เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “ทีหลังเราอย่าทำนิสัยแย่ๆใส่แขกแม่อีกนะฟาง เราจะต้องเจอป๊อปปี้เค้าอีกนาน”หวายพูดเมื่อเดิน

เข้ามาในห้องนอนของลูกสาวแล้วพลางลูกผมให้ร่างบาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าวันไหนเค้ามาฟางจะไม่อยู่บ้านนะ”ฟางนิ่งก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เราจะจงเกลียดจงชังอะไรป๊อปปี้เค้านักหนาหึ๊ฟาง เค้าเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดของแม่นะตอนนี้

เค้าบอกกับแม่ว่าเค้าไม่สบายใจมากเลยที่ฟางทำท่าไม่พอใจเค้าแบบนี้”หวายพูดแล้วคิดถึงตอน

เย็นที่ป๊อปปี้ออกไปกับเธอแล้วชายหนุ่มก็แสร้งเล่นละครเปรยๆกับเธอถึงเรื่องที่ฟางบึ้งตึงใส่เขา

ตลอดทานอาหารเย็น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แม่เห็นเค้าว่าสำคัญขนาดนี้ แม่รักเค้าแล้วพ่อฟางกับเฟย์ละคะ”ฟางอึ้งก่อนจะรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่อย่ามาโวยวายทำหน้าแบบนี้ใส่แม่นะฟาง รู้เอาไว้ซะว่าเค้ามาก่อนผู้ชายทุกคนของแม่ สมัยที่

เราเรียนด้วยกันป๊อปปี้เค้านิสัยน่ารักยอมแม่ทุกอย่าง ไม่คิดเลยนะว่าจนตอนนี้แล้วเค้ายังจะสนใจ

แม่อยู่”หวายพูดแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เค้ามีลูกแล้วนะแม่ เค้าคงจะมีเมียไปแล้ว”ฟางรีบแย้งทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องหนูฟินน่ะหรอ ใช่ป๊อปปี้เค้าบอกแม่แล้วว่าฟิญเกิดจากภรรยาเก่าที่เขาถูกคลุมถุงชน เขาแต่ง

ไปตามหน้าที่แต่ตอนนี้เมียเค้าเสียไปหลายปีแล้ว ดังนั้นถ้าแม่จะเริ่มต้นใหม่กับเค้าอีกครั้ง ก็ไม่ผิด

อุ้ยแม่ไปก่อนนะ ป๊อปปี้เค้าโทรศัพท์มาแล้ว คนอะไรพึ่งห่างกันไม่นานก็โทรหากันแล้ว”หวายพูด

แล้วเดินออกไปจากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้ชายร้ายกาจแบบนั้นน่ะหรอ เราไม่ยอมหรอก”ฟางคิดถึงวันนี้ที่ป๊อปปี้จูบเธออีกครั้งก็หน้าแดง

แล้วคิดโกรธชายหนุ่มที่คิดะเข้าหาแม่เธอแต่กลับทำแบบนี้ เธอจะต้องไม่ปล่อยให้เขาอยู่กับแม่เธอ

แน่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวกำหนดการรับปริญญาอยู่ในใบนี้นะฟาง แล้วจะไปเช่าชุดยังไงก็บอกชั้นเดี๋ยวชั้นจะได้ไป

ด้วย อ้อส่วนเรื่องงานถ้ายังหาไม่ได้ยังไงก็บอกนะ ชั้นจะได้บอกให้คุณพ่อพาเธอเข้าทำงาน”เพื่อน

ของฟางพูดขึ้นหลังจากที่ฟางและเพื่อนๆที่มหาลัยมาทำเรื่องเรียนจบและพูดคุยกันตามประสา

เพื่อนที่แยกย้ายไปทำงานกันมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจมากนะจินนี่ แต่ชั้นเกรงใจพ่อกับเธอมากน่ะ บริษัทอสังหาที่มีชื่อเสียงอย่าฝากเด็กเข้า

ทำงานเลย งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ชั้นไปก่อนนะพอดีว่านัดเจ้บีบีไว้ แกะชวนไปรับงานช่วงบ้านนี้

น่ะ”ฟางยิ้มให้กับเพื่อนสาวก่อนที่จะขอตัวเดินแยกกับเพื่อนๆออกมาหมายจะเรียกแท็กซี่เพื่อไป

ตามนัดกับเจ๊บีบี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปี้นๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

ระหว่างที่ฟางชะเง้อมองหารถอยู่นั้นได้มีรถยนต์คันหรูคันหนึ่งมาจอดใกล้กับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปล่ะน้องสาวใจดี เดี๋ยวผมไปส่งนะ”เขื่อนเลื่อนกระจกรถลงมาแล้วพูดกับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ขอบคุณมากนะคะคุณเขื่อนทีมาส่งฟางทำงาน แต่ฟางว่าฟางทำงานเองดีกว่าค่ะเดี๋ยว

เจ้าของงานเห็นจะว่าเอาได้”ฟางพูดขณะที่ทำหน้าที่แกโบชัวคลินิกเสริมความงามที่ในห้าง ซึ่ง

เขื่อนเองก็ช่วยฟางแจก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับ ก็ผมว่างอยู่แล้ว เดี๋ยวผมช่วยฟางดีกว่าเนาะ”เขื่อนพูดแล้วยิ้มกับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณสำหรับกระเป่าใบนี้นะคะป๊อป”ระหว่างที่เขื่อนและฟางกำลังแขกโบชัวนั้น สายตาของ

ฟางก็มองไปเห็นป๊อปปี้ที่เดินควงคู่มากับหวายโดยที่ทั้งคู่คล้องแขนกันเหมือนกับคู่รักสามีภรรยา

กันไม่ปาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แม่มาทำอะไรที่นี่ ไหนว่าแม่เลิกช้อปปิ้งแล้วไง”ฟางเดินดุ่มๆเข้าไปหาแม่ตัวเองแล้วรีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง นี่วันนี้แกมาทำงานที่นี่งั้นหรอ เอ่อ แม่เปล่าซื้อเองป๊อปปี้ซื้อให้ต่างหากล่ะ”หวายรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“คือกระเป๋าใบนี้ชั้นเห็นว่ามันเหมาะกับแม่เธอ ชั้นก็เลยอยากจะซื้อให้ อ้อ ชั้นกับแม่เธอช่วยกัน

เลือกซื้อใบนี้ให้เธอด้วยนะ สีชมพูพาสเทลหวานคงเหมาะกับลุคของเธอดี”ป๊อปปี้พูดแล้วยื่น

กระเป๋าให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟางที่มองกระเป๋าที่ถูกป๊อปปี้ยัดใส่มือก็ไม่พอใจก่อนจะปาถุงใบนั้นใส่ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟางมันจะมากไปแล้วนะทำไมถึงทำแบบนี้กับเพื่อนของแม่”หวายตกใจก็รีบเข้าว่าลูกสาวทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ แม่ไปรับของของเค้ามาทำไมกันจ้ะ ของแพงแบบนี้เราจะเอามันมาทำไมกัน นี่คุณเอาของๆ

คุณกลับไปเลยนะ ชั้นไม่รับ ของแม่ชั้นด้วย”ฟางหันไปพูดกับแม่ตัวเองก่อนคว้าถุงกระเป๋าปาใส่

ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อย่าทำแบบนี้นะ ขอโทษด้วยนะคะป๊อป เลิกทำนิสัยแย่แบบนี้นะ พอกันที นี่มันชีวิตของชั้น

ชั้นอยากจะมีความสุขแกก็ให้ไม่ได้ นังลูกไม่รักดี ถ้าชั้นไม่ท้องแกตอนนั้นนะ ป่านนี้ชั้นคงมีความ

สุขกับป๊อปปี้ไปตั้งนานแล้วนังมารขัดความสุข”หวายพูดก่อนจะรีบหยิบถุงกระเป๋าและถุงเสื้อผ้าที่

ป๊อปปี้ซื้อให้เธอขึ้นมาแล้วมองฟางอย่างไม่พอใจทำให้ฟางอึ้ง แล้วมองไปที่ป๊อปปี้ที่ยิ้มอย่างสะใจ

ที่ได้เห็นฟางและหวายทะเลาะกัน ก็น้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจที่แม่ว่าตัวเองต่อหน้าผู้ชาย

คนนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางจะไปไหนน่ะฟาง”เขื่อนตกใจก่อนที่จะรีบวิ่งตามฟางออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึกฮือๆ คุณเขื่อนคะ กลับไปก่อนเถอะค่ะฟางขอล่ะค่ะ ตอนนี้ฟางอยากอยู่ตามลำพัง”ฟางร้องไห้

ออกมาจากห้างแล้วบอกกับเขื่อนก่อนที่จะรีบขึ้นรถแท็กซี่ออกไปจากบริเวณนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แกเล่นบ้าอะไรของแกไอ้ป๊อป”เมื่อเขื่อนกลับมาก็เห็นป๊อปปี้พาหวายไปทานอาหารหรูที่ร้าน

ประจำของเขาก็ตรงเข้ามาดึงเพื่อนชายของเขาเข้าไปคุยกันให้รู้เรื่องในที่ลับตาคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ความสนุกไงล่ะเพื่อน ไม่คิดเลยว่ามันจะกลับให้ชั้นแก้แค้นไวแบบนี้”ป๊อปปี้พูดอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้แค้นบ้าอะไรวะ นี่มันผ่านไปเกือนสิบกว่าปีแล้ว ชั้นก็นึกว่านายจะปล่อยวางได้แล้วนะ เพราะ

นายก็มีชีวิตใหม่ไปแล้ว”เขื่อนถอนหายใจก่อนที่จะพูดขึ้นกับป๊อปปี้เพื่อเตือนเพื่อนชาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ชั้นจะไม่มีวันปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไปหรอก โอกาสที่ชั้นจะได้แก้แค้นให้คนที่เคยทำให้ชั้น

เจ็บมันกลับมาแล้ว และอีกอย่างชั้นก็อยากจะสั่งสอนยัยนั่นให้รู้จักถึงความเจ็บปวดและสูญเสียคน

รักไป เพราะความโลภและมักมากเห็นแก่เงินแบบนั้น เขื่อนถ้านายเป็นเพื่อนชั้น ชั้นขออย่าได้มา

ยุ่งกับเรื่องนี้ ไม่อย่างงั้นอย่าหาว่าชั้นไม่เตือน”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะสั่งเขื่อนแล้วเดินกลับเข้าไปใน

ร้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึกฮือๆ พ่อจ๋าฟางคิดถึงพ่อเหลือเกิน”ฟางที่หนีมานั่งที่สวนที่ใกล้กับมูลนิธิที่เธอชอบมาร้องเพลง

เป็นประจำก็ร้องไห้ออกมาแล้วมองนาฬิกาหนังสีดำเรือนเก่าของผู้ชายที่เป็นของพ่อเธอแล้วเธอนำ

มันมาใส่ติดตัวเองเอาไว้เพื่อให้ระลึกถึงพ่อของเธอที่เธอรักมากที่สุดที่เสียไปตั้งแต่เธอยังเด็ก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงร้องไห้แบบนี้”โทโมะที่มาเดินที่สวนกับแก้วเห็นฟางเข้าก็รีบเข้าไปหา

โดยที่แก้วที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่มองตามไปแล้วอึ้ง นี่คือสาเหตุที่โทโมะชวนเธอมาเดินเล่นที่นี่

ทุกวันสินะ ไม่ว่าที่นี่มันใกล้บ้านเธอหรือเพราะอยากถ่ายรูปอย่างที่โทโมะเคยบอก แต่เขามารอเจอ

ฟางนี่เอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางแค่เหนื่อยเฉยๆน่ะค่ะ ที่สุดท้ายก็กลายเป็นคนที่ใครๆไม่ต้องการ”ฟางพูดแล้วน้ำตาไหลออก

มาอีกครั้งเมื่อคิดถึงพ่อของเธอที่จากไป หวายที่ไม่สนใจเธอไหนจะเฟย์ที่จงเกลียดจงชังเธอนัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครว่าฟางไม่มีคนต้องการไงล่ะครับ ผมเองต้องการฟางนะ”โทโมะพูดความจริงออกมาทำให้แก้ว

ที่ยืนฟังอยู่ก็อึ้งแล้วน้ำตาซึมออกมากับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟางไม่มีค่าพอให้โทโมะขนาดนั้นหรอกค่ะ”ฟางอึ้งไม่คิดว่าโทโมะจะพูดความจริงในใจออกมา

ก่อนะซึมเมื่อคิดถึงป๊อปปี้ที่ข่มเหงเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีใครไม่มีค่าหรอกนะฟาง ทุกคนมีค่าในตัวของเราเองทุกคน อย่าคิดเศร้าคิดว่าใครไม่รักเลยนะ

ร้องไห้ออกมาเถอะครับ ร้องออกมาให้พอให้มันสบายใจแต่ฟางรู้ไว้นะครับว่าฟางไม่ได้อยู่คนเดียว

โทโมะเองพร้อมที่จะยืนเคียงข้างฟางเสมอนะครับ อย่าร้องนะครับ”โทโมะพูดออกมาและหน้าแดง

จัดเมื่อสารภาพทุกอย่างออกไป เช่นเดียวกับฟางที่ซึ้งใจและต้องการหาที่พึ่งก็โผเข้ากอดโทโมะ

เพราะตอนนี้เธออ่อนแอมากเหลือเกิน แก้วที่ยืนอยู่ข้างหลังแล้วได้ยินโทโมะบวกกับเห็นภาพที่เห็น

เพื่อนคนนี้ดูแลฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมนายไม่เคยมองชั้นบ้างนะโทโมะ”แก้วที่หลบกลับมาที่รถเพราะไม่ต้องการเห็นภาพที่โทโมะ

เอาแต่ดูแลสนใจฟางแล้วมองข้ามเธอไปก็พูดอย่างตัดพ้อก่อนที่จะร้องไห้ออกมาตรงนั้นลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะโทโมะที่มาส่งฟาง เอ่อ ขอบคุณนะคะแก้ว”ฟางพูดแล้วขอบคุณโทโมะที่มาส่ง

เธอที่บ้านแล้วหันไปบอกลาแก้วที่นั่งที่เบาะหลังรถ แก้วมองฟางที่ทักตัวเองก็นิ่งก่อนะหลบสายตา

ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ยัยเฟย์คงจะกลับค่ำแน่ๆ”ฟางมองบ้านที่เงียบสนิทก็พูดก่อนจะเดินเข้ามาเปิดไฟในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รองเท้า”ฟางต้องตกใจเมื่อเห็นกระเป๋าและข้าวของที่หวายไปช้อปปิ้งมานั้นวางรวมกันอยู่ชั้นล่าง

พลันสายตาหันไปเห็นรองเท้าหนังและเสื้อสูทตัวนอกที่พาดตรงเก้าอี้ก็ตกใจก่อนที่จะรีบขึ้นไปหา

หวาย

 

 

 

 

 

 

 

“แน่ใจนะครับว่าจะไม่เก็บเอกสารนี้ไปอ่าน”เสียงพูดของป๊อปปี้ดังมาจากห้องของหวายที่อยู่ข้าง

ห้องเธอทำให้ฟางชะงัก ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความสงสัยแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆและแอบดูจากประตูที่

ปิดไม่สนิทก็อึ้งเมื่อเห็นสภาพของป๊อปปี้และหวายที่สวมแค่เสื้อคลุมอาบน้ำนอนกอดก่ายกันบน

เตียงนอนของหวายก็ช้อค เพราะเตียงนี้คือเตียงของหวายที่เคยนอนกับพ่อเฟย์ และตรงหัวเตียง

นั้นยังมีรูปของหวายกับพ่อของเธออยู่แต่หวายยังพาผู้ชายคนนี้มาทำเรื่องแบบนี้ในที่ๆเคยเป็นของ

พ่อของเธอและเฟย์ได้ลงคอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ค่ะ และอีกอย่างเอกสารนี้หวายมั่นใจว่าป๊อปเองทำตามสัญญาที่บอกกันไว้เมื่อกี้กับหวายแน่ๆ

ขอบคุณมากนะคะป๊อปที่จะให้ชีวิตใหม่กับหวาย”หวายพูดแล้วยิ้มด้วยความเขินที่วันนี้ป๊อปปี้พาเธอ

ไปเข้าสปาหรูและช้อปปิ้งซื้อของให้เธอในสิ่งที่เธอต้องการราวกับเธอได้กลับไปเป็นเจ้าหญิงของ

เขาอีกครั้งและหลังจากที่เธอและป๊อปปี้กลับมาจากห้างนั้น ป๊อปปี้ก็ได้เกริ่นพูดถึงธุรกิจเสริมความ

งามที่เขาอยากจะทำร่วมกับเธอแต่ต้องทำสัญญากันก่อนเพราะเขาคือนักธุรกิจจะต้องมีการทำ

สัญญาเอาไว้อยู่แล้วถ้าเกิดจะร่วมทำธุรกิจกับใคร และเธอเองก็ยินดีที่จะทำกับธุรกิจกับป๊อปปี้

้เพราะลึกลงไปแล้วเธออยากจะกลับไปคืนดีกับเขาและอยากจะครอบครองทุกอย่างที่เป็นของเขา

อีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะสารภาพกับเธอว่าเขายังไม่ลืมเธอและต้องการเธอและหลังจากนั้น

พายุความต้องการของเขาและเธอก็เริ่มขึ้นและก็มาจบลงที่ห้องนอนของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีครับ ผมดีใจนะที่หวายเซ็นมันไป”ป๊อปปี้พูดแล้วมองหวายที่เซ็นสัญญา2ฉบับโดยที่ไม่อ่านเนื้อ

ความที่เป็นภาษาอังกฤษให้ละเอียดดีก่อนก็สะใจ หึ ในที่สุดปลาตัวโตก็ติดเบ็ดเขาเข้าแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยินดีที่ได้ร่วมธุรกิจกันนะคะป๊อป”หวายพูดก่อนจะโน้มหน้าขึ้นจูบป๊อปปี้อีกครั้งก่อนที่ชายหนุ่มเอง

ก็เล่นด้วยแล้วซุกไซร้ตามตัวเธอแล้วบรรเพลงเกมส์ร้อนนี้อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ทำแบบนี้ได้ยังไง”ฟางอึ้งไม่คิดว่าหวายจะพาป๊อปปี้เข้ามานอนในห้องนี้ก่อนที่จะเดินหนีกลับ

เข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

นั่นไง หวายติดกับครั้งนี้แล้วไง และเอกสารอะไรน้อออ ที่ป๊อปหลอกให้ฟางเซ็น

 

 

 

โทษทีน้าาาา ไปทำธุระหลายวันเลยไม่ได้อัพ

 

 

กลับมาแล้วววว อย่าพึ่งหายไปไหนกันน้าาาาา