วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    มันเหมือนกับความฝันที่ชั้ลได้มาพักอยู่ที่นี่ ฝันที่ชั้ลเคยวาดไว้ว่าจะได้นอนหนุนแขนใครสักคนแล้วเงยมองดวงดาวบนท้องฟ้า ดาวดวงน้อยๆที่เรืองแสงระยิบระยับเจิดจรัดอยู่ในที่ของมัน ดาวที่คอยเป็นสักขีพยานให้กับชั้ลและเจ้าของแขนแน่นๆคนนั้น แต่ความจริงมันต่างจากฝัน็ตรงที่ชั้ลได้แต่ยืนเงยหน้ามองดาวอยู่เพียงลำพังในบ้านเรือนไทยหลังนี้

 

 

 

 

                    " ยังไม่นอนอีกหรอจ่ะหนูแก้ว " แม่มิ่งเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆชั้ล ชั้ลละสายตาจากดาวบนท้องฟ้ามามองดาวที่เจิดจรัดอยู่ข้างๆชั้ล  ใบหน้าที่นวลผ่อง จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเรียวบางที่น้ำตาลอ่อนๆ กับแววตาที่แสนอบอุ่นรับกับริมฝีปากเรียวบางที่มีสีแดงเข้มของเธอ มันชวนให้ชั้ลหลงมองจนลืมตัวเลยหละ 

 

 

 

 

 

                    "หนูชอบที่นี่มั้ยคะ " เธอยิ้มน้อยๆเหมือนะเขิล ก่อนจะเปรยถามคำถามเพื่อดึงสติชั้ลขึ้นมา 

 

 

 

 

 

                    " ชอบคะ ที่นี่ดูเงียบสงบ ทำให้แก้วได้ยินเสียงธรรมชาติมากขึ้น ทำให้จิตใจของเราสงบสบายเหมือนที่ไม่เคยเป็นมาก่อน " ชั้ลรู้สึกแบบนั้นจริงๆ มันเงียบจนชั้ลได้ยินเสียงลม เสียงนกชัดมากขึ้น 

 

 

 

 

                    " หนูแก้วพูดเหมือนโทโมะเลยนะ เค้าก็ชอบที่นี่มากเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยจะมีเวลามาเท่าไหร่หรอก นี่ถ้าแม่ไม่โทรไปหา ก็คงไม่ได้มาอีก " แม่มิ่งพุดตัดพ้อเหมือนน้อยใจหมอนั้น 

 

 

 

 

 

                    " แม่มิ่งคงเหงาแน่เลย ให้แก้วมาอยู่เป็นเพื่อนไหมคะ " 

 

 

 

 

 

                    " อย่ามาพูดเอาใจคนแก่หรอยเลยเรานะ หึหึ " มือนุ่มๆของแม่มิ่งเอื้อมมาลูบผมของชั้ลเบาๆ ก่อนที่เธอจะจ้องหน้าชั้ลแบบจริงจัง

 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าแม่มิ่งมีลูก ลูกสาวแม่มิ่งคงจะอายุเท่าหนูเนี่ยแหละ แต่เสียดายที่เราไม่ทันได้อยู่เจอน้ากัน เค้าก็ด่วนจากแม่มิ่งไปเสียก่อน " สองมือที่นุ่มนวลโอบกอดใบหน้าของชั้ลไว้เบาๆ ชั้ลเริ่มมองเห็นดวงตาคู่นั้นที่เริ่มจะแดงๆและมีน้ำตาเอ่อๆจนเกือบจะล่นออกมา 

 

 

 

 

 

                    " เอ่ออ..." จนชั้ลไม่รู้จะปลอบแม่มิ่งอย่างไรดี เธอนิ่งไปคู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นเหมือนจะให้หยาดน้ำตามันกลับเข้าไปไม่ให้ไหลออกมา 

 

 

 

 

 

                    " ขอแม่กอดสักครั้งได้ไหมลูก "เธอพูดกับชั้ลเบาๆ ก่อนจะประคองมือของชั้ลไปวางไว้ที่เอวของเธอ  เราค่อยๆสวมกอดกันเบาๆ ร่างของแม่มิ่งสั่นเล็กน้อยในอ้อมกอดของชั้ลเหมือนว่าท่านกำลังร้องไห้

 

 

 

 

 

                    " แม่ไปนอนก่อนนะ " เธอผละกอดออกแล้วก้มหน้าพูด ก่อนจะเดินหนีคำถามเข้าห้องไปทันที 

 

 

 

 

 

 

                    " เธอแกล้งแม่มิ่งหรอ " แล้วอยู่ๆหมอนี้ก็โผล่ออกมาซะดื้อๆ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่รุ้ว่าทำไมแม่มิ่งถึงร้องไห้ " ชั้ลงงมาก บอกไม่ถูกแล้วก็ปลอบไม่ถูก หมอนั้นไม่ตอบคำถามใดๆ แต่กลับเดินลงบันไดบ้านไปนั่งที่ศาลาริมน้ำหลังบ้าน ซึ่งแน่นอนว่าชั้ลต้องเดินตามไป เพราะชั้ลอยากรู้ 

 

 

 

 

 

                    " แม่มิ่งเคยอุ้มท้องเด็กผู้หญิงคนนึงมาได้ 3 เดือน แต่สุดท้ายน้องก็หนีพวกเราไปแบบไม่มีวันกลับ ท่านก็เลยย้ายจากที่เดิมๆเข้ามาอยู่ที่นี่ถาวร เพื่อให้ยืมเรื่องร้ายๆ " 

 

 

 

 

 

                    " เรื่องร้ายๆ ?? "

 

 

 

 

 

                    " ใช่เรื่องร้ายๆ " แล้วโทโมะก็นิ่งไป คืออะไร เรื่องร้ายๆเนี่ย เรื่องออะไร

 

 

 

 

 

                    " เธอชอบที่นี่มั้ย " แล้วฮีก็เปลี่ยนเรื่อง  คือ ... ชั้ลอยากรู้เรื่องแม่มิ่ง

 

 

 

 

 

                    " เรื่องร้ายๆ เรื่องอะไร "ชั้ลเลยวกกลับเข้าเรื่องเดิมอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

                    " นี่ ทำไมเธอถึงได้ชอบจุ้นเรื่องคนอื่มเค้าจังเลยฮะ เรื่องของชั้ลก็จุ้น เรื่องของแม่มิ่งก็จุ้น เธอน่าจะเปลี่ยนจากชื่อแก้ว เป็นชื่อจุ้นนะ " แล้วฮีก็บ่นใส่ชั้ล ก็แล้วถ้าไม่อยากให้จุ่น แล้วจะเล่าให้มันค้างทำไมวะ 

 

 

 

 

 

                    " เออออ ก็ชอบบ มันสงบดี " ชั้ลเลยวกกลับมาเรืองใหม่ เห้อออ 

 

 

 

 

 

                    " 5555 ไปนอนได้แล้วไปไอ้จุ่น "แล้วหมอนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินผ่านชั้ล คือ ผ่านแบบปกติไม่ว่านะ แต่ทำไมต้องแกว้งมือมาโดนหัวชั้ลด้วยเนี่ยยย โว๊ะ !

 

 

 

 

 

 

 

                    คอนโดฟาง 

 

 

 

 

                    ตึ้งตึ่ง ตึ้งตึ่ง ชายหนุ่มหน้าหล่อที่กำลังตามง้อสาวอยู่ ในเวลาเขาหนุ่มยืนอยู่หน้าห้องของฟางพร้อมๆกับเจ้าลิ้นจี่แมวขี้อ้อนในอ้อมแขนของเขา 

 

 

 

 

                    ไม่นานนัก เจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมา 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปจะมาชวนฟางพาไอ้แมวหน้าโง่ไปอาบน้ำหนะ " ป๊อปยิ้มแหย่ๆ กล้าๆกลัวๆเพราะฟางยังไม่รับโทรศัพท์เค้าเลยจนถึงทุกวันนี้ เราได้แต่ฉับฉวยโอกาสที่บังเอญเจอกับเธอเลยพูดคุยกับเธอได้เพียงแค่นั้น

 

 

 

 

 

                    " อาบน้ำให้แมวหรอ ? " ฟางถาม ป๊อปพยักหน้าหงิก ฟางนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเป็นการตอบรับแล้วกลับเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้อง

 

 

 

 

 

                    " ขอบใจมากนะ ไอ้แมวน้อยยยย " ป๊อปขยี้จูบบนหัวเจ้าลิ้นจี่แรงๆเป็นการขอบคุณ 

 

 

 

 

 

 

                    แล้วทั้งคู่ก็พาลิ้นจี่มาที่ร้านรักสัตว์เลี้ยง 

 

 

 

 

 

                    " ลิ้นจี่อาบน้ำทุกอาทิตย์เลยหรอ " ฟางถามพร้อมๆกับมองพนักงานที่กำลังเป่าขนให้ลิ้นจี่อยู่ 

 

 

 

 

 

                    " ใช่ อาบทุกอาทิตย์แหละ ไอ้แก้วมันรักของมันมาก ประคบประหงมอย่างดีทุกตัว " ป๊อปพูด เขามองหน้าฟางด้วยสายตาที่เศร้า

 

 

 

 

                    " อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมเร็วๆจัง " ป๊อปพูดออกมานิ่งๆ ฟางอึ้งไป แล้วหันไปมองหน้าป๊อป ก่อนจะหันกลับมา

 

 

 

 

 

                    " กลับมาคุยกับเหมือนเดิมได้แล้วนะ ป๊อปคิดถึงฟางจะแย่แล้ว " ป๊อปพูดออกมาอีกครั้ง ฟางนิ่งไป

 

 

 

 

 

                    " เอาใจฟางก่อน เดี๋ยวฟางจะกลับไปคุยด้วยแบบเดิม " เธอยิ้มกรุ่มกริ่มเหมือนคนมีแผน ก่อนจะเดินไปรับลิ้นจี่มาจากพนักงานร้าน ป๊อปยิ้มดีใจกระโดดตัวโยงอย่างลืมตัว 

 

 

 

 

 

 

                    " จะให้ทำอะไร ว่ามาเลยฮะ " ป๊อปกระดี้กระด๋าดีใจจนออกนอกหน้า ก่อนจะเปิดประตูรถให้ฟาง หญิงสาวไม่ตอบอะไร เธอเดินขึ้นรถอย่างว่าง่ายก่อนจะเหลือบมองอีกคนที่เดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ 

 

 

 

 

 

 

                    แสงสีส้มอมเหลืองสอดส่องผ่านมาสีครีมบางๆ กระทบเปลือกตาของหญิงสาวที่นอนทอดกายอยู่บนเตียง มือเรียวขยี้ตาเล็กน้อย ก่อนจะลุกนั่งและบิดขี้เกียจ 

 

 

 

 

 

                    " นอนกินบ้านกินเมือง " หนุ่มหน้านิ่งยืนกอดกจ้องมองมายังคนบนเตียงที่นั่งแบะปากมองหน้าเขาอยู่อย่างเอือมๆ 

 

 

 

 

 

                    " หกโมงเช้า มันสายตรงไหน " นั้นสิ นี่ปกติชั้ลตื่นเจ็ดโมงโน่นแหละ แต่แสงอาทิตย์ที่นี่มันกระทบตาชั้ลจนชั้ลต้องลุกขึ้นมาเนี่ย ยังจะมายื่นบ่นอยู่อีก น่ามคาญ 

 

 

 

 

 

                    " หันไปดูดิคะ ว่าตอนนี้คนที่นี่เค้าทำอะไรกัน " หมอนั้นถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องของชั้ล แล้วดึงม่านออก ชั้ลลุกลงจากเตียงไปยืนมองข้างๆเขา 

 

 

 

 

 

                    " เก็บข้าวหรอ ?? " นี่เคยเห็นแต่ในรูปนะ ยังไม่เคยได้เห็นจริงๆเลย หญิงชายวัยรุ่น วัยเด็ก วัยกลางคน จนถึงวัยเกือบๆชรา กำลังเก็บเกี่ยวรวงข้าวกันอยู่ มันน่าสนุกดีนะ ถ้าชั้ลจะได้ทำมันบ้าง

 

 

 

 

                    " จะไปไหน " ในขณะที่ชั้ลกำลังจะเดินออกจากห้อง ไอ้หมอนั้นก็เปรยถามขึ้นมาเสียงดังลั่น 

 

 

 

 

 

                    " ไปเก็บข้าวสิ อยากทำ " พูดจบชั้ลก็เดินไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วเดินไปนาทันที 

 

 

 

 

 

                    " แม่มิ่ง แก้วอยากทำบ้าง " ชั้ลมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นแม่มิ่งยืนอยู่ ชั้ลเลยรีบเข้าไปหาท่าน แม่มิ่งยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยื่นแกระเกี่ยวข้าวให้เด็กฝึกหัดอย่างชั้ล 

 

 

 

 

 

 

                    พรึบ ! 

 

 

 

 

                    อ่ะ ! O_O 

 

 

 

 

                    " หมวกไม่ใส่ เดี๋ยวหน้าก็ดำหมดหรอก " หมวกใบโตของชาวนาถูกสวมลงบนหัวของชั้ลอย่างพอดี โดยฝีมือของหมอนั้น แล้วมันก็ลากชั้ลมาอีกมุมหนึ่งของนา 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมไม่ไปเก็บข้างๆคนอื่น ชั้ลเก็บยังไม่เป็นเลย จะให้แม่มิ่งสอนให้เนี่ย " เออ จะลากมาทำไมไม่รู้ 

 

 

 

 

 

                    " ก็เดี๋ยวสอนให้ จะไปให้คนอื่นสอนได้ยังไง เสียเวลาเค้าปล่าวๆ " มันบ่นๆ ก่อนจะถือแกระให้ชั้ลดู โอเค ชั้ลควรจะสนใจกับเรื่องที่มีสาระากกว่ามาเรียกเรื่องไรสาระกับคนที่โครตไร้สาระ 

 

 

 

 

                    " ก็ไม่ยาก " ชั้ลเริ่มจับแกระและเริ่มเกี่ยวข้าว 

 

 

 

 

                    แก็ก !  ได้ยังไม่ถึง20 ต้น แกระก็หัก แลวหันไปมองหน้าหมอนั้นแล้วได้แต่ยิ้มแหยๆ อย่างอายๆ 

 

 

 

 

 

                    " โง่จริงๆ " มันยื่นแกระอันใหม่ให้ชั้ล พร้อมกับคำด่า ! 

 

 

 

 

                    แก็ก ! แล้วกันที่ 2 ก้ตามไป จนถึงอันที่ 10 ซึ่งก็เก็บเกี่ยวข้าวยังไม่ถึงกำมือ

 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลว่าพอเถอะ ไปนั่งให้สบายๆตรงนู้นเถอะไป " มันทำหน้าเอือมๆใส่ชั้ล ก่อนจะชี้นิ้วไล่ให้ชั้ลออกไปห่างๆ ก็คนมันทำไม่เป็น แม่ง จะให้เจ๋งเหมือนคนทำบ่อยๆได้ไงวะ 

 

 

                    ชั้ลไม่ง้อ ไม่อ้อนวอนมัน ชั้ลเดินบิดตูดกลับขึ้นมาบนบ้าน แล้วเดินไปเตรียมของอาบน้ำ ให้มันเย็นชื่นใจจจจดีกว่าาา 

 

 

 

 

                    วัด ! 

 

 

 

 

                    หลังจากที่พาเจ้าลิ้นจี่ไปส่งที่บ้านแม่ของป๊อป ทั้งคู่ก็ขับรถออกมาจากบ้าน ขับไปตามทางที่ฟางบอกจนมาถึงวัดแห่งหนึ่ง 

 

 

 

                

 

                    " นี่ฟางพาป๊อปมาฟังธรรมหรอ " ป๊อปหน้าเหวอ หันไปมองฟาง เธอยิ้มอมขำไว้ แล้วเดินนำเข้าวัดไป 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้เด็กบ้า " ป๊อปบ่นพรึมพรำให้กับความเป็นเพลย์บอยที่ต้องมาแพ้แม่ชีอย่างฟาง เขาได้แต่พรึมพรำอย่าขัดใจแต่สุดท้ายก็ต้องเดินตามเธอไปต๋อยๆๆ 

 

 

 

 

 

                    ครัวบ้านแม่มิ่งขวัญ 

 

 

 

                    คนอย่างชั้ลแค่เกี่ยวข้าวไม่เป็นอย่างเดียวเท่านั้นแหละ อย่างอื่น ชั้ลทำเป็นหมดหยะ !! หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ชั้ลก็เดินเข้าครัวมาเปิดตูเย็นดู เมื่อเห็นว่าในตู้มีของสดอยู่เต็มไปหมด ชั้ลเลยเลือกของบางอย่างออกมาเพื่อโชว์ฝีมือแก้หน้าแตกซะหน่อยย 

 

 

 

                    และเมนูที่ชั้ลจะทำคือ ต้มยำกุ้ง ปลาทูทอด และผัดผักบุ้งไปแดงงงง 

 

 

 

 

                    เริ่ม ! ชั้ลเริ่มจากสิ่งที่ง่ายที่สุดก่อนเสมอ คือ ทอดปลา ผัดผักบุ้ง จนมาถึง ต้มยำกุ้ง 

 

 

                    มันคือสิ่งที่ชั้ลปรารถนาที่จะกินมันที่สุด เพราะฉะนั้นมันต้องอร่อยที่สุด งานนี้ต้องแซ่บต้องเผ็ดเท่านั้น ! 

 

 

 

                    

 

                    " โอ้ยยยย " สงสัยจะจะโคกใส่อารมร์บ้าเยอะไปหน่อย พริกมันเลยกระเด็นมมาใส่ตา แสบชะมัดเลย ให้ตายเถอะ ทางไปห้องน้ำอยู่ไหนแล้ววะเนี่ย 

 

 

 

                    ชั้ลปกตาข้างที่เศษพริกมันกระเด็นเข้าใส่ ก่อนจะให้ตาปกติมองหาทางไปห้องน้ำ แล้วรีบๆเดินเข้าไปในนั้น 

 

 

 

 

 

                    " เอ้าา ! ใครอยู่ในห้องน้ำคะ " แล้วทำไมต้องมีคนใช้ห้องน้ำตอนนี้ด้วยเนี่ยยย

 

 

 

 

                    " ชั้ลเองง " เวรเอ้ยยย ซวยจริงๆ มันเปิดประตูออกมาพร้อมทๆกับทำท่าทางปัญญาอ่อนเหมือนเด็กมันก็ขำดีอยู่หรอก แต่ชั้ลแสบบตาาาา 

 

 

 

 

                    " ออกไปก่อน " ชั้ลแกวกร่างสูงๆของมันก่อนจะมุดตัวเข้าไปในห้องน้ำ แล้วรีบคว้าขันน้ำใส่น้ำมาล้างตาทันที 

 

 

 

 

                    " นี่เป็นอะไรเนี่ย "

 

 

 

 

                    " ยุ่ง "

 

 

 

 

                    " เอ้า ! ถามดีๆ ไหนมาดูดิ  " มันจับค้างชั้ลเบาๆ ก่อนจะเชิดค้างชั้นขึ้นอย่างช้าๆ 

 

 

 

 

                    " ตาเธอแดงหนิ " 

 

 

 

 

                    " ก็เออนะสิ ปล่อยก่อนชั้ลแสบตา " ชั้ลตีมือมันครั้งนึงก่อนจะเอาน้ำล้างตาอีกครั้ง

 

 

 

 

                    " ไหนดูดิ มีอะไรติดในตา " มันจับค้างชั้ลอีกครั้ง ชั้ลเปิดตาให้มันดู เผื่อมันจะช่วยอะไรชั้ลได้บ้าง 

 

 

 

 

                    ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ! เห้ย !!! 

 

 

 

 

                    ฟูววววห์ เราใกล้กันจนชั้ลสัมผัสได้ถึงลมหายใจของมันที่ร้านฉ่ารดจมูกของชั้ลอยู่ 

 

 

 

 

                    " ก็ไม่มีอะไรนะ " มันพูดเบาๆ ในขณะที่เราใกล้กันแค่คืบ ชั้ลได้กลิ่นเบียร์เบาๆจากลมปากของไอ้หมอนั้น ... ทำใจเลือดในร่างมันสูบฉีดแรงขนาดนี้วะ 

 

 

 

 

                    ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก 

 

 

 

 

                    อยะ อย่าจ้องตาชั้ลแบบนั้น  ได้โปรด 

 

 

 

 

 

                    " เฮือก " ไม่ทนที่ชั้ลจะโวยวาย มันดันให้ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวๆ มาปิดริมฝีปากของชั้ล มือหนาของหมอนั้นกระชับต้นคอของชั้ลไว้แน่น 

 

 

                    ทำไมตัวอ่อนเหมือนไม่มีแรงแบบนี้นะ 

 

 

 

                    มือหนาของหมอนั้นเหมือนจากต้นคอลงมาตามแผ่นหลังของชั้ล ความร้อนที่มือของหมอนั้นมันทำให้ชั้ลขนลุกฟูไปทั้งตัว 

 

 

 

 

                    " อื้อ " ทำไมนะ ปากชั้ลถึงได้เปิดรับสิ่งแปลกปลอมเข้ามาซะง่ายๆ แบบที่ชั้ลไม่รู้ตัว จนชั้ลลิ้มรสของเบียร์บนลิ้มหมอนั้นเต็มๆ 

 

 

 

 

                    พลึบ ! ชั้ลรวบรวมแรงกายผลักไอ้บ้านั้นให้ออกห่างอย่างไว 

 

 

 

 

 

                    " ชะชั้ล ชั้ล.. " หมอนั้นหน้าเสียเหมือนรู้สึกผิด

 

 

 

 

                    แต่ชั้ลนี่สิ ทำไมตาชั้ลเริ่มมองอะไรไม่ค่อยเห็น มันเริ่มลางๆ อย่าบอกนะ ว่าเบียร์ในปากมอนั้นหนะ 

 

 

 

 

 

                    " นายกินเบียร์มา " เสียงชั้ลก็เริ่มเบาๆ เหมือนคนไม่มีแรง

 

 

 

 

 

                    " ใช่ ชั้ลเพิ่งกินเบี้ยมา " มันพยายามเดินเข้ามาใกล้ๆชั้ล แต่หน้าหมอนั้นตอนนี้เป็นยังไงชั้ลบอกไม่ได้ มันเบลอไปหมด แล้วชั้ลก็เริ่มจะทรงตัวไม่อยู่แล้วนะ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลแพ้เบียร์ " แล้วสัญญาณก็ขาดหายไป 

 

 

 

 

 

                    " เห้ย !! แก้ว ! แก้ว ! "

 

 

 

 

 

 

                    บ้านป๊อป ในขณะที่ป๊อป ฟาง และแม่ป๊อป กำลังทานข้าวกันอยู่ 

 

 

 

 

 

                    " อะไรนะ ป๊อปนะหรอ เข้าวัดฟังธรรม 55555 แม่ไม่อยากจะเชื่อเลยหนูฟาง "แม่หัวเราะลั่น เมื่อป๊อปเล่าให้ฟัง

 

 

 

 

 

                    " แม่ฮะ ทำไมต้องหัวเราะดังขนาดนี้ด้วยอะ " ป๊อปอายใหญ่ ฟางขำ 

 

 

 

 

                    " ก็เฮียไม่เคยจะเข้าวัดเลยอะดิ " กานที่เพิ่งจะกลับจากเรียนพิเศษเดินเข้ามาแซวป๊อป แล้ววนไปหอมแก้มแม่ป๊อปฟอดใหญ่ ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆแม่ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " ไงไอ้กาน วันนี้ได้อะไรมาบ้าง " ป๊อปเขย่าหัวกานเล่นอย่างสนิทสนม 

 

 

 

 

                    " ก็ได้เบอร์สาวมาอีกคน " กานพุดกวนๆพลางตักข้าวกิน 

 

 

 

 

 

                    " นี่เจ้ากาน น้องชายของแก้วเค้าหนะ ตอนนี้แม่แก้วเค้าไปรักษาตัวอยู่ต่าประเทศ แม่เลยให้พามาอยู่ด้วยกันที่นี่ " แม่แนะนำ กานยิ้มหวานก่อนจะยกมือไว้ฟาง 

 

 

 

 

 

                    " พี่ฟางแฟนพี่ป๊อปใช่ไหมฮะ " กานแซว เพราะได้ฟังป๊อปเล่าให้ฟังบ่อยๆ ฟางเขิล ทำตาค้อนใส่ป๊อป 

 

 

 

 

                    " ยังไม่ได้เป็นแฟนเลยไอ้กาน " ป๊อปทำงอลใส่ฟาง

 

 

 

 

 

                    " ยัง ? แสดงว่าผมยังมีโอกาสอะดิ " กานแก่แดด

 

 

 

 

 

                    " ไอ้นี่ เล่นไม่เลือก " ป๊อปเคกหัวกานเบาๆ 

 

 

 

 

 

                     " รีบตกลงนะฟางนะ แม่นี้ลุ้นจนตัวจะแตกอยู่แล้วว " แม่มากระซิบกับฟาง ฟางยิ้มเขิล