วุ่นนัก รักซะเลย

9.2

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.36 น.

  58 ตอน
  778 วิจารณ์
  74.20K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 00.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

51)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

ในขณะที่หญิงสาวนั่งหันหลังร้องห่มร้องไห้เงียบๆ แต่อีกฝ่ากลับอมยิ้มไม่หยุด เพราะการร้องไห้ของเธอมันทำให้เขารู้ว่าเธอแคร์เขาอยู่

 

 

เหตุการณ์เมื่อครู่ ....  หัวใจชายหนุ่มเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก เมื่อเห็นร่างบางของใครบางคนที่เดินหลบๆล่อๆอยู่ในป่า เขาจ้องมองหล่อนด้วยสายตาที่โกรธระคนกับความเป็นห่วงก่อนจะค่อยๆย่องออกจากที่ซ่อนแล้วลากต้วเธอเข้ามาอยู่ใกล้กับเขา

 

 

เขากอดร่างบางที่สั่นคอนไว้แน่นด้วยสองแขนแกร่งของเขา เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เป็นห่วงปรสงสัย แต่ไม่ทันที่เขาจะปริปากถาม เสียงกรี๊ดร้องของหญิงสาวอีกคนก็ดังขึ้น

 

 

" ฟาง " เสียงอุทานของหญิงในอ้อมแขนดังขึ้น เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองด้านหลัง เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแน่ เขาจึงยอมฝืนใจตัวเองทิ้งเธอไว้เพื่อไปช่วยอีกคนมาอยู่รวมกัน

 

 

เขาผละออกจากหญิงคนรักแล้ววิ่งไปตามเสียงกรี๊ดร้องของอีกคน แต่ไม่ทันที่เขาจะเข้าไปหาเธอ กลับมีมือของใครคนนึงดึงตัวเขาไป 

 

 

" อ้าว เห้ย มึงปล่อยให้ฟางถูกจับได้ยังไง " เขาเอ่ยปากด่าอีกฝ่ายทันทีที่สบโอกาส

 

 

" ก้ดื้อวิ่งตามแก้วไปจนกุตามไม่ทัน ก้ถูกจับอยุ่นุ้นไง กุกำลังหาทางไปช่วยอยุ่นี่แหละ " ป๊อปว่า

 

 

ชายหนุ่มอึดอัดใจอยากจะกลับไปหาแก้ว และในขณะที่เขาลุกขึ้นหันหลังจะกลับไปหาแก้ว เธอกลับเดินเข้ามาทางนี้พร้อมกับคนร้าย

 

 

" แก้ว.... " เขามองใบหน้าสวยที่เปื่อนร้อยน้ำตาก้อดรู้สึกผิดที่ทิ้งเธอเอาไว้ไม่ได้

 

 

หญิงสาวถูกพาตัวไปรวมอยู่กับฟาง  โทโมะและป๊อปรีบเดินตามไปเงียบๆ

 

 

ชายหนุ่มกัดฟันกรอดๆ  เมื่อเห็นคนร้ายมองเรือนร่างของหญิงสาวอันเป็นที่รัก  เขาลุกขึ้นจะเดินไปเอาเรื่องแต่กลับถูกป๊อปกระชากแขนให้กลับมา

 

" ใจเย็นหน่อยสิวะ " ป๊อปพูด

 

 

" มึงเย็นลงหรอ  ดูมันมองแก้วกับฟางสิ  " โทโมะพูด  ป๊อปหันไปมอง  

 

 

 

สักครู่พวกมันก้เอ่ยปากเรียกให้โทโมะออกไป แต่ก้ไร้วี่แวว  จนคนร้ายตบหน้าแก้วฉาดใหญ่

 

 

" เห้ย !! " โทโมะตาลุกเป็นไฟจะเดินออกไป  แต่ป๊อปห้ามเอาไว้  จนคนร้ายง้างมือขึ้นอีกครั้งจะตบฟาง  ป๊อปจึงผลักโทโมะให้ออกไป

 

 

โทโมะสู้กับคนร้ายจนพาแก้วหนีออกมาได้จนถึงตอนนี้

 

 

" ร้องไห้แบบนี้  ชั้ลจะเข้าใจว่าเธอน้อยใจชั้ลเอาได้นะ  " เขาสะกิดบ่าหญิงสาวแซวเล่น

 

 

" อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลย  นายไม่คิดว่าชั้ลจะร้องไห้เพราะคิดถึงป๊อปบ้างหรอ  " ชั้ลเหมือนโดนจี้จุด  มันเลยพูดออกไปแบบนั้นโดยไม่ทันได้คิดอะไรมาก  

 

 

" รักมันมากสินะ  ถึงได้ร้องห่มร้องไห้เป็นห่วงมันมากขนาดนี้  " หมอนั้นพูด  

 

 

 

" นายก้น่าจะคิดเองได้นะ " เออ  คิดเอาสิ  คิดเอาว่าชั้ลรักใคร

 

 

" แล้วเธอโผล่ไปทำอะไรที่นั่น  " เค้าถาม  นี่มาจนขนาดนี้แล้วเค้ายังไม่รู้เลยหรอ  ว่าชั้ลล่อไปทำไมที่นั่น  

 

 

 

" ชั้ลไปขับรถเล่น  " 

 

 

" กับไปป๊อป ? " 

 

 

 

" อื้ม " 

 

 

" แก้ว  เธอจำไม่ได้ใช่มั้ย ว่าเวลาที่ชั้ลโมโหเธอต้องเจอกับอะไร  ยังไม่เข็ดใช่มั้ย  " คำพูดที่แสนเย็นเฉียบของเขากับสายตาที่ดุดันจนชั้ลต้องหลบหน้า  หันไปทางอื่น

 

 

" ชั้ลก้ไม่ได้ทำอะไรผิดหนิ " นั่นสิ  แล้วจะโมโหทำไม 

 

 

" นอนเถอะ  ชั้ลเหนื่อย  " แล้วเขาก้ตัดบทล้มตัวลงนอนบนกระบะหลังทันที  ทิ้งให้ชั้ลเคว้งคว้างอยู่คนเดียวอีกครั้ง

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา