MEN BEYOND KINGDOM (MBK)

               “เรียบร้อยมั้ย ยูฮวาน?” จองอูถามด้วยเสียงโทนต่ำ

              “เรียบร้อยจองอู” ยูฮวานตอบด้วยเสียงโทนต่ำแบบล้อเลียนก่อนจะโดนจองอูเขวี้ยงก้อนหินใส่

              “โอ๊ย จู่ๆก็อย่าใช้สกิลปาก้อนหินใส่สิ” ยูฮวานร้องเสียงหลงก่อนจะเอามือลูบส่วนที่ถูกขว้างใส่

              “ก็รู้จักเวล่ำเวลาด้วยสิ นี่มันหน้าสิ่วหน้าขวานนะ ยังจะเล่นอยู่ได้” จองอูเอ็ดยูฮวานเหมือนแม่ดุว่าลูกที่ทำผิด

              “แล้วจู่ๆนายจะให้ยูฮวานกางเขตอาคมป้องกันการสอดแนมระดับสูงที่ห้องรูหนูนี่ทำไมฮะ?” จงกุกกอดอกถามอย่างสงสัยใคร่รู้ หลังจากเห็นเพื่อนร่วมกิลด์ถูกใช้ให้ทำในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่ทราบจุดประสงค์

              “เราจะประชุมกันที่นี่น่ะสิ” จองอูประกาศพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบห้อง สมาชิกคนอื่นๆที่ไม่ได้ร่วมบทสนทนานี้ต่างก็กำลังนั่งเหม่อลอยอย่างหมดอะไรตายยากในมุมของตัวเอง แทฮาชันเข่านั่งกอดตุ๊กตาอยู่บนเตียง แววตาดูเลื่อนลอยไม่สดใสเหมือนเช่นยามปกติ เซจุนก็เอาแต่จ้องหน้าหนังสือและแสร้งพลิกหน้าไปมาอย่างไร้จุดหมาย ส่วนซองมินยิ่งแล้วใหญ่เขาจ้องไปที่ดาบเล่มหนา อาวุธประจำตัวของเขาซึ่งเขายกมันขึ้นมาถือไม่ได้โดยอิสระอีกแล้ว แต่ยังอุตส่าห์เอาออกมาตั้งเพื่อลดพื้นที่ใช้สอยในห้องแคบแบบนี้อีก

            ผ่านมา 1 อาทิตย์แล้วหลังจากที่สปีดทั้ง 6 คนตื่นขึ้นในป่า พวกเราได้ใช้เวลาและแรงกายทั้งหมดออกตามหาสมาชิกคนที่ 7 ที่พวกเราต่างเชื่อเต็มหัวใจว่ามีตัวตนอยู่จริง แม้พวกเราจะจำชื่อหรือหน้าตาของคนคนนั้นไม่ได้เลยก็ตาม แต่ลึกๆภายในใจเรารู้ดีว่าสปีดมี 7 คนและคนที่ 7 นั้นเคยสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเรามาก่อน

              “ไม่แคบไปหน่อยหรอ? ปกติเคยแต่ประชุมในห้องโถงกว้างๆนะพวกเราน่ะ” จงกุกเบ้ปาก

              “ก็หมู่บ้านเล็กๆนี่มันมีแต่ห้องแบบนี้นี่นา หรือจะให้ถอนเงินออกมาซื้อบ้านสักหลังที่นี่เลยล่ะ คุณชายจงกุก” จองอูค่อนแคะคนขี้บ่น

              “ก็พูดเรื่องจริงนี่นา ไม่ให้ต้องมาประชดกันแบบนั้นเลย” จงกุกมองด้วยสายตาหงอๆ

              “เอาเถอะ ทุกคนมาประชุมกันตรงนี้ก่อน” จองอูจงใจใช้เสียงดังเรียกคนที่ยังอยู่ในภวังค์ให้ลุกมาประชุมด้วย “...เร็วแทฮา เซจุน ซองมิน”

              แทฮากับเซจุนวางของในมือลงแล้วเคลื่อนมาออตรงโต๊ะประชุมชั่วคราวอย่างเสียไม่ได้ แต่ซองมินยังคงไม่ไหวติง

              “ซองมิน...” จองอูเรียกอีกครั้ง

              “...พอสักทีเถอะ จะประชุมอีกกี่ทีก็ไม่มีความหมายอะไรหรอก มันคงเป็นคำสาปหรืออะไรสักอย่าง พวกเราคงพลาดท่าเจ้ามอนสเตอร์ในดันเจียนนั้นแล้วล่ะ” ซองมินโวยวายราวกับคนเสียสติ

              “ใจเย็นก่อนนะซองมิน” ยูฮวานรีบเข้าไปปลอบ เขาใช้แขนหนาโอบรอบศีรษะของซองมินไว้แล้วดึงมาแนบสีข้างก่อนจะเสริมขึ้น “...ก็จริงนะ ตอนที่ฉันปลอมตัวไปถามคนในหมู่บ้าน...ดูเหมือน...”

              “เหมือนอะไร?” จงกุกถาม

              “...ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียงกันว่า กิลด์สปีดมี 6 คน” ยูฮวานตอบหลังจากกระอักกระอ่วนไปเล็กน้อย

              “...ถ้างั้นไอ้คนที่ 7 ในความรู้สึกของพวกเรามันคืออะไร ทำไมมีแต่พวกเราที่จำได้ล่ะ?” จองอูย้อนถาม

              “ก็นั่นน่ะสิ เผลอๆอาจจะไม่มีตัวตนจริงๆด้วยรึเปล่า บางทีพวกเราอาจคิดไป....” จงกุกยังพูดไม่ทันจบก็โดนขัดเสียก่อน

              “มี!!! ฉันรู้สึกได้ ฉันเคยสนิทกับเขามากๆด้วย ไม่รู้ทำไมเวลามองกอม ฉันรู้สึกเหมือนจะนึกอะไรออก อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเขา” ซองมินลูบดาบเล่มใหญ่ที่เขาเคยกวัดแกว่งได้ราวกับมันไร้น้ำหนัก

              “ฉันเองก็เหมือนกัน รู้สึกว่าเขาเคยเป็นคนที่มีความสำคัญต่อฉันมากๆเลย” แทฮาเอ่ยปากพูดบ้าง

              “ใช่ หมือนกับว่าเป็นส่วนสำคัญของสปีด” เซจุนสมทบ

              “โอเค แล้วเรื่องอาวุธประจำตัวที่ตอนนี้ทุกคนใช้ไม่ได้แล้วล่ะ?” จองอูเปลี่ยนเรื่อง

              “ที่นี่ไม่มีวิหารเหมือนในเมืองใหญ่ๆ เลยหาตัวนักบวชยากหน่อย แต่ก็พอมีคนที่มีสกิล overvision ที่ใช้มองเลเวลและคลาสของคนอื่นอยู่เหมือนกัน เลยขอให้ช่วยดูให้หน่อย” จงกุกรายงาน

              “แล้วผลเป็นไง”

              “คลาสของฉันยังเหมือนเดิม แต่เลเวลตอนนี้เป็นเลเวล 1 ไม่รู้หมอนั่นมีสกิล overvision จริงรึเปล่า” จงกุกตั้งข้อสงสัย

              “แต่แบบนั้นมันก็สอดคล้องกับการที่พวกเราไม่สามารถยกอาวุธระดับสูงพวกนี้ได้ เป็นไปได้ว่ามอนสเตอร์ในดันเจียนจะมีพลังในการปรับเลเวลของพวกเราให้ลดลงจนเหลือแค่เลเวล 1” จองอูตั้งสมมติฐาน “นอกจากนี้ หลังจากที่ฉันไปสืบมาพบว่าหมู่บ้านนี้อยู่ในเขตเมืองลอฟ เมืองแห่งฤดูใบไม้ร่วงตลอดปีด้วย”

              “แล้วนั่นมันหมายความว่ายังไงหรอ?” แทฮาถาม

              “เมืองลอฟอยู่ไกลจากดันเจียนที่เราเข้าไปถึง 100 ไมล์” จองอูวาดมือลงบนแผนที่อาณาจักรที่กางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะกล่าวต่อ “ซึ่งก็หมายความว่า เราอยู่ห่างจากเมืองหลวงพอสมควรเลยล่ะ”

              “ไหนขอดูบ้างสิ” ยูฮวานยื่นหน้าเข้ามามองแผนที่ด้วย “...รู้สึกว่าถัดจากลอฟจะมีเมืองเบย์ลีฟที่เป็นเมืองค่อนข้างใหญ่นะ ที่นั่นน่าจะมีประตูวาร์ประหว่างเมืองอยู่ ถ้าเราไปถึงเมืองนั้นได้ก็คงกลับเมืองหลวงได้ไม่ยาก”

              “แต่ว่าเบย์ลีฟเป็นเมืองที่ไม่ค่อยถูกกับพระราชาเท่าไหร่นักนะ กิลด์เราทำงานรับใช้พระราชาอยู่คงใช้ที่นี่ไม่ได้หรอก” จองอูแย้งด้วยเหตุผล

              “ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ไม่ต้องบอกว่าเป็นใครก็หมดเรื่อง ถ้าไม่ใช่คนที่เคยเข้าเฝ้าพระราชาก็ไม่มีใครรู้จักหน้าตาที่แท้จริงของเราหรอก ถึงพวกเรา โดยเฉพาะฉันจะดังมากแค่ไหนก็ตาม” จงกุกแนะกลั้วหัวเราะ ท่าทางจะภูมิใจในความป็นกิลด์อันดับหนึ่งของอาณาจักรเอามากๆ

              “พวกนายนี่มัน...” จองอูเริ่มยั้วอีกครั้งแต่พยายามสะกดอารมณ์เอาไว้

              “ก่อนที่จะมาทะเลาะกันเรื่องนั้น ทำไมเราไม่คุยเรื่องสำคัญกันก่อนล่ะ” ซองมินที่นิ่งงียบมาตลอดพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง จองอูที่กำลังกัดฟันกรอดหันมามองก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

              “ใช่ อย่างที่ซองมินพูด เราควรคิดก่อนว่าจะทำไง เพราะเลเวลเป็น 1 แล้วคงจะจัดการมอนสเตอร์รอบๆได้ยาก...” จองอูสมทบแต่ถูกซองมินขัดขึ้น

              “...ไม่ใช่เรื่องนั้น” ซองมินพูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น จองอูเริ่มรู้สึกหวาดกลัวในสิ่งที่เพื่อนร่วมกิลด์กำลังจะพูดต่อไป

              “ทำไม เราไม่ต่างคนต่างไปเริ่มต้นใหม่ล่ะ อยู่ไปแบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก” ซองมินว่า

              “นายเสียสติไปแล้วหรอ พวกเราคือสปีด ผู้ถวายความภัคดีต่อราชานะ ชาวบ้านต่างคาดหวังในตัวเราทั้งนั้น” จงกุกค้านเสียงแข็งพร้อมส่งสายตาไม่อยากเชื่อไปทางซองมิน

              “งั้นนายก็กลับไปหาราชาแล้วก็รับใช้ราชาต่อสิ” ซองมินสวนกลับ

              “ซองมิน เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องทำให้กลายเป็นแบบนี้เลย” จองอูพยายามปรามอย่างใจเย็น เมื่อเห็นซองมินคิดไปไกลถึงขั้นอยากจะแยกตัวจากสปีด

              “เรื่องแค่นี้? สมาชิกหายไปคนหนึ่งนายกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ห่วงแต่จะกลับบ้าน นายไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ?” ซองมินสวนกลับด้วยความโมโห ตาเริ่มเป็นประกาย

              “แล้วนายจะเอายังไง เราก็อยู่ที่เมืองลอฟนี่มาอาทิตย์หนึ่งแล้วนะ ออกตามหายังไงก็ไม่เจอ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาชื่ออะไร หน้าตาเป็นยังไง คลาสอะไร หรือนายรู้อะไรบ้างล่ะ?” จองอูโต้ตอบ คนอื่นๆเริ่มมองกันเลิ่กลักไม่รู้จะทำยังไงดี

              “ฉันจะอยู่ที่นี่ จะตามหาเขาต่อไม่ว่าจะอีกกี่เดือนหรือกี่ปี...” ซองมินประกาศจุดยืน

              “ไม่ นายต้องกลับไปเมืองหลวงกับพวกเรา!!” จองอูยืนกราน

              “นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน นายเป็นหัวหน้าหรือไง!?” ซองมินขึ้นเสียง

              “ก็เพราะหัวหน้าไม่อยู่ไง พวกเราเลยต้องสามัคคีกันเอาไว้!!!” จองอูตะโกนเสียงดังจนทุกคนในห้องผวา ถ้ายูฮวานไม่กางเขตอาคมป้องกันการได้ยินจากนอกห้องเอาไว้ เจ้าของที่พักจะต้องวิ่งเข้ามาดูแน่ๆว่าเกิดอะไรขึ้น

              เกิดความเงียบอันน่าอึดอัดในห้องอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่แทฮาจะทำลายความเงียบนั้นลง

               “เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ?” แทฮาถามจองอู

               “หูหนวกรึไง?” จองอูหันมาว่า แต่ไม่ได้ใส่อารมณ์แบบเมื่อครู่แล้ว

               “นายพูดว่าหัวหน้าไม่อยู่?” แทฮาถามย้ำ

               “เอ๊ะ? ฉันพูดแบบนั้นหรอ?” จองอูไม่เชื่อ

               “หัวหน้า? ...เป็นไปได้มั้ยว่า คนคนนั้นจะเป็นหัวหน้ากิลด์?” แทฮาถามต่อ

               “ไม่หรอกมั้ง? ว่าแต่ใครคือหัวหน้ากิลด์สปีด?” จงกุกถามมองหน้าไล่ไปทีละคน

               “พวกเราไม่มีใครเป็นหัวหน้ากิลด์เลยนี่นา?” ยูฮวานพูด

               “คนที่หายไปต้องเป็นหัวหน้าแน่ๆเลย” แทฮาประกาศออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจ นาทีนั้นสมาชิกกิลด์ทั้ง 6 ต่างก็ลืมเรื่องที่คุยกันมาก่อนหน้าจนหมดแล้วยิ้มออกมาให้กันเป็นครั้งแรก แม้แต่ซองมินเองก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่รู้ว่าความรู้สึกว่างเปล่าประหลาดนั้นอาจจะสามารถถมเต็มขึ้นมาได้อีกครั้ง