ไม่เคยลืมเธอ...

  
 
 
 
 
หวาย: ป๊อบ หายไปไหนมา เมื่อวานทำไมป๊อบทำแบบนั้น 
 
 
 
 
ป๊อบ: โทษทีนะหวาย พอดีว่า เมื่อวาน มีงานด่วนมาก มีลูกค้าคนสำคัญ คือป๊อบ ต้องรีบไปพบด่วนเค้าเป็นลูกค้าชาวจีน ซึ่งเค้าจะกลับตอนเที่ยงคืน เลขาเค้าโทรหาป๊อบตอนไป หากระเป๋าตังที่รถอ่ะ แล้วป๊อบก็เลย เดินหาฟาง จากนั้นก็เลยรีบไป 
 
 
 
 
 
 
หวาย: แล้ว ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ทั้งคู่เลย แล้ว วันนี้ฟางไปไหนทำไมป่านี้ยังไม่มา 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: โทรศัพท์ป๊อบ แบตหมด ส่วนโทรศัพท์ฟาง เค้าบอกว่าทำหายอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ป๊อบ ป๊อบไม่ได้โกหกหวายใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อืม ป๊อบจะโกหกหวายทำไม 
 
 
 
 
 
 
หวาย: แล้วทำไมยังไม่มาทำงานอีก 
 
 
 
 
ป๊อบ: สงสัย จะลามั้ง เมื่อวานตอนแยกกัน ฟางบอกไม่ค่อยสบายอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่: ฟาง ฟางลูก มากินข้าวได้แล้ว 
 
 
 
 
 
ฟาง: อึก อึก ค่ะแม่ อึก เดี๋ยวหนูลงไป 
 
 
 
 
แม่: จ้ะๆ 
 
 
 
 
พ่อ: เป็นอะไรรึเปล่าลูก หน้าซีดๆ 
 
 
 
 
 
ฟาง: เปล่าค่ะ 
 
 
 
 
แม่: กินข้าวเถอะ ลูก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: (ออกมาหน้าบริษัท) ไปไหนนะ (กำลังจะหยิบโทรศัพท์โทรแต่ปัญหาก็คือเค้าโยนโทรศัพท์เธอทิ้งไปแล้วนิ) เออ โยนทิ้งไปแล้วนิ (จากนั้นก็รีบขับรถออกไปทันที) 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ป๊อบรีบไปไหน (จากนั้นก็รีบโทรหาป๊อบปี้) 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: หวาย อีกแล้วเหรอ เฮ้ออออ (เมื่อเห็นเบอร์หวายก็โยนโทรศัพท์ทิ้งเบาะข้างๆ) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ทำไมไม่รับนะ 
 
 
 
 
 
 
พิม: หวาย หาอยู่ตั้งนาน นี่เอกสาร ต้องให้ป๊อบเซ็น 
 
 
 
 
 
หวาย: นิพิม แกก็ไปวางที่โต๊ะสิ 
 
 
 
 
พิม: แต่เธอเป็นเลขาก็ตรวจความเรีบยร้อยก่อนซิ 
 
 
 
 
 
หวาย: แกฟังฉันให้ดีๆนะ งานเอกสารหน้าที่ฟางโน้น ไม่ใช่ฉัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                   ห้างหรูใจกลางกรุงเทพ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เอาเครื่องนี้ครับ เออ เอาซิมด้วยนะครับ 
 
 
 
 
 
พนักงาน: รอสักครู่นะค่ะ เชิญเลือกเบอร์ก่อนค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เอาเบอร์นี้ครับ 
 
 
 
 
 
 
พนักงาน: ค่ะ สักครู่นะค่ะ
 
 
 
 
 
              20 นาที ผ่านไป
 
 
 
 
 
พนักงาน: เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ครับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: หวาย วันนี้ผมคงไม่กลับบริษัทแล้วนะ ผมมีธุระด่วนอ่ะต้องไปต่างจังหวัด แค่นี้ก่อนนะหวาย แบตใกล้หมดแล้ว.  เฮ้ออออ
 
 
 
 
หวาย: ป๊อบ ป๊อบปี้ ป๊อบ !!
 
 
 
 
 
 
                    ป๊อบปี้ขับรถมาจอดหน้าบ้านฟาง แล้วมองไปยังในบ้านฟาง เห็นพ่อกับแม่ฟาง เค้านึกออกแล้วว่าจะทำยังไงดี
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แม่ครับ พ่อครับ  หวัดดีครับ 
 
 
 
 
 
แม่: อ้าว ป๊อบปี้นิ เป็นไงบ้างไม่เจอกันตั้งนานเลยลูก 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมสบายดีครับ 
 
 
 
 
 
 
พ่อ: หายไปไหนมาตั้งนานล่ะ ไม่มาที่บ้านเลย 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พอดีผมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศนะครับ
 
 
 
 
 
 
พ่อ: อ่อ ว่าแล้วทำไมว่าที่ลูกเขยไม่มาเลย 55 ตามสบายนะ มาหาฟางใช่มั้ย ฟางอยู่ เอา มาพอดีเลย 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: แม่ค่ะ น้ำตาล ! 
 
 
 
 
 
 
 
แม่: ทำไมเหรอลูก น้ำตาลหมดเหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ หมด  เดี๋ยวหนูไปซื้อก่อนนะค่ะ  (รีบเดินออกไป แต่ยังไม่ทันพ้นป๊อบปี้) 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง นี้ฟางงอนป๊อบเหรอ ที่หายไปตั้งเป็นปี ป๊อบขอโทษนะ งั้นเดี๋ยวป๊อบพาไปนะ  เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับแม่ 
 
 
 
 
 
 
แม่: อ่อ ขอบใจมากนะลูก 
 
 
 
 
           ภายในรถ 
 
 
 
 
ฟาง: นี้ ปล่อย คุณกำลังทำอะไร 
 
 
 
 
ป๊อบ: เพิ่งรู้นะว่า แม่กับพ่อเธอ ยังไม่รู้ว่าเธอกับฉันเราเลิกกันแล้ว ทำไม ไม่บอกอ่ะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ฉันจะบอกหรือไม่บอกมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เกี่ยวซิ ต่อไปพ่อแม่เธอก็ต้องรู้ว่าเธอกับฉัน เรา เป็น มากกว่า นั้นแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ช่วยจอดรถด้วย ฉันจะลง
 
 
 
 
 
ป๊อบ: คงไม่ได้ฉันสัญญากับแม่เธอแล้ว ว่าจะพาเธอไปซื้อของฉันก็ต้องพาไปซิ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็ถ้าคุณจะพูดแบบนั้นก็จอดรถเถอะ ฉันขอร้อง 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ทำไม รับไม่ได้เหรอ ที่มีฉัน เป็นอย่างงั้นเพิ่มอีกคน 
 
 
 
 
 
ฟาง: .... 
 
 
 
 
ป๊อบ: เอาล่ะ พอแล้ว นี้โทรศัพท์ (โยนให้ฟาง) 
 
 
 
ฟาง: อะไร ให้ฉันทำไม 
 
 
 
ป๊อบ: ก็โทรศัพท์ที่ฉันโยนทิ้งไปไง ฉันซื้อคืน 
 
 
 
ฟาง: เก็บไปเถอะ ฉันไม่ต้องการของของคุณ 
 
 
ป๊อบ: นิ เอาไป ฉันซื้อคืน เพราะฉันเป็นคนทำมันพัง แล้วเธออย่าลืมนะว่าฉันยังไม่คิดบัญชีที่เธอหนีมาก่อน ส่วนเบอร์เนี้ย ก็มีเบอร์ฉัน อยู่ในนั้นแล้วนะ 
 
 
 
ฟาง: ฉันถามจริงๆเถอะ ทำไมคุณต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันด้วย 
 
 
 
ป๊อบ: ชดใช้ไง 
 
 
ฟาง: ......... (ฟางไม่มีอะไรจะพูด อีกแล้วเค้าไม่อยากเถียงกับคนไม่มีเหตุผลอีก)