เพลิงแห่งรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ต่อไปนี้จำเอาไว้ว่านอกจากคนรับใช้บ้านชั้นแล้วเธอยังเป็นนางบำเรอของชั้นอีกตำแหน่ง ทำให้
ชั้นพอใจแล้วบางทีชั้นอาจจะลดหนี้10ล้านของเธอกับแม่ก็ได้”ป๊อปปี้พูดเมื่อขับรถมาถึงบ้านแล้ว
กำลังจะแยกกับฟาง ฟางนิ่งไม่ตอบอะไรกำมือแน่นก้มหน้ายอมรับชะตากรรมตัวเองก่อนที่จะเดิน
หนีป๊อปปี้กลับเข้ามาในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำเป็นอวดดี ยังไงซะศักดิ์ศรีเธอก็ไม่มีเหลือแล้ว ธนันต์ธรญ์”ป๊อปปี้มองตามฟางอย่างหมั่นไส้
ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาเมื่อถึงห้องแล้วก้มหน้าซุกกับหมอนคิดถึงสิ่งที่เธอเจอและความ
ร้ายกาจที่ป๊อปปี้ทำไว้ก่อนที่จะลุกขึ้นมองเนื้อตัวที่มีร่องรอยของเขาก็รีบเอาทิชชู่ที่หัวเตียงดึงมาถู
ไปตามเนื้อตัวของตัวเองด้วยความรังเกียจขยะแขยงเรื่องที่เพิ่งเกิดกับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้ม กะ กรี๊ดดดดด”ทางด้านเฟย์ที่พลิกตัวมานอนกอดเขื่อนด้วยความเข้าใจว่าเป็นหมอนข้างบน
เตียงก็เริ่มรู้สึกถึงการหายใจเข้าออกก่อนจะลืมตามองเขื่อนที่นอนข้างเธอก็กรีดร้องออกมาสุดเสียง
 
 
 
 
 
 
 
 
“โว้ย ร้องออะไรคนจะนอน”เขื่อนรำคาญก่อนจะพลิกตัวหนีเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“นอนบ้าอะไร ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ลุกมาพูดกันให้รู้เรื่องเลย”เฟย์พูดแล้วกระชากเขื่อนให้มาประจัน
หน้าเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย นี่เธอไม่ใช่แพทนี่ แล้วแพทไปไหนกัน”เขื่อนอึ้งเมื่อเห็นผู้หญิงที่นอนข้างๆเขาคือยัยตัวแส
บอย่างเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“แพทบ้าแพทบออะไรล่ะ นายข่มขืนชั้นไอ้เฒ่าหัวงู”เฟย์โวยวายไม่ยอมและทุบตีเขื่อนทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวๆ ชั้นไม่มีรสนิยมข่มขืนผู้หญิงหรอกน่ะ รู้เอาไว้ถึงพี่จะเฒ่าหัวงูแต่พี่ก็สนใจแต่ผู้หญิงที่
สมยอมนะแล้วอีกอย่างเมื่อคืนเธอกับชั้นเราก็พอใจกันทั้ง2ฝ่ายไม่ใช่รึไง”เขื่อนพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เพราะว่าชั้นเมาหรอกย่ะชั้นเลยพลาด ตายๆชั้นจะท้องมั้ยเนี่ย ไม่นะยังเรียนไม่จบเลย”เฟย์กังวล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่สนใจเรียนด้วยหรอเด็กอย่างเราน่ะ เอาอย่างงี้ ชั้นเป็นคนทำเธอชั้นจะช่วยเธอเองแลวกันให้ชั้น
รับผิดชอบดูแลเธอเลยมั้ยล่ะ”เขื่อนพูดด้วยความที่เข้าว่าเฟย์คงเป็นเหมือนพวกเด็กสาวนักศึกษา
ทั่วไปที่อยากรวยทางลัด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
 
เฟย์หันขวับมาหาเขื่อนก่อนจะง้างมือตบหน้าเขื่อนอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีวัน ชั้นไม่มีวันไปเป็นผู้หญิงของเฒ่าหัวงูอย่างนายหรอกนะ”เฟย์โวยวายไม่ยอม
 
 
 
 
 
 
 
 
“เด็กดื้ออย่างเธอชั้นก็ไม่อยากจะเลี้ยงนักหรอก งั้นเอางี้เธอเข้าไปอาบน้ำจัดการตัวเองให้เรียบร้อย
ก่อนแล้วกัน ยังไม่ครบ24ชั่วโมง เดี๋ยวชั้นจะพาเธอไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมาทานโอเค๊”เขื่อนส่ายหน้า
เบาๆเอือมระอาเฟย์ก่อนที่จะเสนออีกวิธีเป็นทางออกสำหรับเขาและเธอ เฟย์พยักหน้าก่อนที่จะลุก
ขึ้นไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ เพราะเธอเองก็ไม่อยากอยู่กับเขื่อนบนเตียงไปนานๆแน่ เขื่อนมอง
ตามเฟย์ที่นุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำก็ส่ายหน้าก่อนที่จะชะงักกับร่องรอยหนึ่งบนเตียง
นอนของเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย ยัยนั่นยังซิงหรอเนี่ย”เขื่อนเหวอเมื่อพบเห็นรอบเลือดของเฟย์ที่ทิ้งรอบบนเตียงตัวเองก็อึ้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบใจที่มาส่งบ้าน แต่ชั้นหวังว่าหลังจากนี้ชั้นกับนายเราะไม่ต้องมาเจอะเจอกันอีกนะ ลาแล้วลา
ลับ บาย”เฟย์พูดเมื่อเขื่อนอาสามาส่งตัวเองที่บ้านก่อนที่จะเดินเชิดลงจากรถเขื่อนไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เชอะ ไม่อยากยุ่งเราก็ไม่ยุ่งด้วยหรอก เด็กอะไรอวดดี”เขื่อนบ่นเมื่อมองตามเฟย์ไล่หลังก่อนจะ
ขับรถไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คิดถึงคุณพ่อจังเลยค่ะ วันนี้เราไปทานข้าวนอกบ้านกันนะคะ”ฟิญพูดกับป๊อปปี้เมื่อเดินเข้ามาใน
บ้านหลังจากที่ชายหนุ่มไปรับฟิญในวันออกแคมป์ดนตรีที่โรงเรียน ชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อเห็น
ท่าทีอ้อนของลูกสาวก็ลูบผมก่อนที่จะให้ฟิญเอาของไปเก็บ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
 
 
ฟิญที่รีบวิ่งมาไม่ทันมองฟางทำให้ชนเข้าอย่างจัง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย นี่เดินไม่ดูคนรึไง ดี เอาข้าวของพวกนี้ไปเก็บเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฟิญผลักฟางกลับบ้างก่อนที่จะ
ว่าแล้วโยนกระเป๋าเสื้อผ้าให้ฟางนำไปเก็บ ฟางชะงักเงยหน้ามองป๊อปปี้ที่กอดอกเชิงสั่งให้ทำก็
กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วเดินเอาข้าวของไปเก็บบนห้องให้กับฟิญก่อนจะเอาเสื้อผ้า
ฟิญลงมาซัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าลืมที่ชั้นสั่งนะว่าถ้าโทโมะมาที่บ้านนี้ เธอจะต้องหลบไปให้พ้นๆอย่าให้เจอกันอีกเลย นอกซะ
จากเธออยากขัดคำสั่งอยากโร่ไปหาหลานชั้นจนตัวสั่น”ป๊อปปี้ที่เลี่ยงมาหาฟางทางหลังบ้านก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นจะไปหาเค้าทำไม ในเมื่อชั้นอยู่ที่นี่มันก็หมดซึ่งอิสรภาพทุกอย่างไปแล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ชั้นจะ
หมดเวรหมดกรรมพวกนี้สักที”ฟางหันขวับมามองป๊อปปี้ก่อนจะว่าขึ้นมาแล้วคิดน้อยใจโชคชะตาตัว
เอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็จนกว่าเธอจะมีปัญญาเอาเงิน10ล้านมาใช้คืนชั้น หรือไม่ชั้นก็เบื่อเธอแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วขยับ
เข้าหาฟาง ฟางรีบถอยห่างจนตัวชิดกับเครื่องซักผ้าป๊อปปี้รีบเอามือทั้ง2ข้างเท้าที่เครื่องซักผ้า
เพื่อล้อคไม่ให้ฟางหนีไปไหนแล้วยิ้มเมื่อเห็นฟางพยายามหลบสายตาตัวเองประหม่าก็ยิ่งได้ใจยิ่ง
แกล้งเอาจมูกชนที่แก้มเนียนของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณพ่อทำอะไรน่ะคะ”ฟิญที่เดินตามหาพ่อตัวเองมาหลังบ้านเห็นป๊อปปี้กับฟางก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เปล่าจ้ะ เดี๋ยวพ่อไปเตรียมรถก่อนนะ เราอยากกินอะไรบอกพ่อเลยพ่อจะเลี้ยงเราให้พุงกางเลยวัน
นี้”ป๊อปปี้รีบผละออกจากฟางก่อนที่จะพูดแล้วเดินไปที่โรงรถเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามายุ่งกับพ่อชั้น ไม่สิ พี่ชั้นด้วยเข้าใจมั้ย”ฟิญเดินเข้ามาใกล้ฟางแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าชั้นหมดหนี้จากพ่อคุณหนุแล้วชั้นก็จะไปจากที่นี่ค่ะคุณหนูไม่ต้องห่วง”ฟางนิ่งก่อนจะตอบฟิญ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ขอให้ทำอย่างงั้นได้แล้วกัน หวังว่าเธอคงไม่คิดจะอยากเป็นผู้หญิงของพ่อชั้นเหมือนกับคนอื่นๆ
ที่ผ่านมาหรอกนะ เพราะรู้เอาไว้เลยว่าพ่อชั้นน่ะมีผู้หญิงมาติดพันมากมายและพวกนั้นก็อยู่ได้ไม่
นานมาก ไม่มีใครจะมาแทนที่แม่ขนมหวานของชั้นได้ จำเอาไว้ซะ”ฟิญพูดก่อนจะเดินเชิดออกไป
ตามป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นก็ไม่อยากจะยุ่งหรอก ผู้ชายแบบนั้น”ฟางพูดแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนคิดถึงฝันร้ายใน
ครั้งแรกของตัวเองที่ต้องเสียให้กับผู้ชายที่เคยนอนกับแม่ตัวเองมาแล้วก็กำมือแน่นซ่อนความเจ็บ
ปวดไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เราจะไม่มีวันใจอ่อนหลงผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด”ฟางพูดนิ่งๆก่อนที่จะทำงานต่อไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวโทโมะ ทำไมมาเยี่ยมแม่ฟางได้ล่ะเนี่ย”เมื่อทำงานบ้านเสร็จแล้วฟางก็ขอแก้มออกมาเยี่ยม
แม่ของเธอที่ออกจากโรงพยาบาลมาเมื่อวานที่บ้านก็ชะงักเมื่อเจอกับโทโมะและแก้วที่บ้านตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอดีเราผ่านมาแถวนี้น่ะเราเลยอยากจะมาเยี่ยมคุณน้า”โทโมะพูแล้วยิ้มทำให้แก้วแอบมองแล้ว
ส่ายหน้าคิดถึงไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่โทโมะตั้งใจเลือกกระเช้าผลไม้และอาหารสุขภาพมาให้หวาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ความจริงมาเยี่ยมเฉยๆก็ได้ไม่ต้องลำบากขนาดนี้หรอกโทโมะเราเกรงใจ”ฟางพูดออกมาตามตรง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกฟาง เพราะเดี๋ยวในอนาคตเราจะเลี้ยงฟางกับแม่ฟางได้สบายไม่ต้องเกรงใจ
หรอกน่า”โทโมะพูดแซวหญิงสาวที่ตนเองจีบแล้วยิ้มผิดกับฟางที่นิ่วหน้าคิดถึงภาพคืนนั้นของเธอ
กับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าเลย บางทีฟางอาจจะไม่ใช่คนดีมากมายอะไรหรอกโทโมะ”ฟางพูดแล้วยิ้มอย่างขมขื่นกับตัว
เองลึกๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มีอะไรไม่สบายใจก็บอกเล่าให้โทโมะฟังได้นะ โทโมะยินดีจะฟังและรับคำปรึกษาของฟางนะ
อย่าเครียด”โทโมะที่เข้าใจว่าฟางน้อยใจในฐานะและเรื่องแม่ก็เข้ามาปลอบใจทำให้แก้วต้องเบือน
หน้าหนีภาพนั้นที่โทโมะดูแลฟางดีก่อนที่จะเลี่ยงเอาข้าวของไปเก็บและเข้าไปดูอาการของหวายที่
เพิ่งหลับไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กลับบ้านมาซะค่ำแบบนี้ นี่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของบ้านนี้รึไง”ฟางที่กลับมาจากบ้านตัวเองในตอน
หัวค่ำเดินเข้ามาในบ้านป๊อปปี้ก็ชะงักเมื่อเห็นฟิญและป๊อปปี้ที่กลับเข้ามาในบ้านแล้วหันไปว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษค่ะพอดีว่าฟางกลับไปที่บ้านมาแล้วต้องอยู่กับแม่”ฟางพูดตามตรง
 
 
 
 
 
 
 
“แม่หรือผู้ชายไม่ทราบ หึ ยัยนั่นน่ะเก่งจะตายไม่จำเป็นต้องดูแลอะไรเลยสักนิด เธอน่ะหาข้ออ้าง
มากกว่า อู้งานตลอด”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ได้หาข้ออ้างนะคะ และชั้นก็ไม่ได้อู้งานด้วยชั้นทำเสร็จแล้วถึงจะออกไป”ฟางรีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“หรอ งั้นดี ถ้าขยันทำความสะอาด งั้นคืนนี้ก็ช่วยชั้นเรียงเอกสารที่จะต้องประชุมพรุ่งนี้ในห้อง
หนังสือให้เสร็จด้วยล่ะแม่คนเก่ง”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะเดินโอบเอวลูกสาวเข้าบ้านไป ฟางถอน
หายใจก่อนที่จะกลับไปอาบน้ำจัดการกับตัวเองแล้วเดินเข้ามาในห้องหนังสือของป๊อปปี้ก็พบว่า
ชายหนุ่มกำลังง่วนกับการพิมพ์เอกสารการประชุมในโน้ตบุ้คคู่ใจแล้วพลางขยับแว่นที่ใส่ทำงาน
ก่อนที่ตัวเองจะดื่มกาแฟอีกแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยืนเซ่ออะไรล่ะมานั่งนี่ มาเรียงเอกสารพวกนี้เข้าแฟ้ม”ป๊อปปี้เงยหน้าไปเจอฟางที่อยู่ในชุดนอน
กระโปรงยืนอยู่ก็รีบว่าก่อนจะสั่งให้ฟางมาเรียงเอกสารเข้าแฟ้มให้ตัวเอง ฟางพยักหน้ารับคำก่อนที่
จะมานั่งข้างๆแล้วนั่งเรียงเอกสารต่างๆกับป๊อปปี้โดยไม่รู้ตัวเลยว่าป๊อปปี้ลอบมองการกระทำของ
ฟางอยู่เงียบๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“จบมาด้านบัญชีงั้นหรอ สนใจจะรับงานเพิ่มมาทำงานที่บริษัทชั้นมั้ยล่ะ”ป๊อปปี้เงียบสักพักก่อนจะ
พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะคะ ว้าย”ฟางที่มัวแต่เรียงเอกสารก็ตกใจกับสิ่งที่ป๊อปปี้บอกจนเผลอทำเอกสารตกกระจาย
เต็มพื้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เธอนี่มันเซ่อซ่าจริงๆเลย”ป๊อปปี้ส่ายหน้าก่อนจะว่าฟาง ฟางรีบก้มลงไปที่ใต้โต๊ะเพื่อเก็บกระดาษ
ที่หล่นตรงพื้นโดยที่ตัวเองคุกเข่าคลานเข้าไปใต้โต๊ะ ป๊อปปี้ที่นั่งตรงเก้าอี้ลอบมองร่างบางที่สวม
แค่ชุดนอนกระโปรงเลยเข่าส่งผลในตอนคลานนั้นด้านหลังชุดนั้นเลิกจนเห็นชั้นในสีหวานของฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ จะทำอะไรนะคุณ ยะ อย่านะ”ฟางหน้าแดงจัดเมื่อรู้สึกสัมผัสของชายหนุ่ม ป๊อปปี้ที่ยับไปใกล้
แล้วจับสะโพกฟางเอาไว้ก่อนที่จะรูดชั้นในสีหวานของฟางร่นลงมาตรงปลายขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“อยากจะยั่วชั้นเองทำไม แล้วจะขัดขืนชั้นทำไมในเมื่อนี่มันก็คือหน้าที่อีกอย่างของเธอ คือการ
บำเรอความสุขของชั้น ลืมไปแล้วรึไง”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะก้มหน้าเข้าไปฉกชิมกลีบกุหลาบสีหวาน
ของฟางโดยที่ฟางยังอยู่ในท่าคลานอยู่ ทำให้ฟางขนลุกเสียวซ่านไปทั้งตัวก่อนจะต้องพยายามตั้ง
สติตัวเองเอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยะ อย่าค่ะเดี๋ยวงานก็ไม่เสร็จหรอก”ฟางพูดแต่ป๊อปปี้กลับยิ้มก่อนที่จะเอื้อมปลดกระดุมชุดนอน
ของฟางออกจนหมดแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกบ้านก่อนที่ตัวเองจะนั่งที่เก้าอี้ทำงานโดยมี
ฟางนั่งตักอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็สนุกก่อนสิแล้วค่อยทำงานต่อ”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะซุกไซร้ร่างบางที่กลั้นใจยอมชายหนุ่ม
ทำกับร่างกายเธออีกครั้งตามหน้าที่นางบำเรอที่ชายหนุ่มตั้งให้ด้วยความขมขื่นใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
ในห้องทำงานทำงานกันอยู่ก็ไม่เว้น ดีเหลือเกินพระเอกเรื่องนี้ ตอนหน้ารับรอง มีมวยเเน่นอน แต่จะมวยค๋ไหนต้องติดตามนะๆๆๆ