ไม่เคยลืมเธอ...

 
 
 
 
 
หวาย: ป๊อบโทรมาเหรอ ? (เมื่อเปิดเครื่องโทรศัพท์ก็เห็น) 
 
 
 
 
 
 
เข้ม: คุณหนูครับ เรียบร้อยแล้วครับ 
 
 
 
 
 
หวาย: ดี พวกแก เฝ้ามันไว้ให้ดีๆนะ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฮโหล หวาย อยู่ไหนอ่ะ 
 
 
 
 
 
หวาย: โทษทีนะค่ะพอดี ติดธุระอ่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ธุระบ้าอะไร เธอเอาตัวฟาง พิม แก้ว ไปใช่มั้ย !!!
 
 
 
 
หวาย: ป๊อบพูดอะไร 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เธอบอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าเอาตัวฟางไปไว้ที่ไหน บอกมา 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ทำไม ถ้าฉันเอาไปจริงๆ คุณจะทำไม 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: หวาย อย่า ทำอะไรฟางนะ ผมขอร้อง ผมยอมทุกอย่าง คุณต้องการอะไร อย่าทำร้ายฟางกับลูกผมนะ ผมขอร้อง
 
 
 
 
 
 
หวาย: หึ ลูกเหรอ รู้แล้วเหรอ ว่ามันท้อง 
 
 
 
 
ป๊อบ: หวาย ปล่อยทุกคนเถอะ อยากได้อะไร ผมจะให้คุณทุกอย่างเลย 
 
 
 
 
 
หวาย: ไม่ นังฟางกับลูกมัน จะอยู่ร่วมโลกกับฉันไม่ได้ 
 
 
 
 
ป๊อบ: หวายๆๆๆ ไม่นะหวาย หวาย โธ่เว้ยยย !
 
 
 
 
 
โทโมะ: กูว่า แจ้งตำรวจเถอะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: หวาย บอกว่า ฟางกับลูกจะอยู่ร่วมโลกกับเค้าไม่ได้ กูจะทำไงดีอ่ะ ฟางกับลูกต้องเป็นอันตรายแน่ 
 
 
 
 
โทโมะ: ไปบ้านมึงก่อน ไปตั้งหลักก่อน ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: หึ ท่าทาง ป๊อบจะรักแกมากนะ นังฟาง (เปิดประตูเข้ามา) 
 
 
 
 
 
ฟาง: เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ
 
 
 
 
หวาย: แกก็ทำดีอยู่นะ ที่ไม่คิดจะบอกเค้าว่า แกท้อง แต่ เค้าก็ดันรู้แล้ว ฮ่าฮ่า เป็นไง แกรู้มั้ย ป๊อบโทรหาฉัน โทรมาขอร้อง ขอชีวิตแก กับลูก เค้าบอกฉันว่า อย่าทำอะไรฟางกับลูกของผม ฮ่าฮ่าฮ่า ลูกของผม ลูกของผมเหรอ ห้ะ (พูดเหมือนคนเสียสติ แล้วกระชากผมฟางขึ้นมา) 
 
 
 
 
 
ฟาง: โอ๊ยยย 
 
 
 
 
 
แก้ว: อย่าทำอะไรฟางนะ 
 
 
 
 
 
 
พิม: ปล่อยฟางเถอะหวาย อย่าทำอะไรฟางเลย 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ฉันปล่อยมันแน่ แต่ฉันจะปล่อยแก....ปล่อยแกลงไปในนรกน่ะ นางมารหัวใจ 
 
 
 
 
 
แก้ว: แกน่ะซิ ที่ต้องลงนรก ทำชั่วทำเลวเอาไว้เยอะ 
 
 
 
 
 
หวาย: ปากดีนักนะ เพี๊ยะ 
 
 
 
 
 
พิม: แก้ว! 
 
 
 
 
ฟาง: แก้ว! 
 
 
 
 
หวาย: ฉันนึกอะไร สนุกๆออกล่ะ หึ ตอนนี้ ป๊อบกับโทโมะ คงกระวนกระวายใจเรื่องพวกแกมาก ในเมื่อเค้าอาลัยอาวรแกมากนัก ฉันก็จะให้เค้า ได้เห็นหน้าแกกับลูก ก่อนตาย หึ
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ฟางเป็นไงบ้าง
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไร แกล่ะ เจ็บมั้ย
 
 
 
 
แก้ว: ไม่หรอก มันต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆเลยอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: หวายจะทำอะไรกันแน่ 
 
 
 
 
 
พิม: เราต้องหาทางหนี ต้องไปจากหวายให้ได้ 
 
 
 
 
 
แก้ว: เอาอย่างงี้ ใช้แผนเดิม ช่วยกันแกมัด แต่คราวนี้ต้องวางแผนให้ดีๆ อย่าให้ มันจับได้ พวกมันมีกันอยู่ ประมาณสามสี่คน เอาแบบ ในละครก็แล้ว เอาว่ะ พวกเราต้องรอด (จากนั้นแก้วก็พยายามเล่าแผนการให้ฟังอย่าละเอียด) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: อะไรน่ะ แม่จะเป็นลม 
 
 
 
 
 
พ่อป๊อบ: คุณๆใจเย็นๆไหวมั้ยๆ 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: โอ๊ย ทำไมลูกทำแบบนี้ ตาป๊อบ แล้วทีนี้จะทำไงดีล่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ตอนนี้ ที่ผมเป็นห่วงก็ฟางกับลูก ผมเป็นห่วงฟางกับลูก หวายไม่ยอมบอกว่าอยู่ที่ไหน ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว 
 
 
 
 
 
พ่อป๊อบ: พ่อว่าใจเย็นๆก่อน ค่อยๆคิด เอาอย่างนี้ พ่อลองคุยกับเพื่อนที่เป็นสารวัตรดู 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แล้วทีนี้เรื่องงานแต่งจะเอาไงล่ะ
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมไม่แต่ง ผมจะไม่ยอมหวายอีกแล้ว แล้วถ้าเกิดลูกเมียผมเป็นไรขึ้นมา ผมไม่ยอมแน่ 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แม่เองก็ไม่อยากจะเชื่อว่า หนูหวายจะร้ายกาจขนาดนี้ เอาล่ะ ยังไงหลานแม่ก็อยู่ในท้องหนูฟาง แม่เองก็ไม่ยอม เหมือนกันถ้าหลานแม่เป็นอะไรขึ้นมานะ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แล้ว พ่อแม่ ฟางกับพ่อแม่แก้วแล้วก็พิมล่ะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ตอนนี้พ่อแม่ฟางก็ปฏิบัติธรรมอยู่ ส่วนแม่พิมก็อยู่ต่างจังหวัด  เราอย่าเพิ่งบอกพ่อแม่ทั้งสองคนเลย 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แม่ว่า ยังไงก็ต้องบอกนะ ลูกเค้าทั้งคน แต่เอางี้ ไม่ต้องห่วงแม่จะไปคุยกับพ่อแม่ทั้งสามคนให้เอง ตอนนี้ หน้าที่สำคัญของป๊อบกับโทโมะ คือการช่วยทุกคน กลับมาให้ปลอดภัยที่สุด 
 
 
 
 
 
ป๊อบ โทโมะ : ครับ 
 
 
 
 
พ่อป๊อบ: ได้เรื่องแล้ว พ่อคุยกับเพื่อนพ่อแล้ว เดี๋ยวพวกเราไปโรงพักกัน เพื่อนพ่อรออยู่ ไป คุณหญิง ไปบอกข่าวกับพ่อแม่เด็กๆนะ อย่าให้พวกเค้าเป็นห่วง
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ค่ะคุณ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก ช่วยหลานแม่กับลูกสะใภ้แม่ให้ได้นะตาป๊อบ
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ครับ คุณแม่ ผมไปนะ (เข้าไปกอดแม่) ไปโทโมะ
 
 
 
 
โทโมะ: อืม ผมลานะครับ
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ขอให้พระคุ้มครองนะลูกนะ โชคดีจ้ะ
 
 
 
 
 
 
 
           เอาแล้วไง งานนี้ อยากให้จุดจบหวายเป็นไง ลองบอกกันมาดูนะ 
 
 
 
         อยากให้หวายอยู่เพื่อชดใช้กรรม หรือ จบชีวิต เอาไงบอกเค้าหน่อยยนะ