วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของคอมโดหรู 

 

 

 

                    " อะไรนะครับ คืนห้องงั้นหรอครับ ตั้งแต่เมื่อไหร่ " ป๊อปทั้งร้อนรนทั้งกระวนกระวายใจ เมื่อเขาได้ขึ้นไปเรียกฟางที่ห้องอยู่นับชั่วโมงแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ 

 

 

 

                    " ใช่ค่ะ เมื่อรุ่งสางนี้เอง " พนักงานสาวตอบเสียงนุ่ม

 

 

 

                    ใจของเขาตกหวบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ให้ตายสิ ฟางลางานทั้งอาทิตย์แล้วยังจะย้ายที่อยู่อีก เขาจะต้องทำยังไงถึงจะได้เจอกับเธอและได้อธิบายความจริงให้เธอได้ฟัง 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากครับ " ป๊อปกล่าวขอบคุณและเดินออกมาจากคอนโดช้าๆ 

 

 

 

                    " แม่ฮะ ฟางเค้าหนีผมไปแล้วจริงๆ " ป๊อปโทรไปบอกแม่เสียงสั่น ดวงตาคมแดงกล่ำเหมือนคนจะร้องไห้

 

 

 

                    ( ป๊อป ใจเย็นๆนะลูกนะ ค่อยๆคิด ฟางตัวคนเดียวคงจะไปไหนได้ไม่ไกลนักหรอก ) แม่พูด

 

 

 

                    " ผมก็หวังไว้แบบนั้นเหมือนกันฮะแม่ " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    

                    อพาร์ทเม้นเล็กๆ ใกล้ๆ บริษัทโทโมะ 

 

 

 

                    " อยู่ได้หรือเปล่าหละอีหนู ที่นี่เสียงดังหน่อยนะ มีทั้งนักศึกษา ทั้งพวกทำงานกลางคืน " ป้าสาว เจ้าของอพาร์ทเม้นพูดพลางช่วยยกกระเป๋าเข้าห้องให้กับฟาง

 

 

 

                    " อยู่ได้คะป้า สบายมาก " ฟางยิ้มน้อยๆให้กับป้าสาว

 

 

 

 

                    " เออดีแล้วหละ ถ้ามีปัญหาอะไร ก็เรียกป้าได้ตลอดเลยนะ ที่นี้มียามตลอด 24 ชั่วโมง ไม่ต้องกังวลอะไรนะ " ป้าสาวพูดจบก็เดินออกจากห้องฟางมา 

 

 

 

                    เธอมองรอบๆห้องก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ แล้วทรุดลงนั่งบนเตียงเล็กๆที่พอจะนอนได้แต่คนเดียว น้ำใสๆค่อยๆเอ่อไหลจนล้นดวงตา เธอรีบปาดมันออกอย่างรวดเร็ว แล้วฮึดลุกขึ้นอย่างคนสู้ชีวิต 

 

 

 

 

                    บริเวณวัดแห่งหนึ่ง ชายหน้าตาโหดเหี้ยม 2 คน สวมเสื้อยืดสีดำ สวมแว่นตาดำ ที่ยืนจ้องมองไปยังหญิงวัยกลางคนที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ 

 

 

 

 

                    " เจอตัวแล้วเสี่ย จะเอายังไงต่อครับ " 1 ในนั้นยกโทรศัพท์ขึ้นรายงานเจ้านาย

 

 

 

 

                    " พาตัวมาให้ฉัน ทำให้เนี่ยนๆนะโว้ย อย่าให้มีเรื่องอีก" เสี่ยเอกพุดโทรศัพท์ ส่วนมืออีกข้างกำลังโอบกอดสาวคนสวยอยู่ 

 

 

 

                    " ใครกันคะเสี่ย ทำไมดูซีเรียสจังเลย " เธอไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เธอคือ เชอรี่คนที่ป๊อปเคยพาขึ้นคอนโด แต่ไม่ได้ทำอะไรเธอเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เธอได้กลายเป็นเด็กของเสี่ยเอกเต็มตัวแล้ว

 

 

 

                    " เคลียงานให้ไอ้ป๊อปมันหนะ ไม่มีอะไรมากหรอก " เสี่ยเอกพูด 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปไปสร้างงานอะไรไว้หรอคะ " เชอรรี่สงสัย

 

 

 

                    " มันทะเลาะกับแฟนมัน แล้วนี่ก็ยังหากันไม่เจอเลย เสี่ยเลยต้องช่วยมันสักหน่อย รู้สึกว่าคนนี้มันจะเอาจริง " เสี่ยเอกพูด 

 

 

 

 

                    " อยากเห็นหน้ายัยผู้หญิงคนนั้นจังเลย วันก่อนพี่ป๊อปพาหนูขึ้นคอนโด แต่แปลกแหนะ วิ่งหนีออกจากห้องเลยเจอผียังไงอย่างงั้น บอกแค่อย่างเดียว ว่าพี่ทำไม่ได้ พี่ทำไม่ได้ หนูนี่อารมณ์ค้างเลย " เชอร์รี่ทำหน้าเซ็ง 

 

 

 

 

                    " อารมณ์คา้งหรอ มีอะไรให้เสี่ยช่วยมั้ย " เสี่ยเอกกระชับกอดแน่นขึ้นแล้วจูบปากเชอรี่โดนที่หล่อนเองก็ยินยอมพร้อมใจไปกับเสี่ยด้วย 

 

 

 

 

 

 

                    ในครัวบ้านแม่มิ่ง  หนุ่มหน้าใสเอาใจหญิงสาวที่นอนหน้ามุ่ยเพราะพิษไข้อยู่บนเตียง 

 

                     วันนี้เขาออกไปตลาดและซื้อของสดมาทำต้มยำกุ้งกับปลาราดพรอกให้กับเธอ 

 

 

 

                    " โมะ แก้วปวดหัวจังเลย " ฉันพยายามพาร่างอันรันทดของตัวเองเข้ามาหาสุดที่รักในครัว ทั้งหิว ทั้งมึน ทั้งปวดหัว แย่มากเลยหละตอนนี้ 

 

 

 

                    " ใกล้จะเสร็จแล้ว ไปนั่งรอที่ศาลาได้เลยนะ " เขาหันหน้ามาเล็กน้อยแล้วพูดกับฉัน ก่อนจะหันกลับไปทำอาหารต่อ  

 

 

 

                    นี่ฉันตาลายหรือยังไงไม่รู้ อยู่ๆฉันก็เดินเซๆเข้าไปหาหมอนั้น แล้วซบลงตรงกลางเผ่นหลังของเขา โดยที่มือทั้งสองข้างของฉันโอวรอบเอวของเขา 

 

 

 

                    อื้ออ อุ๊นอุ่น 

 

 

 

 

                    " อะไรเนี่ย ไอ้เด็กดื้อ มาอ้อนอยู่ได้ ไปนั่งไป " แหมะ ! ไอ้หมอนี้เขิลใหญ่เลย

 

 

 

                    " เห้ย อ้อนอะไร แก้วแค่เซไปชนเอง " ชั้ลนี่ก็นะ แถไปได้ข้างๆคูๆ บ้าจริงเลย อะไรวะไปกอดผู้ชายก่อน แย่ชะมัด 

 

 

 

                    แล้วชั้ลก็ผละกอดออกด้วยความอาย ก่อนจะเดินพยุงร่างซังกะบ๋วยของตัวเองไปรอทานข้าวที่ศาลา  

 

 

                    ไม่เกิน 15 นาที ทุกอย่างก็ถูกจัดเรียงอยู่ตรงหน้าของฉัน  ห๊อมมมมมมม หอมมมมม  

 

 

 

                    " ไง หิวอะดิ " เค้าเดินกลับเข้ามาหาฉันอีกครั้ง พร้อมด้วยเหยือกน้ำและแก้วน้ำ 2 ใบ 

 

 

 

                    " กินละนะ ไม่ไหวแล้ว " ฉันรีบตักข้าวใส่จานตัวเองแล้วตักเข้าปากทันที  โห้ยย ฝีมือหมอนี้ไม่ตกเลยจริงๆ 

 

 

 

                    " นี่ !!!  ไม่คิดจะตักข้าวให้กันบ้างเลยหรือไง " อุ้ย กินจนลืมคนตรงหน้าเลยวะ 

 

 

 

                    " โมะก็ตักเองสิ นั่นไง หมอข้าวก็อยู่ใกล้ๆ " เออนั่นดิ ทำไมต้องมาโวยวายด้วย

 

 

 

                    " ก็ตักให้หน่อยดิ อยากกินข้าวที่แก้วตักให้อะ " เห้ย นี่มันอาการหนักนะ ตอนนี้มันนั่งหน้ามู้ทู้ กอดอก เหมือนเด็กเอาแต่ใจ ไม่ยอมกินข้าว ไดด้แต่นั่งจองหน้าจ้องตาฉันด้วยสายตาที่ฉายรังสีพิฆาตอะ 

 

 

 

 

                    " ถ้าไม่ตักให้นี่ไม่กินใช่มั้ย "

 

 

 

                    

                    "  ^____O " มันยิ้มแป้นแล้วยักคิ้วใส่ฉัน  

 

 

 

 

                    โอเคจ่ะ ฉันไม่อยากทะเลาะกับนายตอนกินข้าว เดี๋ยวมันไม่อร่อย 

 

 

 

 

                    " โมะ โทรศัพท์ของแก้วอยู่ที่โมะหรือเปล่า แก้วหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ แก้วอยากโทรไปหาไอ้เจ้ากานมันอะ " นี่ฉันก็หายมาเป็นอาทิตย์แล้ว ไอ้เจ้ากานกับแม่คงจะเป็นห่วงชั้ลมาก

 

 

 

                    " เอ่อออ ไม่อยู่นะ แก้วลืมเอามาหรือเปล่า " 

 

 

 

 

 

                    " หรอ .. งั้นแล้วยืมของโมะก่อนได้ไหม " 

 

 

 

 

 

                    " เอ่ออ โทรศัพท์โมะแบตหมดนะ แล้วที่ชาตแบตก็ไม่มีด้วยสิ "

 

 

 

 

 

                    " แล้วแก้วจะทำยังไงดีหละ "

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรหรอกน๊าาา โมะว่าน้องกานคงจะเข้าใจแก้วแหละ ไม่ต้องคิดมากหรอก" มือหนาๆของหมอนั่นเอิ่มมาจับมือของฉัน 

 

 

 

 

 

                    ฉันได้แต่ถอนหายใจแล้วกินข้าวต่อ  ป่านนี้คนทางนู้นจะเป็นยังไงบ้างนะ