วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

 

                    ภายในห้องทำงานสุดหรูของไอ้ท่านประธาน หลังจากที่ไอ้ป๊อประกาศตัวสุดโต่งว่ามาในฐานะลูกค้า มันเลยสร้างความไม่พอใจให้กับท่านประธานอย่างมากแหละมั้ง ซึ่งในฐานะที่เขาเป็นท่านประธานบริษัทก็คงจะแปลก ถ้าเขามายืนทะเลาะกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป้นลูกค้าต่อหน้าลูกน้องของเขา ไอ้คุณท่านประธาน เลยเรียกเราทั้งสามคนเข้าไปคุยในห้องทำงานของเขาเป็นการส่วนตัว 

 

 

 

 

 

                    " ตกลงคุณจะเอายังไง " ไอ้คุณท่านประธานยืนตัวตรงกอดอกแน่นของตัวเอง จ้องหน้าไอ้ป๊อปตาเป็นมัน ไอ้ป๊อปเบ้ปากใส่ ก่อนจะอมยิ้มนิดๆ สไตล์กวนส้นตีนแบบเดิมๆของมัน

 

 

 

 

 

                    " ก็อย่างที่บอกอะแหละ ชั้ลมีบ้านเก่าๆ ที่พ่อชั้ลรักมาก แค่อยากจะปรับปรุงให้มันดูดีขึ้นมา ซึ่งแม่ของชั้ลก็เป็นคนสไตล์แบบฟาง ชั้ลเลยอยากให้ฟางเป็นคนออกแบบ " ป๊อปพูด ก่อนจะเหล่ตาไปมองฟาง ที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่าง คุณท่านประธานกับไอ้ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    ส่วนบ้านที่ไอ้ป๊อปมันพูดถึง ก็มีอยู่จริงค่ะ เป็นบ้านไม้ยกยืนเก่าๆ ที่คุณย่าของมันเคยอาศัยอยู่ แต่ตอนนี้ท่านได้จากเราไปหลายปีแล้ว ตอนแรกก็ไม่มีใครสนใจบ้านหลังนั้นนักหรอก เพราะมันอยู่ที่สวน ภายในรั้วบ้านของไอ้ป๊อปมัน ปกติ ครอบครัวของไอ้ป๊อป จะอาศัยและใช้ชีวิตอยู่เฉพาะพื้นดินส่วนหน้านะคะ ส่วนด้านหลัง คุณย่าเค้าจะเป็นคนอาศัยอยู่ เพราะท่านเป็นคนรักธรรมชาติ ด้วยความฉลาดของไอ้ป๊อป มันเลยคิดจะรักบ้านคุรย่ารักธรรมชาติก็ตอนรู้ว่าฟางเป็นพวกนักออกแบบบ้านเนี่ยแหละคะ 

 

 

 

 

 

                    " ผมไม่อนุญาต " ไอ้คุณท่านประธานกล่าวเสียงแข็ง ชั้ลหันไปมองฟาง ก็เห็นว่าเธอเหลือบมองซ้ายทีขวาที ไม่รู้จะเข้าข้างฝ่ายไหนดี 

 

 

 

 

 

 

                    " ฟาง ผมสงสารพ่อ ตั้งแต่ย่าเสียไป พ่อก็บ่นคิดถึงแต่คุณย่า ท่านไปนั่งเล่นที่บ้านนั้นบ่อยครั้งเวลาท่านเครียด หรือคิดถึงคุณย่า และตอนนี้บ้านมันก็ทรุดมากแล้ว ผมไม่อยากจะปล่อยไว้แบบนั้น ผมอยากจะทำเพื่อคุณพ่อ " ป๊อปปั้นหน้าเศร้าๆ ก่อนจะหันไปอ้อนวอนฟาง และเหมือนว่าฟางจะใจอ่อน และเริ่มจะเห็นใจป็อป เธอเหลือบไปมองไอ้ท่านประธานว่จะเอายังไงดี 

 

 

 

 

 

                    " ท่านประธานคะ ฟางสงสารเค้า อยากเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่ฟางไม่มีโอกาสที่จะรักษามันไว้ แต่ ณเวลาเค้ามีโอกาสที่จะรักษาบ้านที่รักเอาไว้ ฟางแค่อยากทำเพื่อเค้า แทนความรู้สึกของฟาง ที่ฟางเคยขาดหายไป " เธอพูดนิ่งๆ แต่ดวงตาของเธอเริ่มแดงกล่ำ เหมือนจะร้องไห้ ถ้าให้เดา บ้านหลังนั้นคงจะเป็นบ้านของครูอารี ที่เธอเคยอาศัยอยู่ตั้งแต่เล็ก 

 

 

 

 

 

                    ไอ้ท่านประธาน ไม่กล้ามองหน้าฟาง คงจะกลัวเป็นน้ำตาของฟางหละมั้ง มันพยักหน้าอย่างจำยอม ให้ฟางไปทำงานให้ไอ้ป๊อป  ไอ้ป๊อปที่ยิ้มกริ่มเลยเจ้าค่ะ คงจะดีใจมาก 

 

 

 

 

 

 

                    " แต่ผมขอคุยกับคุณ เป็น การ ส่วน ตัว " หมอนั้นจ้องมองหน้าไอ้ป๊อปนิ่ง ก่อนจะเอ่ยปาก เป็นคำสั่งว่าให้ชั้ลกับฟางออกไปจากห้อง  โอเค  ชั้ลกับฟางเดินตามกันออกจากห้อง ปล่อยให้หนุ่มๆเค้าเฉือนกันเอาเอง 

 

 

 

 

 

 

                    ป๊อป - โมะ 

 

 

 

 

 

 

 

                    " มึงมีแผนอะไร " โทโมะเปิดประเด็นอย่างไม่อ้อมค้อม ป๊อปเบ้ปาก 

 

 

 

 

 

                    " ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ ..... ก็แค่นั้น " ป๊อปกวนโทสะ โทโมะจนออกนอกหน้า 

 

 

 

 

 

 

                    " จะทำอะไรก็คิดดูดีๆหน่อยแล้วกันนะ เพราะชั้ลจะเอาแก้วเป็นเลขา ถ้ามึงทำเรื่องเลวๆกับฟาง กูก็จะทำกับเพื่อนของมึงเป็นสองเท่า " โทโมะพูดหน้านิ่งๆ เขายิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ ป๊อปนิ่งไป รู้สึกเป็นห่วงแก้วขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

 

 

 

                    " มึงห้ามยุ่งกับแก้วเด็ดขาด " ป๊อปโวยวาย เขาเริ่มลังเลใจ ว่ามันจะคุ้มหรือเปล่ากับเรื่องที่เขาจะทำ 

 

 

 

 

 

                    " ถ้ามึงไม่คิดจะทำอะไรฟาง " โทโมะพูดนิ่งๆ 

 

 

 

 

 

 

                    " แล้วทำไมมึงต้องให้แก้วมาเป็นเลขามึงด้วยวะ " ป๊อปเดินเข้าไปใกล้โทโมะ ด้วยเสียงอันดังของเขา มันทำให้หญิงสาวที่แนบหูฟังหน้าประตูได้ยินชัดเจน 

 

 

 

 

 

 

                    " ก็จะได้ใกล้ชิดกัน เหมือนที่มึงใกล้ชิดฟางไง กูไปไหน แก้วไปด้วย แฟร์ดี เผลอๆ อาดจะได้นอนห้องเดียวกันอีก " โทโมะเห็นว่าป๊อปเริ่มมีอารมณ์โกรธ เขาเลยอีกเพิ่มไหในตัวป๊อปให้มันระอุมากขึ้น 

 

 

 

 

 

                    " ไอเ_ี้ยยยย  " หลังจากตะหวาดใส่โทโมะ ป๊อปก็กระโจนเข้าไปต่อยหน้าโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

                    อะไรของมันวะเนี้ยยย เสียงไอ้ป๊อปด่า ไอ้ท่านประธานมันได้ยินชัดเจน จนชั้ลกับฟางตองรีบวิ่งเข้าไปในห้อง แล้วสภาพที่เห็น คือ ไอ้ป๊อปกระหน่ำชกท่านประธนไม่ยั้งมือ จนชั้ลต้องรีบไปดึงตัวมันออกมา 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้ป๊อป เป็นอะไรอีกวะ !! "ชั้ลตะคอกใส่หน้ามันให้มันระงับอารมณ์โกรธ จนมันเริ่มนิ่งๆลงบ้าง แล้วลากมันออกไปคุยข้างนอกห้อง 

 

 

 

 

 

 

                    " มึงเป็นอะไรวะ มันกำลังดีแล้วนะ ถ้ามึงไม่บ้าซะก่อนเนี่ย " ชั้ลโวยวายใส่มันทันที 

 

 

 

 

 

                    " มันจะให้มึงไปเป็นเลขาของมัน แล้วมันก็หวังจะแอ่มมึง " ไอ้ป๊อปพูด มือมันกำหมัดแน่น เหมือนมันโกรธหมอนั่นมาก 

 

 

 

 

 

                    " มึงตั้งใจฟังนะไอ้ป๊อป คือ กูกับฟางเนี่ย ต่างกันมาก แล้วฟางเค้าก็สวย เรียบร้อย ดูดี ดูน่ารัก มารยาทดี โอ้ยยย สรุป คือ เค้าดีกว่ากูมากกก  แล้วมันก็คงไม่มองกูหรอกคะ มึงเชื่อเถอะ " เออ มึงเอาอะไรคิดเนี่ยป๊อป เห้ออออ ผู้หญิงอย่างชั้ล ชาตินี้ได้มีแฟนกับเค้าคงจะเป็นเรื่องยากแหละคะ 

 

 

 

 

 

                    " ยังไงกูก็ไม่ไว้ใจมันอยู่ดี " ไอ้ป๊อปขมวดคิ้วคิดหนัก กับชั้ลมันก็เป็นห่วง กับฟางมันก็อยากได้ เลือกเอาสักอย่างเถอะวะ 

 

 

 

 

 

                    " เอาเป็นว่า เค้าไม่แม้แต่จะคิดอะไรกับกู มันเป็นไปไม่ได้เลยไอ้ป๊อป เค้าแต่ขู่ให้มึงเสียสติ ให้ฟางไม่ยอมทำงานให้มึงก็แค่นั้นแหละ มึงเลิกโง่เถอะ " เออ นี่มึงตามแผนมันไม่ทันหรอวะ  ป๊อปนิ่งไปครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะตัดสินใจบางอย่าง 

 

 

 

 

 

                    " แต่มึงต้องสัญญากับกูก่อน ว่ามึงห้ามให้มันมาทำอะไรกับร่างกายของมึงเด็ดขาด " ป๊อปมองร่างชั้ลตั้งแต่หัวจรดเท้า คือ มึงจะหวงอะไรนักหนาวะ 

 

 

 

 

 

 

                    " เอออออออออออออ  แล้วมึงก็ไปขอโทษเค้าด้วยหละ ฟางจะมองมึงดีๆ ขึ้นมาบ้างง " 

 

 

 

 

 

 

                    " เออ "

 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากเจรจา ขอโทษขอโพยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไอ้ป๊อปก็ตีเนียนช่วยฟางไปทานมื้อเที่ยงข้างนอก และฟางเองก็รับคำชวนของมันอย่างง่ายดาย 

 

 

 

 

 

 

                    แต่

 

 

 

 

 

 

                    " ไปค่ะ " เจ้าหล่อนดันชวนไอ้คุณประธานไปด้วยนะสิ  ไอ้ป๊อปกับชั้ลนี่ยืนเอ่อแดกไปเลย 

 

 

 

 

                    เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ชั้ลก็ต้องนั่งไปกับไอ้ป๊อป ส่วนไอ้ท่านประธานก็พาฟางไป เราต่างคนต่างไป แต่ไปในที่เดียวกัน 

 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้ป๊อป ต้มยำกุ้ง " ชั้ลกระซิบบอกไอ้ป๊อป 

 

 

 

 

                    " เมนูยังไม่มาเลย " แต่ไอ้ท่านประธนกลับได้ยิน แล้วฮีก็เหน็บแนมชั้ลทันที 

 

 

 

 

 

                    " ก็มันเป็นเมนูพื้นฐาน มันก็ต้องมีทุกร้านปะ " เออ เรื่องแค่นี้คิดไม่ได้หรอวะ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางทานอะไรดีครับ " มันทำไม่สนใจชั้ล หันไปพูดกับฟางที่นั่งข้างๆมัน ปล่อยให้ชั้ลนี่หัวเสียอยู่คนเดียว 

 

 

 

 

 

                    "เอากุ้งชุปแป้งทอดครับ / ค่ะ " ป๊อป ฟาง เงยหน้าขึ้นไปมองพนักงานก่อนจะสั่งอาหาร 

 

 

 

 

 

                    " ห๊ะ ! " และทั้งคู่ก็หันมามองหน้ากันด้วยความตกใจ ซึ่งชั้ลเองก็ตกใจเหมือนกัน  เมนูกุ้งอะไรเนี่ยย อีป๊อปมันชอบมากก  และมันจะสั่งทุกครั้งที่ไปกินข้าวกับชั้ล ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่มันน่าตกใจก็ตรงที่ฟางก็สั่งเมนูนี้เช่นกัน 

 

 

 

 

 

                    " ฟางชอบกุ้งชุบแป้งทอดด้วยหรอ " ป๊อปยังคงอึ้งแดกอยู่ มันถามฟางด้วยสีหน้าแววตาที่รอฟังคำตอบอย่างมาก 

 

 

 

 

 

 

                    " ไปกินข้าวด้วยกันทุกครั้ง ฟางก็มักจะสั่งทุกครั้ง " ไอ้ท่านประธานพยายามคุยโม้โอ้อวด ว่าฟางไปกินข้าวกับตนให้ไอ้ป๊อปมันอารมณ์เสียเล่นหละมั้ง แต่ขอโทษด้วยนะคะ เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นอีกต่อไปแล้วหละคะ 

 

 

 

 

 

                    " ผมสั่งทุกมื้อเหมือนกัน ไม่คิดเลย ว่าเราจะชอบอะไรเหมือนๆกัน ^^ " ไอ้ป๊อปไม่สนใจในคำอวดของหมอนั้น แต่มันกลับทำให้โลกใบนี้มีแค่มันกับฟางเท่านั้น โธ่ววว โลกสีชมพูดเหลือเกินนะเพื่อนกู 

 

 

 

 

 

 

                    " ปลาหมึกนึ่งมะนาวเพิ่มดวยครับ " แล้วไอ้ท่านประธานก็พูดแทรกขึ้นมา ผ่าหน้าคู่รักหวานแล้ว จนทำให้โลกสีชมพูดแตกกระจายยยยยยย

 

 

 

 

 

                    " เห้ย ! แก้วแพ้ปลาหมึก " ไอ้ป๊อปสติหลุด หันไปค้อนใส่ท่านประธาน

 

 

 

 

                    " แต่ผมไม่แพ้  แค่นี้แหละครับ " ไอ้ท่านประธานตัดบท แล้วหันไปคุยกับพนักงานต่อ 

 

 

 

 

 

                    " โมะ เค้าชอบกินปลาหมึกหนะ " ฟางยิ้มเจื่อนๆ เหมือนเกรงใจชั้ล แต่มันทำให้ไอ้ป๊อปจี๊ดดด หน้าดู ไอ้ป๊อปหันไปมองหน้าไอ้ท่านประธานที่นั่งเริกคิ้วเย้ยไอ้ป๊อปอยู่ 

 

 

 

 

 

 

                    ในระหว่างทานข้าวววว 

 

 

 

 

 

 

                    " นี่ !! กินให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย กินไม่ลง " ในขณะที่ชั้ลกำลังกินอย่างอร่อย ก็มีมารคอหอยมาผจญ คืด กูหิว อย่าขัดได้มั้ยวะ 

 

 

 

 

 

                    " ก็ไม่ต้องกิน "  เออ ก็ง่ายๆอะจะโวยวายทำไมวะ  กินต่ออออ 

 

 

 

 

 

                    " ไร้มารยาท ไม่มีใครสั่งสอนเรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหารบางหรอครับ " หืมมมมม มันด่าชั้ลแบบสุภาพ แต่ขอโทษ มันเจ็บ มันจุก จนพูดไม่ออก 

 

 

 

 

 

                    " แล้วมึงมีมารยาทนักหรอวะ มาด่าเพื่อนกูแบบเนี่ยย เป็นผู้ชาย เค้าไม่ด่าผู้หญิงกันโว้ยยย " ไอ้ป๊อปโวยวายแทน 

 

 

 

 

 

                    " พอเถอะคะ เราทานข้าวกันอยู่นะคะ " แล้วนางฟ้าา ก็เบรคศึกครั้งนี้ไว้ทัน แต่ชั้ลยังเจ็บใจไม่หายกับคำด่าของมัน 

 

 

 

 

 

                    ปัก !! 

 

 

 

 

 

 

                    " โอ้ยยยย " หึหึ ! มันร้องจ๊ากเลยคะ เอ๊ะ ว่าแต่มันโดนอะไรน๊าาา 

 

 

 

 

 

                    " เธอหาเรื่องชั้ลหรอ " ท่านประธานชี้นิ้วด่าชั้ลฉอดๆๆ 

 

 

 

 

 

                    " O_o ห๊ะ ??? ชั้ลทำหรอ " ชั้ลทำหน้าเอ่อแดกใส่เหมือนไม่รู้เรื่อง ทั้งๆที่ชั้ลเนี่ยและ เป็นคนเหยียบเท้าของมัน 

 

 

 

 

 

                    " ก็เออนะสิ " คุณท่านประธานขมวดคิ้วหนาๆใส่ชั้ล เหมือนันจะอารมณ์เสียหละมั้ง ที่ทำอะไรชั้ลไม่ได้ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ได้ทำอะไรเลยนะ  จีจีนะ "

 

 

 

 

 

                    " เราอิ่มกันแลวทุกคน ฟางว่า เรากลับกันดีกว่านะคะ "

 

 

 

 

 

                    " โอเคครับ "แล้วไอ้ป๊อปก็เสริมทันที 

 

 

 

 

                    ส่วนชั้ลกับไอ้ท่านประธาน ก็ยังคงจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร