วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    หลังจากที่กลับมาจากเกี่ยวข้าว แม่มิ่งขวัญก็เดินกลับเขามาที่บ้านทันที เมื่อไม่เห็นใคร เธอจึงตะโกนเรียกหนุ่มสาวแล้วเดินหาไปทั่ว

 

 

 

 

                    " แม่มิ่งครับ ทางนี้หน่อยครับ " โทโมะวิ่งหน้าตาตื่นมาตามแม่มิ่ง เธอมองชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเดินตามเขาเข้าไปในห้องของแก้ว

 

 

 

 

                    " ทำไมหนูแก้วตัวขึ้นผื่นแดงแบบนั้นละลูก " มิ่งขวัญตาโตด้วยความตกใจ เมื่อเห็นแก้วมีผื่นแดงเต็มตัว

 

 

 

 

 

                    " แก้วเค้าแพ้เบียร์ฮะ " โทโมะพูดไปมือก็เช็ดตัวให้แก้วไป 

 

 

 

 

 

                    " อ้าว แพ้เบี้ย แล้วไปกินเบียร์ทำไม " แม่มิ่งเดินเข้าไปนั่งบนเตียงข้างๆแก้ว แล้วยื่นมือขอผ้าจากโทโมะ มาเช็ดตัวให้แก้วเอง

 

 

 

 

 

                    " แก้วเค้าไม่ได้กินเบียร์หรอกฮะ " โทโมะหน้าเจื่อนๆ ไม่กล้าเล่าต่อ กลัวจะโดนแม่มิ่งดุเอา

 

 

 

 

 

                    " ไม่ได้กินเบียร์ แล้วทำไมแพ้เบี้ย ?? " สีหน้าความสงสัยเผยขึ้นมาบนใบหน้าของแม่มิ่ง เธอจ้องมองโทโมะอย่างรอคำตอบ

 

 

 

 

 

                    ชายหนุ่มนิ่งไป รีบหลบตาแม่มิ่ง ก่อนจะนึกย้อนถึงเหตุการร์ที่เขาไปจูบแก้วในห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

                    " เอ่อออ คือออออ " ไม่ทันที่โทโมะจะตอบคำถามใดๆ ร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่นาน ก็ฟื้นตัวขึ้นมาทันเวลาพอดี

 

 

 

 

 

                    แอ๊ก แอ๊ก  โอ้ย ทำไมชั้ลมึนๆแบบนี้เนี่ยยย นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับชั้ล ชั้ลค่อยๆพยุงร่างตัวเองขึ้นมาเบาๆ 

                    

 

 

 

 

                    " แก้ว หนูเป็นอะไรไปลูก " เสียงหวานๆของแม่มิ่งเอ่ยเรียกชั้ลเบาๆ มันทำให้ชั้ลที่สะลึมสะลืออยู่ตื่นขึ้นมาเต็มตา 

 

 

 

 

 

                    " หนู  หนู ... " ชั้ลย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ช้ลต้องมาเป็นลมแบบนี้ แล้วชั้ลก็เหลือบไปมองไอ้ตัวต้นเหตุคนนั้น ... 

 

 

 

 

                    มัน ยืน ยัก คิ้ว ใส่ ชั้ล มันกำลังเยาะเย้ยให้สิ่งที่ชั้ลเป็น 

 

 

 

 

 

                    " เค้าผลักแก้วล้มลงคะ แก้วก็เลยเป็นลม " ชั้ลต้องการที่จะเอาคืนมันโดยผ่านฝีมือแม่มิ่ง

 

 

 

 

 

                    " จริงหรอโทโมะ " แม่มิ่งขมวดคิ้วแล้วหันไปซักถามหมอนั้น 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ได้ผลักครับ ผมไม่ใช้กำลังกับผู้หญิง " มันพูด แล้วก็หันมายักคิ้วเย้ยชั้ลอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " เค้าพูดโกหกคะ เมื่อกี้เค้าทำร้ายหนู จนหนูเป็นลม " แล้ลชั้ลก็ไม่ยอม

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ได้ทำร้าย เธอเองนั้นแหละที่ยอมชั้ล "  ดูมันพูดสิ บ้าไปกันใหญ่แล้วนะ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่จริง !! " ชั้ลเถียงเสียงแข็ง พูดอะไรบ้าๆ พูดแบบนี้ชั้ลก็เสียหายสิย่ะ 

 

 

 

 

 

                    " หรอ แล้วรู้สึกไงหละ " มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆชั้ล ชั้ลนี้รีบหลบหลังแม่มิ่งเลยคะ นึกถึงเรื่องบ้าๆนั้นทุกที ชั้ลอยากจะกระโดดน้ำตายๆไปเลย 

 

 

 

 

 

                    " เอาหละๆ โทโมะ ไปจัดการเรื่องกับข้าวให้เสร็จนะ เดี๋ยวแม่ทายาให้แก้ว แล้วเราไปทานข้าวกัน " แม่มิ่งคงรำคาญ เลยตัดบทของเราสองคน หมอนั้นยกมือไหว้ขอโทษแม่มิ่งแล้วเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

                    " ที่หลังหนูห้ามดื่มแอลกอฮอล์อีกนะคะ มันไม่ดี นี่เห็นมั้ย ผื่นขึ้นเต็มตัวเลย " แม่มิ่งพูดพร้อมๆกับพลิกแขนของชั้ลที่มีแต่ผื่นเล็กๆ ไปมา 

 

 

 

 

                    ดีนะ ที่มันบอกว่าชั้ลดื่ม นี่ถ้าแม่มิ่งรู้ว่าชั้ลไปดื่มไอ้เบียร์บ้าๆนั้นมาจากไหน แม่มิ่งคงจะมองชั้ลไม่ดีแน่ๆ 

 

 

 

 

 

                    " คะ แม่มิ่ง แก้วขอโทษนะคะ " ชั้ลก็รับๆไป แล้วยกมือไหว้ขอโทษแม่มิ่ง แม่มิ่งทายาให้ชั้ลจนทั่ว แล้วขอตัวไปอาบน้ำ 

 

 

 

 

                    แล้วชั้ลก็เดินเขาครัวไปดูอาหาร เพราะท้องมันเริ่มจะร้องหาอาหารละ

 

 

 

 

 

                    " นี่ทำต้มยำให้ชั้ลหรอ " ชั้ลเดินไปแอบมองหมอนั้น ที่กำลังบีบมะนาวใส่หมอต้มยำอยู่ ไม่ยักรู้นะ ว่าเก็กๆแบบนี้จะทำอาหารเป็น ชั้ลคงจะมีบุญบารมีมากพอสมควรที่ได้กินอาหารฝีมือหมอนี้ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลทำต่อจากที่ค้าง ไม่ได้ทำให้เธอ " มันหันหน้ามาเล็กน้อยแล้วบ่นใส่ ก่อนจะหันไปทำต่อ 

 

 

 

                    บ่นไปเถอะย่ะ จะยังไงก็แล้วแต่ ชั้ลก็ได้กินฝีมือนายอยู่ดี ไหนดูหน้าตาหน่อยดิ 

 

 

 

 

 

                    " จะกินได้หรอ " ชั้ลชะเง้อหน้าไปมองในหม้อ เออวะ หน้าตาผ่านนะ ดูน่ากินดี แต่... จะกินได้ป่าวว

 

 

 

 

                    " ไหนลองชิมดิ " ไม่รอช้า ชั้ลรีบหยบช้อนกลาง แล้วกำลังจะล้วงไปตักในหมอ 

 

 

 

 

                    " ชิมในปากชั้ลก็ได้นะ เผื่อจะอร่อยกว่าในหม้อ " แม่งงงง ไอเชี่ยนี่นิ มันยื่นหน้ามาใกล้ๆจนเราจะจูบกันอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

                    " พ่อง !! " แล้วไม่รู้ทำไม ใจชั้ลมันก็สั่นอยูนั้นแหละ

 

 

 

                    มันเหมือน .... ยิ่งใกล้ ยิ่งหวั่นไหว  แต่ไม่หรอก ชั้ลอาจจะเป็นแบบนี้กับผู้ชายทุกคนแหละ  ผู้หญิงเข้าใกล้ผู้ชาย มันก็ต้องตกใจ หวั่นๆ อยู่ดี เนาะ 

 

 

 

 

 

                    " ง่อววว เขิลด้วยเว้ยเห้ยยย " หลังจากที่ชั้ลเขวี้ยงช้อนทิ้ง แล้วเดินหนีมา มันก็แซวตามหลังทันที  ไอนี้ ชักจะอย่างมีเรื่องแล้วนะ 

 

 

 

 

 

 

 

                    หน้าบ้านป๊อป แม่เดินมาส่งฟางที่หน้าบ้าน ก่อนจะเปรยสั่งป๊อป

 

 

 

 

                    " ไม่ขับรถเร็วนะลูก พาหนูฟางไปส่งดีๆหละ " ก่อนจะหันมาพูดกับฟาง  " มาทานข้าวที่บ้านบ่อยๆนะ "

 

 

 

 

 

                    " ค่ะ ^^ สวัสดีคะคุณแม่ " เธอยิ้มหวานๆให้แม่ป๊อป ก่อนจะยกมือไหว้ลา 

 

 

 

 

                    ทั้งคู่เดินขึ้นรถไปพร้อมๆกัน 

 

 

 

 

 

                    " แม่ดูชอบฟางมากเลยนะ ฟางชอบแม่มั้ย " ป๊อปถาม 

 

 

 

 

 

                    " ชอบสิ รักเลยก็ว่าได้ ถ้ามีแม่น่ารักๆแบบแม่ป๊อป ฟางคงจะมีความสุขน่าดูเลยนะ " เธอเริ่มน้อยใจกับชะตาชีวิตของตัวเอง

 

 

 

 

 

                    " ฟางก็มาเป็นลูกสะใภ้แม่สิ " ป๊อปเริ่มทำคะแนนอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " ฟางรักแม่ ไม่ได้รักลูกชายของแม่สักหน่อยยย " ฟางแกล้งแหย่เล่น

 

 

 

 

 

                    " ฟางงงงงงง  พูดแบบนี้ป๊อปจะงอลแล้วนะ " ป๊อปอ้อนๆ ทำหน้างอลเหมือนเด็กๆ ฟางยิ้มน้อยยิ้มใจ เธอแอบสะใจเล็กน้อยที่ได้เอาคืน

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปคะ " ไม่นานเธอก็กลับมาอยู่ในโหมดของความจริงจังอีกครั้ง

 

 

 

 

                    " ครับ "

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปอย่าทิ้งฟางไว้แบบนั้นอีกจะได้มั้ย " พาชั้ลออกมาจากความมืดมนแล้ว โปรดอย่างทิ้งชั้ลให้จมหายไปกับมันอีกครั้งเลย 

 

 

 

 

                    เข้าเลี้ยวรถจอดข้างทาง แล้วหันมาพูดกับเธออย่างจริงจัง

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปจะไม่ทิ้งฟางไว้แบบนั้นอีก ป๊อปสัญญา " ป๊อปกุมมือฟางไว้แน่น ทั้งคู่จ้องตากันอย่างลึกซึ้ง ความในใจที่ทั้งสองมีให้กันอย่างไม่รู้ตัว มันเผยออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปจะไม่ผิดสัญญาใช่มั้ย " ฟางยังไม่มั่นใจ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่แน่นอนฮะ " ป๊อปยิ้มหวาน แล้วเอื้อมมือไปขยี้ผมฟางอย่างเอ็นดู 

 

 

 

 

 

                    " หม๊าวววว " แล้วยัยลิ้นจี่ก็ขัดจังหวะจนได้ มันเดินต๊อกต๊อย เข้ามาด้านหน้ารถ แล้วมาคลอเคลียทั้งคู่สลับกันไปมา 

 

 

 

 

 

 

                    " ขัดจังหวะจังเลยนะ ไอ้ลิ้นจี่ " ป๊อปละสายตาจากฟางแล้วหันมาอุ้มลิ้นจี่ไปจูบ 

 

 

 

 

                    " หม๊าววว " มันร้องออกมาอีกครั้ง ก่อนจะกัดมือป๊อปเบาๆ 

 

 

 

 

 

                    " 555 สงสัยจะหิวแล้วแน่เลยย มาหาแม่มาลูกมา " ฟางอุ้มลิ้นจี่มากอดไว้ 

 

 

 

 

 

 

                    ที่บ้านนา โทโมะ แก้ว แม่มิ่งขวัญ นั่งทานข้าวกันอย่างอร่อยที่ศาลาริมน้ำ 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว หนูมีแฟนแล้วยังลูก " แม่มิ่งจ้องมองแก้วอย่างรอคำตอบ

 

 

 

 

                    " เอ่อออ ... ยังคะ " ชั้ลได้แต่ยิ้มแหยๆ แบบอายๆ 

 

 

 

 

                    " ทำไมหละ " แม่มิ่งจ้องหน้าชั้ลหนักขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

 

                    " กลัวโดนทิ้งมั้งคะ แก้วเห็นคนที่มีแฟนจบไม่สวยสักร้าย แล้วก็โดนทิ้งบ้างหละ เดี๋ยวมีคนอื่นบ้าหละ นอกใจบ้างหละ แล้วฝ่ายที่เจ็บก็เป็นแค่ฝ่ายหญิง แล้วกลัว เลยไม่มีดีกว่า " เห็นจากผู้หญิงแต่ละคนของไอ้ป๊อป ที่ร้องไห้ฟูมฟายแล้วชั้ลหนาวววว 

 

 

 

 

 

                    " ผู้ชายมันไม่ได้แย่ทุกคนหรอกนะ ที่ดีๆก็มี " แม่มิ่งพูด 

 

 

 

 

 

                    " คนอย่างแก้วคงไม่มีวาสนาพอที่จะเจอคนดีๆแบบนั้นหรอกคะ " ก็ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครมาจีบเลย จะล่าสุดก็ตั้งแต่อนุบาลนู้นนน ชาติอีแก้วคงจะขึ้นคานสถานเดียว

 

 

 

 

 

                    " เห็นไอ้หมอนั้นยังจีบเธออยู่เลยเมื่อวันก่อน " อยู่ๆไอ้บ้านี้ก็โผงขึ้นมา ชั้ลหันไปมองหน้ามันด้วยความสงสัย 

 

 

 

 

                    " อ่อ พี่วิทย์อะหรอ เอะ หรือนายหมายถึงเฮียหนึ่ง หรือนายคิดว่าพี่ดิน " คือชั้ลไม่รู้ไง ว่าฮีแกหมายถึงใคร พี่วิทย์ เค้าก็โทรหาชั้ลอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าจะจีบ เฮียหนึ่ง พี่ดิน ก็สนิทกัน แล้วประเด็นคือ ฮีแกก็เห็นทุกคน ชั้ลเลยไม่รู็ว่าเค้าหมายถึงใคร 

 

 

 

 

 

                    " จิ๊ ! " เอ้า ! มันทำหน้าหงุดหงิดใส่ชั้ล แล้วเดินออกจากศาลาไป ชั้ลก็งงสิคะ รออะไร ชั้ลหันไปมองแม่มิ่ง ก็เห็นเธอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ 

 

 

 

 

 

                    " ลูกชายแม่มิ่งเค้าเป็นอะไรหรอคะ " คือชั้ลงง คะ ต้องการคำอธิบาย

 

 

 

 

 

                    " ธรรมดาของคนกำลังมีความรัก "  เธอพูดไปก็อมยิ้มไป ชั้ลนี่สิ ยังไม่หายงง

 

 

 

 

 

                    " คนมีความรัก กระฟัดกระเฟียดแบบนั้นนะหรอคะ มีความรัก " งงต่อคะ เอ๊ะ หรือว่า ไอ้ป๊อปมันส่งรูปมาเย้ยหมอนั่นอีกแล้วหรอ เออ เป็นไปได้วะ 

 

 

 

 

 

                    " หนูว่าโทโมะเป็นยังไงบ้างลูก " แม่มิ่งเปลี่ยนเรื่องมาถามต่อ 

 

 

 

 

 

                    " ปากเสีย อารมร์ร้อน ไม่ฟังใคร ใจดำ ปากแข็ง ชอบหาเรื่อง ชอบแกล้งคนอื่น ชอบทำเป็นตัวเองเก่ง ชอบเอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ ชอบเอาชนะทุกเรื่อง แต่กับคนที่เค้าชอบ นิสัยที่ว่ามาไม่มีสักข้อ " ชั้ลนี้ใส่ไม่ยั้งเลยคะ หึหึ ไงละคะวีรกรรมของทูนหัวของแม่มิ่ง

 

 

 

 

                    " คนที่โทโมะชอบ ใครหรอคะ " แม่มิ่งถามต่อ

 

 

 

 

                    " ฟางคะ เค้าชอบฟางมานานแล้ว เค้าดูสุภาพมากเวลาอยู่กับฟาง ผิดกับตอนที่อยู่กับหนู ชอบทำนิสัยแย่ใส่ " ชั้ลด่าต่อแบบลืมตัว แม่มิ่งนี้หัวเราะใหญ่โตเลยคะ 

 

 

 

 

 

                    " เด็กหนอเด็ก ทำไมไม่รู้อะไรเอาสะเลย " แม่มิ่งพูด แต่หนูไม่เข้าใจคะแม่มิ่ง เด็กอะไรไม่รู้อะไรหรอคะ 

 

 

 

 

 

                    " ^^  " ชั้ลได้แต่ยิ้มแหยๆ เกาหัวยิกๆ แบบงงๆต่อไป