ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

 

 

พิม: อ้าวฟาง ตื่นเร็วจัง 

 

 

 

 

 

แม่: นั้นซิลูกตื่นเร็วนะเนี้ย ทำอาหารไว้รอเลยเหรอ 

 

 

 

 

 

พ่อ: เมื่อวาน หลับไปได้ไง ไม่รู้น้ำก็ไม่ได้อาบเนี้ย มึนๆอยู่เลย 

 

 

 

 

 

 

แม่: สงสัยพวกเราจะอิ่ม ที่เมื่อวานหนูหวายเอาอาหารมาให้ อิ่มจนเผลอหลับไปเลยเนอะ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ คงงัน กินเถอะค่ะ หนูเตรียมไว้ให้ทุกคน เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   หลังจากทุกคนกินเส็จ พิมก็ไปอาบน้ำ แล้วก็เดินมาหาฟาง

 

 

 

 

 

พิม: ฟาง ทำไมไม่แต่งตัวล้ะ เออ ว่าแต่เมื่อวาน หวายดูเปลี่ยนไปมากเลยอืะ พูดดีมากๆเลยนะ ดูใจดีผิดปกติ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม พิม ฝากจดหมายลาออกไปให้ที่บริษัทหน่อยซิ 

 

 

 

 

 

พิม: ห้ะ ลาออก ! ทำไมอ้ะฟางเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึง 

 

 

 

 

 

ฟาง: พิม ฉันอยากลาออก ฉันเบื่องานที่บริษัทเต็มทีแล้ว นะๆ ช่วยฉันหน่อยนะ 

 

 

 

 

พิม: แล้วป๊อบปี้ล้ะ จะยอมเหรอ ฉันรู้สึกว่า พวกเธอจะดีกันแล้วนิ

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ใช่หรอกหวาย ฉันกับป๊อบปี้ มันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว 

 

 

 

 

พิม: ฟาง แต่ว่า 

 

 

 

 

ฟาง: ไปทำงานได้แล้ว สายแล้วนะ ไปเร็ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               หลังจากพิมออกไปบริษัท ฟางก็ออกจากบ้านทันที ฟางออกไปอยู่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง รอเวลาจนกว่าจะถึงเวลาที่ร้านอาหารเปิดบ่ายสามโมง ตลอดเวลาฟางนั่งคิดแล้ว คิดอีก การกระทำของหวายเมื่อคืน มันน่ากลัวและโหดมาก ฟางรักและแคครอบครัวมาก ไม่อยากให้ใครเป็นอันตราย รวมถึงพิมและแม่พิมด้วย ถ้าเธอคือต้นเหตุเธอควรจะหยุดปัญหานี้ เธอควรเลิกยุ่งกับป๊อบปี้ ทุกอย่างมันคงกลับไปเป็นเหมือน เดิมไม่ได้อีกแล้ว และที่สำคัญ ถ้ามันจะเป็นผลดีกับทุกคน เธอก็ยอม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ริท: ฟาง ทำไมวันนี้ มาทำงานเร็วจัง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางลาออกจากบริษัทแล้วล้ะ

 

 

 

 

 

ริท: อ่อ แล้ว ฟางจะทำที่ร้านตลอดเลยเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็คงงั้นล้ะค่ะ ฟางเหนื่อย ทำตอนเย็นดีกว่า ตอนเช้าจะได้พักบ้าง 

 

 

 

 

 

ริท: เป็นอะไรรึเปล่า หน้าดูเครียดๆ มีอะไรไม่สบายใจ บอกพี่ได้นะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่มีไรหรอกค่ะ ไปทำงานดีกว่า ฟางขอตัวนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

            

 

 

 

ป๊อบ: อะไรนะพิม ลาออก (วันนี้ป๊อบปี้ไปคุยธุรกิจข้างนอก กว่าจะกลับเข้าบริษัทก็ สี่โมงกว่าๆแล้ว เค้ากะว่าจะมารับฟางกลับบ้าน) 

 

 

 

 

 

พิม: อืม ฟาง ฝากจดหมายลาออกไว้ให้ 

 

 

 

 

 

หวาย: อุ๊ย นี้ฟางลาออกเหรอ เป็นไปได้ไง อ่ะ ทำไมฟางต้องลาออก 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: รู้มั้ยว่าตอนนี้ อยู่ที่ไหน 

 

 

 

 

พิม: ไม่รู้เหมือนกัน ฟางปิดเครื่องทั้งวัน 

 

 

 

 

 

หวาย: ป๊อบ นี่ป๊อบจะไปไหน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อยู่ไหนนะฟาง ทำแบบนี้ไม่ได้นะ (รีบขับรถไปหา นึกขึ้นได้ว่าต้องเป็นร้านอาหารแน่) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ริท: กว่าร้านจะเปิดก็ ห้าโมง แต่ว่าต้องมาเตรียมตัวตั้งแต่บ่ายสาม รู้สึกแปลกๆป่ะ ปกติมาก็ประมาณ ห้าโมง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่หรอกค่ะ แต่ถ้ามาร็วๆก็ดีเหมือนกันจะได้อัพค่าจ้าง 555 

 

 

 

 

 

ริท: มาเดี๋ยวพี่ช่วย ปูโต๊ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฟาง อยู่ที่นี่เอง 

 

 

 

 

ฟาง: ป๊อบปี้ ! 

 

 

 

 

ป๊อบ: นี่มันอะไร (ชูจดหมายขึ้น) 

 

 

 

 

ฟาง: ฉัน ขอลาออก 

 

 

 

ป๊อบ: หมายความว่าไง 

 

 

 

ฟาง: ในจดหมาย มันก็ชัดแล้วนิ ว่าฉันลาออก 

 

 

 

ป๊อบ: ฉันไม่ให้เธอลาออก 

 

 

 

ฟาง: แต่ฉันจะลาออก มันไม่เกี่ยวกับคุณ (พูดจบจะเดินหนี) 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ 

 

 

 

 

ริท: ผมว่าคุณปล่อยฟางเถอะ (เข้ามาจับมือป๊อบปี้ที่ดึงฟางอยู่) 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เสือกไรด้วยว่ะ (ซัดหมัดใส่ริทจนล้มลงกับพื้น) 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ริท! คุณทำอะไรของคุณอ่ะ ต่อยเค้าทำไม 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วมันจะมายุ่งทำไม 

 

 

 

 

ฟาง: แต่คุณก็ไม่ควรทำแบบนี้ 

 

 

 

 

ป๊อบ: เป็นห่วงมันเหรอ 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่ ฉันเป็นห่วงเค้า ฟังนะ ที่ฉันลาออกจากบริษัท เพราะฉันเบื่อที่จะต้องทนอยู่กับคุณ ฉันเบื่อที่จะต้องทนอยู่ในที่ที่ไม่มีความสุข แล้วที่สำคัญ ฉันอยากมีเวลาอยู่กับคนที่ฉันรัก (พูดเหมือนจะร้ิงแต่ก็ต้องเข้มแข็ง) เลิกยุ่งกับฉันซะที ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว ลืมเรื่องทุกอย่างซักที กลับไปได้แล้ว อย่ามาทำตัวเป็นอันธพาลแถวนี้ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอพูดอะไร ฉันไม่เชื่อ เธอรักฉัน เธอโกหก 

 

 

 

 

ฟาง: ฟังนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันแค่ลองใจคุณ ว่าคุณยังรู้สึกกับฉันอยู่รึเปล่า ฉันก็แค่อยากรู้ว่า สุดท้ายแล้ว ผู้ชายแบบคุณ จะยังโง่อยู่อีกรึเปล่า คุณนี่มันโง่จริงๆ โง่ให้ฉันหลอกซ้ำแล้วซ้ำอีก ฟังนะ ตอนนี้ ฉันกำลังคบกับผู้ชายคนนี้ และฉันก็เบื่อแล้ว เบื่อที่ต้องเห็นคุณ พูดแต่เรื่องเดิมๆ ฉันอยากเริ่มต้นใหม่ กับผุ้ชายคนนี้ ไม่ใช่คุณ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ในที่สุดเธอก็แสดงตัวตนจริงๆของเธอแล้วซินะ ฉันมันคงโง่จริงๆ โง่ให้เธอสวมเขา ซ้ำสอง ขอบคุณนะ ขอบคุณ ฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีกแล้ว (คำพูดที่ซึมไปด้วยน้ำตา พูดจบก็เดินออกไป) 

 

 

 

 

 

ริท: ฟาง ฟางโอเคมั้ย 

 

 

 

 

ฟาง: โอเคค่ะ ฟางขอตัวก่อนนะ 

 

 

 

 

ริท: ฟางเดี๋ยว พี่รู้ว่าฟางไม่ได้อยากทำแบบนั้น ฟางไปบอกเค้าแบบนั้นทำไม. 

 

 

 

 

ฟาง: ชั่งมันเถอะค่ะ วันนี้ ฟางคงทำไม่ไหว ฟาง กลับบ้านก่อนนะค่ะ