ไม่เคยลืมเธอ...

 
 
 
 
 
                           หลังจากที่หวายออกไปฟางกับแก้วก็รีบเดินมาหาพิมทันที 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พิม 
 
 
 
 
 
พิม: ฟาง แก้ว 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พวกเรารู้เรื่องหมดแล้วนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: เรื่อง เอ่อ เรื่องเมื่อกี้เหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อืม ฉันรู้เรื่องหมดแล้วนะ แต่มันจะยังมีอะไรที่ฉันสองคนควรรู้อีกใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
 
พิม: อืม แต่ว่าฉันบอกไม่ได้ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พวกเรารู้ ว่าตอนนี้เธอเป็นห่วงแม่เธอ แต่พิม อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ร่วมมือกับหวายใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: คือว่าฉัน ฉันขอโทษนะ ฉันจำเป็นต้องทำ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: มันอาจจะจำเป็นสำหรับพิมจริงๆก็ได้ แต่อย่างน้อยถึงแม้พิมจะรู้เรื่องทั้งหมดพิมก็คิดจะบอกฉันก่อนหน้านี้ ก็แสดงว่าความจริงพิมไม่ได้อยากจะทำมัน คงเป็นเพราะหวายขู่ ใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: อืม หวายคอยแต่จะขู่ เอาเรื่องแม่มาขู่ บุญคุณมาขู่ ตอนนั้นฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันเลย ร่วมมือช่วยหวาย หลอกทุกคน แต่ตอนนี้ แม่กลับไปบ้าน ฉัน ออกมาอยู่ข้างนอก แต่หวายก็ยังไม่เลิก ฉันเป็นห่วงแม่ หวายอ่ะ ถ้าคิดจะทำ เค้าก็ทำอย่างที่พูดได้นะ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เอาเป็นว่า ทำทุกอย่างเหมือนเดิม ทำเหมือนว่า ฉันไม่รู้เรื้องนี้ แก้วก็ไม่รู้ ที่สำคัญ อย่าให้หวายจับพิรุธได้ เพราะถ้าหวายรู้ว่าเราสองคนรู้ พิมกับแม่ อาจจะเป็นอันตรายได้ 
 
 
 
 
 
 
พิม: ฟาง แก้ว แต่ยังไงฉันก็ต้องขอโทษพวกเธอสองคนนะ ที่ทำให้ เธอสองคนต้องไม่คุยกันเป็นปีๆ แถมทำให้ผิดใจกับโทโมะแล้วก็ป๊อบ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อืม อย่าคิดมากเลย บางที การที่เราไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าก็ทำให้ได้รู้อีกมุมนึงของเค้าก็ได้ (ใจลอยนึกถึงการกระทำที่ผ่านมาของใครบางคน) 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ฟาง ฉันขอโทษแกนะ ที่ทำให้แกร้องไห้ตลอดเลย ฉันขอโทษนะแก (ทั้งคู่ก็กอดกัน) 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฉันไม่โกรธ แกหรอก แกเป็นเพื่อนฉันนะแก้ว 
 
 
 
 
 
พิม: อย่างน้อย ในความกลัวของฉัน ก็ยังมีความสุขที่ได้เห็นเธอสองคนเข้าใจกันซักทีนะ ว่าแต่ เรื่องนี้โทโมะกับป๊อบปี้ล่ะ จะบอกมั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฉันคิดว่าโทโมะ บอกได้ เผื่อแก้วกับโทโมะจะได้กลับมารักกันอีก เพราะโทโมะ ก็ยังรักแกอยู่นะแก้ว 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ป๊อบปี้ล่ะ ? 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่จำเป็นต้องบอกหรอก เพราะฉันกับเราไม่ได้เป็นไรกันแล้ว อีกอย่าง ถ้าบอกตอนนี้ หวายล่ะ ฉันว่า มันคงไม่ดีแน่ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: งั้นพวกเราสามคนจะคอยอยู่ข้างๆกันนะ (ทั้งสามก็กอดคอกัน)