วุ่นนัก รักซะเลย

 
 
 
                    ว๊าาาา  ได้กลับมานอนห้องสักที ค่อยสบายตัวหน่อยยย หายไปสองวัน ไอ้ลิ้นจี่มันคงจะคิดถึงชั้ลมากเลยมั้ง ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้านี้ มันยังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในนอนแขนชั้ลอยู่เลย นังนี่นะ นอกจากนะกินเยอะแล้วยังขี้นอนอีก 
 
 
 
                    ครื่นนนนน ครื่นนนน  ! ใครกัน โทรมาหาชั้ลตั้งแต่เช้า
 
 
 
 
                    " ฮัลโหลพี่วิทย์ว่าไงคะ " ที่แท้ก็เป็นพี่วิทย์หนุ่มสุดหล่อนี่เอง แหมะขยันโทรมาเลยเกินนะย่ะ นายคนนี้ 
 
 
 
 
                    ( อีก 20 นาที มารอพี่ที่หน้าคอนโดนะ ) พูดจบพี่แกก็วางสายไปทันที 
 
 
 
 
                    จะเอายังไงต่อหละ ก็ต้องรีบอาบน้ำนะสิ เวลา 20 นาทีสำหรับคนไม่เจ้าสำอาง อย่างชั้ลมันคงจะธรรมดามาก ที่ชั้ลจะอาบน้ำ แต่งตัว แต่งหน้าให้เร็ว  แล้วชั้ลก็เสร็จทันเวลา... แต่ขอบอกนะ ใช่ว่าชั้ลลุกลี้ลุกลนอยากจะเจอพี่วิทย์หรอก แต่พี่เค้าเป็นตรงเวลามากกกกกกกกกก  บอกว่า 20 นาทีก็คือ 20 นาทีจริงๆ บางครั้งก็มาก่อนเวลาด้วยซ้ำไป 
 
 
 
                    และตอนนี้ชั้ลก็ยืนรออยู่ที่หน้าคอนโดเป็นที่เรียบร้อย 
 
 
 
 
 
                    " อ๊ะ ! " พี่วิทย์ยื่นถุงอะไรสักอย่างให้กับชั้ล ให้เดานะ มันคงจะเป็นกับข้าวเหมือนทุกครั้งที่พี่แกเอามาให้ 
 
 
 
 
 
                    " ปลาทูต้มเค็มอีกละ ? นี่พี่อุส่าห์ขับรถมาเพื่อเอาให้เจ้านี้มาให้เนี่ยนะ " นี่ก็ครั้งที่ 3 แล้วนะ ที่พี่แกเอาให้ปลาทูต้มอะไรเนี่ยมาให้ชั้ล ทำไมไม่เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นบ้าง
 
 
 
 
                    " ทำไม ? ไม่อร่อย ? ไม่ชอบหรอ ? " พี่แกทำหน้านอยๆใส่ จนชั้ลลืมคำพูดแรงๆของตัวเองไปเลย ชั้ลนี่รีบจับแขนพ่วิทย์แล้วกล่าวคำขอโทษอย่างเร็ว
 
 
 
 
 
                    " ไม่เบื่อ แล้วก็อร่อยมากกก แต่แก้วไม่อยากให้พี่ขับรถมาแบบนี้ มันไกล แก้วเป็นห่วง " 
 
 
 
 
                    " เออ อย่าบ่นเถอะ พี่อยากเอามาให้กิน แล้วก็กินให้หมดหละ แบ่งให้เพื่อนด้วย พี่ไปนะ  " หน้าพี่วิทย์นี่ยังนอยอยู่เลย ชั้ลเริ่มจะรู้สึกผิดขึ้นมาจริงๆแล้วนะเนี่ย 
 
 
 
 
 
                    " พี่วิทย์ แก้วขอโทษนะ ที่พูดไม่รักษาน้ำใจพี่ ต่อไปแก้วจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้วนะ แก้วสัญญา นะนะ " ชั้ลเดินไปจับประตูรถและขว้างพี่วิทย์ไม่ให้ขึ้นรถ พี่วิทย์นี่ได้ทีงอลใหญ่เลย พี่แกทำเบือนหน้าไปทางอื่น 
 
 
 
                    " หายโกรธนะนะ " ชั้ลเลยกัดวิธีปัญญาอ่อนมาใช้เพื่อง้อคนอย่างพี่วิทย์ ชั้ลชูนิ้วก้อยมาง้อขอคืนดี เมื่อจะได้ผลแฮะ พี่แกนี้ขำใหญ่เลย 
 
 
 
                    " เออ จะกลับแล้ว ไปทำงานได้แล้วไป " พี่แกผลักเบาชั้ลหยอกๆ แต่แม่งเจ็บวะ คนชั้ลเซจนทางเข้ามา พี่แกก็รีบขึ้นรถและขับออกไปทันที 
 
 
 
 
                    8: 20 ชิบหายละ ตูสายอีกแน่เลย ชั้ลรีบวิ่งไปรอรถที่ป้ายรถเมลล์หน้าคอนโด 
 
 
 
 
 
                    ผลึบ ! 
 
 
 
                    " เห้ยยย " มือหยาบๆของใครสักคนมาจับมือชั้ลแล้วลากชั้ลกลับเข้ามาในบริเวณหน้าคอนโดอีกครั้ง แล้วหมอนั้นก็เปิดประตูแล้วผลักชั้ลขึ้นไปในรถของมันทันที
 
 
 
                    " เห้อออ นายเองหรอ ชั้ลนึกว่าโจรซะอีก ... เออนี้ ไอ้ป๊อปมันมารับฟางตั้งแต่เช้าแล้ว วันนี้นายเสียเที่ยวแล้วหละ " ไอ้ที่ว่านั้น ก็ไอ้คุณท่านประธานของชั้ลเองแหละ สงสัยหมอนี่จะมารับฟาง แต่ก็ดันถูกไอ้ป๊อปตัดหน้าไปสะก่อน หน้าสงสารจุง
 
 
 
                    " ชั้ลมารับเธอ ไม่ได้มารับฟาง " 
 
 
 
 
 
                    O_O ให้ตายเถอะ นี่หูช้ัลฝาดหรือฮีแกผีเข้า ช่วยบอกที 
 
 
 
                    " รับ...ชั้ล .... " ชั้ลชี้นิ้วชี้เข้าหาตัวเอง แล้วกลอกตาถามมันอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
 
 
 
                    " เออ ! ... แล้วไอ้วิทย์มันมาทำไม " แล้วคือทำไมต้องทำหน้าบึ้งวะ 
 
 
 
                    " อ่อออ เค้าเอากับข้าวมาให้หนะ กินป่ะ อร่อยนะ " ชั้ลรีบชูปลาทูต้มเค็มให้หมอนั้นดู เพื่อมันจะอยากกิน 
 
 
 
                    " มันมาหาเธอกี่ครั้งแล้ว " หมอนั้นซักต่อ คือ... ทำไมต้องทำเสียงแข็งวะ 
 
 
 
                    " ก็...ครั้งนี่ครั้งที่ 4 "  จบบทสนทนาคะ ฮีแกออกรถไปทันที แต่การขับรถของฮีครั้งนี่อยู่ในเกณฑ์ห่วยแตกสุดๆ ทั้งปาดหน้า ขับเร็ว ปาดไปมาจนชั้ลแทบอ้วก มันเป็นอะไรวะ หรือโกรธที่ไอ้ป๊อปมารับฟาง หรืออะไร
 
 
 
                    " นี่นายเป็นอะไรเนี่ยย โกรธไอ้ป๊อปมันหรอ " ชั้ลเริ่มรำคาญแล้วนะเว้ยย ถ้าโกรธก็ไม่ต้องขับรถ แม่งหวาดเสียวชิบหวย 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่ได้โกรธไอ้ป๊อป " มันพูดทั้งๆที่ไม่ได้หันมามองหน้าชั้ลเลย หนาฮีนี่นิ่งมาก รถก็ยังคงขับในความเร็วเหมือนเดิม เห้ออ
 
 
 
                    " แล้วเป็นบ้าอะไรเนี่ยย ขับรถให้มันดีๆหน่อยสิ มันอันตรายรู้ป่าว "  เรื่องแค่นี้ต้องให้สอนน
 
 
 
 
                    " นี่เธอไม่รู้หรอ ว่าชั้ลเป็นอะไร " ชั้ลเบรครถแล้วหันมาถามชั้ลอย่างเอาจริงเอาจัง
 
 
 
                    " ถ้ารู้แล้วจะถามทำไมวะ " ชั้ลก็เริ่มอารมณ์เสีย ชั้ลไปชักสีหน้าใส่มันทันที
 
 
 
                    " อย่าไปยุ่งได้มั้ย กับไอ้วิทย์ ไอ้หนึ่ง ไอ้ดินอะไรนั้นอะ " มันโวยวายใส่อารมณ์ ขึ้นเสียงใส่ เป็นบ้าอะไรวะ 
 
 
 
                    " นี่มันกดข้อไหนของบริษัทเนี่ยฮะ คือเค้าก็เป็นคนดีป่าว ทำไมชั้ลถึงยุ่งกับพวกเค้าไม่ได้ นายนี่ตั้งแต่อกหัก เริ่มเพี้ยนแล้วนะ " 
 
 
 
                    " ชั้ล...ไม่...ชอบบ  ดูปากอีกครั้งนะ ชั้ลไม่ชอบ ! " มันตะคอกใส่ชั้ลจนน้ำลายของมันเกือบจะกระเด็นเข้ามาในปากของชั้ลแล้วเนี่ย
 
 
 
                    " แต่...ชั้ล...ชอบบ ดูปากนะคะ กูชอบบบบบบบ ! " ชั้ลตะคอกใส่มันเริ่มเสียงไปอีกสองเท่า 
 
 
 
 
 
                    ม๊วฟ ! 
 
 
 
 
                    O_O  เห้ยยยย ชั้ลรีบกัดฟันแน่น เมื่อรู้สึกถึงอวัยวะบางอย่างของหมอนั้นที่พยายามจะแทรกตัวเข้ามาในโพร่งปากของชั้ล 
 
 
 
                    อ่ะ ! หมอนั้นทำออะไรวะ ทำไมชั้ลเจ็บปากอย่างนี้เนี่ย 
 
 
 
 
 
 
                    " อย่าพูดพร่อยๆอีกนะ ชั้ลไม่ชอบ " พูดจบมันก็ออกรถทันที 
 
 
 
 
                    ไอหยาาา เลือดออกเลยหวะ นี่มันกัดปากชั้ลหรอวะ มันเป็นอะไรของมัน แล้วชั้ลเป็นอะไรของชั้ล ทำไมอยู่ๆชั้ลก็สงบลงแบบงงๆ นี่ชั้ลกำลังมึน กำลังอึ้ง กำลังตกใจ หรืออะไรนะ ทำไมใจมันเต้นแรงจนอกแทบจะระเบิด 
 
 
 
 
                    เรานั่งนิ่งไม่พูดไม่จากันมาตลอดทาง จนมาถึงบริษัท แล้วเราก็แยกกันแบบงงๆ ต่างคนต่างลงจากรถ ต่างคนต่างไม่มองหน้ากัน ต่างคนต่างแยกกันไปคนละทาง 
 
 
 
 
 
                    บ้านสวนของคุณยายยย บ้านที่ถูกออกแบบโดยฟาง ตอนนี้มันเกือบจะสมบูรณ์หมดทั้งหลังแล้ว เหลือเพียงแค่ห้องนอนข้างบนเท่านั้น 
 
 
 
 
 
                    " เหมือนบ้านในฝันเลย " ฟางยิ้มปริ่มๆเมื่อมองสภาพของบ้านชั้นล่างที่ถูกตกแต่งและทำใหม่จนสมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็น มันถูกออกแบบให้ดูเรียบง่ายไม่หวือหวา แต่ดูอบอุ่นและหน้าอยู่มาก 
 
 
 
 
 
                    " อยากอยู่ป่าวหละ " ร่างสูงที่เพิ่งจะเดินเข้ามาพร้อมๆกับยื่นแก้วน้ำส้มให้กับหญิงสาวที่ตนหมายปอง เขาละสายตาจากเธอก่อนจะมองไปรอบๆบ้านชั้ลล่าง มันดูหน้าอยู่เหมือนที่เธอว่าไว้จริงๆ
 
 
 
 
 
                    " ถ้าฟางจะซื้อบ้านสักหลัง ฟางก็จะซื้อแบบนี้แหละ " ฟางหันมามองหน้าชายหนุ่มก่อนจะพูด
 
 
 
 
 
                    " จะซื้อทำไมหละ มาอยู่ที่นี่สิ แต่งงานกับหลานชายเจ้าของบ้าน แล้วก็เข้ามาอยู่เลย " ป๊อปได้จังหววะก็ออกอุบายทันที 
 
 
 
 
 
                    " ยังไม่เป็นแฟนเลย อย่ามาคุยเยอะเถอะ  " ฟางยิ้มเขิลๆ แล้วเดินเลี่ยงขึ้นไปข้างบน ป๊อปยิ้มน้อยๆ แล้วเดินตามฟางขึ้นไป 
 
 
 
 
 
 
                    พักเที่ยง ! ชั้ลก็เอาปลาทูมากินที่ห้องของเฮียหนึ่ง
 
 
 
 
                    " ไอ้วิทย์นี่จริงๆเลยนะ เอาแต่ไอ้เนี่ยมาให้ เห้ออ ทำไมไม่ทำอย่างอื่นมาให้บ้างวะ " ในขณะที่ปากกำลังลิ้มรสกับปลาทูอยู่พี่ดินแกก็บ่นไปพร้อมๆกัน 
 
 
 
 
 
                    " เมื่อเช้าแก้วก็พูดแบบเนี่ยแหละ แล้วพี่วิทย์ก็งอลใส่ เกือบซวยไม่ได้กินเลยนะเนี่ย "
 
 
 
 
 
                    " อ้าว ไอ้เจษ มึงไม่มากินก่อนวะ " เฮียหนึ่งที่นั่งกินอย่างเงียบๆ เงยไปมองหน้าพี่เจษที่ยังนั่งทำงานอยู่ 
 
 
                    พี่เจษนี่ก็แปลกๆนะ เวลากินอย่างอื่นกัน ก็ลงมากินด้วยกันปกติ แต่พอมีปลาทูของพี่วิทย์ทีไร พี่แกนี้เบือนหน้าหนีทันที อย่าว่าแต่ตักกินเลย ฮีแกนี่ไม่มาร่วมวงกินข้าวเลยด้วยซ้ำ 
 
 
 
 
                    " แขกไม่ได้รับเชิญมาอีกแล้วหวะ " พี่ดินเอ่ยขึ้น เราทั้งสามสี่คนหันไปมองทางประตู 
 
 
 
 
                    นี่หมอนั้นมายืนกอดอกทำอะไรอยู่หน้าประตูห้องวะ หรือชั้ลลืมส่งเอกสาร หรือส่งเอกสารประชุมผิดวะ ชั้ลรีบลุกออกไปหาหมอนั้นทันที
 
 
 
 
 
                    " เอกสารไม่ครบหรอ หรือยังไง " ชั้ลเอ่ยถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นสีหน้าของคนตรงหน้าที่เหมือนกับ...จะโกรธชั้ล 
 
 
 
 
                    " ชั้ลหิว " มันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพูดออกมา 
 
 
 
 
 
                    " หิว ? แล้วทำไมไม่กินข้าวหละ " เออ แล้วมาบอกชั้ลทำไม 
 
 
 
 
                    หมับ !! เอาเห้ยย จะลากไปไหนอีกวะ ชั้ลยังกินข้าวไม่เสร็จนะ 
 
 
 
                    ผ่านไปเกือบ 20 นาที ร่างของชั้ลก็นั่งอยู่ที่ร้านอาหารหรูๆ อาหารชั้นเลิศ 
 
 
 
 
 
                    " ต้มยำกุ้ง ปลาหมึกนึงมะนาว กุ้งชุบแป้งทอด แค่นี่ครับ " แล้วฮีแกก็สั่งคนเดียว โดยที่ไม่ได้หันมาถามชั้ลเลย
 
 
 
 
 
                    " สั่งกุ้ง แหม สงสัยจะคิดถึงฟาง นี่นาย ชั้ลบอกแล้วไงว่าให้ทำใจสะเถอะ ฟางหนะให้ไอ้ป๊อปมันดูแลไป " ชั้ลไดจังหวะก็แซวหมอนั้นทันที 
 
 
 
 
 
                    " แล้วเธอหละใครดูแล " ไอ้บ้านี่มันจ้องหน้าชั้ลนิ่งๆจนชั้ลต้องละสายตาจากมันหันไปทางอื่น ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรวะ มองตาใครนานๆไม่ได้ มันหนาววว 
 
 
 
 
 
                    " ช้้ล.... โอ้ยยคนดูแลเยอะแยะ " ชั้ลนี่ตอบไม่ถูกเลยคะ คำถามของหมอนันมันทำให้ชั้ลรู้สึกแปลกๆ 
 
 
 
 
 
                    " ใคร " มันจ้องหนักกว่าเดิมอีก 
 
 
 
 
 
                    " อุ้ยย ต้มยำมาพอดีเลย กินดีกว่า " ชั้ลเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถาม แล้วรับถ้วยต้มยำจากพนักงานมาตั้งไว้ตรงหน้า หมอนั้นถอนหายใจอีกครั้งคือมันดังจนชั้ลที่กินอยู่ได้ยินชัดเจน เป็นอะไรของเค้านะ 
 
 
 
 
 
 
                    มุมหนึ่งของผับใหญ่ใจกลางเมืองหลง 
 
 
 
 
 
                    " ไงไอ้ป๊อป เมื่อไหร่กูจะได้ถอยรถเบนซ์ให้มึงสักทีวะ " เสี่ยเอกเจ้าของผับเดินเข้ามาทักทายป๊อป ที่นั่งดื่มเหล้าอยู่กับเพื่อนชายอีกหนึ่งคน
 
 
 
 
 
                    " โห้เฮีย เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะฮะ มามา มานั่งดื่มกับผมดีกว่า ไม่ได้มาที่นี่หลายวัน มีอะไรใหม่ๆมาเยอะเลยนะเฮีย " ป๊อปชักชวนเฮียเอก หากแต่สายตาของเขาจับจ้องมองไปยังสาวๆที่โยกย้ายส่ายสะโพกไปมาอยู่กลางผับ
 
 
 
 
 
                    " เออ เร็วๆเหอะ กูนี่หนักกระเป๋าจะแย่อยู่แล้ว อยากจะเอาเงินออกวะ 555 " เสี่ยเอกตบกระเป๋าอยากโชว์ ป๊อปยิ้มกริ่มๆ เหมือนมั่นใจว่าสักวันเขาจะเอาเงินในกระเป๋าของเสี่ยเอกต้องออกมาแน่ๆ 
 
 
 
 
 
                    " เด็กคนนั้นมากับใคร " ป๊อปจ้องมองไปยังสาวชุดดำที่กำลังเต้นอยู่คนเดียว มองจากหน้าตา เธอคงจะอายุยี่สิบต้นๆ 
 
 
 
 
                    " เชอรี่ มาคนเดียว โสดยู่ด้วยนะ " เสี่ยเอกแนะนำ ป๊อปยิ้มมุมปาก 
 
 
 
 
                    " เสือยังไม่ทิ้งลายอะเฮีย "เพื่อนชายอีกคนแซวๆ เมื่อเห็นป๊อปเดินเข้าไปหาเชอรี่ 
 
 
 
 
                    " นิสัยเดิม จีบคนนู้นไปติดก็เอาคนใหม่ " เสี่ยเอกส่ายหน้าไปมา 
 
 
 
 
 
                    " วันก่อนมันยังบอกอยู่เลย ว่าจะหยุดที่ฟาง ไหงเป็นงี้ไปได้ก็ไม่รู้ " เพื่อนบ่นๆ เมื่อเห็นป๊อปคลอเคลียร์กับสาวก็ส่ายหน้าไปมาด้วยความระอา 
 
 
 
 
 
                    " บางครั้งกู็อดสงสารเด็กนั้นไม่ได้หวะ ที่ต้องตกมาเป็นเหยื่อการพนันของพวกกูเนี่ย " เสี่ยเอกพูด 
 
 
 
 
                    ทั้งคู่มองไปยังป๊อปที่โอบเชอรี่ออกจากผับไปเป็นสาตาเดียวกัน แล้วหันกลับมามองหน้ากันอย่างเซ็งๆ 
 
 
 
 
 
                    อีกมุมหนึ่งของผับ 
 
 
 
 
 
                    " ไงเฮีย เห็นกับตา ทีนี้เชื่อผมยัง " เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังจ้องมองไปยังป๊อป หันมามองหน้าโทโมะ ที่กำลังจ้องป๊อปอยู่เช่นกัน 
 
 
 
 
 
                    " จับตามองมันทุกฝีเก้าเลยนะ ไม่ว่ามันจะอยู่กับฟาง หรืออยู่กับใคร แล้วเก็บหลักฐานให้ละเอียด " โทโมะออกคำสั่งแล้วเดินออกจากผับไปทันที 
 
 
 
 
 
 
                    เห้อออ ไปบ้านแม่มิ่ง 2 วัน ผ้านี่กองเป็นเนินพูนเลยแฮะ 
 
 
 
 
 
                    " หม๊าวววว " เมื่อชั้ลยังไม่นอน นังแมวตัวน้อยนี่มันก็ยังไม่นอน นี่คงจะหิวอีกแล้วสินะ 
 
 
 
                    ชั้ลอุ้มยัยลิ้นจี่แล้วเทอาหารให้มัน ก่อนจะเดินไปตากผ้าต่อ 
 
 
 
 
 
                    " ไม่ยักรู้นะ ว่าเธอเองก็คัพบีเหมือนกัน " เสียงคุ้มๆหูมันดังขึ้นมาจากด้านหลังจนชั้ลต้องรีบหันกลับไปมองด้วยความตกใจ 
 
 
 
 
 
                    " เห้ยยย ! เข้ามาได้ยังไง ! " ชั้ลรีบแอบชั้นในแล้วจ้องคนตรงหน้าด้วยความตกใจ 
 
 
 
                    
                    มันชูกุญแจห้องแล้วเดินกลับไปนั่งในห้องนั่งเล่น ชั้ลได้แต่ยินกัดฟันกรอดๆ แล้วรีบตากเสื้อผ้าให้เสร็จแล้วเดินกลับเข้าไปหามันทันที 
 
 
 
 
 
                    " นายไม่ควรเข้ามาในห้องของชั้ลแบบนี่นะ ใครมาเห็นเข้าเค้าจะนินทาเอาได้ " เออนั้นสิ แล้วยิ่งถ้าได้ป๊อปมันเกิดโผล่หัวมาตอนนี้นะ ได้ตายกันไปข้างนึกแหงๆ 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลว่าจะมานอนกับเธอที่นี่ " มันพูดได้หน้าตาเฉยมากกกกก นี่มันมาขอห้องชั้ลนอนนะ ไม่ใช่มาขอข้าวกิน ถึงได้ขอกันง่ายๆแบบนี้ 
 
 
 
 
 
                    " จะบ้าหรือไง ไม่ได้ ชั้ลไม่ให้นอน ไปนอนที่อื่นไป " ช้ลออกปากไล่อย่างไม่เกรงใจ ถึงจะเป็นเจ้านายก็เถอะ แต่เรื่องนี้ชั้ลว่ามันเยอะไป 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่มีเงิน " 
 
 
 
 
                    " ชั้ลให้ยืม " ชั้ลคว้ากระเป๋าเอาเงินมายื่นให้กับมัน แต่มันสิ กลับเบือนหน้าไม่สนใจเงินของชั้ล โอเค หนึ่งพันมันคงไม่พอสำหรับคนรวย 
 
 
 
 
 
                    " แค่นี้พอมั้ย สำหรับค่าห้องคืนนี้ "ชั้ลเพิ่มให้อีกสองพัน มันมองหน้าชั้ลนิ่งๆแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟา 
 
 
 
 
 
                    " เห้ยยยยย ไม่ได้นะ นายต้องออกไป ชั้ลให้นายอยู่ห้องนี่ไม่ได้ " ชั้ลลากแขนใหญ่ๆ ของชั้ลให้ลุกขึ้น แต่ มันไร้ผลคะ ตัวหมอนี้หนักมากกก 
 
 
 
 
 
                    " ครอกกกก  ฟู้วววว " มันแกล้งหลับตา แล้วกรนใส่ชั้ล  โห้วว ให้ตายเถอะ ทำไมกวนตีนแบบนี้วะ
 
 
 
 
 
                    " จะไม่ลุกใช่มั้ย " ชั้ลออกแรงดึงแขนมันอีกครั้งด้วยแรงทั้งหมดที่ชั้ลมี เริ่มจะได้ผลวะ ตัวมันลุกขึ้นมาจนมันอยู่ในท่านั่งยืนขา โอเคความพยายามของชั้ลเริ่มเป็นผล งั้นดึงต่อ 
 
 
 
 
                    อึบบบบบ  โครมมม  
 
 
 
 
                    แต่กลับกลายเป็นชั้ล ที่ถูกหมอนั้นดึงลงไปนอนทับอยู่บนร่างแข็งๆของมัน 
 
 
 
 
                    ตึกตักตึกตัก ตึกตักตึกตัก 
 
 
 
 
                    ออะไรกันวะเนี่ยย นี่ชั้ลกับมันตัวติดกันเลยหรอ หน้าเราใกล้กันแค่คืบ ใกล้จนชั้ลล  ชั้ลได้กินเหล้าอ่อนๆจากลมหายใจของหมอนั้น 
 
 
 
 
 
                    " เธอรู้สึกอะไรอยู่ตอนนี้ " มันกอดรัดชั้ลไว้ไม่ให้ชั้ลลุกหนี แล้วถามคำถามบ้าบออะไรก็ไม่รู้ แต่มันทำให้ใจชั้ลเตนแรงกว่าเดิมซะอีก 
 
 
 
 
 
 
                    " เอ้ออ... " นี่ชั้ลเป็นอะไรไป ชั้ลเป็นใบ้หรือไงหรือสมองฝ่อ คิดคำตอบไม่ได้เนี่ย 
 
 
 
 
 
                    " ตอนเราจูบกันเธอรู้สึกดีหรือเปล่า " มันจ้องมองชั้ล เราสบตากัน  ให้ตายเถอะ ช้้ลเหมือนถูกไฟร้อนมากระทบร่างกายของชั้ล ชั้ลกำลังจะหลอมละลายอยู่ตรงหน้ามันแล้วนะ 
 
 
 
 
 
                    " ใจเธอกำลังเต้นแรงใช่มั้ย ... ถ้าชั้ลจูบเธออีกครั้ง เธอจะว่ายังไง " มันถามไม่เลิก  
 
 
 
 
                    แต่... อย่าทำแบบนี้กับชั้ลเลย 
 
 
 
 
 
 
                    " อย่าทำแบบนี้เลยนะ " ชั้ลพูดนิ่งๆเบาๆ ไม่อยากให้อะไรมันไปไกลกว่านี้ ชั้ลท่ามแขนลงบนโซฟา แล้วลุกขึ้นยืนห่างๆจากหมอนั้น มันลุกขึ้นมนั่งแล้วมองชั้ลอีกครั้ง
 
 
 
 
 
                    " เธอกำลังปฏิเสธชั้ลอยู่ใช่ไหม เธอมีใครแล้วใช่ไหม " หมอนั้นทำหน้าเหมือนผิดหวัง เอ๊ะ จะผิดหวังได้ยังไง เค้าไม่ได้หวังอะไรกับชั้ลสักหน่อย
 
 
 
 
 
                    " เห้ย ชั้ลไม่ได้ปฏิเสธ แต่คือ ชั้ลไม่รู้ว่านายกำลังจะสื่ออะไรกับชั้ล ชั้ล งง " ชั้ลไม่รู้จริงๆ ถ้าเค้าไม่ได้ชอบฟาง ไม่ได้จีบฟาง ถ้าเราไม่เคยมีปากเสียง ไม่เคยทะเลาะกัน ชั้ลคจะเดาเหตุการณ์บ้าๆนี่ ได้ง่ายกว่านี้ 
 
 
 
 
 
                    " นี่ชั้ลทำขนาดนี่แล้ว เธอยังไม่รู้อีกหรอ " มันขมวดคิ้วหนาๆ แล้วพูดต่อ ชั้ลได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วพยักหน้า 
 
 
 
 
 
                    ก๊อก ๆๆ 
 
 
 
 
 
                    " แก้ว เปิดประตูหน่อยดิวะ ! " ชิบหายแล้วไง พูดไม่ทันขาดคำ ไอ้บ้าป๊อปก็โผล่มายืนอยู่หน้าประตูห้องซะแล้ววว