วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    " ไอ้เชี้ยป๊อป ใจเย็นๆหน่อยสิวะ ออกมานี่ ! " เสี่ยเอกจากป๊อปออกมาจากโทโมะ 

 

 

 

                    " สรุปว่าแก้วไม่ได้อยู่กับคุณใช่มั้ยคะ " แม่ป๊อปย้ำอีกครั้ง ส่วนน้ำเสียงที่นิ่งเฉียบ

 

 

 

                    " ครับ ถ้าคุณนายไม่เห็น ก็แสดงว่าไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ " โทโมะตอบอย่างท้าทาย ไร้ซึ่งมารยาทจนแม่มิ่งต้องดุ 

 

 

 

                    " งั้นเรากลับกันเถอะลูก แก้วคงไม่ได้อยู่ที่นี่ " แม่ป๊อประอากับอารมณ์และกิริยาของโทโมะ 

 

 

 

 

                    " แต่แม่...." แต่ป๊อปยังไม่อยากกลับ

 

 

 

 

                    " แม่บอกให้กลับ " แม่ป๊อปพูดนิ่งๆแล้วเดินนำไปที่รถ ป๊อปหันไปมองหน้าโทโมะอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามแม่ไป 

 

 

 

 

                    ในรถ 

 

 

 

 

 

                    " เขาไม่ใช่คนดีแน่ๆ รีบพาแก้วกลับมาให้เร็วที่สุดนะลูก " แม่ป๊อปเริ่มใจคอไม่ดี ป๊อปคิดหนัก 

 

 

 

 

                    " แก้วหายไปไหนก็ไม่รู้ บ้านก็ไม่ยอมกลับ แถวลางานเป็นอาทิตย์ ผมไม่รู้จะไปตามหาแก้วที่ไหนแล้วฮะแม่ " ป๊อปหนักใจ ทั้งฟางทั้งแก้ว ต่างก็หายตัวไปกันหมด 

 

 

 

 

                    " แล้วนี่ครบอาทิตย์แล้วยัง ที่มันหายตัวไป " เสี่ยเอกถาม ป๊อปนิ่งคิด ก่อนที่หน้าเคีรยดๆละครายลง

 

 

 

 

                    " เออใช่ นี่ก็ครบ 1 อาทิตย์แล้วนิ แสดงว่าพรุ่งนี้ไอ้แก้วมันก็ต้องไปทำงานแล้วสิ " ป๊อปยิ้มร่าดีใจ 

 

 

 

 

 

                    ทางด้านของแก้ว ที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ภายในห้องดิน พร้อมกันกับเฮียหนึ่งและพี่ดินของเธอ 

 

 

 

 

                    " เป็นอะไร เห็นจ้องโทรศัพท์มาเป็นชั่วโมงๆแล้ว รอใครอยู่หรอ " เฮียทักขึ้น จนชั้ลนี่สะดุ้งโหยงกันเลยทีเดียว ให้ตายสิ นี่ชั้ลเหม่อลอยได้ขนาดนี้เลยหรอ นี่ชั้ลเป็นอะไรไปเนี่ย... เห้อออ แต่คิดถึงสาเหตุชั้ลก็อยากจะบ้าแล้วหละ ตั้งแต่หมอนั้นมาส่งชั้ลที่คอนโด ชั้ลก็ติดต่อเค้าไม่ได้อีกเลย โทรไปก็ไม่รับ ไม่โทรกลับอีกต่างหาก นี่เค้าเป็นอะไรไป ไม่รู้หรือไงว่าชั้ลเป็นห่วงเค้าขนาดไหน 

 

 

 

 

                    " ปล่าวสักหน่อย แก้วก็แค่... " ชั้ลยังไม่ทันได้พูดจบ

 

 

 

                    " กินข้าวเถอะ " พี่ดินก็ตัดบทซะงั้น สงสัยไม่อยากฟังคำพูดโกหกของชั้ล

 

 

 

                    และเมื่อคืน หมอนั้นก็ยังไม่โทรมาหาชั้ล ชั้ลโทรไปหาเค้า เค้าก็ไม่รับ เป็นอะไรของเค้า แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้ลจะเข้าไปถามให้รู้เรื่องเลย เพราะยังไงตอนนี้ ชั้ลก็อยู่หน้าบริษัทแล้วหละ 

 

 

 

                    แล้วชั้ลก็เดินมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของเค้าและของชั้ล แต่เอ๊ะ ...ทำไมโต๊ะของชั้ลถึงมากองอยู่หน้าห้องของโทโมะเนี่ย 

 

 

 

 

                    " นาย..." ชั้ลเปิดประตูเข้าไป ตั้งใจจะถามให้เต็มที่ แต่ชั้ลกลับช็อคกับสิ่งตรงหน้าที่เห็น

 

 

 

 

                    " ฟาง..." ชั้ลอุทานออกมาเบา เมื่อเห็นวางนั่งอยู่ยังโต๊ะใหม่ภายในห้องของโทโมะ ที่เคยเป็นตำแหน่งที่โต๊ะของชั้ลตั้งอยู่ บอกตรงๆเลย ทั้งงง ทั้งมึน 

 

 

                    หนำซ้ำฟางยังไม่แม้แต่จะเงยมองหน้าชั้ลอีก นี้ชั้ลไปทำอะไรผิดกับฟางไว้หรอ 

 

 

 

 

                    " มันเกิดอะไรขึ้นหรอ " ชั้ลละลายตาจากฟางไปมองโทโมะที่นั่งจ้องชั้ลอยู่ ด้วยสายตาที่  ไม่เหมือนเดิม เขามองชั้ลตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยิ้มมุมปาก 

 

 

 

 

                    " ถามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอสิ เพื่อจะได้รู้อะไรดีๆ " ทันทีที่หมอนั้นพูดจบ ชั้ลรีบหันหลังกลับทันที 

 

 

 

 

                    " มากับกู " ไม่ทันที่ชั้ลจะพูดอะไร ไอป๊อปก็ลากมือชั้ลออกมาจากบริษัท และพาขึ้นรถขับออกไปข้างนอกทันที และตอนนี้ เราจอดรถคุยกันข้างทาง 

 

 

 

 

                    " มึงหายไปไหนมา รู้มั้ยว่าทุกคนเค้าเป็นห่วง "

 

 

 

 

                    " ถ้าห่วงกันจริงๆ คงไม่ทำร้ายกันแบบนี้หรอก " ชั้ลพูดนิ่งๆ บอกตรงๆว่าตอนนี้ก็ยังไม่อยากจะมองหน้ามันเลย

 

 

 

 

                    " แก้วกูขอโทษ กูยอมรับผิดทุกอย่าง ขอโทษจริงๆที่กูทำแบบนั้นกับมึงไป มึงจะด่าจะตบ จะชกจะเตะกูยังไงกูได้ แต่อย่าทำแบบนี้เลยนะแก้วนะ คุยกับกุเหมือนเดิมเถอะนะ "

 

 

 

 

                    " กูเจ็บที่ใจนะป๊อป ไม่ได้เจ็บที่กาย แล้วอีกอย่างกูก็เสียความรู้สึกกับมึงไปแล้ว "

 

 

 

                    " แล้วมึงไม่รักกูแล้วหรอวะ " 

 

 

 

 

                    " กูอยากรู้ว่าทำไมฟางไม่มองหน้ากู ฟางโกรธอะไรกูหรือเปล่า " ให้ตายสิ ชั้ลก็ยังรักมันเหมือนเดิม แต่ชั้ลยังไม่อยากคุยกับมันตอนนี้

 

 

 

 

                    " คือ.... " ไอป๊อปนิ่งไป หนากระอักกระอวยเหมือนไม่อยากเล่า 

 

 

 

 

                    " อย่าโกหก พูดความจริงมาให้หมดเลยนะ " ชั้ลรีบพูดดักคอมันไว้ก่อน 

 

 

 

 

                    " โอเค ... วันนั้นกูไปเจอฟางที่ห้าง กูรู้สึกชอบและอยากได้ผู้หญิงคนนั้นมาก แต่ความรู้สึกตอนนั้น มันยังเหมือนกับความรู้สึกที่ชั้ลอยากได้ผู้หญิงทั่วๆไปก่อนหน้านี้ แต่ไม่รู้ทำไม กูไม่กล้าเข้าไปคุย ไม่กล้าจีบ จนต้องขอร้องให้มึงช่วย กูเล่าให้เสี่ยเอกฟังและได้เล่นพนันกับเสี่ยว่าถ้ากูได้กิน เสี่ยจะซื้อรถให้คันนึง แต่สุดท้ายกูก็แพ้ฟาง กูรักฟางจริงๆ รักเหมือนที่ไม่เคยรักใครมาก่อน ถ้ามึงยังจำคืนที่กูไปหามึงเมื่อคืนนั้นได้ มึงก็จะรู้ว่ากูรู้สึกแบบนั้นกับฟางจริงๆ  หลังจากคืนนันกูก็ไปหาเสี่ย ไปยกเลิกการพนันบ้าๆนั้น และคิดจะขอฟางแต่งงาน  แต่.... ฟางก็มารู้เรื่องซะก่อน ฟางเลยโกรธ หรืออาจจะเกลียดกูไปแล้ว "

 

 

                    ชั้ลแทบอยากจะเอามีดกรีดหน้ามันให้พังจริงๆกับสิ่งที่มันคิดจะทำ ทำไมผู้ชายถึงได้ร้ายกาจอย่างนี้นะ ให้ตายเถอะ ชั้ลเจ็บแทนฟางจริงๆที่รู้ว่ามันจะทำแบบนี้ 

 

 

 

                    " แล้วฟางรู้ได้ยังไง " ใช่ แต่ชั้ลก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆ ชั้ลไม่รู้ ไอ้ป๊อปก็ไม่พูดแน่นอน ส่วนเสี่ยเอกก็ไม่น่าจะพูด เพราะเสี่ยแกรักไอ้ป๊อปอย่างกะอะไรดี แล้วใครหละ 

 

 

 

 

                    " ไอ้โทโมะ " มันพูดนิ่งๆ แต่ชั้ลนี่สิ ใจหายวาบตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ชั้ลช็อคไปเป็นรอบที่สองของวันนี้สินะ 

 

 

 

 

                    " แต่โทโมะไม่รู้เรื่องนี้ "

 

 

 

 

                    " หึ ! มึงคงไม่รู้ว่าเอกสารเรื่องแม่ของมัน ที่มึงได้รับ ก็เป็นมันนั้นแหละ ที่ตามสืบจนได้หลักฐานแล้วส่งให้กับมึง ส่วนฟาง ก็ได้รับเอกสารอีกทีหลังจากมึง 2 วัน กูตามสืบหาตัวคนส่งเอกสารจนรู้ว่ามันเป็นคนจ้างมา หึ เป็นยังไงหละ "

 

 

 

                    ไม่จริงสิ จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเค้าอยู่กับชั้ลในวันที่ชั้ลรู้ความจริง เค้าปลอบชั้ล ชั้ลยังอยู่ในอ้อมกอดของเค้าอยู่เลย เค้าไม่มีวันทำแบบนั้นกับชั้ลแน่นอน 

 

 

 

 

 

                    " ไม่จริง " แม้ว่าชั้ลพยายามจะบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่ชั้ลก็ไม่รู้ว่าน้ำตาของชั้ลมันไหลออกมาได้ยังไง ชั้ล.... ชั้ลต้องมั่นใจในตัวเขาสิ มั่นใจในรักของเราสิ 

 

 

 

                    " กูก้คิดไว้แล้วหละ ว่ามึงต้องไม่เชื่อ  อะ หลักฐาน นี่เอกสารที่ผู้ชายคนนี้ส่งให้มึง ส่วนนี้ที่มันส่งให้ฟาง " ชั้ลรีบแกะเอกสารนั้นดู มันเป็นรูปที่โทโมะยืนเช็คให้กับผู้ชายคนนึงและอีกรูปคือผู้ชายคนนั้นมาวางซองเอกสารหน้าห้องของชั้ลและห้องของฟาง ชั้ลวางเอกสารนั่นแล้วหันมาสนใจซองเอกสารที่โทโมะส่งให้ฟาง รูปทุกอย่างไอ้ป๊อปถูกถ่ายทีเผลอหมดทุกรูป แต่มันสะดุดก็ตรงรูปนี้

 

 

 

 

                    " นี่มันรูปเมื่อคืนนั้นหนิ " มือชั้ลสั่นไปหมด คืนนั้น ชั้ลอยู่กับเค้า แล้วไอ้ป๊อปมันมาหาชั้ลที่ห้อง ชั้ลบอกให้เขารอชั้ลที่ห้องครัว แล้วชั้ลก็มาเปิดประตูให้ไอ้ป๊อป ... นี่เค้าแอบถ่ายรูปชั้ลกับไอ้ป๊อป แล้วส่งให้ฟางงั้นหรอ 

 

 

 

 

                    " ใช่ กูสงสัยรูปนี้ ว่ามันมาได้ยังไง แล้วใครเป็นถ่าย "

 

 

 

                    " โทโมะ ...  " ชั้ลพูดเสียงสั่นพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลออกมา 

 

 

 

                    " กูว่าแล้ว...มันทำอะไรมึงหรือเปล่า " ป๊อปถามสั่นๆ แต่มันแทงเข้าไปในหัวใจชั้ลเต็มๆ ชั้ลได้แต่ส่ายๆไปมาอย่างละอาย น้ำตาชั้ลไหลพลากเป็นทาง 

 

 

 

 

                    " ดี กูกลัวเหลือเกินว่ามึงจะโดนมันหลอกใช้ กูกลัวจริงๆ " ป๊อปเอื่มมือมาลูบผมชั้ลเบาๆ แต่ใจชั้ลสลายไปแล้ววะเพื่อนตอนนี้  นี่ชั้ลถูกหลอกหรอ ชั้ลถูกหลอกให้รัก หนำซ้ำยังสมเพสตัวเองที่ยอมเสียตัวให้เค้าง่ายๆ เมื่อชั้ลพลิกอ่านข้อความหลังรูปภาพนั้น ที่เขียนว่า " แก้วรู้เรื่องทุกอย่างและสมรู้ร่วมคิดกับป๊อปเพื่อทำลายเธอ "

 

 

 

 

                    " ชั้ลก็ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะถูกหลอกใช้ " มันเหมือนโลกทั้งใบที่กำลังสดใสอยู่พังทลายไปแค่ไม่กี่นาที แล้วชั้ลต้องทำยังไงกับชีวิตที่เหลืออยู่  บอกชั้ลหน่อยสิ 

 

 

 

 

                    " มึงรู้แบบนี้แล้ว ห้ามไปยุ่งกับมันอีกนะแก้ว ห่างออกมาหรือลาออกมาเลยก็ได้ " 

 

 

 

 

                    " กูลงตรงนี้นะ " ชั้ลพูดจบก็ลงจากรถไอ้ป๊อป แล้วรีบขึ้นแท็กซี่ที่เพิ่งขับผ่านมาพอดี ทันทีที่ที่ปิประตู ความรู้สึกที่อัดอั้นไว้เมื่อครู่ก็ระเบิดออกมาจนหมด ชั้ลร้องไห้เหมือนคนบ้า เหมือนคนหมดอาลัยตายอยากในชิวิต ทำไมชั้ลต้องถูกหลอกจากคนที่ชั้ลรัก แม่หลอกชั้ล ป๊อปหลอกชั้ล แต่พวกเขาก็รักชั้ล แต่ทำไมโทโมะทำแบบนี้ หลอกว่าเค้ารักชั้ล จนชั้ลเสียหัวใจไปให้เค้า เสียตัวไปให้เค้าง่ายๆ จนชั้ลต้องมาเสียน้ำตาแบบนี้  ชั้ลทำผิดอะไรไว้กับใครกันหรอ ทำไมทุกคนถึงทำกับชั้ลแบบนี้ ไม่มีใครคิดถึงใจชั้ลบ้างเลยหรือไง 

 

 

 

 

 

 

                    ห้องทำงานโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ทีนี้ฟางรู้แล้วใช่มั้ย ว่าสองคนนั้นมันร้ายกว่าที่ฟางคิด " โทโมะพูด 

 

 

 

 

                    " คะ แต่โมะก็ไม่น่าไปหลอกแก้วแบบนั้น "

 

 

 

 

                    " เค้าจะได้รู้สะบ้างว่าคนถูกทำร้ายมันรู้สึกยังไง "

 

 

 

 

                    " แต่ตอนนี้ฟางก็ไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็น ว่าแก้วจะกล้าทำกับฟางแบบนี้ "

 

 

 

 

                    " หลักฐานขนาดนี้แล้ว ฟางยังไม่เชื่ออีกหรอ "

 

 

 

                    " อยากแค่อยากจะคุยกับแก้วให้มากกว่านี้คะ อ่อ อีกอย่างนะคะ ฟางจะกลับไปทำงานตำแหน่งเดิม ฟางไม่อยากเป็นเครื่องมือของโมะทำร้ายแก้ว แต่ถ้าโมะไม่อนุญาต ฟางก็จะลาออก " ฟางพูดจบก็เก็บข้าวของบนโต๊ะทำงานออกไปทันที

 

 

 

 

                    " ฟาง ฟาง " โทโมะตะโกนเรียก แต่ฟางก็ไม่หยุด