วุ่นนัก รักซะเลย

 
 
 
                    เช้าวันนี้ แม่มิ่งออกไปตลาดซื้อกับข้าวมาทำตั้งแต่เช้า และจัดสำรับเตรียมทานข้าวเรียบร้อย
 
 
 
 
                    " โมะ มาทานข้าวก่อนมาลูกมา " แม่มิ่งที่กำลังนั่งจัดกับข้าวอยู่ เหลือบมองชายหนุ่มที่กำลังเดินออกมาจากห้องนอน
 
 
 
 
                    " ต้มยำกุ้งของโปรดหนูแก้วเค้าหนะ เสียดายที่เจ้าตัวเค้าไม่มาด้วย " แม่มิ่งพูดพลางตักข้าวให้โทโมะ ร่างสูงก้มลงมองต้มยำกุ้ง แล้วหันไปมองในครัว 
 
 
 
                    วันนั้นที่เธอเอาแต่หมกหมุ่นอยู่กับการแสดงฝีมือทำต้มยำกุ้งในแม่มิ่งทาน เธอทำอย่างทุลักทุเลจนเขาที่แอบมองอยู่อดขำไม่ได้  เขานึกถึงภาพที่ตัวเองยืนขำภายใต้ผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวของเขา ก่อนจะส่ายหน้าไปมาให้กับท่าทีของเธอแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป 
 
                    
 
 
                    " โมะ ทำไมไม่พาหนูแก้วมาด้วยหละลูก  แม่คิดถึงแก้วจัง " แม่มิ่งบ่น 
 
 
 
 
                    " เขาคงไม่อยากมาที่นี่แล้วหละครับแม่ " ร่างสูงพูดเสียงเศร้า ก่อนจะก้มลงกินข้าว แล้วเลือกตักกินแต่ต้มยำกุ้ง 
 
 
 
                    ' ซู๊ดดดดด  อ๊าาาาา  อร่อยจริงๆ ' เสียงอดน้ำต้มยำที่ดังมาจากเธอก็หวนกลบเข้ามาในสมองของเขาอีกครั้ง กับท่าทีพอใจเวลาที่เธอได้ลิ่มรสชาติของต้มยำกุ้ง  
 
 
 
 
                    " ผมอิ่มแล้วครับ ขอตัวไปทำงานก่อน แล้วผมจะแวะมาใหม่ " จนร่างสูงถึงกับทานข้าวต่อไม่ได้ จำต้องวางช้อนแล้วกราบลาแม่มิ่ง เดินลงจากบ้านไปเลย 
 
 
 
 
                    " โทโมะ เป็นอะไรลูก โทโมะ ! " แม่มิ่งมึนงง ปนสงสัยกับท่าทีของโทโมะที่ดูแปลกไปจากครั้งอื่นที่เขามาหาเธอที่นี่ 
 
 
 
 
                    ในรถ 
 
 
 
 
                    " ฉันรักฟาง ฉันไม่ได้รักเธอ หยุดหลอกหลอนฉันสักทีได้มั้ย หยุดมาวุ่นวายกับชีวิตฉันสักที !!!! " เขาทุบพวงมาลัยอย่างแรงเหมือนโกรธอะไรมา ก่อนจะออกรถไป 
 
 
 
 
 
 
                    ป๊อป - ฟาง   ณ คอนโดของฟาง 
 
 
 
 
                    " ทำไมฟางต้องไปไหนมาไหนกับหมอนั่นด้วยฮะ ป๊อปไม่ชอบเลยนะ " ป๊อปงอล แต่ก็ไม่กล้าเสียงดังใส่ 
 
 
 
 
                    " ก็ฟางบอกป๊อปแล้วไง ว่าให้ป๊อปเชื่อใจฟาง ทำไมป๊อปดื้อแบบนี้เนี่ย " ฟางขยี้จมูกป๊อปอย่างหมั่นไส้ 
 
 
 
 
                    " ก็ป๊อปไม่ชอบเวลาที่ฟางอ้อนมันอะ ช่วยอยู่ห่างๆมันสักหน่อยได้มั้ย " ป๊อปงอลไม่เลิก 
 
 
 
 
                    " ป๊อปปปป ไม่เชื่อใจฟางใช่มั้ย อยากจะมีเรื่องกับฟางใช่มั้ย ! " ฟางทำเสียงดุ 
 
 
 
 
                    " ก็ป๊อปหึง ป๊อปหวงหนิ มีแฟนกับเค้าก็เจอกันไม่ได้ ต้องแอบมาหลบๆซ่อนๆแบบนี้อีก " ป๊อปงอลเหมือนเด็ก 
 
 
 
 
                    " โอเค งั้นเราจะคบกันแบบเปิดเผย ส่วนเรื่องแก้วก็ช่างมัน ปล่อยไปแบบนี้แหละเนาะ " ฟางประชด 
 
 
 
 
                    " เห้ยยย ไม่ได้นะ ต้องพาแก้วกลับมาด้วยสิ " ป๊อปโวย  ฟางเหล่ตามองป๊อปอย่างเซ็ง
 
 
 
 
                    " งั้นก็ต้องอดทน ห้ามยุ่ง ห้ามถาม ห้ามโวยวาย ห้ามหึง ห้ามหวง โอเคนะคะคนดีของฟาง " ฟางยื่นคำขาด 
 
 
 
 
                    " โอเคก็ได้ แต่จุ๊ฟปากป๊อปก่อน " พูดจบชายหนุ่มก็หลับตายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆฟางเพื่อรอจูบ เธอยิ้มอายๆแล้วส่ายหน้าไปมาให้กับคนทำตัวเหมือนเด็กที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะประกบปากกับอีกฝ่ายอย่างเร็ว แล้วถอยมานั่งห่างๆ 
 
 
 
 
                    " ชื่นจายยยยยย  " ป๊อปทำท่าทางอิ่มเอมก่อนจะยอมเดินออกไปจากห้องแต่โดยดี สักพักฟางก็เดินตามออกไป แล้วขึ้นรถเมล์ไปบริษัท 
 
 
 
 
 
                    ห้องของหนึ่งกับดิน  โดยมีฟางอยู่ด้วยในเวลานี้
 
 
 
 
                    " แก้วไม่ได้ไปเครื่อง  พี่ให้เพื่อนเช็คดูชื่อจากพวกบริษัทรถทัวร์แล้วนะ ช่วงบ่ายๆหน้าจะได้เรื่อง " หนึ่งพูด 
 
 
 
 
                    " ส่วนไอเจษ มันให้ไอวิทย์ขึ้นมาช่วยตามหาแก้วแล้ว ไม่นานคงจะเจอ " ดินพูด 
 
 
 
 
                    " ขอให้เจอเร็วๆเถอะ " ฟางพูด แล้วไม่นานนักสายตาของคนทั้งสามก็จ้องมองประธานบริษัทที่เดินหน้านิ่งผ่านหน้าห้องไป 
 
 
 
 
                    " ไอหมอนี้มันดูแปลกๆนะช่วงนี้ ทำไมมันไม่ค่อยมาหาเรื่องพวกเราเลยวะ ปกติ แหมมม ใช้งานเยี่ยงทาส " ดินเหน็บแนม 
 
 
 
 
                    " ยังไงหรอพี่ดิน " ฟางสงสัย
 
 
 
 
                    " ก็ฟางไม่เห็นหรือไง เวลาไอแก้วมันมานั่งเล่นอยู่ในห้องนี่เนี่ย ไอหมอนั่นชอบผลักประตูเข้ามาแล้วลากแก้วออกไปตลอด นี่ถ้ามันเป็นแฟนแก้ว พี่ก็คงคิดว่ามันหึง " ดินพูดด้วยน้ำเสียงแค้นๆ 
 
 
 
 
                    หึงหรอ .... 
 
 
 
 
 
                    " แต่พักหลังๆ 2 คนนี้ชอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆนะ และดูแก้วจะมีความสุข ไม่ได้เครียดหรือกลัวๆเหมือนก่อนหน้านี้ แต่เมื่อไม่นานมานี้ แก้วก็ดูซึมๆไปเหมือนคนอกหัก แล้วก็มาหายตัวไปเนี่ยแหละ " หนึ่งพูด ทุกคนคิดตาม 
 
 
 
 
                    " ใช่วะ พี่ก็คิดนะฟาง บางครั้งมันก็มีทีท่าเหมือนจะหึงแก้วเวลาที่แก้วอยู่กับพวกพี่ แต่ในขณเดียวกัน มันก็จีบฟางอยู่ ตกลงมันจะเอาใครกันแน่วะ " ดินลังเล 
 
 
 
 
                    " ถ้ามีอะไรคืบหน้าเรื่องแก้ว พี่หนึ่งพี่ดินบอกฟางด้วยนะคะ เดี๋ยวฟางขอตัวไปทำงานก่อน " ฟางยิ้มน้อยๆก่อนจะปลีกตัวออกมา แต่ก็ไม่วายที่จะเก็บคำพูดของคนทั้งคู่มาคิด 
 
 
 
 
                    ใช่สิ ช่วงที่เราสนิทกันกับป๊อป โทโมะก็หายตัวไปอยู่กับแก้ว ทั้งสองคนดูสนิทสนมกันอย่างที่พี่หนึ่งกับพี่ดินพูดจริงๆ แล้วหลังจากที่เกิดเรื่องบ้าๆนั่นแก้วก็ดูซึมๆไป โทโมะเองก็มีทีท่าแปลกๆกับแก้ว เหมือนทะเลาะกัน แล้วว....แก้วก็หายตัวไป  หนำซ้ำเรื่องเอกสารทั้งหมด โทโมะก็เป็นคนจัดการ ... มันอะไรกันแน่เนี่ยย   ฟางคิดหนัก คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกสักที 
 
 
 
 
 
                    " เที่ยงนี้ฟางมีนัดหรือเปล่า " ทันทีที่ฟางเข้ามาในห้อง โทโมะก็เอ่ยปากถามทันที
 
 
 
 
                    " ไม่มีคะ โมะมีอะไรหรือเปล่า " ฟางถามอย่างสงสัย 
 
 
 
 
                    " ปล่าว โมะแค่อยากจะชวนฟางไปทานข้าวด้วยกัน " เขายิ้มน้อยๆให้กับหญิงสาวตรงหน้า หากแต่เธอรับรู้ได้ว่ารอยยิ้มของเขาไม่ได้มาจากหัวใจของเขาจริงๆ มันเหมือนแค่เขาฝืนยิ้มให้กับเธอยังไงอย่างงั้น 
 
 
 
 
                    " ได้คะ ^^ " เธอยิ้มน้อยๆ แล้วกลับไปนั่งทำงาน 
 
 
 
 
                    
 
                    ตลาดนัดประจำวันศุกร์ .... ชั้ลกับแพรมักจะลงมาเที่ยว มาซื้อของใช้กลับไปตุนไว้บนดอย เพราะตลาดนัดวันนี้และที่นี่เป็นตลาดที่มีแต่ของถูกๆ สวยๆทั้งนั้นเลย ชั้ลลงดอยมากับแพรตั้งแต่เช้าตรู่ จนเกือบเที่ยงก็ยังช้อปยังกินกันไม่เสร็จเลย  อาหารที่นี่แปลกใหม่และอร่อยมาก จนชั้ลลืมต้มยำกุ้งของโปรดไปเลยหละ 
 
 
 
 
                    " ยัยแก้ว มาลองข้าวซอยร้านนี้กัน ชั้ลรับประกันในความอร่อยมากกกก " แพรลากมือชั้ลเข้าไปในร้านข้าวซอยใกล้ๆกับตลาด ที่คนแน่นร้านจนแทบไม่มีที่นั่ง แล้วแพรก็สักข้าวซอยมา 2 จาน 
 
 
 
                    ทันทีที่อาหารเข้าปาก มันอร่อยเหาะอย่างที่แพรว่าจริงๆ ชั้ลเริ่มจะชอบที่นี่ขึ้นมาจริงๆแล้วหละสิ ข้าวของเครื่องใช้ก็ถูก ผู้คนก็ใจดี มีน้ำใจเด็กๆก็น่ารัก แถมที่อยู่อาศัยยังถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้ ป่าไม้และลำธาร ที่สำคัญมีของกินตลอดทั้งวันและอร่อยมากซะด้วยยย 
 
 
 
 
                    แต่... ชั้ลก็อดคิดฮอดคนที่บ้านไม่ได้ หลังจากกินเสร็จ แพรขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ส่วนชั้ลก็หยิบเศษเหรียญจะหยอดตู้โทรกลับไปหาแม่กับไอ้เจ้ากานมันสักหน่อย แต่ทั้งสองคนก็ดันไม่รับสายชั้ลอีก งั้นชั้ลโทรบอกฟางก็แล้วกัน 
 
 
 
                    ครื่นนนน ครื่นนนนน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ฟางกำลังนั่งทานมื้อเที่ยงอยู่ในร้านอาหาร
 
 
 
 
                    " เบอร์คุ้นๆแหะ " ฟางมองเบอร์ที่โชว์อยู่บนจอ ก่อนจะกดรับ 
 
 
 
 
                    '  ฟาง นี่แก้วเองนะ ' แก้วพูดเสียงใส
 
 
 
 
                    " แก้ว ! แก้วอยู่ไหนนน เมื่อไหร่.... " ไม่ทันจะพูดจบ มือหนาก็คว้าโทรศัพท์ของฟางไปคุยแทน 
 
 
 
 
                    " เธออยู่ที่ไหน บอกชั้ลมาเดี๋ยวนี้ ว่าเธออยู่ที่ไหน ! แก้วว !!! เธออยู่ไหนนน !! " ร่างสูงหายใจถี่ เหมือนตื่นเต้นปนตกใจก่อนจะพูดรัวใส่โทรศัพท์ทันทีที่รู้ว่าคนปลายสายเป็นใคร 
 
 
 
 
 
                    แกร็ก .... ชั้ลรีบวางสายทันที ที่ได้ยินเสียงของไอ้ซาตานตนนั้น แล้วน้ำตาของชั้ลก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ 
 
 
 
 
                    " จะสนใจทำไมหละ ว่าชั้ลอยู่ที่ไหน เกลียดชั้ลมากไม่ใช่หรือไง  นายอยู่ตรงนั้นกับฟาง ผู้หญิงที่นายรัก นายก็คงจะมีความสุขดีอยู่แล้วหนิ " มันทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจ ทั้งคิดถึง ทั้งแค้น มันปะปนกันไปหมดจนใจชั้ลที่กำลังจะดีขึ้นกับพังไปอีกครั้ง ทำไมต้องทำเหมือนเป็นห่วงชั้ล ทั้งๆที่ตัวเองก็มีฟางอยู่ตรงนั้นแล้วว