วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

 

เราติดท้ายรถกระบะของพี่ผู้ชายคนนั้นมาจนถึงหมู่บ้านของเค้า ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆนอกอำเภอเมือง เป็นหมู่บ้านที่ล้อมรอบไปด้วยทุ่งนา ต้นไม้ ป่าไม้  และตอนนี้ชั้ลนั่งอยู่ในกระท่อมริมลำธารในป่า ชั้ลกับหมอนั่นต้องอาศัยอยู่ที่นี่จนกว่าจะจับตัวคนร้ายได้ น่าเบื่อชะมัดเลย ชั้ลไม่อยากจะอยู่กับเค้าเลยย

 

 

 

" ฟาง ปลอดภัยดีใช่มั้ย " หมอนั่นกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆชั้ลเนี่ยแหละ น่ารำคาญชะมัด ห่วงอะไรกันนักหนา

 

 

" โมะโอเค  ฟางดูแลตัวเองด้วยนะ " 

 

 

" ครับ แค่นี้ก่อนนะ " แล้วหมอนั่นก้วางสายไป

 

 

 

" เมื่อคืนตำรวจมาช่วยไว้ทัน แต่คนร้ายหนีไปได้ ฟางปลอดภัยดี แต่เราต้องอยู่ที่นี่กันก่อนจนกว่าจะจับตัวคนร้ายได้ " แล้วหมอนั่นก้หันมาพูดกับชั้ล 

 

 

" ป๊อปหละ " ชั้ลถาม เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจ้องตาชั้ลจนชั้ลต้องหลบตาหนี 

 

 

ฟืดด  ... หมอนั่นกระเถิบเข้ามานั่งชิดกับชั้ล ชั้ลจะถอยห่างออก แค่เค้าโอบตัวชั้ลไว้ 

 

 

 

" อยู่กับชั้ล อย่าพูดถึงผู้ชายคนอื่น ชั้ลไม่อยากได้ยิน " หมอนั่นพูดนิ่งๆ แต่ยังคงกอดชั้ลไว้ 

 

 

ชั้ลเกลียดอ้อมกอดนี่เหลือเกิน เกลียดผู้ชายคนนี้เหลือเกิน 

 

 

" ออกไปได้มั้ย ชั้ลไม่อยากอยู่ใกล้นาย ออกไป " ชั้ลผลักแผงอกของหมอนั่นให้ออกห่างจากกายชั้ล แต่เหมือนมันจะไม่เป็นผล 

 

 

" ทำไม! ชั้ลไม่ใช่ไอป๊อปใช่มั้ย เธอถึงได้รังเกลียดชั้ล ! " เค้าผละกอดออกแล้วกำแขนชั้ลไว้แน่น ก่อนจะระบายความโกรธของเค้าลงบนแขนของชั้ล

 

 

 

" แล้วนายจะโมโหทำไม ชั้ลจะยุ่งกับใครมันก้เรื่องของชั้ล ในเมื่อนายไม่ได้รักชั้ลอยู่แล้วหนิ " ชั้ลพูดเสียงสั่น มันตันๆแค้นๆอยู่ที่คอ  ชั้ลแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมหมอนั่นถึงมาทำแบบนี้ก้บชั้ล ทำเหมือนหึงหวงชั้ล ทั้งๆที่ผ่านมามันเป็นแค่การหลอกลวง ชั้ลเป็นแค่หมากตัวนึงของเค้า

 

 

" แต่เธอเป็นผู้หญิงของชั้ล เป็นเมียชั้ลแล้ว เธอไปยุ่งกับคนอื่นไม่ได้ " 

 

 

 

" เมียที่ยอมเสียตัวเพราะเค้าหลอกว่ารักหรอ หรือว่า เมียที่เสียตัวเพราะถูกข่มเหงหละ  อย่ามาใช้คำว่าผู้หญิงของนานเลยนะ เพราะถ้าชั้ลรู้ว่าชั้ลเป็นแค่หมากตัวนึงในเกมส์แก้แค้นของนาย  ชั้ล... ไม่มีวันยอมเป็นของนายแน่นอน  " ชั้ลเจ็บจนไม่มีแรงจะพูดออกมา น้ำตาชั้ลเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง หมอนั่นนิ่งเงียบไปไม่พูดอะไรต่อ  เค้าปล่อยแขนชั้ลให้เป็นอิสระ

 

 

 

" นายต้องการอะไรจากชั้ลอีกหรอ  นายต้องการอะไร หรือนายยังไม่สะใจพอ อยากให้ชั้ลตายเลยมั้ยโทโมะ ห่ะ " ชั้ลร้องไห้โวยวายใส่เค้า

 

 

" ชั้ลรู้ว่านายเกลียดชั้ล เกลียดชั้ลก้ไม่ต้องมายุ่งกับชั้ล ปล่อยให้ชั้ลอยู่ของชั้ลไปคนเดียว ส่วนนานจะไปอยู่กับใคร จะแต่งงานกับใครก้เชิญ ! " 

 

 

 

" ไล่ให้ชั้ลไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เพื่อที่เจอจะได้ไปอยู่กับไอป๊อปใช่มั้ย  มันดีกว่าชั้ลตรงไหน บอกชั้ล ว่ามันดีกว่าชั้ลตรงไหน " เค้าโวยวายโต้กลับมาใส่ชั้ล

 

 

 

" เพราะไอป๊อปมันไม่ทำร้ายชั้ล ไม่หลอกลวงชั้ล มันจริงใจกับชั้ลและรักชั้ลจริงๆ  " ใช่มันไม่ใช่คนหลอกลวงแบบนาย

 

 

 

" เธอรักมันหรอ " มันพูดเสียงนิ่งมากและจ้องมองชั้ลอย่างรอคำตอบ

 

 

" ใช่ " ชั้ลเบือนหน้าหนีก่อนจะตอบคำถามมัน

 

 

 

 

" ก้ดี ออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่ ชั้ลจะพาเธอกลับไปให้มัน " หมอนั่นกระฟัดกระเฟียดเดินออกไปจากกระท่อม  

 

 

 

เห็นมั้ย หมอนั่นไม่ได้แคร์อะไรชั้ลเลย ชั้ลยังจะหวังอะไรจากตัวเค้าอีก  ก้ดี ปล่อยๆกันไป จากๆกันไป จะได้จบๆกันจริงๆสักที

 

 

 

 

เค้าหายไปตั้งแต่ตอนสายของวันนี้จนดกดึกก้ไม่ยอมกลับมาจนชั้ลกลัวว่าเค้าจะทิ้งชั้ลเหมือนเมื่อวาน  ....  เสียงสัตว์ในป่าร้องกันโวกเวกไปมา บรรยากาศยามดึกดื่นกันเสียงลมพัดแรง ทำไมมันดูน่ากลัว วังเวงแบบนี้นะ  ไหนจะกระท่อมหลังนี้ดันมาอยู่กลางป่า ไกลจากหมู่บ้านคนซะอีก 

 

 

ไม่ไหวแล้วหละ ชั้ลต้องกลับเข้าไปในหมู่บ้าน ชั้ลไม่กล้าอยู่กระท่อมนี้คนเดียวหรอกนะ 

 

 

ชั้ลเดินออกจากกระท่อม หันซ้ายหันขวามองหาเค้า ในใจยังหวังลึกๆว่าเค้าคงจะไม่ทิ้งชั้ลเอาไว้แบบนี้หรอกมั้ง ... แต่ยิ่งดูยิ่งสิ้นหวัง  ไม่เป็นไรชั้ลไปคนเดียวก้ได้

 

 

 

ลมพัดแรงจนใบไม้สั่นไหว จนชั้ลต้องกอดตัวเองเดินผ่าดงความมืดไปเรื่อยๆ

 

 

แซกกกกก แกร๊กๆ  ทึ้บๆ เสียงเหมือนตัวอะไรสักอย่างตกลงมาจากต้นไม้ 

 

 

กรี๊ดดดด 

 

 

 

" อ้าว ! มาทำอะไรของเธอ ทำไมไม่อยู่ในกระท่อม " หมอนั่นกระบัดผมไปมา ปัดๆตามเนื้อตัวของเค้าก่อนจะเอ่ยปากด่าชั้ล

 

 

 

" ชั้ลไม่อยากอยู่คนเดียว  " 

 

 

 

" อ้าวหรอ นึกว่าเกลียดหน้าชั้ลจนไม่อยากให้ชั้ลอยู่ร่วมชายคาซะอีก " เค้าพูด

 

 

 

" ... " ชั้ลได้แต่เงียบไม่รุ้จะพูดอะไร

 

 

 

" ชั้ลเข้าใจว่านายทิ้งชั้ลไว้ ชั้ลเลยจะออกไปขอความช่วยเหลือจากคนในหมู่บ้าน " ชั้ลพูดนิ่งๆ เบือนหน้าไปทางอื่น

 

 

" ทำไม ชั้ลดูเลวร้ายกันเธอขนาดนั้นเลยหรอ " เค้าพูด

 

 

 

" นายก้เคยทิ้งชั้ลไว้คนเดียวหนิ  แล้วมันจะแปลกตรงไหนถ้าชั้ลจะคืดว่านายจะทิ้งชั้ลอีก " เออ คราวก่อนก่ทิ้งชั้ลไว้ไปช่วยฟางนิ จำไม่ได้หรือไง

 

 

 

" บางครั้งเธอก้ทำตัวเหมือนกำลังน้อยอกน้อยใจชั้ลอยู่นะ " เค้าพูด ชั้ลหันขวับไปมองหน้าทันที

 

 

 

 

" ชั้ลไม่ได้น้อยใจ ! " แล้วชั้ลก้เผลอไปตะคอกใส่  หมอนั่นพยักหน้าพร้อมๆกับแบะปากเหมือนไม่เชื่อ

 

 

 

" เมื่อคืนชั้ลเข้าใจว่าฟางอยู่คนเดียวแล้วชั้ลก้คิดว่าเธอน่าจะปลอดภัย ชั้ลลำบากใจนะที่ต้องทิ้งเธอไว้แล้วไปพาฟางมาหลบอยู่ด้วยกัน  แต่ชั้ลคิดผิด เธอโดนพวกมันจับมาได้ ชั้ลขอโทษนะ " หมอนั่นพูด 

 

 

ใจชั้ลสั่นไปหมด ชั้ลรนๆจนอยู่ไม่ถูก มันเหมือนไม่อยากฟังต่อแต่ก้อยากฟังต่อ  

 

 

 

" ธรรมดานะแหละ คนรักกันเค้าก้ต้องเป็นห่วงกัน " เพราะคนรักกันเค้าไม่ทิ้งกันหรอก

 

 

 

" เหมือนที่เธอเป็นห่วงชั้ลจนต้องพาตัวเองเข้ามาเสี่ยงสินะ " เค้าพูด

 

 

 

" ชั้ลไม่ได้ . " 

 

 

 

อุ๊ป

 

 

จุ๊ฟ   แล้วปากชั้ลก้ถูกปิดตายด้วยริิมฝีปากของหมอนั่น

 

 

 

" ทุเรศ " ชั้ลผละออกจากกายหมอนั่นก่อนจะเดินจ้ำๆกล้บเข้าไปที่กระท่อม