วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    ในขณะที่สายตาของชั้ลจับจ้องอยู่กับใบหน้าของโทโมะอย่างรอฟังคำตอบ และเขาเองก็กำลังจะตอบคำถามของชั้ล

 

 

 

                    เสียงประตูห้องโทโมะก็ดังขึ้นมาพร้อมๆกับเสียงของไอ้ป๊อป

 

 

 

 

                    " แก้ว ชั้ลมีเรื่องจะคุยกับแก " ชั้ลหันขวับไปทันทีที่ได้ยินเสียง ดูป๊อปมันร้อนรนแปลกๆ มันพูดเสียงหอบและหายใจถี่เหมือนเพิ่งทำอะไรเหนื่อยๆมา 

 

 

 

 

 

                    " ไร้มารยาท ! ชั้ลยังคุยกับแก้วไม่จบ ออกไปรอข้างนอก " อีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆขึ้นทีบตัวเองลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วจ้องไอ้ป๊อปอย่างเอาเรื่อง จนชั้ลต้องลุกตามแล้วยืนคั้นกลางเอาไว้ 

 

 

 

 

                    " แต้ชั้ลมีธุระด่วน ! " ป๊อปตะคอกใส่หน้าโทโมะและเดินมาดึงมือชั้ลเข้าไปหาตัวเอง จนชั้ลเซไปหาไอ้ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    "แต่ธุระของชั้ลสำคัญกว่า " โทโมะรั้งแขนอีกข้างไว้ แล้วออกแรงดึงชั้ลให้กลับไปยืนข้างๆเค้า  ต่างคนต่างก็ดึงชั้ลไปฝั่งตัวเอง 

 

 

 

 

 

                    " แขนชั้ลจะขาดแล้วนะ " T T ชั้ลรู้สึกแบบนั้นจริงๆคะ ทั้งคู่แรงเยอะพอๆกัน พวกเขาดึงชั้ลจนไหล่แทบจะหลุด มันเหมือนเนื้อจะฉีกขาดยังไงอย่างงั้นเลยหละ

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลกำลังจะพาแม่แกกลับมาแล้วนะ "แล้วไอ้ป๊อปก็หลุดพูดออกมาพร้อมๆกับปล่อยแขนชั้ลให้เป็นอิสระ

 

 

 

 

 

                    "จริงรอ แลวตอนนี้แม่อยู่ไหน แม่เป็นยังไงบ้าง แม่หายแล้วใช่มั้ย " ชั้ลดีใจมากจนเผลอสะบัดมือของอีกคนหลุดและหันมาสนใจป๊อปอย่างจริงจัง

 

 

 

 

 

                    " อีกสามวัน แกจะได้เจอกับแม่ " ป๊อปจับบ่าทั้งสองข้างของชั้ล ชั้ลยิ้มให้ป๊อปทั้งน้ำตา มันทั้งดีใจ ทั้งโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลอยากจะเจอด้วยจัง " โทโมะพูดนิ่งๆ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่จำเป็น ! " ไอ้ป๊อปตะคอกใส่โทโมะอีกครั้งแล้วดึงร่างของชั้ลไปหลบอยู่หลังมัน

 

 

 

 

 

                    " ก็ชั้ลอยากไปเยี่ยมแม่ยาย นายมีปัญหาอะไรหรอ " โทโมะลวงมือเข้ากระเป๋ากางเกงตัวเองทั้งสองข้าง แล้วทำหน้ายียวนใส่ไอ้ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " นี่มันอะไรกันวะไอ้แก้ว มันยังไงวะ " ไอ้ป๊อปขมวดคิ้วหนาๆของมันชนกันจนเป็นโบว์แล้วถามคำถามที่ชั้ลไม่รู้จะตอบมันยังไง

 

 

 

 

                    ให้ตายสิโทโมะ ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่บอกไอ้ป๊อปก่อนหนะ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลกับแก้ว...เรา..เป็น...แฟน...กัน..." โทโมะพูดชัดทุกคำและเหมือนว่าเค้าจงใจจะเย้ยไอ้ป๊อปยังไงไม่รู้  ทำไมสองคนนี้ชอบทะเลาะกันนักเนี่ยย

 

 

 

 

 

                    " โกหก ! " ป๊อปไม่เชื่อ 

 

 

 

                    " เห้อ...ก็แล้วแต่มึงแล้วกันหวะ "  โทโมะถอนหายใจพลางทำหน้าเหนื่อยๆเหมือนคนไม่อย่างอธิบายอะไรอีก เขาหันหลังแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองราวกับไม่อยากจะสนใจกับคนตรงหน้าอีกต่อไป 

 

 

 

 

 

                    " มึงมานี่เลยนะ ! " ไอ้ป๊อปมันโกรธชั้ลมาก มันจับข้อมือชั้ลแน่นแล้วลากชั้ลออกจากห้องนั้นมาที่ดาดฟ้าของบริษัท

 

 

 

 

 

                    " นี่มึงกับมันเป็นแฟนกันแล้วหรอ " ป๊อปถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง แต่แววตามันดูผิดหวังในตัวชั้ลมาก  ชั้ลก้มหน้านิ่งก่อนจะพยักหน้ายอมรับเบาๆอย่างละอาย

 

 

 

 

                    " มึงทำแบบนี้ได้ยังไงวะแก้ว มึงก็รู้ไม่ใช่หรอว่ามันชอบฟางมานานแล้วอะ แล้วอยู่ๆมันจะมาชอบมึงมาเป็นแฟนกับมึงได้ยังไง ทำไมไม่คิดวะ " ป๊อปอาละวาดใส่ชั้ลไม่ยั้ง

 

 

 

 

 

                    " แต่เค้าบอกกับชั้ลว่าเค้าไม่ได้ชอบฟางแล้ว แล้วเค้าก็ดูแลชั้ลดีด้วยนะ " 

 

 

 

 

                    " แล้วมันเคยบอกรักมึงสักคำแล้วยัง ถึงได้กล้าไปตกลงเป็นแฟนกับมันอะ " คำถามของไอ้ป๊อปมันทำให้ชั้ลฉุนคิด ใช่ เค้าไม่เคยบอกรักชั้ล  

 

 

 

 

                    " แต่เค้าก็แสดงให้ชั้ลเห็นแล้ว ว่าเค้ารักชั้ล " นั่นสิ ดูแลชั้ลขนาดนี้ ทำอาหารให้ชั้ลกิน ไปรับไปส่ง หึงหวง มันก็น่าจะใช่แล้วนิ 

 

 

 

 

 

                    " หือออ....ได้กันแล้วยัง " ป๊อปถอนหายใจยาวว เหมือนมันเอือมระอากับความคิดของชั้ล ก่อนจะถามคำถามบ้าๆนั่นออกมา

 

 

 

 

 

                    " ยัง " 

 

 

 

 

 

                    " มึงห้ามปล่อยกายให้มันเด็ดขาดนะแก้ว ไม่งั้นกูกับมึงขาดกัน " ป๊อปชี้หน้าและพูดออกคำสั่งกับชั้ลด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและจริงจังมาก ชั้ลพยักหน้าหยิกๆ ยอบรับคำสั่งจากมันอย่างว่าง่าย

 

 

 

 

 

                    " อีกสามวันชั้ลจะไปรับแม่ และชั้ลก็มีเรื่องที่จะสารภาพกับแก " ป๊อปปรับโหมดโกรธมาเป็นโหมดเครียดอย่างไวจนชั้ลตั้งรับไม่ทัน 

 

 

 

 

                    " สารภาพ ? เรื่องอะไรหรอ " ชั้ลงงสิ มันพูดเหมือนมันทำอะไรผิด 

 

 

 

 

                    " ชั้ลยังไม่พร้อมจะพูดตอนนี้ ชั้ลขอเวลาอีกสามวัน " ป๊อปพูดจบก็เดินผ่านชั้ลลงไปจากชั้ลดาดฟ้าทันที ชั้ลหันหลังมองตามป๊อปที่เดินตามไปอย่างงงๆ 

 

 

 

 

 

 

                    ผ่านไป 2 วัน พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่แม่จะได้กลับมาอยู่กับชั้ล ตื่นเต้นจัง ตอนนี้แม่คงหายดีแล้ว เราจะได้กลับมาอยุ่ด้วยกันอย่างมีความสุข พรุ่งนี้ไอ้ป๊อปมันคงจะไปรับแม่ของชั้ลตั้งแต่เช้าตรู่ ชั้ลนี่นั่งนับเวลารอเลยหละ 

 

 

 

 

                    ตึ้งตึ่ง ! ตึ้งตึ่ง !  เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ชั้ลรีบวางไม้กวาดแล้วเดินไปเปิดประตู

 

 

 

 

 

                    " โมะ ^^ มาทำไมไม่บอกกันก่อนฮะ " หนุ่มหล่อหน้าเดิม ยืนถือถุงขนมอยู่หน้าห้องของชั้ล น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆนะเราเนี่ย 

 

 

 

 

                    " บอกก็ไม่เซอร์ไพ้สิคะ " 

 

 

 

 

                    ฟ้อด  ไม่ทันได้ก้าวเข้ามาในห้องหมอนั่นก็ดันเอาจมูกตัวเองมากดแก้มของชั้ลอีกหละ ชอบทำอะไรให้หัวใจคนอื่นเค้าเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย 

 

 

 

 

 

                    " พรุ่งนี้แม่กลับมาแล้วนะ แก้วดีใจจัง " ชั้ลล้มนั่งบนโซฟาข้างๆหมอนั่นก่อนจะเอนศีรษะไปซบไหล่ของเขา หมอนั่นเอามือมาลูบผมชั้ลเบาๆ 

 

 

 

 

 

 

                    ตึ้งตึ่ง ตึ้งตึ่ง และเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง ชั้ลภาวนาว่าคนอย่างหน้าอย่าได้เป็นไอ้ป๊อปเลยเพี้ยงงงง ชั้ลหันไปมองหน้าโทโมะอย่างกล้าๆกลัวๆ เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้า ชั้ลเลยลุกออกไปแย้มดู  เอ๊ะ ไม่ใช่ไอ้ป๊อปหนิ แล้วใครวะ ดูทางตาแมวก็ไม่เห็นจะมีใคร แล้วใครมาเคาะวะ  .... ชั้ลเลยแง้มเปิดประตูช้าๆ  

 

 

 

 

                    แซก! ซองกระดาษสีน้ำตาลที่ชั้ลเผลอเอาเท้าไปแตะมันจนเสียงดัง ใครมันเอามาตั้งไว้ตรงนี้เนี่ย  ชั้ลก้มลงแล้วหยิบมันขึ้นมา

 

 

 

 

                    ถึงแก้ว   เอาแล้วซิ ถึงชั้ลด้วย ถ้าของชั้ลชั้ลจะแกะแล้วนะ  ชั้ลเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วเปิดซองเอกสารอย่างตั้งใจ โดยมีโทโมะนั่งอยู่ข้างๆ 

 

 

 

 

                    " พาสปอร์ตใคร เอ๊ะ นี่มันชื่อแม่หนิ " ชั้ลดึงเอกสารในซองมาดู แผ่นแรกเป็นสำเนาพาสปอร์ต และเป็นชื่อแม่ของชั้ล  แต่ที่สงสัยคือ แม่ไปทำพาสปอร์ตตั้งแต่ตอนไหน 

 

 

 

 

                    แผ่นต่อมา เป็นข้อมูลการเดินทาง มันเป็นวันหลังจากที่แม่เข้าโรงพยาบาลมาได้อาทิตย์กว่าๆ

                    หรือไอ้ป๊อปมันจะส่งแม่ไปรักษาตั้งแต่ตอนนั้นวะ 

                    เห้ย ! มีไปฝรั่งเศสด้วยหรอ 

 

 

                    ' แม่เรานี้ไม่เบาเลยนะ ไปเกาหลีเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว พออาทิตย์นี้ไปฝรั่งเศสอีกแล้ว '  เสียงป้าเกตุที่เคยเข้ามาทักและแซวแม่ มันผลุดขึ้นมาให้สมองของชั้ลอย่างเร็ว จนใจสั่นผิดปกติ 

 

 

 

                    ชั้ลรีบเปิดดูเอกสารแผ่นต่อไปทันที  นี่มันข้อมูลการจองโรงแรมหนิ ชื่อแม่ของชั้ล ทั้งโรงแรมที่เกาหลีและฝรั่งเศส ที่จริงแม่ควรจะอยู่โรงพยาบาลสิ นี่มันอะไรกัน 

 

                    

 

 

 

                    " เป็นอะไรหรือเปล่า " เสียงของคนข้างๆดังขึ้นมา เมื่อเห็นชั้ลอาการไม่ดี เอกสารใบมือของชั้ลมันตกลงกับพื้นกระจาย ชั้ลมือสั่น ชั้ลคุมตัวเองไม่ได้แล้วตอนนี้  

                    ได้โปรดเถอะ ขอให้แม่กับไอ้ป๊อปอย่าได้ร่วมกันโกหกชั้ลเลย ไม่งั้นชั้ลต้องแย่แน่ๆ 

                    ชั้ลควรโทรไปที่โรงพยาบาล ใช่สิ ชั้ลต้องโทรไปที่ชั้ล ชั้ลต้องรุ้ความจริงทุกอย่าง

 

 

                    ชั้ลรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์อย่างทุลักทุเล เพราะบังคับมอสั่นๆของตัวเองไม่ได้ 

 

 

 

 

                    " สะสวัสดีคะ ชั้ลอยากทราบว่ามีผู้ช่วยชื่อ กาญจนามารักษาตัวอยู่ที่นี้ไหมคะ " ถึงจะย้ายตัวไปรักษาที่อื่น แต่ข้อมูลมันต้องมีสิ เพราะไอ้ป๊อปมันเป็นคนพาแม่เข้ามารักษาตัวทีนี่และชั้ลก็เคยไปหาแม่แล้วด้วย

 

 

 

 

                    ( ขอโทษนะคะ ไม่มีคนไข้ชื่อนี้คะ ) คำตอบของพยาบาลทำให้ชั้ลช็อค และตัวชาไปหมด มันเริ่มจะชัดขึ้นมาทุกทีแล้วนะ ไม่จริงใช่มั้ย แม่กับป๊อปไม่ได้หลอกชั้ลใช่มั้ย 

 

 

 

 

                    " โมะ มะโมะพาแก้วไปที่ที่นึงหน่อยได้มั้ย " ชั้ลหันไปคว้าแขนคนที่นั่งข้างๆ แล้วพร่ำเพ้อขอร้องเขาทั้งน้ำตา โทโมะพยักหน้าเร็วๆ 

 

 

 

                    " จะไปไหนแล้ว ไหนบอกโมะมาสิ " 

 

 

 

 

 

                    " แก้วจะไปบ้านพี่หมอ " พี่หมอคงจะตอบคำถามชั้ลได้ทุกอย่าง เพราะพี่หมอเป็นหมอประจำตัวแม่ 

 

 

 

 

                    เราขับรถไปจนถึงบ้านพักของพี่หมอ ชั้ลไม่รอช้ารีบลงจากรถอย่างเร็วในทันทีที่ล้อรถมันหยุดหมุน แล้วขึ้นไปหาพี่หมอ 

 

 

 

 

 

                    " พี่หมอ แม่แก้วไม่ได้ป่วยใช่มั้ย " ชั้ลไม่อยากจะเกริ่มนำ ไม่อยากจะอ้อมค้อมอะไรต่อไปอีกแล้ว ชั้ลอยากจะรู้ความจริงให้เร็วที่สุด 

 

 

                    " อะเอ่อ " พี่หมอหน้าซีดทันทีที่ได้ยินคำถามจากชั้ลและเหมือนว่าเค้าจะมีอาการใบ้กิน 

 

 

 

 

                    " ถ้าคุณไม่ตอบ คุณอาจจะโดนร้องเรียนได้นะครับคุณหมอ ทำแบบนี้มันผิดจรรยาบรรณของแพทย์นะครับ " โทโมะเสริม 

 

 

 

 

 

                    " ครับ ใช่ครับ " หมอถอนหายใจแล้วตอบชั้ลนิ่งๆ 

 

 

 

 

 

                    " หมอทำแบบนี้กับแก้วได้ยังไง ทำไมใจร้ายขนาดนี้ " น้ำตาของชั้ลไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ มันเหมือนถูกมีดปลยแหลมมาแทงตรงกลางใจ ทำไมคนที่ชั้ลรักต้องรวมหัวกันหลอกชั้ล ไม่รู็เลยหรือไงว่าชั้ลเครียด ชั้ลเป็นห่วง ชั้ลทุกข์แค่ไหนที่คิดว่าแม่ป่วยเป็นโรคร้าย 

                    ในขณะที่ชั้ลเครียด ชั้ลทุกข์ ชั้ลเหนื่อย เพื่อหาเงินมาช่วยรักษาเค้า แต่เค้าคนนั้นกลับไปเที่ยวอย่างสบายใจโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของชั้ล

                    และอีกคนที่พร้อมจะเอาเงินมาซื้อได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ โดยไม่คิดถึงความรู้สึกของชั้ล 

                    ทำไมมันแย่ขนาดนี้ มันหนักมากไปหรือเปล่า ชั้ลรู้สึกเหมือนคนหมดแรงจนชั้ลล้มลงไปนั่งร้องไห้อยู่กับพื้น

 

 

 

                    "แก้ว พี่ขอโทษ " พี่หมอคุกเข่าลงนั่งข้างๆและเอามือมาแตะบ่าของชั้ลเบาๆ 

 

 

 

 

                    " พี่หมอใจร้ายกับแก้วมากนะคะ " ชั้ลรุ้สึกผิดวังกับคนที่ชั้ลรักอีกคนตรงหน้า เขาเป็นเหมือนพี่ชายที่แสนดีและแสนอบอุ่มของชั้ลมาตลอด แต่ทำไมเขาถึงได้ทำกับชั้ลแบบนี้ 

 

 

 

 

                    " แก้ว " หมอนิ่งไปยอมรับผิดทุกอย่างเขามองหน้าชั้ลด้วยสายตาที่รู้สึกผิดจริงๆ ก่อนจะหันไปมองโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ทุกอย่างมันคงไม่แย่ขนาดนี้ ถ้านายไม่เข้ามายุ่งเรื่องนี้ " 

 

 

 

 

                    " หึ ! คุณโทษพวกของคุณเถอะครับ " โทโมะพูดนิ่งๆก่อนจะประคองชั้ลออกมาจากบ้านพี่หมอ 

 

 

 

 

                    ตอนนี้ชั้ลเหลือเพียงเค้าคนเดียว คนที่อยู่ข้างๆชั้ลในตอนนี้ ชั้ลคงไว้ใจเค้าได้แค่คนเดียวสินะ 

 

 

 

 

 

                    " เค้ารวมหัวกันหลอกแก้ว " ชั้ลร้องไห้จนไม่รู้จะร้องไห้ยังไงอยู่แล้ว ทำไมมันถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ 

 

 

 

 

 

                    " อย่าร้องไห้เลยนะ โมะไม่ชอบเห็นแก้วร้องไห้แบบนี้เลย " มือหนาๆที่แสนอบอุ่นของเขาเอื่อมมาลูบผมชั้ลเบาๆ ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้กับชั้ล

 

 

 

 

                    " โมะอย่าทำแบบนี้กับแก้วอีกคนนะ " ชั้ลรู้สึกหมดแรงและผิดหวังในตัวแม่กับป๊อปมากจนอธิบายไม่ได้เลย ชั้ลแทบจะยืนด้วยขาตัวเองไม่ได้แล้วในตอนนี้  โชคดีที่ชั้ลมีไม้คล้ำร่างตัวเองเอาไว้อย่างโทโมะ ที่คอยเดินอยู่เคียงข้างชั้ล ไม่ให้ชั้ลรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ ถ้าไม่มีเค้า ชั้ลคงจะล้มทั้งยืนจริงๆ 

 

 

 

                    ' ขอบคุณที่อยู่กับชั้ล ในห้วงเวลาที่ชั้ลทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส  ที่รัก '