ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

 

พิม: ฟางวันนี้ ไปทำงานรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อไป พิมกลับก่อนได้เลยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ฉันไปส่งที่แมนชั่นมั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ไม่เป็นไร กลับบ้านก่อนนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นกลับดีๆล่ะกัน 

 

 

 

 

 

 

พิม: จ้า ไปล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: อ้าว จะกลับแล้วเหรอจะ พิมเพื่อนรัก 

 

 

 

 

 

พิม: หวาย อืมจะกลับแล้ว 

 

 

 

 

 

หวาย: โชคดีนะ ขอให้ระหว่างทางกลับ พบกับความสุขนะ  (ฟางเห็นหวายคุยกับพิมแล้วเดินออกไปแต่พิมกลับมีสีหน้ากังวลแปลกๆ) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มายืนทำไร ไม่กลับบ้านเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ........ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถามไม่ได้ยินรึไง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ เดี๋ยวก็กลับ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอดูโทรศัพท์หน่อย 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ขอโทษนะค่ะฉันคงให้คุณไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมจะไม่ได้ หล๊า อย่าลืมซิ ว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันไม่ให้ คุณอย่าลืมซิ ว่าตอนนี้ฉันไม่กลัวคุณแล้ว อยากร้ายมาฉันก็จะร้ายกลับ การที่คุณใช้สิทธิ์เรื่องวันนั้นมาอ้าง มาทำตัวเป็นเจ้าของตัวฉันชีวิตฉัน งั้นโทโมะ พี่ริท และผู้ชายอีกมากกก ก็คงจะใช้สิทธิ์นี้กับฉันทุกคนแล้ว ล่ะมั้ง (พูดพูดจาทำหน้ากวนประสาทป๊อบปี้)

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ:  ฟาง !!

 

 

 

 

 

 

 

 

ริท: ฟาง

 

 

 

 

ฟาง: พี่ริท ?

 

 

 

 

ริท: พี่มารับไปร้านอ่ะ พอดีมาซื้อของแถวนี้ จำได้ว่าฟางทำงานที่นี่ ก็เลยมารับไปร้านด้วยกัน 

 

 

 

 

 

ฟาง: เอ่อ (หันไปมองป๊อบปี้ก็นึกสนุกอยากเอาคืน) อ่อ ดีเลยค่ะ ไปค่ะ จะได้รีบไปกัน ยืนตรงนี้นานๆ หายใจไม่ค่อยออก ไปค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หึ ไปค่ะ ชิ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ริท คือว่า ฟางว่าวันนี้ฟาง ขอลางานดีกว่า 

 

 

 

 

ริท: ทำไมล่ะ มีอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

ฟาง: คือ ฟางต้องรีบไปอ่ะค่ะ ไว้ค่อยบอกวันหลังนะ ไปก่อนนะค่ะ (นึกถึงพิมก็อดเป็นห่วงไม่ได้) 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟาง ทางนี้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: โทโมะ รีบไปกันเถอะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หึ งานไม่ทำ พอไอบริกรมารับก็ไปกับไอโทโมะต่อ จริงๆเลยนะ ธนันต์ธรญ์ ! (แอบขับรถตามมาเห็นฟางลงกลางทาง แล้วก็ขึ้นรถไปกับโทโมะ ยิ่งเพิ่มความโมโหให้เป็นล้านเท่า) 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ว่าแต่ มีเรื่องอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

ฟาง: รีบไปหาพิมก่อนเถอะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไปหาพิม 

 

 

 

 

ฟาง: อืม เราไม่ใจไม่ดีเลย เหมือนว่า พิมกำลังตกอยู่ในอันตราย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่อๆโอเคๆ ฟางบอกทางล่ะกัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            ก่อนไปที่พักพิมแวะซื้อข้าวกลับไปกิน ระหว่างทางไปที่พัก ต้องเดินเข้าไปในซอย เปลี่ยวๆ แต่วันนี้พิมรู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนสะกดรอยตามมาตลอดตั้งแต่หน้าบริษัทแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: เฮ้ออ วันนี้กว่าจะได้กิน มืดเลย 

 

 

 

 

 

.... : จะไปไหน จ้ะน้องสาว 

 

 

 

 

พิม: ...... (รีบเดินไม่ตอบ) 

 

 

 

 

 

....... : ถามว่าจะไปไหน ให้พวกพี่ไปส่งมั้ย 

 

 

 

 

 

 

พิม: ไม่อ่ะ 

 

 

 

 

 

 

.... : เดี๋ยวซี่ 

 

 

 

 

 

 

พิม: กรี๊ดดด พวกแก จะทำอะไร 

 

 

 

 

 

.... :  ให้พวกพี่ไปส่งนะ 

 

 

 

 

 

 

พิม: ไม่ อย่านะ ช่วยด้วยค่ะๆๆๆ 

 

 

 

 

 

 

 

.....: จะร้องทำไม ห้ะ อยากโดนเหรอ เฮ้ย จัดการตรงนี้แหละ  ( เข้าไปรุมพิม พิมก็ร้องให้คนช่วย) 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: โทโมะๆ นั่นๆ พวกนั่นทำไรอ่ะ เฮ้ยย พิมนิ รีบลงเร็วๆ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เฮ้ย !!! ทำไรอ่ะ !! 

 

 

 

 

 

 

พิม: ช่วยด้วยค่ะ ช่วย อืออ  (ถูกผู้ชายอีกคนเอามือจี้ข้างหลังแล้วหลบตรงพุ่มไม้มืด) 

 

 

 

 

 

 

 

 

..... : อ่อ พอดีรถเสียนะคับ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ตุบ (ถีบหน้า) รถเสียพ่...เหรอห้ะ 

 

 

 

 

 

.... : เฮ้ยย ไอนี่วอนโดนตีน มายุ่งไรด้วยว่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอาตัวผู้หญิงมา 

 

 

 

 

 

 

..... : ผู้หญิงที่ไหน ไม่มี 

 

 

 

 

 

ฟาง: พิม พิม 

 

 

 

 

 

..... : อย่าเข้ามานะ ไม่งั้น นังนี่ตาย 

 

 

 

 

 

ผลัวะ ๆๆ  (ในจังหวะที่โทโมะ ต่อสู้กับอีกคน คนที่ถือมีดก็มอง จังหวะเพลอ ฟางส่งสายตามองพิมแล้วพยักหน้า พิมใช้ศอกเข้าที่ท้องของโจรอีกคน) 

 

 

 

 

 

 

 

             ทุบๆๆๆ ตุบๆๆๆ 

 

 

 

 

 

ฟาง: (ใช้ไม้ตีอีกคนจนสลบไป) พิม เป็นไงบ้าง (ฟางรีบกอดพิม) 

 

 

 

 

พิม: อึก อึก ฮืออ ฟางๆ ฉันกลัวอ่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ : พิม ฟาง รีบไปเถอะ. (โทโมะ ที่จัดการโจรอีกคนสลบก็เรียก) 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไปพิม เร็วๆ ( จากนั้นก็รีบขึ้นรถออกกันไป) 

 

 

 

 

 

 

            

โทโมะ: ดีนะที่มาทัน มันยังไม่ได้ทำอะไรใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

พิม: อืม 

 

 

 

 

ฟาง: พิม รีบไปเก็บของนะ แล้ว ไปอยู่กับฉันก่อน  เธอไม่ปลอดภัยแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

พิม: แต่ว่า 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เชื่อฟางเถอะพิม มันอันตรายเกินไป ผู้หญิงคนเดียวเดินแแบบนี้ ไม่ปลอดภัยหรอก

 

 

 

 

 

 

พิม: ก็ได้ 

 

 

 

 

 

 

ปล. วันนี้อัพให้ยาวๆเลย ว่างทั้งวัน (:  *ถ้าไม่เผลอหลับนะ 555