

นี่แล้ว งั้นวันต่อไปโทโมะจะมารับฟางออกไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันทุกวันเลยนะ”โทโมะรีบอ้อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่า แม่โทโมะคงไม่ชอบใจแน่ แถมฟางได้ข่าวมาว่าโทโมะกำลังจะแต่งงานกับแก้วแล้วนิ”ฟาง

พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“มันก็แค่การคลุมถุงชนของผู้ใหญ่เท่านั้นล่ะ แต่ฟางรู้ไว้นะว่าหัวใจของโทโมะน่ะมีแต่ฟางและไม่มี

วันรักแก้วเด็ดขาด เมื่อแต่งได้โทโมะก็จะหย่าเพื่อฟางได้เหมือนกัน”โทโมะยื่นคำขาดไม่ยอม

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นไม่ให้หย่า”โทโมะและฟางหันไปมองทางต้นเสียงก็ตกใจที่เห็นคริสโกรธจัดกับคำพูดของ

ลูกชาย

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

 

คริสไม่รอช้า ตรงดิ่งมาผลักฟางอกจากโทโมะแล้วตบหน้าเด็กสาวอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณแม่ทำอะไรฟางครับทำร้ายเธอทำไมกัน”โทโมะพูดแล้วเอามือประคองกอดฟางเอาไว้เพื่อ

ปกป้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ก็จัดการกับนังกาฝากหน้าไม่อายที่ยังคอยเกาะลูกน่ะสิ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”คริสแผด

เสียงว่าฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้อยไปงั้นหรอครับ นี่ฟางคือคนที่ผมรักนะครับแม่จะทำแบบนี้กับฟางไม่ได้นะ”โทโมะโวยวายไม่

ยอม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้ว เสียงดังเอะอะไรกันคะพี่คริส”ขนมจีนที่เดินออกมากับป๊อปปี้ก็ร้องตกใจกับเหตุการณ์

นอกห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ ผมกำลังคุยกับลูกค้าอยู่ลูกค้าผมตกใจหมด”ป๊อปปี้ถามคริสแล้วมองไปที่

ฟางและโทโมะด้วยสายตาไม่พอใจจนฟางรู้สึกได้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเมินหน้าหนีไปทางอื่นไม่

สนใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ พี่ก็แค่จัดการนังหน้าด้านนี่น่ะสิ ผู้หญิงทุเรศหน้าไม่อาย กล้ามากนะที่ใช้มารยายั่วลูกชั้นเพื่อจะ

ให้เค้าหย่ากับเมียโดยไม่ทันแต่งแบบนี้ ลำพังแค่ตัวเธอก็ไม่มีค่ะไรถ้าเทียบเท่ากับหนูแก้วแล้ว ตัว

เธอมันก็แค่ผู้หญิงขัดดอก ของเล่นของเศรษฐีที่เค้าลากไปนอนแค่ข้ามคืนพอเบื่อแล้วก็ทิ้งไว้ต่าง

หากล่ะ”คริสพูดเสียงดังทำให้พนักงานของบริษัทป๊อปปี้แถวนั้นมองไปที่ฟางเป็นตาเดียวก่อนที่จะ

ซุบซิบนินทากัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึกฮือๆ”ฟางที่ทนไม่ไหวอีกต่อไปรีบวิ่งร้องไห้ออกไปจากตรงนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง/อย่าไปนะโทโมะ ไม่อย่างงั้น เราขาดกัน”คริสสั่งเสียงเด็ดขาดทำให้โทโมะชะงักไม่กล้า

ออกไปตามฟางก่อนที่จะยมอยู่ที่เดิมทำให้คริสยิ้มอย่างพอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จุ๊บแจงจ้ะ ชั้นว่าเรามีเรื่องที่ต้องจัดการกับโรงพิมพ์แล้วล่ะ เลื่อนงานแต่งงานให้เร็วขึ้นไม่เอา

เดือนหน้าแล้ว เปลี่ยนเป็นอาทิตย์หน้าเลยแล้วกัน พอดีชั้นรีบน่ะ’คริสยิ้มออกมานิดนึงก่อนที่จะกด

โทรศัพท์โทรหาเลขาคนสนิทเพื่อจัดการเรื่องการ์ดแต่งงานให้โทโมะทันที โทโมะอึ้งไม่คิดว่าคริส

จะเร่งงานแต่งงานตัวเองไวขึ้นก็เสียใจก่อนจะเดินหนีออกไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ เราเผลอหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอ”ฟางสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบว่าเมื่อช่วงบ่ายที่เธอหนีเรื่อง

ร้ายๆข้างล่างขึ้นมาสงบสติอารมณ์บนดาดฟ้าของบริษัทก่อนจะเผลอหลับไปพบว่าเวลานี้เป็นเวลา

เย็นใกล้มืดแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ป่านนี้คงจะไปฉลองกับคุณขนมจีนแล้วสินะ”ฟางเดินมาเก็บของที่โต๊ะทำงานตัวเองหน้าห้อง

ทำงานของป๊อปปี้ก็พบว่าข้าวของยังอยู่ที่เดิม ป๊อปปี้คงไม่ใจดีที่จะเก็บให้เธออยู่แล้วนี่เธอมัวคิด

เข้าข้างคนเดียวไปเพื่ออะไร พลันสายตาฟางเห็นแสงไฟลอดมาจากห้องทำงานป๊อปปี้ก็เข้าใจว่า

ชายหนุ่มคงลืมก่อนจะหวังดีเดินเข้าไปข้างในเพื่อปิดให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”เมื่อเดินเข้ามาในห้องฟางต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้นั่งอยู่ที่โซฟาแต่ก่อนที่จะว่าอะไรฟางก็ถูก

ชายหนุ่มดึงมากอดไว้แนบอกก่อนที่จะล้อคประตูแล้วลากฟางมาที่โต๊ะทำงานตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปไหนมา นี่คงจะหนีไปกับไอ้โทโมะล่ะสิท่าเลยพึ่งกลับมาเอาป่านนี้ หึ นี่เธอคิดจะให้พวกเค้า

หย่ากันจริงๆสินะทั้งๆที่รู้ว่าทั้งคู่กำลังจะแต่งงานกัน”ป๊อปปี้ดันฟางไปชิดกับโต๊ะเพื่อล้อคไม่ให้เธอ

หนีแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่ได้คิดจะทำเรื่องแบบนั้นนะ อื้อ”ฟางอ้าปากจะเถียงป๊อปปี้แต่ถูกชายหนุ่มบดจูบเข้ามา

อย่างร้อนแรงก่อนที่จะเอามือกวาดข้าวของบนโต๊ะออกไปให้หมดแล้วดันฟางนอนลงกับโต๊ะพลาง

ซุกไซร้ตามร่างบางที่อยู่ใต้ร่างตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาเถียงชั้น ชั้นเป็นเจ้านายเธอคือเลขา และชั้นก็คือเจ้าของของเธอชั้นซื้อเธอมาแพงเพื่อ

ปรนเปรอแค่ชั้นคนเดียวเท่านั้น ตอนนี้เธอต้องทำให้ชั้นพอใจ ไม่มีขัดขืน”ป๊อปปี้พพูดก่อนจะแกะ

กระดุมชุดเดรสของฟางออกจนหมดแล้วดันบราสีหวานของฟางขึ้นเพื่อดูดเม้มอกสวยทั้ง2ข้างสลับ

กันทำให้ร่างบางที่อยู่ใต้ร่างชายหนุ่มเริ่มบิดไปมาด้วยความเสียวซ่านพลางเอา2มือจิกเล็บลงไปที่

หัวไหล่ของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่าน ชายหนุ่มไม่รอช้า ใช้มือหนาล้วงเข้าไปในชั้นในก่อนที่

จะสอดนิ้วเข้าไปในโพรงสาวโดยที่ด้านบนก็ยังไม่หยุดการทำงานทำให้ฟางเผลอร้องครางออกมา

อย่างลืมอายเมื่อถึงฝั่งฝันที่ชายหนุ่มมอบให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกัน ชั้นสอนมาหลายครั้งแล้ว ยังเสร็จไวแบบนี้จะไปสนุกอะไรล่ะ”ป๊อปปี้ถอนนิ้วออกมาก่อน

จะดูดชิมน้ำหวานยิ่งทำให้ฟางหอบหายใจออกมาแล้วหน้าแดงจัด ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เสียเวลา

รีบปลดกระดุมและเนคไทที่เทอะทะของตัวเองออก ก่อนจะถอดเข็มขัดและกางเกงแล้วขึ้นคร่อม

ฟางบนโต๊ะอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางเบิกตาโพลงออกมาเมื่อถูกกายร้อนของชายหนุ่มสอดใส่เข้ามาก็รีบโอบกอดป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ดีว่าร่างกายของเรา2คนเข้ากันได้ จะเกร็งไปทำไมล่ะ”ป๊อปปี้ขยับสะโพกแล้วกระซิบข้างหู

ของฟางทำให้หญิงสาวหน้าแดงก่ำ ป๊อปปี้ลอบมองอย่างพอใจก่อนจะหอมแก้มฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อ๊ะ คุณป๊อป ฟางมะ ไม่ไหว”ฟางร้องครางออกมาเมื่อชายหนุ่มบรรเลงเพลงรักร้อนนี้ให้กับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“เธอเป็นของชั้นคนเดียวจำไว้ อ๊ะ”ป๊อปปี้พูดออกมาก่อนที่จะเร่งสะโพกไม่ยั้งเข้าออกในร่างของ

ฟางโดยที่ฟางเองก็แอ่นสะโพกรับการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มดีอย่างไม่มีใครยอมใคร

 

 

 

 

 

 

 

เอิ่มมมมมม ต้องเข้าใจอุปสรรคเรื่องนี้เยอะ

 

 

เอาเป็นว่าตอนหน้าโทโมะแก้วจะเเต่งงานแล้วน้าาา

 

 

 

 

หายไข้แล้วจ้าาาาาา

แต่ช่วงนี้อาจจะเดินทางไปมา หรือไม่ก็กลับบ้านค่ำแล้วไม่ได้อัพติดๆกันซอรี่น้าาาาาา