วุ่นนัก รักซะเลย

 
 
 
                    เศษเกินจากกระเป๋าของชายหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ปลายเตียงถูกโยนมาถึงร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ก่อนที่เขาจะเดินหายออกไปจากคอนโดแห่งนี้
 
                    ร่างบางหรี่ตาขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงปิดประตู เธอปล่อยโฮร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจ เธอคิดว่าตัวเองสูญเสียไปหมดทุกอย่างแล้วในตอนนี้ ทั้งความรักที่เธอมีให้เขา และศักดิ์ศรีของเธอ เขาย้ำยีมันอย่างไม่ใยดี เขาคงเกลียดเธอจริงๆ เขาถึงได้ทำกับเธอขนาดนี้ ..
 
                    เธอพยุงร่างของตัวเองออกจากเตียงนรกนั่นก่อนจะหยิบฉวยผ้าเช็ดตัวที่วางไว้ข้างๆมาห่มแล้ว้เดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอปลดผ้าเช็ดตัวนั่นออก ยื่นมองเรือนร่างของตัวเองในกระจกบานใหญ่ รอยจ้ำแดงที่เขาตีตราเอาไว้บนกายเธอตั้งแต่จนคอ หน้าอก หน้าท้อง จนถึงขาอ่อน เธอพยายามขูมมันออกด้วยเล็บของเธอจนเลือดซึม  เธอคงทั้งรังเกียจทั้งแค้นเขาไม่น้อยกับสิ่งที่เขาทำไว้กับเธอ ....
 
 
                    " พี่แก้ว รูปภาพหนูสวยป๊าวววว " เด็กน้อยในชุดชาวเขาวิ่งเขามาหาชั้ลที่นั่งเหม่ออยู่บนท่อนไม้ริมเนินเขา ชั้ลรับภาพวาดจากซ่างหม่องมาแล้วอดยิ้มไม่ได้ 
 
 
 
 
                    " รูปใครคะ ส๊วยสวย " ชั้ลลูบผมซ่างหม่องอย่างเบามือก่อนจะหันไปถามเด็กชายตัวน้อย
 
 
 
                    " ก็รูปพี่แก้วไง สวยเหมือนพี่แก้วเล๊ยยย " ซ่างหม่องยิ้มกว้าง ก่อนจะอวดรูปของตัวเองแล้วขึ้นมานั่งบนตักชั้ล 
 
 
 
                    หลังจากเกิดเหตุการณ์บ้าๆนั้น ชั้ลหยิบเงินสามพันบาทที่ไอ้ซาตานตนนั้นเขวี้ยงไว้ให้ชั้ล กัดฟันจับมันแล้วโทรศัพท์ไปลาแม่ ก่อนจะเดินทางมาที่นี่ 
 
 
                    เพื่อนชั้ลเป็นครูอาสาอยู่ที่นี่ 3 ปี ชั้ลเลยเลือกที่จะติดต่อกับมันแล้วมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันนั้น เพราะชั้ลคิดว่ามันไกลที่สุด และไม่มีใครสามารถติดต่อชั้ลได้แน่นอน ถ้าชั้ลไม่ได้ติดต่อกลับไป 
 
 
 
 
                    " มานั่งอยู่ตรงนี้อีกละ ไปกินข้าวกัน " แพรเดินเข้ามานั่งข้างๆชั้ลก่อนจะบ่นอุบอิบ 
 
 
 
                    " มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหนะ " เกือบทุกวันที่ชั้ลมานั่งอยู่ตรงนี้ทุกๆตอนเช้าและก่อนนอน มันเจ็บนะกับสิ่งที่เค้าทำไว้กับชั้ล แต่ทำไมใจชั้ลมันยังบ่นคิดถึงเขาอยู่ ชั้ลอยากจะตัดหัวใจของตัวเองแล้วขว้างทิ้งไปให้ไหลๆจังเลย ชั้ลไม่อยากมีหัวใจ ชั้ลไม่อยากรักใคร ชั้ลไม่อยากรู้สึกเสียใจแบบนี้อีกแล้วว 
 
 
 
 
                    " เออ งั้นไปกินข้าวได้แล้ว ชั้ลหิวแล้วเนี่ย " แพรพูด
 
 
 
 
                    " ซ่างหม่องหลับอีกแล้ว  ฮ่าฮ่าฮ่า " ชั้ลกำลังจะลุกขึ้น แต่ก็ลืมตัวไปว่ามีเด็กตัวน้อยอยู่ในตักของชั้ล โชคดีที่ชั้ลมีซ่างหม่อง เขาทให้ชั้ลหายเครียด และลืมเรื่องบ้าๆนั้นไปได้เวลาที่ชั้ลอยู่กับเค้า 
 
 
 
                    " ซ่างหม่องดูติดแกมากเลยนะ มีแต่แกนั้นแหละที่เอาอยู่ ก่อนแกมานี่ดื้อมาก ไม่ยอมไปโรงเรียนเลย พอเห็นแกเท่านั้นแหละ แหมมม มาโรงเรียนได้ทุกวัน ชั้ลละหมั่นไส้จริงๆ " แพรแบะปากก่อนจะขยี้ผมเด็กตัวน้อยที่น้อยหลับสนิท 
 
 
 
 
                    " ไปกินข้าวดีกว่าไป " ชั้ลช้อนร่างเล็กมาไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินไปที่ลานใกล้ๆห้องเรียน ลานทานข้าว ที่เหล่าครูและเด็กนักเรียนจะมาทานร่วมกันในตอนเช้า มันเป็นทานกว้างๆ แล้วมีโต๊ะเก้าอี้ที่ชาวบ้านทำกันเองจากไม้ ลานแห่งนี้ถูกโอบอ้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ทำให้เราสามารถทำกิจกรรมตรงนี้กันได้ตลอดวัน 
 
 
 
 
 
 
                    ณ ห้องของประธานบริษัท
 
 
 
 
 
                    " ในเมื่อแก้วลาออกไปแล้ว งั้นฟางมาเป็นเลขาให้โมะเองนะ " หลังจากที่ยื่นแฟ้มเอกสารการซื้อขายให้กับโทโมะ เธอยื่นหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มที่นั่งหน้านิ่งอ่านแต่เอกสารโดยไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย
 
 
 
 
                    " แล้วแต่ " เขาตอบสั่นๆ แล้วเซ็นเอกสารราวกับคนไร้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึก 
 
 
 
 
                    " งั้นฟางเอาของๆแก้วไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บของ แล้วฟางจะใช้โต๊ะนี้นะ " ฟางพูดพร้อมๆกับสังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย
 
 
 
                    ปัก ! เสียงปิดแฟ้มเอกสารดังก้องจนหญิงสาวตกใจสะดุ้งตัวเล็กน้อย ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว ก่อนจะละสายตาแล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้น 
 
 
 
 
                    " เอาโต๊ะเก้าอี้ ขึ้นมาในห้องผมชุดนึง " เขาโทรศัพท์ไปสั่งใครสักคนก่อนจะวางสายไป แล้วหันมาทำเอกสารต่อ 
 
 
 
                    ฟางยิ้มมุมปากก่อนจะเดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
 
                    จนถึงตอนเที่ยง หญิงสาวเก็บกระเป๋าก่อนจะเดินตรู่เข้าไปหาชายร่างสูงที่หมกมุ่นอยู่กับเอกสารบนโต๊ะ 
 
 
 
 
                    " โมะ ฟางหิวข้าวแล้ว ไปหาข้าวกินกันนะ " ฟางยิ้มร่าเริงให้ โทโมะเงยมองหน้าฟางนิ่งๆก่อนจะเก็บเอกสาร แล้วเดินนำออกจากห้องไปโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ จนถึงร้านอาหาร 
 
 
 
                    พนักงานนำเมนูมาให้ก่อนจะยืนรอจดเมนู
 
 
 
 
                    " ต้มยำกุ้งคะ " ฟางสั่ง ก่อนจะหันมาถามโทโมะ " โมะเอาอะไรอีกมั้ย "
 
 
 
 
                    " ฟางอยากทานอะไรก็สั่งได้เลย " เขาตอบด้วยสีหน้านิ่งขรึม 
 
 
 
                    " เพิ่มกุ้งอบวุ้นเส้นอีกอย่างแล้วกันคะ " ฟางสั่งต่อ 
 
 
 
 
 
                    " โมะ ฟางย้ายกลับมาที่คอนโดเดิมแล้วนะ " ฟางพูด โทโมะพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม 
 
 
 
                    " โมะดูเครียดๆนะ เป็นอะไรหรือเปล่า " ฟางถามพร้อมกับทำท่าทางเหมือนเป็นห่วง
 
 
 
 
                    " เครืยดเรื่องงานนิดหน่อย " โทโมะตอบนิ่งๆ 
 
 
 
 
                    " หรอ สงสัยพอไม่มีเลขา ก็เลยวุ่นๆเนาะ " ฟางพูด ก่อนจะยิ้มมุมปาก
 
 
 
                    โทโมะนั่งก้มหน้านิ่ง หายใจถี่ขึ้น ก่อนจะตัดสินใจถามฟาง  " แก้วติดต่อมาบ้างหรือเปล่า " 
 
 
 
 
                    " ก็ตั้งแต่ที่แก้วยื่นใบลาออก แก้วก็ไม่ได้ติดต่อมาเลย แม้แต่ป๊อปก็ติดต่อแก้วไม่ได้ " ฟางพูดพร้อมสังเกตุท่าทางของโทโมะ 
 
 
 
 
                    " แน่ใจหรอ ว่าไอป๊อปมันติดต่อแก้วไม่ได้ " น้ำเสียงของเขาดูขุ่นเคืองขึ้นมาทันทีที่พูดถึงป๊อป 
 
 
 
                    " อื้ม วันก่อนป๊อป พี่ดิน พี่หนึ่ง แล้วก็ฟางไปตามหาแก้วกันแต่ก็ไม่เจอ " ฟางพูด 
 
 
 
 
                    " หึ ! ไม่แน่บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจจะไปนอนกกอยู่กับผู้ชายคนไหนสักคนในสามคนนี้ก็ได้ " โทโมะพูด 
 
 
 
 
                    " อื้ม โมะ โมะยังคิดกับฟางเหมือนเดิมอีกมั้ย " ฟางเลื่อนมือไปจับมือของโทโมะ แล้วเอ่ยถามอย่างจริงจัง จนอีกฝ่ายอึ้งไป 
 
 
 
 
                    " ฟางเลิกกับไอ้ป๊อปแล้วหรอ " โทโมะถาม
 
 
 
 
                    " อื้ม ฟางคิดว่าถ้าฟางอยู่กับโมะ ฟางน่าจะมีความสุขกว่า " ฟางพูด  โทโมะยังนิ่งอยู่ 
 
 
 
 
                    " อาหารมาพอดีเลย " ไม่ทันที่โทโมะจะตอบอะไร อาหารก็ถูกวางลงบนโต๊ะซะก่อน ฟางอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตามน้ำไป 
 
 
 
 
 
                    หลังจากทานข้าวเสร็จ โทโมะก็มาส่งฟางที่บริษัท ก่อนจะขับรถออกไปข้างนอก 
 
 
 
 
                    " พี่หนึ่ง พี่ดิน เรื่องแก้วไปถึงไหนแล้วคะ " ฟางเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของหนึ่งกับดิน 
 
 
 
 
                    " ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย ไม่รู้มันหายหัวไปไหนของมัน นี่ก็เกือบสองอาทิตย์แล้วนะ " ดินบ่นอย่างเป็นห่วง 
 
 
 
 
                    " เมื่อวานฟางให้ป๊อปเชคโลเคชั่นที่แก้วโทรเข้ามาหาฟาง ป๊อปบอกว่าโทรจากทางภาคเหนือ " ฟางบอก 
 
 
 
 
                    " ภาคเหนือหรอ ไอ้เจษมันอยู่ที่นั่นนิ โทรหาไอเจษดิ " หนึ่งสั่ง 
 
 
 
 
                    " เออๆ " ดินรับคำ แล้วรีบกดโทรศัพท์ทันที 
 
 
 
                    " ทำไมถึงได้ไปไกลขนาดนั้นเนี่ย " หนึ่งบ่น 
 
 
 
 
                    " สงสัยกะจะหายตัวไปไม่ให้ใครหาเจอเลยมั้งคะ " ฟางพูด หนึ่งนิ่งไป 
 
 
 
 
                    " หรือว่าเป็นเพราะพี่พูดกับแก้วแบบนั้น แก้วก็เลยโกรธแล้วก็หายตัวไป "  หนึ่งใจคอไม่ดี
 
 
 
 
                    " แล้วพี่หนึ่งพูดว่าอะไรคะ " 
 
 
 
 
                    " เอ่ออออ คือ พี่... พี่สารภาพรักกับแก้ว " หนึ่งอายๆก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าฟาง 
 
 
 
 
                    " ไม่น่าจะใช่ " ฟางพูดขึ้นลอยๆ ในหัวของเธอเริ่มจะคิดถึงอาการของโทโมะ ที่ดูเย็นชากับฟาง ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เขาจะอ่อนหวานและดูแลเทคแคร์เธอเป็นอย่างดี 
 
 
 
 
                    " เดี๋ยวฟางขอตัวก่อนนะ " ฟางรีบเดินออกจากห้องดิน หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องโทโมะ 
 
 
 
                    " โทโมะหายไปไหน " เธอเอะใจ เพราะไม่เจอโทโมะในห้อง ก่อนจะหันไปที่โต๊ะของแก้ว ' ทำไมไม่ให้ย้ายโต๊ะของแก้ว ทั้งๆที่แก้วก็ลาออกไปแล้วนะ '
 
 
 
 
 
                    บ้านแม่มิ่ง 
 
 
 
 
                    " หายหน้าหายตาไปเลยนะ นึกว่าจะไม่กลับมาหาแม่ซะแล้ว " แม่มิ่งบ่นทันทีที่เห็นหน้าโทโมะ 
 
 
 
 
                    " ขอโทษครับ " เขาตอบนิ่งๆเหมือนคนเหนื่อย ก่อนจะยกมือไหว้ขอโทษแม่มิ่งแล้วล้มตัวลงนอนบนตักของเธอ 
 
 
 
 
                    " เป็นอะไรมาอีกละ ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ " แม่มิ่งลูบผมโทโมะ แล้วลองใบหน้าหล่อที่ดูเศร้าหมองด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
                    " มีเรื่องต้องคิดนิดหน่อยครับแม่ " โทโมะพูดพลางเอามือของแม่มิ่งมาวางบนอกตัวเองแล้วจับเอาไว้ 
 
 
 
 
                    " เรื่องอะไรหละลูก บอกแม่ได้มั้ย " แม่มิ่งถาม 
 
 
 
                    " ผมรู้สึกเหมือนตอนนี้ผมกำลังขาดอากาศหายใจ มันรู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีความสุข มันอยู่ไม่ได้ ผมบอกไม่ถูกจริงๆครับแม่ " โทโมะพูด
 
 
 
                    " หรอ แล้วเป็นแบบนี้ตอนไหนแล้วหละลูก " แม่มิ่งถาม 
 
 
 
                    เขาไม่ตอบอะไร แต่คำตอบของเขามันปรากฏเป็นภาพกรี๊ดร้องของหญิงสาวที่เขาข่มเหงรังแกเธอ และตอนนี้เธอก็หายไปจากชีวิตของเขาแล้ว  
 
                    เธอไม่ได้หายไปแค่ตัว แต่เธอพาลมหายใจของเขาติดมือเธอไปด้วย