วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    ห้องประธานบริษัท ชั้ลนั่งสะสางงานของชั้ลเรื่อยๆ จนไม่สนใจว่าอีกคนที่อยู่ร่วมห้องเดียวกันกำลังทำอะไรอยู่ ไม่ใช่ว่าไม่อึดอัดหรอกนะ มันอึดอัดมากแต่ชั้ลก็ไม่รู้จะทำยังไง ขืนลาออกไป ชั้ลจะเอาเงินเดือนที่ไหนใช้หละ 

 

 

 

                    " พี่โมะ ไหนว่าจะมาหาฟ้าไงคะ " ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ แต่เธอสวย สวยและเซ็กซี่กว่าชั้ล เธอเปิดประตูเดินเข้ามาอย่างวิสาสะ แล้วเดินตรงไปหาหมอนั่นก่อนจะหย่อนก้มของเธอลงบนตักหมอนั่นแล้วโอบคอของเขา  ให้ตายสิ ทำไมชั้ลต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วยนะ 

 

 

 

 

                    " ก็พี่ทำงานอยู่ไงคะ เสร็จงานแล้วเดี๋ยวพี่จะไปหา " หมอนั่นเกี่ยวไรผมให้กันผู้หญิงคนนั้นก่อนจะจูบเธอที่หน้าผาก ...ส่วนขั้ลนะหรอ ชั้ลก็จุกสิ 

 

 

 

 

                    " แต่ฟ้าคิดถึงพี่โมะแล้วนิคะ คิดถึงจนอกจะแตกตายอยู่แล้วนะ รู้มั้ย " เธอยั่วยวนผู้ชายคนนั้นอย่างชำนาญจนชั้ลละอายแทน เธอโอบต้นคอของเข่าแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้กันจนแทบจะจูบกันอยู่แล้ว ส่วนเขานะหรอ เค้าโอบเอวเธอแล้วลูกแผ่นหลังของเธออยู่นะสิ 

 

 

 

 

                    แล้วชั้ลจะทนนั่งอยู่ทำไมหละ ชั้ลจะทนเห็นภาพทุเรศตรงหน้าอยู่ทำไม 

 

 

 

 

                    " จะไปไหน นั่งลง ! " ทันทีที่ชั้ลลุกขึ้นยืน ไม่ทันจะก้าวเดิน หมอนั่นก็ตะโคกใส่ชั้ล มันบ้าไปแล้วหรือไง จะให้ชั้ลทนดูได้ยังไง ชั้ลก็เจ็บเป็นนะ 

 

 

 

 

                    " บอกให้นั่งลง !! " มันตะคอดใส่ชั้ลอีกครั้ง เมื่อเห็นชั้ลยังขัดคำสั่งของมัน ชั้ลหันหน้ากลับไปมองหมอนั้นตาขวาง แล้วหยุดยืนจ้องมองมัน โทโมะแสยะยิ้มให้ชั้ล ก่อนจะจับหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วจูบเธออย่างเร้าร้อน ก่อนจะไล่ลงมาซุกไซต้นคอของเธอเหมือนคนหื่นกระหาย เค้าบ้าไปแล้วจริงๆ 

 

 

 

 

                    " พี่โมะพอก่อนสิ ฟ้าอายเค้านะ " ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วแล้วหันมามองหน้าชั้ลด้วยความละอาย แต่เธอก็ไม่อาจหยุดแรงพิศวาสของอีกฝ่ายได้ 

 

 

 

                    เขาถอดเน็ตไท แล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อของตัวเองเสื้อๆ ฟ้าพยายามดิ้น เหมือนเธอไม่ค่อยพอใจกับสิ่งที่โทโมะกำลังทำอยู่ แต่เขาก็ไม่หยุด....

 

 

                    ชั้ลรักผู้ชายคนนี้ไปได้ยังไง มันเป็นคำถามที่วนอยู่ในหัวของชั้ลเวลานี้ ชั้ลจ้องมองฉากเลิฟซีนสดๆอยู่ตรงหน้าพร้อมๆกันน้ำตาของชั้ลที่ไหลออกมาเรื่อยๆไม่ขาดสาย

 

 

 

 

                    " พี่โมะ พี่บ้าไปแล้วหรือไง " ฟ้าคงสุดทน เธอพยักหมอนั่นออกสุดแรงจนเธอเซจนเกือบล้มแล้วเดินออกจากห้องไปทันที 

 

 

 

 

                    " แก้ว.... " เมื่อฟ้าออกจากห้องไป หมอนั่นมองหน้าชั้ลด้วยสีหน้าตกใจ มันคงไม่คิดว่าชั้ลจะหน้าด้านยืนมองมันและร้องไห้อย่างหน้าสมเพชอยู่ตรงหน้าของมัน 

 

 

 

 

                    " ทำไม ? สะใจหรอ หรือสมเพช ที่ชั้ลต้องมาเสียน้ำตาให้กับผู้ชายอย่างนาย " ชั้ลพูดไปทั้งน้ำตา ใจมันเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว 

 

 

 

 

                    " แล้วยังยืนโง่ดูอยู่ทำไม ทำไมไม่ออกไปจากห้องหละ "

 

 

 

 

                    " ก็นายต้องการให้ชั้ลดูอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ห๊ะ !! นายต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรอ โทโมะ !! " ชั้ลเริ่มคุมสติตัวเองไม่อยู่ ชั้ลร้องไห้ฟูมฟายและเริ่มพูดจาเสียงดังใส่หมอนั่น 

 

 

 

                    " เออ !!! " 

 

 

 

                    " ทำไมทำแบบนี้ ชั้ลไปทำอะไรให้นาย ทำไมถึงได้เกลียดชั้ลนักหนา ฮืออ ฮืออ ฮืออ ชั้ลไปทำอะไรผิด บอกชั้ลสิ ชั้ลไปทำอะไรให้นาย " ชั้ลเดินเข้าไปหาเค้า ทั้งทุบทั้งตีเค้า ชั้ลรักเค้ามากแต่ก็แค้นเค้ามากเหมือนกัน 

 

 

 

 

                    " เธอก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าเธอทำอะไรไว้ ... ทำไม พอเจอกับตัวเองรับไม่ได้หรอ เจ็บหรอ " มันผลักจนล้มลงนอนบนโซฟา ก่อนจะนั่งลงข้างๆชั้ล 

 

 

 

 

                    " ก็บอกสิ บอกให้ชั้ลรู้สักที ว่าชั้ลไปทำอะไรผิดไว้กับใคร นายถึงได้มาทำกับชั้ลแบบนี้ " ชั้ลเริ่มอ่อนลง ไม่ใช่ชั้ลยอมหรอก ชั้ลแค่หมดแรงจะสู้คนตรงหน้าแล้ว 

 

 

 

 

                    " เธอก็รู้ว่าชั้ลรักฟาง รักมาก แล้วตัวเธอเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันฟาง แต่เธอก็ไปสมรู้ร่วมคิดกับไอ้ป๊อป ให้มันหลอกฟันฟาง ชั้ลเองก็แค่อยากจะให้เธอรู้ ว่าถ้าเธอโดนทำแบบนั้นบ้าง เธอจะรู้สึกยังไง คราวหน้าจะได้ไม่ไปทำกับคนอื่นเค้าอีก " 

 

 

 

 

                    " นายรักฟาง... แสดงว่านายไม่เคยรักชั้ลเลย นายแค่ต้องการแก้แค้นชั้ลกับป๊อป ใช่มั้ย " ให้ตายเถอะ ชั้ลเพิ่งเข้าใจ กับไอ้ความรุ้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ความรุ้สึกเจบที่ใจ มันเปนยังไงก็ตอนนี้แหละ มันเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ มันแน่นไปหมด มันหายใจไม่ออกจริงๆ ชั้ลแย่มากจริงๆ ชั้ลร้องไห้อยู่ตรงหน้าของเค้าโดนไม่คิดจะอาย ชั้ลกักเก็บมันไม่ไหวจริงๆ 

 

 

 

                    " ใช่ " คำตอบของเขา เหมือนใบมีดกรีดลงกลางใจของชั้ลอีกครั้ง ให้หัวใจมันตายไปอย่างสนิท 

 

 

 

 

                    " งั้นชั้ลขอแสดงความยินดีกับนายด้วยแล้วกันนะ นายทำสำเร็จแล้ว ชั้ลเจ็บ อย่างที่นายต้องการแล้วนะ ชั้ลหวังว่านายคงจะมีความสุขกับความเจ็บปวดของชั้ลนะ  รีบตักตวงความสุขให้พอนะโทโมะ เพราะนายคงเห็นความเจ็บปวดของชั้ลอีกไม่นาน " รักมากก็เกลียดมากเหมือนกัน แล้วคนอย่างชั้ลจะไม่ยอมให้ใครมาทำฝ่ายเดียว ชั้ลเลือกที่จะปาดน้ำตาแล้วเดินออกจากห้องชั้ลมาตั้งหลัก ชั้ลจะสู้กับนายอีกครั้ง เราจะตายจากกันไปข้างนึง คอยดู !!!! 

 

 

 

 

 

                    หน้าห้องประธานบริษัท 

 

 

 

                    " แก้ว แก้ว " ชั้ลเปิดประตูห้องออกมาแล้วเดินผ่านโต๊ะของฟาง ฟางคงเห็นหน้าชั้ลแดงๆและคงเดาไม่ยากว่าชั้ลเพิ่งร้องไห้มา 

 

 

 

                    " แก้วโอเค แก้วโอเค " ชั้ลกลั้นน้ำตาแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เผื่อล้างหน้าล้างตาโป๊ะเครื่องสำอางแล้วเดินกลับออกมา 

 

 

 

 

                    " เป็นอะไร ร้องไห้มาใช่มั้ย " ฟางมาดักรอชั้ลหน้าห้องน้ำ ก่อนจะลากมือชั้ลเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง  ชั้ลพยักหน้าน้อยๆ แล้วปาดน้ำตาอีกครั้ง

 

 

 

 

                    " แก้วไหวหรือเปล่า " ฟางถามอย่างเป็นห่วง 

 

 

 

 

                    " ก่อนหน้านี้ก็ไม่ไหวหรอก แต่ตอนนี้แก้วต้องไหวแล้วหละ แก้วจะเอาคืนให้สาสมกับที่เค้าทำกับแก้ว "

 

 

 

 

                    " ไหวจริงๆนะ ถ้าไม่ไหวบอกนะ ฟางอยู่ข้างแก้วนะ  " ฟางพูด พร้อมกับจับมือชั้ล เราจับมือกันแน่น 

 

 

 

                    " แก้วไหว " ชั้ลพยักหน้าอย่างมั่นใจ แล้วชั้ลก็เดินออกจากห้องน้ำมา สักพักฟางก็เดินออกมา 

 

 

 

 

 

                    พี่ดิน - ฟาง 

 

 

 

 

                    " หาอยู่ตั้งนาน นึกว่าไปไหน อยู่นี่นี่เอง  " ดินเดินเข้ามาหาฟางที่โต๊ะทำงาน พร้อมกับเอาเอกสารในซองมาวางให้  

 

 

 

 

                    " อะไรหรอคะ พี่ดิน " เธอก้มลงดูเอกสารก่อนจะเงยหน้ามองดินที่ยืนค้ำโต๊ะของเธออยู่ 

 

 

 

 

                    " คือ พี่จะขอช่วยฟางหน่อยหนะ พอดีลูกค้าเค้าให้ไปช่วยดูพวกเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งบ้าน แล้วทีนี้  พี่ติดงานกับลูกค้าอีกคน ไอ้หนึ่งก็ต้องไปกับพี่ด้วย พี่ไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใคร " ดินทำหน้าอ้อนวอน 

 

 

 

 

                    " โอเคคะ เดี๋ยวฟางจัดการให้ ไปกี่โมงดีคะ " ฟางพูด ดินก้มลงมองดูนาฬิกา 

 

 

 

 

                    " อีกสักครึ่งชั่วโมงก็แล้วกันครับ น้องฟางสะดวกนะ " ดินพูดนิ่งๆ ทำหน้าเครียดๆ ไม่ให้ฟางผิดสังเกตุ 

 

 

 

 

                    " สะดวกคะพี่ดิน งั้นฟางไปเลยดีกว่า จะได้ดูงานรอบๆด้วย " ฟางยิ้มน้อยๆก่อนจะวางปากกาในมือแล้วเก็บกระเป๋า

 

 

 

                    " โอเค ขอบคุณมากครับน้องสาว " ดินยิ้ม แล้วเดินกลับเข้าห้องทำงานไป 

 

 

 

 

                    ห้าง.... หนุ่มหล่อ ที่ยืนรอใครบางคนอยู่พักใหญ่ๆ เขาชะเง้อมองซ้ายมองขวา จนพบเจอกับคนๆนั้น  แต่อีกฝ่ายไม่รู้เรื่อง เธอเดินเข้ามาเรื่อยๆ พลางกวาดสายตามองเฟอร์นิเจอร์หลากหลายแบบที่วางอยู่ในโซนนี้ โดยไม่ได้สนใจว่ามีใครบางคนแอบมองเธออยู่ 

 

 

 

 

                    " ฟาง... " เขาอดใจรอไม่ไหวจนต้องเดินเข้าไปหาเธอก่อน 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่คิดว่าจะเธอคุณที่นี่ " เธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่นไม่อยากจะมองหน้าอีกฝ่าย

 

 

 

 

                    " คือออออ  ลุงป๊อปเค้ากำลังสร้างบริษัทใหม่ๆหนะ ก็เลยให้ป๊อปมาดูเฟอร์นิเจอร์ " ป๊อปพูดเก่ๆกังๆ ติดๆขัดๆ เพราะกลัวว่าฟางจะไปพูดด้วย และกังวลว่าฟางจะรู้ว่าเขาวางแผนกับดินมา 

 

 

 

                    " คะ " เธอตอบสั่นๆ แล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง ป๊อปได้่แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองอีกฝ่ายกำลังเดินจากไป 

 

 

 

 

                    " พี่ดินคะ ฟางมาถึงแล้วนะคะ แต่ยังไม่เจอลูกค้าเลย  " ฟางพูด 

 

 

 

                    ( อ้าวหรอ เอ๊ะ ! แต่ลูกค้าเค้าก็บอกว่าเค้าถึงไปแล้วนะ เอางี้.. เดี๋ยวพี่ส่งเบอร์ลูกค้าไปทางไลน์แล้วกันนะ ฟางลองติดต่อดูนะ ) ดินพูดจบก็ชิ่งวางสายไปเลย

 

 

                    ฟางเปิดไลน์ดู แล้วกดโทรออก 

 

 

 

                    " ฮัลโหลครับ " 

 

 

 

                    " เอ่อ คุณเป็นลูกค้าของคุณปฐพีใช่มั้ยคะ " ฟางพูด 

 

 

 

 

                    " ครับ "

 

 

 

 

                    " คะ ตอนนี้ดิฉันอยู่ที่ห้างแล้วนะคะ ไม่ทราบว่าคุณอยู่ตรงไหนหรอคะ " ฟางพูด

 

 

 

 

                    " ผมอยู่ข้างหลังคุณไงครับ " สิ้นเสียง ป๊อปก็ยืนอยู่ข้างหลังฟาง ฟางอึ้งๆไปก่อนจะค่อยๆหันหลังกลับไปหาป๊อป 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่คิดว่าคุณจะเป็นลูกค้าของพี่ดิน " ฟางขมกรามแน่น แล้วพูดกับป๊อปโดยที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าป๊อป 

 

 

 

                    " ครับ " ป๊อปตอบสั่นๆ จนฟางแปลกใจจำต้องหันกลับมามองแล้วสะบัดบ๊อบใส่อีกครั้งอย่างขัดใจแล้วเดินนำไปดูเฟอร์นิเจอร์ 

 

 

 

 

                    " ชอบแบบไหนก็บอกมา " ฟางยืนกอดอกนิ่ง 

 

 

 

 

                    " แบบนี้ชอบปะ " ป๊อปเดินนำไปหยุดอยู่ที่เตียงคู่อย่างหรู 

 

 

 

                    " จะมาถามชั้ลทำไม ชอบแบบไหนก็เลือกเอาเองสิ " ฟางโวย 

 

 

                    " โอเค แล้วแบบนุ่มๆ กับแบบแข็งๆ ชอบแบบไหน " ป๊อปถามต่อ 

 

 

 

 

                    " .... " ฟางไม่ตอบ เธอยืนนิ่งแต่เบือนหน้าไปมองทางอื่น  ป๊อปจ้องมองคนขี้ความ ก่อนจะตัดสินใจฉุดมือหญิงสาวจนล้มหน้าคว่ำลงบนเตียง แล้วตัวเขาเองก็ล้มลงนอนข้างๆ 

 

 

 

 

                    " นุ่มๆแบบนี้ ชอบมั้ย " ป๊อปถาม มือของเขายังคงจับมือหญิงสาวไว้แน่น เธอพยายามแกะมือเขาออกและดิ้นจะลุกขึ้น แต่ป๊อปไม่ยอมปล่อย 

 

 

 

 

                    " ปล่อยนะ ไอ้คนชั่ว " เธอยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งกำแน่นขึ้น 

 

 

 

                    " นุ่มมั้ย ... " ป๊อปถามใหม่ คราวนี้เขาไม่ถามเฉยๆ แต่เขาลุกขึ้นนั่งแล้วรวบเอวหญิงสาวมากอดไว้แน่น ก่อนจะกระซิบถามข้างหูเธอเบาๆ จนอีกฝ่ายขนลุกฟู 

 

 

 

 

                    " นุ่มมมม " เธอรีบตอบทันที เมื่อเริ่มสัมผัสถึงไออุ่นจากลมหายใจของป๊อปมากขึ้นเรื่อยๆ 

 

 

 

 

                    " ชอบมั้ย นุ่มๆแบบนี้เนี่ย " เขาถามต่อ แถวยังกอดเธอแน่นขึ้น

 

 

 

 

                    " โอ้ยปล่อยนะ " เธอพยายามดิ้น แต่เขาก็กอดเธอแน่นขึ้น " ชอบๆ แบบนี้แหละ " จนเธอจำต้องรีบๆตอบให้มันเสร็จๆเรื่องไป 

 

 

 

 

                    " 5555 โอเค ตกลงเอาเตียงนี้แหละ " ป๊อปขำได้ใจ แต่อีกฝ่ายเริ่มไม่สนุกด้วย 

 

 

 

 

                    " ไปดูชุดรับแขกกัน " ป๊อปได้ที จะจับมือฟาง แต่เธอดึงมือกลับ แล้วยืนก้มหน้า ตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้  จนป๊อปนิ่งไป แล้วเดินไปเฉยๆ ฟางเดินตามหลังไปติดๆ 

 

 

 

 

                    " ระหว่าง 2 ชุดนี้ ฟางว่าแบบไหนสวยกว่ากัน " ป๊อปเดินไปหยุดที่ชุดรับแขกสวย ก่อนจะหันหลังมาถามหญิงสาว เธอก้มหน้านิ่่งไม่ยอมพูดไม่ยอมจา 

 

 

 

                    " ฟางโกรธป๊อปอีกแล้วใช่มั้ย " ป๊อปคุกเข่าเงยมองหน้าฟาง 

 

 

 

 

                    " ไม่ได้รักกัน ก็อย่ามายุ่งกันอีกได้มั้ย ไม่สงสารกันบ้างหรือไง " ฟางน้ำตาไหล 

 

 

 

 

                    " แล้วใครบอกว่าป๊อปไม่รักฟาง ฮะ ใครบอกฟาง " ป๊อปถาม ฟางนิ่งไป

 

 

 

                    " ทำไมป๊อปพูดอะไรฟางไม่เคยเชื่อป๊อปเลย ทำไมฟางเอาแต่เชื่อคนอื่น หรือเป็นฟางที่ไม่เคยรักป๊อปเลย " ป๊อปน้อยใจ 

 

 

 

 

                    " ก็ป๊อปไม่จริงใจ ป๊อปนอกใจฟาง ป๊อปแค่ต้องการได้ร่างกายของฟางก็เท่านั้นแหละ " ฟางพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

                    " เห็นมั้ย.. สุดท้ายฟางก็เชื่อคนอื่น ฟางเชื่อเอกสารพวกนั้น แต่ฟางไม่เชื่อป๊อปเลย " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    " แล้วป๊อปพาผู้หญิงคนนั้นขึ้นคอนโดจริงมั้ยหละ ถ้าป๊อปไม่ได้ทำ รูปพวกนั้นมันจะมาได้ยังไง หรือป๊อปจะบอกว่าโทโมะเค้าตัดต่อมาใส่ร้ายป๊อป " ฟางโวย 

 

 

 

                    " นี่ฟางรู้ได้ยังไงว่าไอ้โทโมะมันเป็นคนทำ " ป๊อปสงสัย เพราะฟางไม่เคยรู้ว่าใครเป็นคนส่งให้ 

 

 

 

 

                    " เอาเป็นว่าฟางรู้ก็แล้วกัน ป๊อปพูดสิว่าป๊อปไม่ได้พาผู้หญิงคนนั้นขึ้นคอนโด " ฟางซักต่อ 

 

 

 

 

                    " ฟาง ป๊อปพาเชอรรี่ขึ้นคอนโดจริงๆ แต่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฟางเชื่อป๊อปมั้ยหละ " 

 

 

 

 

                    " .... " ฟางเงียบไม่ตอบ 

 

 

 

 

                    " เห็นมั้ย ฟางก็ไม่เคยเชื่อป๊อปเลย อธิบายเท่าไหร่ฟางก็ไม่เชื่อ แล้วป๊อปต้องทำยังไง บอกป๊อปหน่อยได้มั้ยฟาง " ป๊อปเหนื่อยจนเริ่มท้อกับความดื้อของหญิงตรงหน้า

 

 

 

 

                    " ฟางว่าเราเป็นแบบนี้ดีแล้วหละ เราคงเข้ากันไม่ได้หรอก  " ฟางพูด

 

 

 

 

                    " ฟาง แต่ป๊อปรักฟาง "

 

 

 

 

                    " แต่ฟางไม่เชื่อ ความเชื่อใจ ไว้ใจ ของฟางที่มีให้ป๊อปมันถูกทำลายไปแล้วนะป๊อป ป๊อปเข้าใจฟางนะ "

 

 

 

                    " โอเค ไม่เป็นไร " ป๊อปหน้าซีดเผือด เขาพยักหน้ารับกรรม แล้วค่อยๆหันหลังเดินจากฟางไป