วุ่นนัก รักซะเลย

                    บ้าชะมัด ชั้ลบอกให้โทโมะมาส่งชั้ลที่หน้าคอนโด แต่ก็ลืมไปสะสนิทเลย ว่าชั้ลคืนคอนโดนั้นให้ไอ้เพื่อนบ้าไปแล้ว แต่ก็ยังโชคดีที่เฮียกับพี่ดินช่วยชั้ลไว้ทัน เฮ้อออ 

                    " นอนห้องเฮียก่อนแล้วกัน รอป้าข้างๆนี้ย้ายออก แล้วค่อยย้ายเค้าไปอยู่ " เฮียหนึ่งเก็บสัมภาระของตัวเองขนย้ายไปอยู่กับพี่ดินที่อยู่ติดกัน ส่วนห้องเฮีย เฮียก็ยกให้ชั้ลเรียบร้อย นี่ถ้าหมอนั่นรู้ มันคงจะดุชั้ลแย่เลย  แต่จะทำยังไงได้หละ ชั้ลไม่มีที่อยู่แล้วนิ

                    ทางฝั่งแม่มิ่ง แม่ป๊อป ป๊อปและเสี่ยเอก ก็มาถึงบ้านของแม่มิ่ง ทั้งหมดรีบลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในบ้าน 

                    " โมะ แก้วว  อยู่ไหนกันลูก ออกมาหาแม่มิ่งหน่อย " เธอตะโกนลั่น เมื่อเห็นรถของโทโมะจอดอยู่ 

                    " แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ ผมอยู่ที่นี่คนเดียว " โทโมะพูดหน้านิ่ง ป๊อปของขึ้น รีบเดินไปประจันหน้ากับโทโมะ 

                    " กูไม่เชื่อ ! กูรู้ว่าแก้วอยู่กับมึง มึงเอาแก้วไปไว้ที่ไหน " ป๊อปกำคอเสื้อโทโมะ ราวกับจะเอาเรื่อง 

                    " แก้วก็ไม่ได้เป็นอะไรกับกูสักหน่อย อย่างมากก็แค่ ลูกน้อง !  ทำไมผู้หญิงคนนั้นจะต้องอยู่กับกูด้วย ฮะ " โทโมะพูดเสียงนิ่ง แม่มิ่งขมวดคิ้ว งง กับสิ่งที่โทโมะกำลังพูด 

                    " อย่าให้กูรู้นะ ว่ามึงทำอะไรแก้ว ไม่งั้นมึงตาย " ป๊อปชี้หน้าด่า

                    " ถ้าจะทำ ก็คงจะทำไม่ต่างจากที่มึงคิดจะทำกับฟางหรอก หรือไม่บางที... กูอาจจะทำไปแล้วก็ได้ " โทโมะก้าวเข้าหาป๊อป 1 ก้าว ก่อนจะกระซิบข้างหู ให้ได้ยินกันแค่ 2 คน จนป๊อปเกิดโทสะปล่อยหมัดใส่โทโมะสองสามครั้ง จนอีกฝ่ายล้มลงไปนอนกับพื้น 

                    ว้าย ว๊ายย  เสียงกรี๊ดร้องของหญิงกลางวัย ทำให้เสี่ยเอก ต้องเข้าไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน 

                    ** เดี๋ยวมาต่อนะคะ