วุ่นนัก รักซะเลย

 
 
 
ในขณะที่หญิงสาวนั่งหันหลังร้องห่มร้องไห้เงียบๆ แต่อีกฝ่ากลับอมยิ้มไม่หยุด เพราะการร้องไห้ของเธอมันทำให้เขารู้ว่าเธอแคร์เขาอยู่
 
 
เหตุการณ์เมื่อครู่ ....  หัวใจชายหนุ่มเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก เมื่อเห็นร่างบางของใครบางคนที่เดินหลบๆล่อๆอยู่ในป่า เขาจ้องมองหล่อนด้วยสายตาที่โกรธระคนกับความเป็นห่วงก่อนจะค่อยๆย่องออกจากที่ซ่อนแล้วลากต้วเธอเข้ามาอยู่ใกล้กับเขา
 
 
เขากอดร่างบางที่สั่นคอนไว้แน่นด้วยสองแขนแกร่งของเขา เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เป็นห่วงปรสงสัย แต่ไม่ทันที่เขาจะปริปากถาม เสียงกรี๊ดร้องของหญิงสาวอีกคนก็ดังขึ้น
 
 
" ฟาง " เสียงอุทานของหญิงในอ้อมแขนดังขึ้น เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองด้านหลัง เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแน่ เขาจึงยอมฝืนใจตัวเองทิ้งเธอไว้เพื่อไปช่วยอีกคนมาอยู่รวมกัน
 
 
เขาผละออกจากหญิงคนรักแล้ววิ่งไปตามเสียงกรี๊ดร้องของอีกคน แต่ไม่ทันที่เขาจะเข้าไปหาเธอ กลับมีมือของใครคนนึงดึงตัวเขาไป 
 
 
" อ้าว เห้ย มึงปล่อยให้ฟางถูกจับได้ยังไง " เขาเอ่ยปากด่าอีกฝ่ายทันทีที่สบโอกาส
 
 
" ก้ดื้อวิ่งตามแก้วไปจนกุตามไม่ทัน ก้ถูกจับอยุ่นุ้นไง กุกำลังหาทางไปช่วยอยุ่นี่แหละ " ป๊อปว่า
 
 
ชายหนุ่มอึดอัดใจอยากจะกลับไปหาแก้ว และในขณะที่เขาลุกขึ้นหันหลังจะกลับไปหาแก้ว เธอกลับเดินเข้ามาทางนี้พร้อมกับคนร้าย
 
 
" แก้ว.... " เขามองใบหน้าสวยที่เปื่อนร้อยน้ำตาก้อดรู้สึกผิดที่ทิ้งเธอเอาไว้ไม่ได้
 
 
หญิงสาวถูกพาตัวไปรวมอยู่กับฟาง  โทโมะและป๊อปรีบเดินตามไปเงียบๆ
 
 
ชายหนุ่มกัดฟันกรอดๆ  เมื่อเห็นคนร้ายมองเรือนร่างของหญิงสาวอันเป็นที่รัก  เขาลุกขึ้นจะเดินไปเอาเรื่องแต่กลับถูกป๊อปกระชากแขนให้กลับมา
 
" ใจเย็นหน่อยสิวะ " ป๊อปพูด
 
 
" มึงเย็นลงหรอ  ดูมันมองแก้วกับฟางสิ  " โทโมะพูด  ป๊อปหันไปมอง  
 
 
 
สักครู่พวกมันก้เอ่ยปากเรียกให้โทโมะออกไป แต่ก้ไร้วี่แวว  จนคนร้ายตบหน้าแก้วฉาดใหญ่
 
 
" เห้ย !! " โทโมะตาลุกเป็นไฟจะเดินออกไป  แต่ป๊อปห้ามเอาไว้  จนคนร้ายง้างมือขึ้นอีกครั้งจะตบฟาง  ป๊อปจึงผลักโทโมะให้ออกไป
 
 
โทโมะสู้กับคนร้ายจนพาแก้วหนีออกมาได้จนถึงตอนนี้
 
 
" ร้องไห้แบบนี้  ชั้ลจะเข้าใจว่าเธอน้อยใจชั้ลเอาได้นะ  " เขาสะกิดบ่าหญิงสาวแซวเล่น
 
 
" อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลย  นายไม่คิดว่าชั้ลจะร้องไห้เพราะคิดถึงป๊อปบ้างหรอ  " ชั้ลเหมือนโดนจี้จุด  มันเลยพูดออกไปแบบนั้นโดยไม่ทันได้คิดอะไรมาก  
 
 
" รักมันมากสินะ  ถึงได้ร้องห่มร้องไห้เป็นห่วงมันมากขนาดนี้  " หมอนั้นพูด  
 
 
 
" นายก้น่าจะคิดเองได้นะ " เออ  คิดเอาสิ  คิดเอาว่าชั้ลรักใคร
 
 
" แล้วเธอโผล่ไปทำอะไรที่นั่น  " เค้าถาม  นี่มาจนขนาดนี้แล้วเค้ายังไม่รู้เลยหรอ  ว่าชั้ลล่อไปทำไมที่นั่น  
 
 
 
" ชั้ลไปขับรถเล่น  " 
 
 
" กับไปป๊อป ? " 
 
 
 
" อื้ม " 
 
 
" แก้ว  เธอจำไม่ได้ใช่มั้ย ว่าเวลาที่ชั้ลโมโหเธอต้องเจอกับอะไร  ยังไม่เข็ดใช่มั้ย  " คำพูดที่แสนเย็นเฉียบของเขากับสายตาที่ดุดันจนชั้ลต้องหลบหน้า  หันไปทางอื่น
 
 
" ชั้ลก้ไม่ได้ทำอะไรผิดหนิ " นั่นสิ  แล้วจะโมโหทำไม 
 
 
" นอนเถอะ  ชั้ลเหนื่อย  " แล้วเขาก้ตัดบทล้มตัวลงนอนบนกระบะหลังทันที  ทิ้งให้ชั้ลเคว้งคว้างอยู่คนเดียวอีกครั้ง