ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

 

หวาย; เจ็บใจจริงๆ ป๊อบไปกับ มันจริงๆเหรอเนี้ย 

 

 

 

 

 

พิม: หวายใจเย็นๆ

 

 

 

 

 

 

หวาย: ใจเย็นเหรอ ป๊อบหายไปกับมัน แถมปิดเครื่อง นางฟางมันก็ไม่รับ แกจะให้ฉันใจเย็นอีกเหรอ 

 

 

 

 

 

พิม: บางที เค้าอาจจะไปทำธุระ มีงานด่วน อะไรก็ได้นิ อย่าลืมสิ ฟางก็เป็นเลขาป๊อบนะ 

 

 

 

 

 

 

หวาย: นิ แกจะไปไหนก็ไปเลยไป ฉันล้ะเบื่อแกจริงๆเลย

 

 

 

 

 

พิม: เฮ้อ ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีกับฟางเลย 

 

 

 

 

 

 

                          เจ็ดโมงเช้า

 

 

 

                   ฟางนอนร้องไห้ทั้งคืน จะหลับก็หลับไม่ลง เธอหันหลังให้กับผู้ชายที่ไม่มีหัวใจ เธอเชื่อแล้วว่าเค้าคงไม่เหลือความรักให้เธอแล้วจริงๆ ทั้งการกระทำที่ผ่านมาเมื่อคืน มันก็แสดงชัดเจนแล้ว 

 

 

 

 

ฟาง: อึก อึก (ฟางค่อยๆหันไปมองคนข้างๆที่หลับสนิท มองด้วยแววตาที่ว่างเปล่าไม่อยากเชื่อว่าเค้าจะทำแบบนี้กับเธอ ก่อนที่ฟางจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้า แล้วรีบแต่งตัวและออกไปจากที่นี้) 

 

 

 

 

 

 

 

                          เก้าโมงเช้า 

 

 

 

ป๊อบ: อืม (พลิกตัวแล้วเอามาเหมือนจะมากอด แต่ก็ต้องตกใจ แล้วรีบลืมตามอง) ฟาง ฟาง หายไปไหน (จากนั้นก็รีบลุกขึ้นหนิบผ้าขนหนูพันไว้ก่อนจะเดินไปหาในห้องน้ำ แต่ก็ไม่เจอ) หนีเหรอ  โดนดีแน่ (เดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วเปิดเครื่อง เห็นเบอร์หวายมิสคอ มา 100 กว่า ก็มองอย่างเบื่อหน่าย)  ไปไหนของเค้านะ โธ่เว้ย ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                               ฟางค่อยๆเดินเข้ามาในบ้าน บ้านฟางเปิดร้านขายขนมไทย ครอบครัวฟางอยู่อย่างพอเพียง อบอุ่น พ่อกับแม่ก็ช่วยกันทำขนมขาย  ฟางเดินมาแม่ฟางเห็นก็เลยทักขึ้น

 

 

 

 

 

 

แม่: อ้าว ฟาง ทำไม มาป่านี้ล้ะลูก เมื่อวานลูกไปไหนมา เพื่อนลูก มาถามหากันใหญ่เลย 

 

 

 

 

 

พ่อ: นั้นซิ ไปไหนมา ฟาง ทำไมไม่กลับบ้านล้ะเมื่อคืน หึ

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อ คือว่า เมื่อคืน หนู เจอเพื่อนโดยบังเอิญนะค่ะแล้วโทรศัพท์มีปัญหานิดหน่อย ก็เลยไม่ได้บอกใคร หนูนอนบ้านเพื่อนมานะค่ะ เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

พ่อ: ดูท่าทางเหนื่อยๆไปเถอะลูกอาบน้ำแล้วมากินข้าวนะ 

 

 

 

 

 

 

แม่: เดี๋ยวแม่ไปทำกับข้าวให้นะ  พ่อดูขนมด้วยล้ะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณค่ะ 

 

 

 

 

 

 

                             ฟางหยิบโทรศัพท์บ้าน แล้วโทรไปหาพิม ฝากพิมลางานให้วันนึง พิมยังไม่ทันจะถามอะไรฟางก็รีบวางหูทันที  ตอนนี้เธอเหมือนคนไร้วิญญาณ ไร้ความรู้สึก มันมีแต่ความกลัว ความเศร้า น้ำตาฟางค่อยๆไหล ออกมา อย่างไม่หยุด เธอไม่เคยคิดเลย ว่าเค้าจะพาบ้านหลังนั้น บ้านที่ มีความทรงจำกีๆมากมาย ระหว่าง เค้าและเธอ แต่เค้ากลับทำลายมันลงไป สิ่งที่เค้าเคยสัญญากับเธอมาตลอด ว่า เราจะไม่ทำอะไรที่ไม่ควรทำก่อนจะแต่งงานกัน  เค้าและเธอ ให้สัญญาและ เชื่อมั่นในสัญญานี้มาตลอด แต่เค้าทำร้ายเธออย่างเลือดเย็น เธอทั้งเหนื่อย และท้อ เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว..........

 

 

 

 

        เศร้าเน้ออออ .      ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันนะ ที่คอยให้กำลังใจ กัน  เดี๋ยวจะอัพ ให้ถี่ๆเลย รออ่านกันด้วยน้าาาา