วุ่นนัก รักซะเลย

 
หลังจากที่แก้วตัดสายทิ้งไป เขารีบดูเบอร์ที่แก้วใช้โทรเข้ามาก่อนจะคืนโทรศัพท์ให้ฟาง
 
 
 
" ทำไมฟางไม่บอกโมะ ว่าแก้วติดต่อมาหาฟาง "  ชายหนุ่มต่อว่าเธอด้วยน้ำเสียงเข้ม อย่างที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน
 
 
 
" นี่โมะกำลังโกรธฟางอยู่หรอ  "  ฟางถามพร้อมกับสังเกตสีหน้าท่าทางของโทโมะ อีกฝ่ายพยายามปั้นหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะปฏิเสธเสียงแข็ง
 
 
 
 
" ผมแค่ไม่ชอบคนโกหก ... ทานข้าวกันต่อเถอะ  "  เขารับเปลี่ยนเรื่องหนี แล้วตักกับข้าวให้ฟางทันที  ฟางไม่อยากจะเซ้าซี่อะไรมากมายเลยปล่อยเลยตามเลย
 
 
 
 
ตกเย็นของวันเดียวกัน ร่างสูงรีบออกคำสั่งให้คนสนิท ติดต่อหาแก้วตามเบอร์โทรศัพท์ที่ได้มาทันที
 
 
 
" ไปสืบมาให้ได้ว่าเบอร์นี้โทรมาจากจังหวัดไหน อำเภอไหน เอาให้ละเอียดที่สุด " เขาสั่งอย่างเคร่งครัด ชายตรงหน้า พยักหน้ารับคำก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
 
 
 
ทางฝั่งป๊อป ฟาง เองก็พยามติดต่อหาแก้วจนได้เรื่อง
 
 
 
" มันไปไกลขนาดนั่น แล้วมันไปอยู่กับใครวะ" หลังจากสืบจนรู้ว่าแก้วอยู่ที่ไหน ป๊อปเองก็นึกแปลกใจ เพราะแก้วไม่เคยไปไหนไกลๆคนเดียว
 
 
" ป๊อปลองนึกดูนะ เผื่อบางทีแก้วอาจจะมีเพื่อนอยู่ที่นั่นก็ได้ " ฟางพูด ป๊อปนิ่งคิด ก่อนจะรีบกดหาเบอร์เพื่อนแล้วโทรออกทันที
 
 
" ไอ้เดชา มีใครในรุ่นบ้านอยู่เชียงใหม่หรือทำงานอยู่ที่นั่นบ้างวะ " ป๊อปพูดเสียงเข้ม
 
 
( เชียงใหม่หรอวะ อืออ  ก้ไอแอนไงกับไอวัฒน์  สองคนนี้บ้านอยู่เชียงใหม่ มีอะไรหรือเปล่าวะ ) เดชาพูด
 
 
 
" มีปัญหานิดหน่อยวะ กูขอเบอร์สองคนนั้นหน่อยนะ " ป๊อปพูด
 
 
 
( เออๆ ) สิ้นเสียงเดชาก้ส่งเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนทั้งสองมาให้กับป๊อป เมื่อได้รับป๊อปรีบโทรหาทันที
 
 
 
" วัฒน์หรือเปล่าครับ " ป๊อป
 
 
( ครับ ผมวัฒน์ครับ ไม่ทราบว่าใค... ) วัฒน์ยังพูดไม่ทันจบ ป๊อปก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที
 
 
" กูป๊อปเอง ไอวัฒน์ แก้วติดต่อมึงไปบ้างหรือเปล่า " ป๊อปรีบถาม
 
 
( ก็ปล่าวนิวะ ทำไม ทะเลาะกับไอ้แก้วมันหรอ ถึงได้โทรมาถามหามันจากกูเนี่ย ) วัฒน์แซว เพราะรู้จักแก้วกับป๊อปดี 
 
 
" ถามมากจังโว้ย ถ้าไม่รู้ก้แค่นี้นะกุรีบ " ป๊อปวางสายจากวัฒน์แล้วกดโทรหาแอนต่อ
 
 
 
" แอน นี่ป๊อปนะ แก้วติดต่อแอนไปบ้างหรือเปล่า " ป๊อปพูด
 
 
 
( ก็ไม่นะป๊อป มีอะไรกันหรือปล่าว แก้วเป็นอะไรหรอ " เพื่อนสาวถามด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
" อ่อป่าวๆ แล้วนอกจากแอนกับไอวัฒน์ ยังมีใครอยู่ที่นั่นอีกมั้ย " ป๊อปถามต่อ 
 
 
 
 
( ไม่มีนะ )
 
 
 
" โอเค งั้นแค่นี้นะแอน ขอบคุณมากนะ" 
 
 
 
( เอ่ออ เดี๋ยวๆป๊อป แอนเพิ่งนึกได้ แพรไง แพรมาสอนอยุ่ที่นี้ปีสองปีแล้วนะ " 
 
 
 
" ไอแพรอะนะ " ป๊อปตกใจ
 
 
 
( ใช่ๆ แพรมันเปนครูสอนเด็กอยู่บนดอยนู้นแหละ  ) 
 
 
" แล้วแอนมีเบอร์แพรมั้ย ป๊อปขอหน่อยนะ " ป๊อปทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ
 
 
( ไม่มีหรอก จะติดต่อแอนก็ต้องขึ้นไปบนดอยนู้นแหละหรือไม่ก้ต้องรอให้แอนติดต่อกับมาเอง ) 
 
 
 
" ไม่เป็นไร แล้วแอนพอจะบอกได้มัยว่าป๊อปสามารถไปหาแอนได้ยังไง " ป๊อปหันไปยิ้ม ฟาง ป๊อปกุมมือกันแน่นอย่างมีหวัง
 
 
 
( เอางี้ดีกว่า  ป๊อปมาให้ถึงเชียงใหม่ก่อนแล้วกัน แล้วเดี๋ยวแอนไปรับ พาไปหาแพร โอเคมั้ย ) แอนเสนอ
 
 
 
" โอเคๆ  ตกลงตามนั่นเลย งั้นพรุ่งนี้ถ้าป๊อปถึงเชียงใหม่แล้วป๊อปจะโทรหาแอนนะ " 
 
 
( โอเคจ่ะ ) 
 
 
 
 " ขอให้ไอแก้วมันอยู่กับแพรทีเถอะ " ป๊อปยกมือไหว้ขอพร 
 
 
" ใช่ ขอให้เจอแก้วทีเถอะ " ฟางขอตาม 
 
 
 
 
 
เช้าวันใหม่ป๊อปรีบลาแม่ขอตัวไปเชียงใหม่ ส่วนฟาง กับดินยังคงทำงานปกติ
 
 
ที่บริษัท  ณ ห้องทำงานของดินและหนึ่ง
 
 
 
" หนึ่งหายไปไหน ทำไมยังไม่มาทำงาน " ชายร่างสูงตำแหน่งแระธานบริษัทเปิดประตูเข้าไปตามดิน
 
 
" อ่ออ ไอหนึ่งหนึ่งมันลางานไปเชียงใหม่นะครับ เหมือนมันบอกว่าจะไปหาคนรักนะครับถ้าผมจำไม่ผิด " ดินได้ที ทำท่ายียวนกวนประสาทใส่โทโมะ
 
 
" นายครับ  ที่นายสั่งให้ผมไปสืบมา เบอร์นี้โทรมาจากเชียงใหม่นะครับ แล้วก้รายละเอียดสถานที่อยู่ในเอกสารนี้นะครับ " 
 
 
 
ร่างสูงกำหมัดแน่น ขมวดคิ้วแล้วเดินออกมาจากห้องดินทันที ก่อนจะหลบไปแอบอยู่ในมุมลับตาคน
 
 
" รีบตามหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอ " สายตาเกรี้ยวกราวจ้องมองผ่านกระจกมองไกลไปข้างหน้าก่อนจะออกคำสั่งถึงลูกน้องที่ตอนสี้กำลังค้นหาตัวแก้วอยําที่เชียงใหม่
 
 
 
ในรถของแอน
 
 
 
" นี่ทะเลาะอะไรกัน ทำไมถึงคิดว่าแก้วหนีมาที่นี่ " 
 
 
" อยากจะบ้าตายก้บมัน อยู่ๆมันก้หายตัวมา  แล้ววันก่อนมันหนอกเหรียญโทรกลับมา ถึงได้เช็คตามเบอร์จนเจอว่ามันมามุดหัวอยู่ที่นี่เนี่ย " ป๊อปโวยวายใส่
 
 
" เดี๋ยวนะ หยอดเหรียญ มันใช้ตู้โทรศัพท์เลยหรอ นังนี้เหมือนจะแผนสูงนะ แต่ก็โง่อยู่ดี "
 
 
 
" เออ ก็ดีแล้วหละที่มันโง่บ้าง ถ้ามันขนาดมากกว่านี้มีหวังได้ตามหามันกันตลอดชาติอะ " ป๊อปบ่น
 
 
" เห้อออ ชั้ลจะเพลียกับพวกแกจริงๆ อะ ถึงละ ดอยที่ว่าหนะ " แอนจอดรถแล้วมองเข้าไปยังหมู่บ้านเล็กๆที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่
 
 
" น่าอยู่หวะ " ป๊อปมองบรรยากาศรอบๆก้อดประทับใจไม่ได้
 
 
 
" เห้ยแอน ป๊อปว่าแอนลงไปคนเดียวดีกว่าแล้วเดี๋ยวป๊อปจะแอบตามไป  เพราะถ้าไอ้แก้วมันเจอป๊อปก่อน มันคงจะหนีไปอีกแน่ๆ" ป๊อปวางแผน แอนเห็นด้วย จึงรีบลงไป
 
 
 
" คุณครูแพรอยู่มั้ยคะ " แอนถาม
 
 
 
" คุณครูแพรกับคุณครูแก้วเข้าไปในเมืองเมื่อตะกี้เองค่ะ" เด็กสาวคนนึงตอบ
 
 
 
" แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาคะ  หนูพอจะรู้มั้ยลูก " แอนถามต่อ
 
 
 
" คุณครูแพรน่าจะกลับมาเลย แต่คุณครูแก้วไม่ทราบเหมือนกันคะ เพราะคุณครูแก้วเอากระเป๋าใบใหญ่ไปด้วย " เด็กน้อยเล่าต่อ
 
 
" ขอบคุณมากนะคะ ถ้าคุณครูแพรกลับมาฝากหนูบอกคุณครูแพรด้วยนะคะ ว่าเพื่อนชื่อแอนมาหา และให้ติดต่อกลับมาด่วน "
 
 
" ได้คะ " 
 
 
แอนรีบเดินกลับมาหาป๊อป ทั้งคู่รีบขึ้นรถก่อนจะขับรถกลับเข้าไปในเมืองทันที
 
 
 
สถานีขนส่ง หนึ่งเดินโซเซบงมาจากรถ ด้วยอาการเมารถเขาจึงเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ซึ่งสวนทางกับแก้วที่เดินถือกระเป๋าไปใหญ่มากับแพร
 
 
 
" ไปแกล้งซ่างหม่องแบบนั้น มีหวังเด็กนั่นร้องไห้ขี้มูกโป่งกันพอดี " แพรพูด
 
 
" แหม ก็แกล้งบ้าง ต่อไปจะได้ไม่ดื้อ " ชั้ลยิ้มทะเล้นให้แพร ก่อนจะยกกระเป๋าใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าสวยๆกับของกินอร่อยๆส่งกลับไปให้แม่กับไอเจ้ากาน
 
 
" เดี๋ยวเถอะแกเนี่ยจริงๆเลยนะ ไม่ยอมทิ้งนิสัยเจ้าแผนการณ์นี่จริงๆ " 
 
 
 
" แผนการณ์อะไรหละ ไม่มี๊ "  หลังจากที่ชั้ลส่งของเสร็จ ชั้ลก้บแพรรีบเดินไปที่รถทันที 
 
 
 
ในขณะที่แก้วกับแพรกำลังเดินไปที่รถ มีชายสามคนกำลังแอบมองเธออยู่  สองคนแอบมองอยู่อีกมุมหนึ่งของอาคาร ส่วนอีกคนกำลังเดินตามแก้วไป
 
 
 
" แก้ว!!! " หนึ่งตะโกนเรียกแก้วเสียงดังลั่น แก้วหันมาเมื่อเห็นว่าเป็นหนึ่งก็รีบหนี และวิ่ง และวิ่งขึ้นรถไปทันที ก่ ก่อนจะสั่งบังคับให้แพรขับรถออกไป หนึ่งวิ่งไล่ตามแก้วไปแต่ก็ไม่ทัน            
 
 
 
 ชายอีกสองคนที่แอบดูแก้วอยู่ เมื่อเห็นว่าแก้วกำลังหนี จึงรีบขับรถตามออกไปโดยเร็ว 
 
หนึ่งเคว้งคว้างหันซ้ายหันขวา  ขัดใจตัวเองที่เจอแก้วแล้วแต่ก็ตามตัวมาไม่ได้  จึงได้แต่โทรศัพท์ไปบอกป๊อบ 
 
 
" ป๊อบมึงอยู่ไหนว่ะ  ตอนนี้กูอยู่ที่บขส " หนึ่งพูด 
 
 
" เฮ้ยพี่ผมคิดว่าแก้วอยู่ที่นั่น " 
 
 
" เออ  แก้วเพิ่งนี้กูไปเมื่อกี้เนี่ย " หนึ่งพูด
 
 
" เฮ้ยแล้วมันหนีไปไหนวะพี่ "
 
 
"  แล้วกูจะไปรู้มั้ยว่าไอ้ป๊อบ แต่กูเห็นแก้วมากับผู้หญิงสวยๆคนหนึ่ง " หนึ่งพูด ป๊อปนึกถึงแพรขึ้นมาทันที จึงให้แอนขับรถไปรับหนึ่ง แล้วขึ้นดอยอีกครั้งเพื่อคุยกับแพร
 
 
 
 
ทางฝั่งของแก้วและแพร แก้วดูลุกลี้ลุกลนมองด้านหลังอยู่ตลอดเวลาเหมือนกลัวอะไร
 
 
" เป็นอะไรของแกวะไอแก้ว " แพรเริ่มสงสัย 
 
 
" ไม่มีอะไร แต่แกขับให้เร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย ชั้ลรู้สึกเหมือนมีคนตามเรามา " ชั้ลเหลือบเห็นรถกระบะคันทีดำที่ขับตามมา แต่ชั้ลมองไม่เห็นว่าใครขับรถคันนั้น 
 
 
 
" งั้นเกาะแน่นๆนะ แล้วจะพาไปทางลัด รับรองตามไม่เจอแน่นอน หึๆ " 
 
 
 
 
" กรี๊ดดดด " โอ้ยยย อยากจะบ้าตาย นี่ไอแพรมันไปเป็นนักแข่งรถตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย ถึงได้ขับเร็ หวาดเสียวได้ถึงขนาดนี่เนี่ย และดูจากทางที่มันไป เลี้ยวไม่รู้กี่เลี้ยว แยกไม่รู้กี่แยก จนชั้ลแทบจะอ้วกแตก ต่อให้เซียนขับรถยังไง เชื่อเถอะ ถ้าไม่ชำนาญทางจริงๆ นามมาไม่ทันแน่นอน  ชั้ลมองทางกระจก ก็เป็นจริงอย่างที่ชั้ลคิด  รถคันนั้นไม่ได้ตามเรามาแล้วหละ สงสัยหลงไปแยกไหนสักแยกแน่ๆ 
 
 
 
 
 
" สวสัยเรามาผิดทางแล้วหละพี่ " ชายที่นั่งข้างคนขับถึงกับถอนหายใจ เมื่อเห็นทางข้างหน้าเป็นหน้าผา จุดชมวิวของนักท่องเที่ยว
 
 
" โธ่วเว้ย จะตามทันอยู่แล้วเชียว " ชายคนขับทุบพวงมาลัยอย่างเสียอารมณ์
 
 
 
ครื่นนนนน ครื่นนนน แล้วโทรศัพท์ในกระเป๋าของชายคนนั่นก็ดีงขึ้น 
 
 
 
" ผมเจอผู้หญิงคนนั้นแล้วครับ เธอน่าจะอาศัยอยู่บนดอย แต่ผมขับรถตามเธอไปไม่ทันครับ" 
 
 
" ดี จับตัวมาให้ได้นะ " ร่างสูงที่ยืนสง่ายิ้มมุมปากอยู่ในห้องทำงานประจำตำแหน่ง