MEN BEYOND KINGDOM (MBK)

              แซ่กๆ...
              เสียงแกรกกรากของใบไม้แห้งดังขึ้นอย่างแผ่วเบาราวกับมาจากที่ห่างไกลก่อนจะค่อยดังชัดเจนขึ้นในโสต ประสาทสัมผัสที่ฝึกปรือมายาวนานผ่านการต่อสู้บอกเข้าว่ามีบางสิ่งกำลังย่างกรายเข้ามา ขณะที่เปลือกตาของเขายังคงปิดสนิท บางอย่างสัมผัสเขาอย่างแผ่วเบาที่ใบหน้า
              “อย่าน่าซองมิน...” เขาพูดอย่างอ่อนล้าด้วยความเคยชินพร้อมกับพยายามเอามือปัดป้องการจู่โจมอย่างไร้ผล มือของเขาในยามที่ตายังปิดเพราะความงัวเงียเช่นนี้ไม่สามารถเข้าหาเป้าหมายได้อย่างที่ต้องการเลย
              สัมผัสประหลาดที่เข้ามาจู่โจมนั้นยังคงป้วนเปี้ยนอยู่แถวใบหน้าของเขาก่อนจะใช้อะไรบางอย่างที่มีลักษณะอ่อนยวบและเปียกเหมือนลิ้นปาดบนแก้มข้างซ้ายของเขา
              “บอกให้พอไง!!” แทฮาลุกสปริงตัวมาอยู่ในท่านั่งเพราะทนการรบเร้าของอีกฝ่ายไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว แต่เมื่อดวงตาของเขาเบิกโพลงเต็มที่ก็พบว่าตัวเขากำลังนั่งอยู่คนเดียวในป่าที่ใบไม้สีเหลืองและแดงสุมกองอยู่เต็มพื้นดิน รอบตัวเขานั้นไม่มีสัญญาณของมนุษย์คนอื่นๆเลย มีเพียงชอลพา สามง่ามคู่ใจที่ใช้เป็นอาวุธร่วมต่อสู้มาหลายศึกแล้ว
              แทฮาหันซ้ายหันขวาด้วยอารามตกใจ นี่เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง แล้วสัมผัสเมื่อกี้นี้มันอะไรกัน?
              จี๊ดๆๆ
              กระรอกตัวน้อยผลุบขึ้นมาจากกองใบไม้ที่ท่วมพื้น ก่อนจะหันมามองแทฮาด้วยหัวที่เอียงคอนอย่างสัตว์ที่มีอาการสงสัย
              “เมื่อกี้คือเจ้าเองงั้นหรอ? ถ้าเป็นเจ้าก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าเป็นซองมินล่ะก็...” แทฮากำหมัดแน่นพร้อมกับจินตนาการบทลงโทษที่เกือบจะได้ทำต่อซองมิน แม้ที่ผ่านมาจะไม่เคยมีสักครั้งที่ทำได้สำเร็จก็ตาม
              กระรอกน้อยใช้มือเล็กๆของมันแตะบนหมัดของแทฮาก่อนจะปีนขึ้นมาอยู่บนไหล่อย่างเชี่ยวชาญ แทฮามองดูมันด้วยความเพลิดเพลินอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งก่อนจะผุดลุกขึ้นเพราะนึกเรื่องสำคัญออก
              “ก่อนอื่นต้องตามหาคนอื่นๆก่อน!” แม้ความคิดจะยังสับสนและเลือนราง แต่เขาพอจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่เขารู้ตัว เขากับเพื่อนๆกำลังต่อสู้กับศัตรูในดันเจียนตามคำสั่งของพระราชา แต่พอรู้ตัวอีกทีเขาก็มานอนอยู่กลางป่าแบบนี้เสียแล้ว
              “ชอลพา!!!”แทฮาแบมืออกเรียกอาวุธ แต่เจ้าสามง่ามสีเงินยวงนั้นกลับนอนนิ่งไม่ไหวติง ไม่ยอมลอยเข้ามาอยู่ในมืออย่างว่าง่ายเหมือนทุกที นี่พลังเวทของเราเสื่อมถอยไปแล้วหรือนี่
              “ชอลพา!!!” เขาลองอีกที คราวนี้ออกเสียงให้หนักแน่นกว่าเดิม แต่อาวุธที่เคยรู้ใจกลับไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย ด้วยความรำคาญ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจก้มลงไปหยิบอาวุธด้วยตัวเอง
              “ฮึ่บบ”
              ยกไม่ขึ้น!!!
              ไม่จริงน่า? ชอลพาไม่ได้หนักขนาดนี้สักหน่อย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่??
              การที่ยกอาวุธไม่ขึ้นมีอยู่แค่สองกรณีเท่านั้น นั่นก็คือหนึ่งอาวุธไม่เข้ากับคลาสของผู้สวมใส่ หรือ เลเวลของผู้สวมใส่ต่ำกว่ากำหนด แต่กรณีคนที่เคยถือได้กลายเป็นถือไม่ได้นี่ไม่เคยมีมาก่อนเลยนะ
              ช่างมันตอนนี้ไม่มีเวลามานั่งคิดให้ปวดหัวแล้วรีบออกตามหาคนอื่นๆก่อนดีกว่า ว่าแต่จะทำยังไงกับไทรเดนท์อันนี้ดีล่ะ? แทฮาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอดเสื้อคลุมออกผูกกับสามง่ามแล้วใช้วิธีลากไปกับพื้นซึ่งก็พอถูไถไปได้
              “ยูฮวาน...” แทฮาเริ่มต้นตะโกนเรียกคนชื่อสมาชิกกิลด์คนอื่นๆขณะเดินไปช้าเพราะมีน้ำหนักของชอลพาถ่วงอยู่
              “จองอู...เซจุน...จงกุก อยู่ไหนกันหมด??” แทฮาตะโกนเรียกทุกคนในกิลด์แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา ส่วนลึกในจิตใจของเขาเริ่มหวาดกลัวสถานการณ์ประหลาดที่ไม่เคยเจอมาก่อนแบบนี้ เขาไม่เคยรู้สึกคิดถึงทุกคนมากเท่านี้มาก่อนเลย
              “ซองมิน อยู่แถวนี้รึเปล่า? ออกมานะ!”แทฮาตะโกนเรียกชื่อแต่ละคนซ้ำไปมาจนเริ่มเจ็บคอ ใบไม้แห้งส่งเสียงแกรกกรากบนพื้นเหมือนเสียงหัวเราะเยาะในความพยายามอันเปล่าประโยชน์ของเขา
              ซวบ...
              เสียงเคลื่อนที่บนใบไม้แห้งที่ผิดจากจังหวะของตัวเขาเองดังมาจากที่ในสักแห่งก่อนจะเงียบหายไป แทฮาหยุดเดินแล้วเงี่ยหูฟัง มิตรหรือศัตรู ถ้าจองอูอยู่ที่นี่คงสามารถใช้สกิลค้นหาตัวบุคคลต้องสงสัยนั่นออกมาได้แล้ว อยู่คนเดียวทำอะไรไม่ได้เลย
              “นั่นแทฮาหรอ?” เสียงสุขุมนุ่มลึกที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง แทฮาหันหลังไปด้วยความดีใจ
              “จองอู!!!” เขาทิ้งข้างของที่ลากมาก่อนจะเข้าไปกอดจองอูอย่างโหยหา “ฉันคิดถึงนายมากเลย นายหายไปไหนมาไม่ได้แกล้งกันใช่มั้ย แล้วคนอื่นๆอยู่ไหนล่ะ? แอบอยู่แถวนี้ล่ะสิ...”
              “พอก่อนแทฮา” จองอูปรามหลังจากที่แทฮาเริ่มบ่นยาวเกินงาม “ฟังนะตอนนี้สถานการณ์ไม่ปกติ เราต้องรีบตามหาคนอื่นๆก่อน”
              สวบบ...
              เสียงใบไม้แห้งซวบซาบขึ้นอีกครั้ง จองอูรีบผายมือออกดันแทฮาไปด้านหลังตามสัญชาตญาณก่อนจะหยิบคันธนูหน้าตาประหลาดออกมาถือไว้ในท่าพร้อมสู้รบ
              “นั่นไม่ใช่กักกุงนี่” แทฮาชี้ไปที่ธนูไม้ที่เหมือนทำมาจากวัสดุเท่าที่หาได้ ไม่เหมือนอาวุธระดับสูงที่จองอูใช้อยู่เป็นปกติ
              “ชู่วว” ค่อยคุยทีหลัง อยู่นิ่งๆนะจะลองใช้สกิลตรวจจับศัตรูดู” จองอูลดอาวุธลงก่อนจะหันไปมองทางต้นเสียง แววตาของจองอูเปลี่ยนเป็นไม่มีเงาก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมในชั่วอึดใจ
              “ใครไม่รู้มีสกิลพรางตัวระดับสูงเลยระบุตัวไม่ได้”
              “ยูฮวานรึเปล่า?” แทฮาตั้งข้อสงสัยก่อนจะตะโกนเรียกออกไปโดยไม่รอคำตอบ “ยูฮวาน!!!”
              “เจ้าบ้า ทำไมทำแบบนี้....” จองอูหันมาว่าด้วยความโกรธแต่ยังไม่ทันขาดคำก็เกิดเสียงระเบิดเล็กๆพร้อมกับควันจำนวนมากลอยคลุ้งไปรอบตัวทั้งสอง เมื่อควันจางหายไปหมดทั้งสองก็ได้พบกับสมาชิกกิลด์รายที่สาม
              “ยูฮวานเอง” ยูฮวานประกาศชื่อตัวเองพร้อมกับโพสท่าเอามือเท้าเอวข้างหนึ่งอีกข้างทำสัญลักษณ์ตัว V แนวนอนที่ตา
              “เจ้าบ้า!!!” จองอูเขกหัวยูฮวานเสียงดังโป้ก
              “โอ้ย ตีฉันทำไม?” ยูฮวานเอามือกุมหัว
              “จะมาก็มาดีๆทำไมต้องใช้สกิลหายตัวด้วย แล้วตอนฉันใช้สกิลค้นหาจะใช้สกิลพรางตัวตอบมาทำไมไม่ทราบ?”
              “ก็มันเผลอทำไปตามธรรมชาตินี่นา”
              “ก็ดูสถานการณ์ด้วยสิฟะ!”
              “เอาน่า ตอนนี้ก็เจอกันหลายคนแล้ว คนอื่นๆก็คงปลอดภัยดีอยู่เหมือนกัน ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้วมั้ง” แทฮาพยายามพูดไกล่เกลี่ย
              “ไม่ต้องเป็นห่วงที่ไหนล่ะ?” จองอูจ้องเขม็งพร้อมกับยกธนูเศษไม้ในมือให้ดูอีกครั้ง
              “ว้าว กักกุงโฉมใหม่หรอ? ฮ่าๆๆ” ยูฮวานล้อ จองอูกัดฟันกรอดอย่างข่มใจ “แล้วชอลพาของนายล่ะ?”
              “นี่ไง” แทฮาชี้ไปที่พื้นอย่างร่าเริง ซึ่งยูฮวานเห็นถึกกับหัวเราะตาเหลือก
              “นี่นายลากไอ้นี่มาตลอดทางเลยหรอ?” ยูฮวานหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง
              “ก็มันยกไม่ขึ้นนี่นา ให้ทำไงล่ะ?” แทฮาเถียงเสียงอ่อน
              “ก็เก็บใส่กระเป๋านักผจญภัยสิ เจ้าติ๊งต๊อง” ยูฮวานว่าพร้อมกับชูกระเป๋าหนังสือน้ำตาลแก่ใบเล็กขึ้นให้ดู
              “อ๊ะ จริงด้วย” แทฮาสมเพชในความโง่ตัวเงก่อนจะรีบเก็บชอลพาใส่กระเป๋านักผจญภัยอย่างรวดเร็ว
              กระเป๋านักผจญภัยจะสามารถเก็บไอเท็มอะไรก็ได้ของตัวเองลงกระเป๋า ไม่ว่าไอเท็มนั้นจะมีน้ำหนักหรือขนาดเท่าใดก็ตาม โดยมีข้อจำกัดที่จำนวนประเภทไอเท็มเท่านั้น กระเป๋านักผจญภัยระดับเริ่มต้นสามารถเก็บได้ 30 ประเภท
              “พวกนายรอตรงนี้แล้วคอยคุ้มกันฉันไว้นะ เดี๋ยวฉันจะใช้สกิลตรวจสอบแบบรัศมีกว้างดู จะใช้เวลานนสักหน่อยแต่น่าจะเจอคนที่เหลือ” จองอูเสนอ แทฮากับยูฮวานพยักหน้ารับเงียบๆ
              “ไม่ต้องหรอก พวกเรามาแล้ว” ซองมินโผล่เข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มแบบผู้ชนะ นอกจากนี้ยังมีเซจุนและจงกุกตามมาด้วย ทั้งสองมีรอยยิ้มประหลาดๆเหมือนมีอะไรดีๆเกิดขึ้น
              “ไม่ทราบว่าพวกนายจะทำหน้าน่าหมั่นไส้แบบนั้นกันทำไมหรอ?” จองอูถามอย่างอดไม่ได้
              “พวกเราเจอนายก่อนไง” ซองมินโพล่งหัวเราะออกมาเหมือนกลั้นมานาน
              “นี่พวกแกคิดว่าเราเล่นซ่อนหากันอยู่หรือไง!?”จองอูตะเบ็งเสียงถามด้วยความโมโห
              “เอาเถอะน่าเท่านี้ก็ครบทุกคนแล้ว ครบ....” แทฮาหยุดพูดไปกลางคันก่อนจะเริ่มใหม่ “...หายไปคนหนึ่ง”
              “บ้าน่า ลืมนับตัวเองรึเปล่า?” จงกุกทักก่อนจะเริ่มนับสมาชิกที่มารวมกันตอนนี้บ้าง
              “หกคนจริงด้วย อีกคนหายไปไหน?” จองอูถามขึ้นมา
              “คนที่หายไปคือใครล่ะ?” ยูฮวานถามบ้าง
              “เดี๋ยวนะ พวกเรามีกัน 7 คนไม่ใช่หรอ แต่ทำไมนึกไม่ออกเลยว่าคนที่หายไปคือใคร?” ซองมินพูด
              “นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย อาวุธก็ใส่ไม่ได้ สมาชิกอีกคนเป็นใครก็จำไม่ได้ พวกนายนึกออกมั้ยคลาสของคนสุดท้ายอะไรแบบนี้” เซจุนถาม
              “ไม่เลย” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
              กิลด์ของพวกเรามีกันทั้งหมด 7 คนแต่หลังจากเข้าสู้กับมอนสเตอร์ในดันเจียนระดับสูงตามคำสั่งพระราชา พวกเราก็มีความทรงจำที่ขาดหายไปและมาปรากฏตัวอยู่กลางป่าโดยไม่ทราบสาเหตุ พร้อมกับเรื่องประหลาดหลายๆอย่างที่ถาโถมเข้ามา  พวกเราลืมไปแล้วจริงๆหรือเขาไม่เคยมีตัวตนตั้งแต่แรกกันแน่ สมาชิกคนสุดท้ายของกิลด์สปีด