เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันจะมีสักวันมั้ยที่แกจะอยู่ติดกับบ้าน อยู่กับชั้นทั้งวันเนี่ยนังเฟย์”หวายที่นั่งดูทีวีอยู่หันไปมอง

เฟย์ที่แต่งตัวเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้มีนัดบอดน่ะแม่เดี๋ยวเฟย์ไปเป็นเพื่อนเอพริลมันไม่ทัน”เฟย์พูดพลางยืนหวีผมไม่สนใจหวาย

 

 

 

 

 

“เออ ไอ้เรื่องผู้ชายน่ะ รักนวลสงวนตัวหน่อยได้มั้ยเค้าจะได้มองว่ามีค่ามีอะไรน่าค้นหากว่านี้ไม่ใช่

ว่าดีแต่เที่ยวกลางคืนให้ท่าผู้ชายไปวันๆแบบนี้น่ะ”หวายเห็นเฟย์แล้วคิดถึงตัวเองวัยสาวก็อดเตือน

ไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถึงชั้นจะแรดนะแม่แต่ชั้นก็ไม่สำส่อนแล้วกันน่า จะนอนกับใครทั้งทีก็ขอให้หล่ให้รวยหาเลี้ยงเรา

ได้สบายไปทั้งชีวิตแล้วกัน ไม่เหมือนแม่”เฟย์ว่า

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ หวายลุกขึ้นมาตบหน้าเฟย์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเตือนแกเพราะชั้นไม่อยากให้แกพลาดแบบชั้น ช่วยทำตัวให้มีประโยชน์ หัดเอาอย่างพี่แกบ้าง

เถอะ ที่เค้าทำงานหาเงินมาใช้หนี้งกๆ”หวายโมโหกับท่าทีร้ายกาจอย่างเฟย์ก็รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องสอนชั้นหรอกแม่ ชั้นเป็นแบบนี้ก็เป็นเหมือนแม่นั่นล่ะ อ้อ ที่บอกว่าเอาอย่างพี่นี่แบบไหน

ล่ะ เอาแบบยอมไปเป็นนางบำเรอเศรษฐีอย่างงั้นน่ะหรอ”เฟย์ว่าแล้วพูดจาดูถูกถึงฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ยย ชั้นรำคาญแกเหลือเกินนังลูกไม่รักดี จะไปไหนก็ไป”หวายพูดก่อนที่จะตวาดไล่เฟย์ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่เป็นลูกอกตัญญูจริงๆเลยนะ”เมื่อออกมานอกบ้านเฟย์ก็ชะงักเมื่อเห็นเขื่อนกอดอกพิงรั้วบ้าน

ตัวเองว่าเธออยู่

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นายมาที่นี่ได้ไงน่ะ ไสหัวไปนะ”เฟย์เห็นหน้าเขื่อนก็รีบไล่ชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ถ้าไม่ติดว่ามาทำธุระชั้นก็ไม่มาแถวนี้หรอกน่า เสียลุคชั้นหมดเหมือนกัน เอ้า มองอะไรล่ะห้ะ

หลีกๆเกะกะ”เขื่อนว่าก่อนที่จะผลักเฟย์ไปพ้นทางเบาๆแล้วเดินเข้ามาในบ้านของเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

“หมอนั่นมาทำอะไรที่บ้านเรานะ”เฟย์มองตามเขื่อนด้วยความสงสัยก่อนที่จะรีบย่องเข้าไปแอบดู

เขื่อนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมาดูแลเธอแทนฟางนะ เพราะว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ป๊อปปี้เค้าจะรับฟางเข้าทำงานที่บริษัท

ของมันแล้วนะเพื่อจะได้ให้ฟางเริ่มหาเงินมาใช้หนี้เธอไม่ต้องห่วงลูกเธอนะ”เขื่อนพูดพลางจัดยา

ให้กับหวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นฝากขอบคุณป๊อปปี้มากนะที่ยังเมตตายัยฟาง”หวายซึ้งใจรีบพูดขอบคุณทันที

 

 

 

 

 

 

 

“หึ นอกจากจะเป็นนางบำเรอเศรษฐีแล้วยังไม่พอยังดูเศรษฐีนั่นเอ็นดูหางานให้นังฟางเลยหรอ

ชีวิตมันจะดีไปแล้วนะ”เฟย์ที่แอบฟังจากทางหน้าต่างชั้นล่างก็พูดออกมาด้วยความอิจฉาฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นเช้าจังเลยนะคะ”ฟางที่เตรียมอาหารเช้าสำหรับพวกป๊อปปี้อยู่ต้องหันไปตามเสียงของขนมจีน

ที่เดินลงมาทักทาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเป็นคนตื่นเช้าตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ เอ๊ะ แล้วนี่มือคุณขนมจีนไปโดนอะไรมาหรอคะ”ฟางยิ้ม

แล้วตอบ พลันสายตาหันไปเห็นมือของขนมจีนที่ถูกพันผ้าพันแผลไว้

 

 

 

 

 

 

 

“แผลนิดหน่อยน่ะค่ะ ไกลหัวใจก็แค่พวกเศษแก้วเล็กๆบาดมือน่ะค่ะไม่เจ็บเท่าไหร่”ขนมจีนพูด

 

 

 

 

 

 

“ผ้าพันแผลเก่าแล้วงั้นเดี๋ยวฟางทำแผลให้ใหม่นะคะ”ฟางพูดด้วยความหวังดี

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องล่ะค่ะ”ขนมจีนรีบชักมือกลับก่อนจะยิ้มหวานให้กับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางนี่ดีจังเลยนะคะ เป็นลูกหนี้ของป๊อปปี้เค้าได้มาทำงานที่บ้านนี้เพื่อขัดดอกแบบนี้ แถมป๊อปปี้ก็

เอ็นดูซะด้วย ชั้นไม่แปลกเลยค่ะที่ฟางจะเล่นด้วยกับป๊อปเค้า เพราะป๊อปปี้ยิ่งอายุมากขึ้นก็ยิ่งมี

เสน่ห์มากขึ้นใครอยู่ใกล้ก็ต้องหลงเสน่ห์ของเค้า ใช่มั้ยคะคุณฟาง”ขนมจีนพูดนิ่งๆแล้วมองหน้า

ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟางไม่เคยคิดอย่างงั้นนะคะ ฟางไม่เคยหลงเสน่ห์เค้าเหมือนกับคนอื่นๆ มาที่นี่ฟางก็ทำตาม

หน้าที่ไม่มีอะไรเกินเลยจริงๆนะคะ ฟางรู้ตัวดีค่ะว่าฟางคือใคร”ฟางนิ่งเงียบก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

”หรอคะ ดีค่ะที่รู้ตัวเอง”ขนมจีนยิ้มนิดนึงก่อนจะกอดอกแล้วมองหน้าฟางนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ทำไมยังแต่งตัวแบบนี้อีก ไปเปลี่ยนชุดสิ จะได้เข้าบริษัทกับชั้น”ป๊อปปี้เห็นฟางไม่เปลี่ยนชุด

ก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันคะคุณพ่ นี่ตกลงคุณพ่อจะเอายัยนี่ไปทำงานที่บริษัทคุณพ่อจริงๆหรอคะ ฟิญไม่ยอมนะ

อะไรกันเอกันที่บ้านไม่พอจะไปเจอกันที่บริษัทอีก ฟิญไม่ยอมๆๆ”ฟิญเดินลงมาจากชั้นบนแล้วรีบ

โวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟิญ อย่างอแงกับคุณพ่อแบบนี้สิจ้ะ ที่คุณพ่อทำเค้าอาจะมีเหตุผล เราก็รู้ไม่ใช่หรอว่าเวลาว่างคุณ

พ่อเค้าชอบทำบุญอยู่”ขนมจีนเดินเข้าไปแตะไหล่ฟิญแล้วพูดขึ้นพลางเหล่ไปทางฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่แล้วกัน มากินข้าวจะได้ไปโรงเรียน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ป้าหนมีนคะเราไปกินข้าวเช้าที่สวนเถอะค่ะ ฟิญอยู่นี่แล้วไม่ค่อยอยากกินสักเท่าไหร่”ฟิญพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ค่ะ เดี๋ยวฟ้าจะเอาช้อคโกแลตให้เรากินก่อนไปโรงเรียนเนาะ”ขนมจีนยิ้มหวานแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป้าหนมจีนของฟิญน่ารักที่สุดเลยค่ะ ทั้งสวยทั้งดีเหมือนแม่หนมหวานเลย”ฟิญพูดแล้วยิ้มแป้น

ก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอกกับขนมจีน ฟางมองภาพนั้นแล้วซึมลงไปและพลางถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ถอนหายใจทีนึงมันก็เป็นเวลาเดินไปเปลี่ยนชุดได้นะ ชักช้าอะไรล่ะรึอยากหั้นเปลี่ยน”ป๊อปปี้ที่ดื่ม

กาแฟเสร็จและยังเห็นฟางเศร้าก็รีบพูดขู่ก่อนที่ฟางจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามป๊อปปี้ขึ้นรถเพื่อไป

ที่บริษัททันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วคุณจะให้ชั้นทำงานในตำแหน่งอะไรหรอคะ”ฟางเดินป๊อปปี้เข้ามาในห้องทำงานแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“ไหนๆก็ดูแลชั้นที่บ้านแล้ว งั้นก็มาดูแลชั้นที่ทำงานด้วยเลยสิจะได้คุ้มค่าแรง”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม

กรุ้มกริ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ นี่คุณ อยากถูกเป็นขี้ปากของพนักงานที่นี่รึไง”ฟางตกใจแล้วรีบพูดดุป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“พนักงานที่นี่ไม่มีใครรู้หรอกน่าว่าเธออยู่ที่บ้านชั้น อย่าร้อนตัวไปหน่อยเลยน่า อ่ะนี่ เอกสารเอาไป

ทำความเข้าใจซะ แล้วเดี๋ยวตอนบ่ายเธอต้องเข้าประชุมกับชั้นอีก”ป๊อปปี้พูดก่อนที่ฟางจะถอน

หายใจแล้วขนกองเอกสารทั้งหมดมานั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองที่อยู่หน้าห้องของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟาง ผมอยากทานกาแฟ”เสียงของป๊อปปี้ดังขึ้นผ่านโทรศัพท์ไร้สายที่ต่อตรงเข้ามาในห้อง

ทำงานของชายหนุ่มทำให้ฟางกดรับก่อนที่จะลุกไปชงกาแฟแล้วกลับมานั่งอ่านเอกสารงานต่างๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟาง ผมอยากได้เอกสารสรุปงบ”ป๊อปปี้โทรหาฟางอีกครั้งทำให้ฟางต้องรีบลุกขึ้นแล้วไปหา

เอกสารที่ตู้เอกสารด้านหลังมาให้ป๊อปปี้ในห้องก่อนที่จะกลับมานั่งที่นั่งตามเดิมเพื่อทำงานต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟางผมอยากทานมาการองที่ร้านด้านล่าง”

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟางเอาหนังสือไปให้พี่วิชัยฝ่ายบัญชีหน่อย”

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟางเข้ามาเอาเอกสารนี้ลงไปให้ประชาสัมพันธ์ด้วย”แต่แล้วป๊อปปี้ก็โทรเข้ามาสั่งงานฟางอีก

ครั้งและอีกหลายครั้งจนฟางต้องวิ่งวุ่นจัดการงานทุกอย่างให้ป๊อปปี้ไปทั่วบริษัทเดินเข้ามาให้ห้อง

ป๊อปปี้อีกครั้งที่ถูกสั่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณแกล้งชั้นใช่มั้ย”ฟางที่หอบหายใจหลังจากวิ่งมาจากชั้นล่างเพื่อซื้อช้อคโกแลตให้ป๊อปปี้ก็รีบ

ว่าชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันคุณ เลขาที่ดีต้องทำตามที่เจ้านายสั่งสิผมจะไปแกล้งคุณเพื่ออะไรกันล่ะ เลขา

ค่าตัว10ล้านต้องทำได้ทุกอย่าง นี่ดีแค่ไหนที่ผมไม่สั่งให้คุณเปลี่ยนหลอดไฟในห้องผมด้วย

น่ะ”ป๊อปปี้ยักคิ้วกวนๆใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ/โอ๊ะ ถึงเวลาประชุม เลขาที่ดีไม่ควรเข้าประชุมสายนะครับ”ฟางอ้าปากจะว่าชายหนุ่มแต่

ป๊อปปี้รีบยกมือเชิงสั่งห้ามให้เธอเถียงพร้อมกับยิ้มกวนๆใส่ฟางแล้วเดินนำเข้าไปประชุมช่วงบ่าย

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย เมื่อยจัง”ฟางที่กลับจากประชุมเสร็จก็มานั่งที่โต๊ะทำงานตัวเองพลางทุบขาเบาๆเพื่อนวด

ก่อนที่จะมองกองเอกสารที่เธอยังอ่านไม่ถึงครึ่งแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เลิกงานแล้วแต่เรายังอ่านเอกสารพวกนี้ไม่เสร็จเลย ทำไงดีเนี่ย”ฟางบ่นอุบเมื่อมองไปทั่วชั้น

ทำงานพบว่าพนักงานคนอื่นๆทยอยกลับบ้านกันหมดแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟางเข้ามาในห้องผมด่วน”ยังไม่ทันที่ฟางจะเริ่มอ่านกองเอกสารที่เหลืออยู่ป๊อปปี้ก็โทรศัพท์

เข้ามาหาฟางทำให้ความอดทนของฟางถึงขีดสุดพุ่งเข้าไปในห้องทำงานของป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณจะแกล้งชั้นไปถึงไหน ทั้งวันนี้ชั้นวิ่งวุ่นทั้งวันแล้วนะ ไหนที่ชั้นยังอ่านเอกสารงานที่คุณให้

ชั้นทำความเข้าใจไม่เสร็จเลยนะคุณก็โทรเรียกชั้นไปทำโน่นทำนี่บ้างล่ะ ไหนจะให้เอาต้นไม้หน้า

ห้องมาไว้ในห้องอีก คุณเลิกแกล้งชั้นเถอะค่ะ”ฟางเข้ามาในห้องแล้วโวยวายใส่ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อายุยังน้อยทำตัวบ่นเป็นคนแก่ทำไมกันล่ะคุณ หัดออกกำลังกายหน่อยสิ เวลาอายุมากไปจะได้มี

แรงผมเปล่าแกล้งคุณซะหน่อย ผมอยากให้คุณออกกำลังขยับร่างกายบ้าง เอ รึว่าคุณจะไม่ชอบที่

ออกกำลังแบบนี้ แต่ชอบออกกำลังกายกับผมบนเตียงแบบไม่มีเสื้อผ้าติดตัวงั้นสิ”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์

แล้วเดินเข้ามาใกล้

 

 

 

 

 

 

 

 

“หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณ อย่าทำอะไรบ้าๆที่นี่นะ”ฟางตกใจรีบถอยห่างแต่ป๊อปปี้กลับรวบเธอไปกอด

แนบอกกว้างของเขา

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรหรอที่บ้าๆล่ะ บอกมาสิ หืม”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะอุ้มฟางมานั่งที่โซฟาแล้วตัวเอง

คลอเคลียฟางไม่ห่างจนฟางขนลุกซู่

 

 

 

 

 

“คุณนี่มันที่ทำงานนะ แล้วชั้นก็ยังทำงานไม่เสร็จอีกด้วย”ฟางพยายามขืนตัวแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ที่ไหนๆมันก็ไม่ต่างกันหรอกน่า รีบทำๆตรงนี้เลยดีกว่า เดี๋ยวก็สบาย”ป๊อปปี้ยิ้มยั่วแล้วพูดข้างหู

ฟางยิ่งทำให้ร่างบางหน้าแดงจัด

 

 

 

 

 

 

“ยะ อย่านะ นี่แน่ะๆๆๆ”ฟางหน้าแดงจัดก่อนจะขืนตัวชายหนุ่มแล้วทุบตีไม่ยั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอเลย เลิกโวยวายสักทีเถอะ เดี๋ยวผมก็ปล้ำจริงๆหรอก อยู่เฉยๆ”ป๊อปปี้ร้องโอดโอยก่อนที่จะ

รวบข้อมือบาง2ข้างไว้ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง แล้วควักเอายานวดแบบเจลออกมากกระเป๋ากางเกง

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะคุณ อย่าเลยเดี๋ยวชั้นทาเองได้ค่ะ”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้คุกเข่าจะทายานวดที่ขาเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวันเพราะเจ้านายอย่างผมแล้ว ให้ผมดูแลเลขาของผมหน่อยเถอะ คุณจะได้

ไม่เอาผมไปนินทาให้พนักงานคนอื่นฟังว่าผมเป็นเจ้านายบ้าอำนาจใช้งานคุณทั้งวันทั้งคืน”ป๊อปปี้

พูดทำให้ฟางอึ้งไม่คิดว่าชายหนุ่มจะสนใจเธอแบบนี้ก็หน้าแดงยอมให้ป๊อปปี้เอายานวดมานวดขา

ให้เธอโดยไม่รู้เลยว่าป๊อปปี้เองนั้นก็แอบยิ้มออกมาเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

โทษทีน้าที่หายไปนาน พอดีช่วงนี้ไรเตอร์ไม่ค่อยสบายอ่าา เห็นถามกันเลยกลับมาอัพ

ก่อนตอนนึง แต่เห็นหายไปกันหมดเลย นึกว่าไม่อยากอ่านฟิคเรื่องนี้แล้วซะอีก