เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อย่าค่ะ”ฟางที่ค่อยๆย่องลุกออกมาจากเตียงนอนของป๊อปปี้ก็ร้องเมื่อถูกชายหนุ่มดึงไปกอด

 

 

 

 

 

 

 

“จะมาขัดขืนอะไรอีก ทำให้มันชินๆไปซะสิเธอต้องอยู่ที่นี่อีกนานนะ”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูด

ขึ้นและใช้สายตาเจ้าชู้โลมเลียมองไปทั่วเรือนร่างของฟาง

 

 

 

 

 

 

“การที่เที่ยวไปนอนกับคนโน้นคนนี้แล้วทำให้มันเป็นเรื่องปกติงั้นหรอคะ มันอาจจะเป็นเรื่อง

ธรรมดาสำหรับผู้ชายอย่างคุณแต่สำหรับชั้นมันต่างกัน”ฟางขืนตัวเองออกจากชายหนุ่มแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่ต่างจากแม่เธอนะ ที่รายนั้นเค้าไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพวกนี้เลย”ป๊อปปี้มองฟางนิ่ง

แล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สมัยนี้ใครๆอาจจะคิดว่าเรื่องเซ็กส์เป็นเรื่องธรรมดาก็ใช่ค่ะ แต่สำหรับชั้น การที่เราจะนอนกับใคร

คนหนึ่งชั้นคิดมาเสมอว่าเค้าคือคนที่ชั้นรักและเป็นพ่อของลูกชั้นในวันที่ชั้นจะเริ่มสร้างครอบครัว

แต่นั่นมันก็กลายเป็นเพียงแค่ฝันเท่านั้น ในเมื่อทุกอย่างถูกทำลายไปหมดแล้ว”ฟางพูดแล้วกำมือ

แน่นซ่อนความช้ำใจของตัวเองไว้ ป๊อปปี้มองนิ่งก่นที่จะยอมปล่อยให้ฟางสวมเสื้อผ้าแล้วเดินกลับ

ไปที่ห้องตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าแล้วไปให้ทันชั้นไปทำงานด้วยล่ะ นี่คือคำสั่ง”ป๊อปปี้สั่งฟางก่อนที่ฟางจะเดินออก

ไป ฟางนิ่งไม่ตอบอะไรก่อนที่จะปิดประตูลง ป๊อปปี้มองตามร่างบางที่ออกจากห้องนอนตัวเองแล้ว

พลางถอนหายใจก่อนจะหยิบเสื้อผ้าตัวเองมาสวมแล้วลุกขึ้นกลับไปทำงานต่อที่ห้องทำงานโดยที่

ไม่รู้เลยว่าทุกอย่างนั้นอยู่ในสายตาของฟิญตั้งแต่ฟางเดินออกมาจากห้องนอนพ่อแม่เธอแต่แรก

แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณพ่อเอายัยนั่นไปนอนในห้องของคุณแม่”ฟิญน้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจก่อนที่จะวิ่ง

กลับเข้าไปนอนในห้องแล้วน้องไห้ออกมา พลางกอดตุ๊กตาหมีตัวโตที่เธอเคยได้จากแม่ของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมต้องใจอ่อนก็อีแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น”ระหว่างที่ทำงานไปนั้น ป๊อปปี้คิดถึงคำพูดของฟาง

ที่ดังก้องในหูก็นิ่วหน้าก่อนคิดถึงสิ่งที่เขาสั่งฟางไป แล้วส่ายหน้าช้าๆก่อนจะนั่งทำงานต่อไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สาบานได้นี่คือชุดที่จะไปทำงาน ไปหาชุดที่เรียบร้อยดีๆกว่านี้สิ”ป๊อปปี้บ่นอุบเมื่อเห็นฟางที่ช่วย

คนใช้ในบ้านเตรียมอาหารเช้าในชุดเดรสสีซีดๆเก่าๆไม่เหมือนชุดออกไปทำงาน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็คุณไม่ได้บอกฟางนี่คะ ถ้าคุณไม่พอใจฟางจะไม่ไปก็ได้นะคะ”ฟางถอนหายใจแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ไม่ต้องมาย้อนชั้นนะ ชั้นสั่งก็ต้องทำตาม ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีๆเดี๋ยวนี้ รึจะให้ชั้นไปช่วยเปลี่ยน

ล่ะห้ะ”ป๊อปปี้รีบว่าก่อนที่จะกระซิบข้างหูฟางพูดยั่วทำให้ฟางหน้าแดงรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณพ่อจะพายัยนั่นออกไปไหนคะฟิญไม่ยอมนะ วันนี้ฟิญอยากให้คุณพ่อไปส่งฟิญที่โรงเรียนนะ

คะ”ฟิญเห็นป๊อปปี้และฟางอยู่ใกล้กันก็รีบโวยวายก่อนที่จะเดินเข้ามาอ้อนพ่อตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อแค่เห็นว่าฟางเค้าเรียนจบถึงปริญญาแถมได้รับทุนจากมหาลัยมาก่อน พ่อเลยคิดว่าน่าจะหา

งานที่บริษัทให้ยัยนั่นทำเพื่อให้สมกับความรู้ที่เรียนจบมาเท่านั้นเองลูก”ป๊อปปี้อธิบายให้ฟิญฟัง

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

 

 

ฟิญที่นั่งทานข้าวต้มข้างป๊อปปี้อยู่นั้นได้ยินว่าป๊อปปี้จะพาฟางไปทำงานก็ตบโต๊ะก่อนที่จะยกชาม

ข้าวต้มที่กินอยู่เขวี้ยงทิ้งลงกับพื้นท่ามกลางความตกใจของทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

“ฟิญ เป็นอะไรทำไมทำตัวไม่น่ารักแบบนี้เลยลูก”ป๊อปปี้ตกใจกับอารมณ์ร้ายลูกสาวก็รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ใช่นะสิคะ ฟิญไม่ได้ดีเหมือนพวกผู้หญิงใจง่ายที่มาเสนอตัวมานอนมาแย่งพ่อฟิญไปจากฟิญ

แบบมัน แบบยัยนั่น”ฟิญโวยวายพาลชี้ไปที่ฟางที่กำลังเปลี่ยนชุดแล้วเดินกลับเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

 

“พูดอะไรน่ะฟิญ เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมพูดจาแบบนี้”ป๊อปปี้ตกใจก็รีบว่าเพราะคนใช้ในบ้านต่างเริ่ม

ซุบซิบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมคะ พ่ออายหรอคะที่หนูรู้ความจริงว่าที่แท้พ่อเอายัยลูกหนี้มาทำงานที่นี่เพียงเพราะพ่ออยาก

จะเอาอีหนูของพ่อมาปรนเปรอพ่อที่บ้านแบบนี้ มาแย่งพื้นที่ส่วนตัวของเรา มาแย่งครอบครัวของ

เราไป พ่อเอามันมาแทนที่แม่ขนมหวานของฟิญทำไม ฟิญไม่ต้องการยัยนี่ยัยผู้หญิงใจง่ายคนนี้มา

แทนที่แม่ พ่อทรยศแม่”ฟิญโวยวายก่อนที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจแล้วกรีดร้องจนแก้ม

และฟางรีบเข้าไปดูอาการฟิญ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องเอาตัวสกปรกนั่นมาแตกตัวชั้น ชั้นเกลียดแก”ฟิญโมโหผลักฟางล้มลงไปที่กองถ้วย

ข้าวต้มที่แตกอยู่

 

 

 

 

 

 

“ฟิญมันจะมากไปแล้วนะ ทำร้ายคนในบ้านจนเลือดออกแบบนี้เลยหรอ”ป๊อปปี้ตกใจก็รีบดุฟิญ

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อเป็นห่วงมันมากนะหรอคะ งั้นก็ลงโทษฟิญเลยสิ กักบริเวณฟิญเลย”ฟิญย้อนใส่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าอยากได้แบบนั้นก็ดี แก้มพาคุณหนูฟิญไปอยู่บนห้อง ห้ามพาลงมาหรือไปเที่ยวที่ไหนเป็น

เวลา3วันนอกจากโรงเรียน”ป๊อปปี้พูดสั่งคนสนิทฟิญโมโหก่อนจะวิ่งปึงปังกลับขึ้นไปบนห้องตัวเอง

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นพ่อลูกกันแท้ๆคุณไม่น่ะแข็งกับลูกคุณแบบนั้นเลย”ฟางมองป๊อปปี้กับลูกแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พูดมากน่าชั้นจะไปทำงานล่ะวันนี้ไม่ต้องไปกับชั้น เธอทำแผลแล้วดูแลตัวเองก่อนแล้วกัน”ป๊อปปี้

พูดก่อนที่จะเดินออกไปทำงาน ฟางมองตามฟิญและป๊อปปี้ที่ไปคนละทางก็ถอนหายใจก่อนที่ตัว

เองจะไปจัดการทำแผลที่ข้อมือตัวเองบ้างทางหลังบ้านแล้วช่วยคนใช้ที่บ้านทำความสะอาดที่นี่

แทนไปกับเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ข่าวว่าเจ้าหญิงของพี่อาละวาดจนโดนพ่อกักบริเวณหรอคะ”โทโมะที่คุยไลน์กับฟิญก็แวะมาหา

ฟิญในตอนเย็นกับแก้ว ก่อนจะแวะซื้อขนมร้านโปรดของฟิญมาให้ฟิญที่ห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะนี่รู้ใจฟิญจังเลยนะคะจำได้ด้วยว่าฟิญชอบไม่ชอบอะไรไม่เหมือนพ่อ”ฟิญตัดพ้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“อย่าเศร้าสิฟิญ พ่อของเราเค้ายุ่งกับงานเลยไม่มีเวลาให้เป็นธรรมดา”โทโมะพูดอธิบาย

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีเวลาให้เพราะไปติดอีหนูล่ะสิท่า เดี๋ยวนี้ถึงขั้นกล้าพามาอยู่ด้วยกันที่นี่ แถมยังพากันไปนอน

ด้วยกันในห้องของแม่ขนมหวานอีกด้วยจะบอกว่าเป็นลูกหนี้มาขัดดอกฟิญก็ไม่เชื่อ”ฟิญโพล่งออก

มาแล้วกำมือแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยนั่นคือใครกันหรอฟิญทำไมกล้าแบบนี้ พี่ป๊อปก็พอกัน”โทโมะอึ้งก่อนที่จะว่าผู้หญิงคนนั้นบ้างและเข้าข้างฟิญ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อโทโมะ แก้วว่าอย่าไปยุ่งเรื่องพวกเค้าเลยนะ”แก้วที่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือฟางก็ร้องห้าม

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมล่ะแก้ว แก้วไม่หวงรึน้อยใจพี่ป๊อปรึไง ไม่ได้ๆแก้วจะต้องสู้สิ”โทโมะรีบพูดยุแก้วบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณหนูคะทานข้าวเย็นก่นนะคะ”ฟางที่ตั้งใจทำกับข้าวมาให้ฟิญก็เดินเข้ามาในห้องทำให้เจอกับ

โทโมะและแก้วที่มาเยี่ยมฟิญก็อึ้ง เช่นเดียวกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้านี่คือกับข้าวฝีมือเธชั้นไม่กิน ไม่ต้องมาแสร้งเล่นละครว่ารักชั้น ชั้นไม่เชื่อหรอก เธอน่ะจับพ่อ

ชั้นล่ะสิ เลยคิดจะเอาใจชั้น”ฟิญว่าใส่ฟางทันทีต่อหน้าโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกันทำไมฟิญถึงพูดแบบนั้น”โทโมะอึ้งมองฟางก่อนจะรีบถามฟิญ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนๆความก็แตกแล้ว งั้นฟิญจะบอกเลยแล้วกันนะคะ ยัยนี่คือลูกหนี้ของพ่อฟิญเอง ตอนแรกก็

เห็นสนิทกับพี่โทโมะไหงมาเป็นลูกหนี้พ่อฟิญก็ไม่รู้ เท่านั้นยังไม่พอนะคะ ยัยนี่เอาตัวเข้าแลกพ่อ

ฟิญเพื่อให้ท่านหลงเพื่อที่ตัวเองจะได้สุขสบาย รึเธอจะไม่เถียงว่าเธอไม่ได้นอนกับพ่อชั้นเมื่อคืนนี้

ตอบมาสิต่อหน้าพี่โทโมะนี่เลย ว่าเธอเป็นนางบำเรอให้พ่อชั้น”ฟิญเห็นฟางหน้าเสียก็สะใจก่อนที่

จะรีบแฉความจริงให้โทโมะฟังเสียงดัง ฟางกำมือแน่นไม่ตอบแล้วหลบตาโทโมะเพื่อซ่อนน้ำตาไว้

ยิ่งทำให้โทโมะอึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เสียงดังอะไรกัน โทโมะ”ป๊อปปี้ที่กลับมาจากทำงานเดินเข้ามาในห้องก็อึ้งเมื่อเห็นโทโมะและแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะไม่รอช้าพุ่งเข้าไปหาป๊อปปี้แล้วชกป๊อปปี้อย่างแรงจนล้มคว่ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”ป๊อปปี้ตกใจก็รีบทำทีถามเหมือนพึ่งรู้เรื่องนี้

 

 

 

 

 

 

“ไม่ทันแล้วค่ะพี่ป๊อป ฟิญบอกความริงทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องของฟางกับพี่แล้ว”แก้วเห็นป๊อปปี้ที่ยัง

ไม่ยอมบอกความจริงก็พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วไม่ตกใจเลย นี่แก้วก็รู้งั้นหรอ นี่คงมีแต่ผมคนเดียวสิฮะที่ไม่รู้ว่าฟางเป็นหนี้กับอาของตัวเอง

แบบนี้ ฟางทำไมคุณไม่บอกผมล่ะ ถ้าคุณบอกผมยินดีที่จะช่วยคุณใช้หนี้พวกนี้นะ”โทโมะแค่น

หัวเราะก่อนที่จะหันไปพูดกับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่อยากให้คุณต้องลำบากกับเรื่องพวกนี้ หนี้ของฟางกับแม่ฟางจัดการได้ค่ะ”ฟางร้องไห้แล้ว

พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่คุณคือคนที่ผมรักนะฟาง ผมรักคุณ ถ้ามีอะไรเราก็ต้องช่วยกันสิผมไม่ทิ้งคุณไปไหนนะ”โทโมะ

โพล่งออกมาเสียงดังทำให้แก้วที่ยืนอยู่ก็ยิ่งปวดใจที่ได้ยินคำบอกรักของโทโมะที่บอกกับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะอย่างงี้ไงล่ะ เค้าถึงไม่อยากบอกแก ไม่อย่างงั้นแกคงจะถลุงเงินพี่คริสเอาไปปรนเปรอยัย

นี่จนหมด ไหนๆก็รู้ความจริงแล้ว แกเลิกยุ่งกับยัยนี่เถอะโทโมะ ยัยนี่ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว

นะ”ป๊อปปี้เลือกที่จะพูดความจริงออกมาเพื่อให้หลานชายของตัวเองเลิดกับฟางให้ได้ตามความ

ต้องการของคริสญาติสาวตัวเอง

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะที่ได้ยินเช่นนั้นก็เดือดจัดก่อนที่จะชกเข้าที่หน้าของป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เลวที่สุด นี่อาทำแบบนี้กับผมได้ยังไง อาเอาคนที่ผมรักมาอยู่ที่นี่แล้วเอาเธอไปเป็นนางบำเรอทั้ง

ที่รู้อยู่เต็มอกว่าผมรักเธอ ทำไมทำแบบนี้ อาที่เลี้ยงดูผมมาแต่เล็กผมเห็นอาเป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆ

ที่ผมรัก ทำแบบนี้ลงกับผมได้ไง”โทโมะที่เดือดัดก็พุ่งเข้าชกป๊อปปี้ไม่ยั้งจนป๊อปปี้ทนไม่ไหวพลิก

กลับมาชกโทโมะบ้างเพื่อเรียกสติหลานชายตัวเองกลับมา

 

 

 

 

 

 

“เลิกบ้าได้แล้ว กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียวจะอะไรนักหนาวะ”ป๊อปปี้ขึ้นคร่อมโทโมะอีกครั้งแล้วชกโท

โมะซ้ายขวาเพื่อเตือนสติโทโมะให้ได้คิด ตอนนั้นเอง ฟางและแก้วที่ร้องห้ามแล้วไม่มีใครฟังเลย

สักคนก็ตัดสินใจวิ่งเข้าไปห้ามโดยแก้วห้ามป๊อปปี้และฟางดึงโทโมะแยกออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“พอสักทีเถอะค่ะทั้งคู่นั่นล่ะ เรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้วจะมาชกกันให้หน้าแตกเป็นเด็กๆแบบนี้

ทำไม”แก้วพูดเสียงดังใส่ทั้ง2หนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ทำตัวเป็นเด็กๆแย่งของเล่นทำไม ละของเล่นชิ้นนี้ตอนนี้มันก็กลายเป็นของมือ2ไปแล้ว นาย

เลิกยุ่งกับฟางเถอะโทโมะ ไม่ใช่ว่าชั้นเห็นแก่ตัวแต่มันเป็นเพราะอนาคตของนาย”ป๊อปปี้พยายาม

พูดจาร้ายๆตามตรงเพื่อให้โทโมะตัดใจ

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริง อาเห็นแก่ตัว อามันเลวที่แย่งคนรักของหลานไปอย่างหน้าด้านๆจำวันนี้เอาไว้ให้ดีเพราะนี่

ตะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะนับถืออาเป็นอาและพี่ชาย เพราะต่อจากนี้ผมกับอาถือว่าเราขาดกัน ใน

เมื่ออาทำแบบนี้กับผมได้ลงคอผมก็ไม่จำเป็นที่จะเคารพอาอีกต่อไป และผมก็จะกลับมาพาตัวฟาง

กลับไปกับผมให้ได้”โทโมะประกาศกร้าวออกมาก่อนที่จะเดินออกจากบ้านของป๊อปปี้ไปด้วยความ

เสียใจ

 

 

 

 

 

 

อาหลานที่รักกันเหมือนพี่น้องแท้ๆต้องมาแตกกันเพราะผู้หญิงคนเดียว สนุกล่ะสิงานนี้

 

 

 

 

หายไปไหนกันหมดดด มาอัพทุกวันละหน้า หายไปกันหมดเลยคนอ่านนนน