ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง 

 

 

 

 

 

ฟาง: มาทำอะไร วันนี้วันหยุดนิ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปกับฉัน เดี๋ยวนี้ มีงานด่วน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แต่วันนี้มันวันหยุด แล้วฉันก็ไม่ทำงานด้วย คุณกลับไปได้แล้ว 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จะไปไม่ไป ถ้างานนี้ เสียลูกค้าคนนี้ไป เธอต้องรับผิดชอบนะ 

 

 

 

 

ฟาง: ก็แล้วทำไม ไม่ไปชวนหวายล่ะ หวายก็เป็นเลขาไม่ใช่เหรอ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ได้ เล่นแบบนี้ใช่มั้ย งั้นฉันเข้าไปหาแม่เธอ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ได้ๆ 

 

 

 

 

 

 

แม่: อ้าว ป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หวัดดีครับแม่ คือ ผมยืมตัวฟางหน่อยนะครับ 

 

 

 

 

 

แม่: อ่อจ้ะๆไปเถอะๆ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณครับ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เดี๋ยวซิไปเปลี่ยนชุดก่อน จะให้ใส่กางเกงยีนขาสั้นกับเสื่อยืดไปหาลูกค้าเนี้ยนะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ต้องหรอก เร็วๆซิ 

 

 

 

 

 

ฟาง:  อะไรของคุณเนี้ย ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมต้องเปลี่ยนผู้ชาย

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เปลี่ยน ผู้ชาย ? คุณพูดเรื่องไร

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็เปลี่ยนตัวไง วันนั้นเธออกจากบริษัทกับไอบริกร แล้วก็ให้ไอโทโมะ มารับ อีกที สับรางเหรอ กลัวรถไฟจะชนกันรึไง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันถามก่อน ที่จริงแล้ว ไม่มีงาน ไม่มีลูกค้า ใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ใช่ 

 

 

 

 

 

ฟาง: จอดรถ ฉันจะลง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ....... 

 

 

 

 

 

ฟาง: เอาอีกแล้วนะ จะพาฉันไปๆไหนอีก 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ที่ๆมีแต่เราไง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ป๊อบปี้ !!!  เฮ้ออ 

 

 

 

 

 

                บ้านริมทะเล 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จะไปไหน  (คว้ามือเมื่อฟางจะออกไปจากบ้าน) 

 

 

 

 

 

ฟาง: กลับบ้าน ! 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ให้กลับ 

 

 

 

 

 

ฟาง: หาเรื่องอะไรฉันอีกอ่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มำไม กะอีแค่ทนอยู่กับฉันที่นี้ มันจะตายรึไง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่ จะตาย อยู่ที่นี้กับคนอย่างคุณ มันเหมือนจะตาย 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ตายอ่อ ได้ มานี้เลย 

 

 

 

 

 

ฟาง: นี้ปล่อยซี่ อืออออออ  (ยังไม่ทันจะพูดต่อป๊อบปี้ก็จูบลง......จากนั้นก็..........) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขอหวานมุ้งมิ้งๆหน่อยย