รวม NC By.momyoda {ฟิคหลัก}
เขียนโดย 
momyoda
วันที่ 2 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 13.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 กันยายน พ.ศ. 2558 21.26 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1) วิวาห์กำมะลอ NC1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
NC1 วิวาห์กำมะลอ
“อื้อ!!!” ปิดปากของอีกคนที่จะเอาแต่โวยวายด้วยปากของตนอย่างรวดเร็ว อย่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ลิ้นร้อมเล็มเลียไปทั่วกลีบปากบาง แบคฮยอนพยายามเม้มปากเพื่อไม่ให้อีกคนได้สอดลิ้นเข้าไป แต่ดูเหมือนจะยาก
ชานยอลที่รู้ว่ายังไงอีกคนก็ไม่ยอมเปิดปากให้แน่ๆ มือหนาลูบไปที่เอวบ้างเรื่อยมาจนถึงปมเชือกของชุดคลุมอาบน้ำ จัดการแกะปมออกอย่างรีบร้อน ทั้งที่ปากยังคงจูบซับซ้ำไปมาอยู่แบบนั้น
“ฮ่ะ!” ได้ผล เมื่อนิ้วเรียวสะกิดเข้าที่ตุ่มไตสีอ่อนบนแผ่นอกบาง แบคฮยอนร้องออกมายามที่ลิ้นร้อนไล่ต้องเกลียวลิ้นเล็กของตัวเองอยู่แบบนั้น ยกมือขึ้นมาดันอกของอีกหวังหวังจะให้ออกห่าง อีกข้างก็ระดมทุบไปที่ไหล่หนาตราบเท่าทีแรงจะพอทำได้
มือเล็กที่เอาแต่ดันตัวและทุบตีนั้น ทำให้ชานยอลต้องรวบกำมาไว้ด้วยมือของตัวเองเพียงข้างเดียว
“อึก! อื้ออ” ร้องครางออกมาเมื่อรู้สึกว่าอากาศกำลังจะหมดไป ใบหน้าหวานพยายามเบี่ยงหนีสัมผัสจาบจ้วงของอีกคน ชุดคลุมและผ้าเช็ดตัวเริ่มหลุดลุ่ยจากแรงดิ้นของตัวเอง
“ขัดขืนสามีไม่ดีนะครับ” พูดหลังจากที่ถอนปากออกมาแล้ว แบคฮยอนหอบแฮ่ก ปากบางอ้ารับอากาศเข้าปอด ที่หางตาคลอไปด้วยหยาดน้ำ
“นาย…แฮ่ก…ไม่ใช่สามีฉัน” เถียงออกไปแม้เสียงแทบจะไม่มี ชานยอลกระตุกยิ้มร้ายใส่
พรึบ!!!
กายบางถูกจับพลิกให้คว่ำลงกับพื้นเตียง สัมผัสเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ปะทะเข้ากับแผ่นหลังขาวเนียนทำให้รู้ว่า ชุดคลุมอาบน้ำที่ใส่อยู่ถูกอีกคนถอดออกอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวที่หมิ่นเหม่เหลือเกิน
“ปะ…ปล่อย…ปล่อยนะ”
“เรื่องอะไรผมจะปล่อยคุณไปง่ายๆ ผมไม่ได้โง่นะ กระซิบชิดริมหู” แบคฮยอนรู้สึกว่าหลังของตัวเองสัมผัสกับความอุ่นร้อนอะไรบางอย่าง ตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นเมื่อนึกถึงบางอย่างได้
ชานยอลถอดเสื้อออกตั้งแต่เมื่อไหร่!
“เมื่อกี๊คุณบอกว่าอะไรนะ?”
“ผมไม่ใช่สามีคุณงั๊นหรอ…”
“…”
“ทางนิตินัยน่ะใช่ไปนานแล้ว แต่ทางพฤตินัย…ก็หลังจากนี้แหละครับ” จูบซับที่กกหูพร้อมกับเป่าลมร้อนใส่ให้อีกคนได้ขนลุกเล่นๆ
“ไม่นะ…นายทำแบบนั้นไม่ได้นะ!”
“ปล่อยฉัน!!” แม้ว่าจะคว่ำหน้าอยู่แบบนั้น แล้วไหนจะมือทั้งสองข้างที่ถูกอีกคนรวบกำไว้อย่างแน่นหนาราวกับคีมเหล็กนั่นอีก แต่แบคฮยอนก็ไม่ยอมปล่อยให้อีกคนได้ตามใจแน่ๆ
“นายไม่ได้เมานี่!” เมื่อจับน้ำเสียงที่เป็นปกติของอีกคนได้ก็พูดออกมาอย่างโมโห ร่างบางถูกจับพลิกให้หันมาเผชิญหน้ากันเหมือนเดิม สายตาโลมเลียจาบจ้วงนั้นทำให้แบคฮยอนหวั่นใจอยู่ไม่น้อย ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความกลัว
ทำไมเขาถึงสู้แรงของอีกคนไม่ได้นะ…
ชานยอลกระตุกยิ้มร้าย เมื่อเห็นแววตาสั่นคลอไปด้วยหยาดน้ำของร่างบาง ฝ่ามือหนาไร้ไปที่โครงหน้าของอีกคน แบคฮยอนได้แต่เอียงหน้าหนีสัมผัสนั่น
“ให้ความร่วมมือหน่อยนะครับ” พูดจบก็ก้มลงซุกใบหน้าที่ซอกคอของอีกคนทันที ไม่รอช้าริมกดริมฝีปากแนบไปกับผิวขาวเนียนจดเกิดรอยอย่างรวดเร็ว
แบคฮยอนรู้สึกเจ็บจี๊ดบริเวณที่ถูกสัมผัส ขาเรียวที่อยู่ใต้ผ้าเช็ดตัวยกขึ้นมาเตรียมจะถองไปที่หน้าท้องของอีกคน แต่ด้วยความที่ชานยอลรู้อยู่แล้วว่าภรรยาของเขาจะทำอะไรก็ใช้เข่าของตัวเองกดลงที่หน้าขาสองข้างนั้นลงด้วยแรงที่ไม่มากนัก
ร่างสูงรู้ตัวเองว่าไม่ได้เมา เขารู้ตัวและมีสติทุกอย่าง ชานยอลแค่รู้สึกโกรธแบคฮยอนที่ทำอะไรเหมือนไม้ให้เกียรติเขาเลย รู้ดีว่าร่างบางเป็นแค่หัวรั้น ไม่ยอมฟังใครนอกจากตัวเอง แต่ที่ทำมันก็เกินไปหน่อยไหม ทั้งๆที่วันนี้เขาบอกว่าจะพาแบคฮยอนไปทานข้าวข้างนอกตามประสาสามีภรรยากัน แม้มันจะเป็นการแต่งงานหลอกๆ แต่ก็แค่อยากทำให้พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายสบายใจและไม่สงสัยเรื่องของทั้งสองคน
แต่แบคฮยอนกลับเลือกที่จะปฏิเสธและไปทานข้าวกับลุกค้าที่ชื่อจื่อทา แม้ว่าจะไม่ได้ไปกันสองต่อสอง แต่อย่างน้อยก็ควรจะบอกเหตุผลมาบ้าง ไม่ใช่ไปเลยแบบนี้
“ในเมื่อคุณไม่เคยให้เกียรติผม…ผมเองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องให้เกียรติคุณเหมือนกัน” แบคฮยอนสบตากับชานยอลหลังจากที่ร่างสูงพูดประโยคนั้นจบ ใบหน้าหวานเชิดขึ้นราวกลับไม่เกรงกลัว แต่แววตาคู่นั้นบอกได้เป็นอย่างดี
“ก็ได้…ถ้านายจะทำแบบนั้น แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ…”
“…”
“ว่านายจะได้แค่ตัว…ไม่ได้หัวใจฉันหรอก!”
“!!!”
“ทำสิ! อยากทำอะไรก็ทำ!” แรงขืนที่ข้อมือบางอ่อนลงเป็นการบ่งบอกว่าเขาจะไม่ขัดขืน ตัวชานยอลเมื่อได้ฟังคำพูดนั้นก็กระตุกยิ้มขึ้นมา
มือหนาจัดการกระชากสิ่งสุดท้ายที่อยู่ติดกายของร่างบางออก ผิวขาวเนียนละเอียดอมชมพู แลดูบริสุทธิ์ประจักษ์อยู่ต่อหน้าร่างสูง แผ่นอกบางที่กระเพื่อมเล็กน้อยขณะที่หอบหายใจ จุดติ่งไตสีชมพูอ่อน เอวที่ขอดราวกับของผู้หญิง สิงที่เห็นเรียกเลือดในกายของชานยอลได้เป็นอย่างดี
“อึก!” กลั้นเสียงร้องของตัวเองยามที่ฝ่ามืออุ่นร้อนนั้นสัมผัสเข้าที่เอว แบคฮยอนหันหน้าหนีกัดริมฝีปากของตัวเองจดเกือบจะห้อเลือดเพื่อไม่ให้เสียงร้องที่หน้าอายหลุดออกมา
ชานยอลยกแขนทั้งสองข้างของร่างบางขึ้นบนเหนือศีรษะ พร้อมทั้งยังจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย แม้ว่าอีกคนจะบอกราวกับว่ายอมแล้ว แต่ชานยอลก็ยังไม่มั่นใจ มันอาจจะเป็นประโยคที่ทำเขาใจอ่อนแล้วหลังจากนั้นแบคฮยอนก็จะหนีก็เป็นได้
ชานยอลก้มลงสัมผัสผิวเรียบเนียนอย่างใจเย็น ริมฝีปากและมือเพียงข้างเดียวทำงานร่วมกันได้เป็นอย่างดี
ลิ้นร้อนไล้จูบซัยตั้งแต่แก้ม ปลายคางเรียวหยุดแวะที่ซอกคอหอมเพื่อทำรอยไว้อีกครั้ง จูบเนิ่มนานที่เนินไหล่เล็ก มือก็สะกิดเบาๆไปที่ยอดอกสีชมพูทั้งสองข้างสลับกันไปมา แบคฮยอนกระตุกตัวน้อยๆ รู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเมื่อส่วนอ่อนไหวถูกสัมผัส หลับตาลงพร้อมทั้งเม้มปากเพื่อยอมให้อีกคนทำตามใจตัวเองต่อไป
“อ๊า!” จนสุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องเผยอปากร้องครางออกมาเมื่อถูกดูดดุนที่ยอดอกอย่างแรง มือสองข้างกำเข้าหากันแน่น นึกโกรธตัวเองอยู่ในใจที่อ่อนโอนตามสัมผัสที่ชานยอลมอบให้
เสียงดูดจ๊วบจ๊าบดังขึ้นที่แผ่นอกของตัวเอง ชานยอลกำลังเพลิดเพลินกับความหอมหวานที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกถึงความอ่อนระทวยของอีกคน เข่าที่ทับยันขาของแบคฮยอนถูกเปลี่ยนตำแหน่ง เขาแทรกเข้าเข้าไปที่ระหว่างขาจนแบคฮยอนต้องกางขาออกตาม
ชานยอลไล่จูบลงมาเรื่อยๆจากยอดอกสองข้างเป็นหน้าท้องแบนเรียบของร่างบาง หยุดพรูลมร้อนที่แอ่งน้อยๆกลางหน้าท้อง จนแบคฮยอนต้องหดเกร็งตัว
“อื้อ…อึก” หยาดน้ำใสคลออยู่ที่หางตา ชานยอลยืดตัวขึ้นเพื่อมอบจูบร้อนแรงให้อีกคน แม้แบคฮยอนจะขัดขืนแต่ชานยอลก็มีวิธีทำให้ยินยอมโดยการลากมือปัดผ่านส่วนอ่อนไหวที่กลางลำตัว แค่ลากผ่านสองสามครั้ง ริมฝีปากบางก็เผยอออก
“อืมห์…” ครางทุ้มในลำคออย่างสุขสมกับความหอมหวานตรงหน้า เกลียวลิ้นทั้งสองไล่ต้อนกันไปมา แต่จะเป็นชานยอลมากกว่าที่เป็นฝ่ายไล่ต้อน แต่กระนั้นหยาดน้ำหวานจากปากของแบคฮยอนก็ไหลเยิ้มออกมาจาเลอะแนวคางสวย มือสองข้างขยับไปมาเหมือนอึดอัด แต่ชานยอลก็ยังไม่ยอมปล่อยจนฝ่ามือหนาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“อื้ออ…แฮ่ก…” กอบโกยออกซิเจนเข้าปอดทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ ทว่า…
“อ๊ะ!!!” ต้องร้องออกมาอีกครั้งเมื่อส่วนอ่อนไหวถูกกอบกุมด้วยมือหนา มือบางสะบัดออกอย่างแรงเพื่อที่จะผลักสัมผัสของร่างสูงออกไป
“ชะ…ชานยอล ปล่อยนะ อึก…” ยกมือขึ้นดันอกคนที่คร่อมตัวเองไว้ออก ส่วนอีกข้างก็จับเข้าที่ข้อมือหนา แต่นอกจากชานยอลจะไม่ปล่อยมือแล้วยังขยับรูดแท่งรักขึ้นลงอีกด้วย แบคฮยอนที่ใช้แรงไปทั้งหมดตั้งแต่ตอนจูบพยายามดินขัดขืนอย่างถึงที่สุด แต่ลมหายใจก็ต้องมาสะดุดอีกครั้งเมื่อชานยอลดันไหล่บางให้นอนลง แล้วจัดการประกบปากอีกครั้ง
“อื้มม….อื้อออ!!!” เหมือนชานยอลจะรู้ว่าต้องทำยังไงร่างบางถึงจะเปิดปาก จัดการขยับมือให้รัวเร็วขึ้น จนแท่งรักสีหวานแข็งขืนขึ้นมา ขาเรียวที่เคยดิ้นกลับหยุดชะงักลง เอวเล็กบิดไปมาแพราะความเสียวซ่านเข้ามาแทรก ปากบางเม้นเข้าหากันหลังจากชานยอลถอนจูบออกไป
“จะไม่ครางให้ผมฟังหน่อยเหรอเมีย” เอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เจ้าเล่ห์อย่างที่แบคฮยอนไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งเจ้าเล่ห์และหื่นกาม…
“ใครเมี…”
“ฮ่ะ…อ๊า!” ไม่ปล่อยให้ได้พูดอะไรออกมา ชานยอลขยับข้อมือไปเรื่อย ขบกรามตัวเองแน่นเพราะตอนนี้ส่วนนั้นของเขาก็เริ่มคับพองขึ้นมาแล้วเหมือนกัน มือข้างที่จับไหล่บางไว้อยู่ละออกมาปลดซิบกางเกงของตัวเองอย่างรวดเร็ว ยกสะโพกขึ้นแล้วสลัดกางเกงตัวโปรดออกไปอย่างรวดเร็วทั้งที่มืออีกข้างก็ยังจับที่แกนกายหวานนั่นอยู่
แบคฮยอนจิกเล็บลงกับผ้าปูที่นอนและแขนของชานยอลข้างที่ล่วงเกินเขา บิดเร้าตัวไปมา หัวสมองขาวโพลนอย่างที่ไม่เคยเป็น ตอนนี้ร่างบางไม่ได้กักเก็บเสียงร้องอีกต่อไปแล้ว ปากบางเผยอออกครางเรียกอารมณ์ดิบของชานยอลได้เป็นอย่างดี และตอนนี้ทั้งคู่ก็เปลือยเปล่าไม่ต่างกันแล้ว
“อ๊า!!!!” ร้องออกมาสุดเสียงเมื่อความอึดอัดถูกปลดปล่อย หยาดน้ำสีขาวเลอะเต็มฝ่ามือหนา แบคฮยอนกอบอากาศเข้าปอดอีกครั้ง ขมับเนียนมีเหงื่อไหลซึมออกมา ผิวเนียนที่เคยขาวอมชมพูบัดนี้ขึ้นสีแดงเถือกอย่างเห็นได้ชัด
“หึ! ดูเหมือนคุณจะไม่กลัวเลยนะ” จ้องมองใบหน้าของคนที่นอนหอบอยู่บนเตียง แบคฮยอนกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
“ใช่…ไม่กลัวเลยแม้แต่นิด อีกอย่างคนอย่างนายมีอะไรน่ากลัวหรอ” เชิดหน้าพูดอย่างอวดดี แต่แววตานั้นปิดไม่มิดเลยกับความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมาให้ได้เห็น
“ดี…งั๊นต่อจากนี้มาดูกัน ว่าผมน่ากลัวยังไง” พูดจบก็ซุกใบหน้าลงที่ซอกคออีกครั้ง ไม่ลืมที่จะขบเม้นซ้ำที่เดิมให้ขึ้นสีจัดมากขึ้น ฝ่ามือที่เลอะน้ำรักของอีกฝ่ายป้ายไปที่ช่องทางนั้นทันทีหลังจากที่จับขาอีกคนแยกออก เห็นได้ชัดเลยว่าแบคฮยอนตัวสั่นแค่ไหน
“อื้ออออ” ครางอื้อเมื่อนิ้วเรียวแรกสอดเข้ามา ความเจ็บแล่นริ้วเข้ามาที่กลางหัวทั้งๆที่ชานยอลยังดันเข้ามาได้ไม่มาก
แม้จะเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหน แต่แบคฮยอนก็เลือกที่จะอดทนไม่ยอมปริปากร้องออกมาซักแอะ ไม่ใช่ว่ามีอารมณ์ตามที่ร่างสูงชักนำหรอกนะ แต่ในเมื่อเขาบอกไปแล้วว่าไม่กลัว และจะยอมให้ชานยอลตามที่ต้องการ แต่แค่ร่างกายเท่านั้น สาบานเลยว่าชานยอลจะไม่มีวันได้หัวใจของเขา
“อ่า…อย่าเกร็ง” กระซิบรอดไรฟัน เพราะแบคฮยอนหายใจแรงมากไปหน่อยเลยทำให้ช่องทางนั้นแน่นสนิทจนชานยอลไม่สามารถดันนิ้วที่สามเข้าไปได้ แต่กระนั้นแบคฮยอนก็ยังไม่ยอมผ่อนปรนลมหายใจตามที่อีกคนบอก ฉันทรมาน นายก็ต้องทรมานเหมือนกัน
คิดได้ดังนั้นก็ยิ่งออกอาการเกร็งมากกว่าเดิม เจ็บนะ แต่ถ้ามันทำให้อีกคนอารมณ์เสีย แบคฮยอนก็ยอมเจ็บตัว ชานยอลที่รู้ทันและฉลาดพอกันก็ ก้มลงโลมเลียที่ยอดอกเพื่อให้แบคฮยอนยอมผ่อนคลาย
มือเรียวกำแน่นที่ผ้าปูที่นอน ไม่มีความคิดที่จะยกขึ้นมากอดร่างของคนที่คร่อมทับอยู่แม้แต่น้อย คนๆนี้เขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย ทำไมจะต้องกอด!
“ฮ่ะ…อื้อออ” ครางออกมาเมื่อแรงดูดดึงที่ยอดอกเริ่มเพิ่มมากขึ้น ชานยอลระเลงลิ้นราวกับช่ำชองเรื่องนี้เป็นอย่างดี
“ฮื่อออ ไม่!”
“!!!”
“หยุดมันนะ!” ร้องบอกเมื่อชานยอลเริ่มขยับนิ้วและวนไปทั่วผนังนุ่ม แกนกายเล็กเริ่มสั่นเล็กน้อยทั้งยังปริ่มๆน้ำที่ปลายยอด ชานยอลกระตุกยิ้ม เริ่มมีอารมณ์แล้วสินะ กดซ้ำย้ำไปมาอยู่อย่างนั้น และมันก็เรียกเสียงครางหวานหูได้เป็นอย่างดี
“ฮ่ะ! อ๊ะ อ๊ะ อ๊า…อ๊ะ อื้ออ”
“หึ”
“มะ…ไม่ อ๊ะ อ๊ะ……..อ๊ะ!” รู้สึกวูบโหวงที่ช่องท้องเมื่อนิ้วเรียวถูกถอนออกมา ชานยอลยันตัวขึ้นมือหนาสองข้างจับเข้าที่ข้อมือเล็กแล้วแนบลงไปกับเตียง จ้องมองใบหน้าที่หางตามีน้ำสีใสไหลออกมาอย่างสะใจ ไหนว่าเก่งไง แค่นิ้วก็มีอารมณ์ตามซะแล้ว
แกนกายขนาดที่ต่างจากของแบคฮยอนถูกเจ้าของมันชักรูดสองสามทีเพื่อเตรียมพร้อมที่จะใช้งาน แยกขาเรียวให้ออกกว้างยิ่งกว่าเดิม จรดปลายแกนกายไปที่ช่องทางที่เขาทำการเบิกทางไว้ก่อนหน้านี้
“ฮื่ออ อ๊ะ” กระตุกตัวขึ้นมามองใบหน้าของอีกคน หยาดน้ำใสคลอมากขึ้นที่หน่วยตา ริมฝีปากถูกฟันคมกัดกันแน่น
“ไม่นะ เจ็บ…ฉันเจ็บ!” ร้องบอกอีกคนทั้งเอามือข้างที่ว่างทุบแรงๆไปที่อกของอีกคน แต่ชานยอลก็หาได้สนใจไม่ พยายามที่จะดึงดันยัดมันเข้าไปให้ได้
“เจ็บ…ฮืออออ เจ็บ ฉันเจ็บ” น้ำตาใสไหลอาบแก้มมือก็ยังคงปทุษร้ายอยู่แบบนั้น ไหนจะใบหน้าหวานที่สะบัดไปมาอย่างทรมาน ชานยอลใจกระตุกวูบเมื่อเห็นอีกคนร้องไห้ แช่กายค้างอยู่อย่างนั้นทั้งที่เพิ่งสอดมันเข้าไปได้แค่ส่วนปลาย
“แบคฮยอน…” เรียงเสียงแผ่วเบา มือหนาจับใบหน้าของร่างบางให้หยุดสะบัด และมันก็ได้ผล ตาคู่สวยที่แดงก่ำ ไหนจะน้ำตาที่ยังคงไหลไม่ขาดสายจ้องมองที่อีกคนอย่างขอร้อง
“จะ..เจ็บ เอามันออกไป ฮือออ” เรี่ยวแรงทุกอย่างหมดไป มือที่เคยทุบตีบีบไปที่ไหล่แกร่งเบาๆเชิงขอร้อง
“พี่ชาน….เล็กเจ็บ…”
“!!!”
กลับไปเม้นที่บทความด้วยนะคะ…
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
