วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    ในขณะที่หญิงสาวคนหนึ่งกำลังเปิดประตูเดินออกมาจากห้อง เธอหยุดกึกอคาประตู ก่อนจะก้มต่ำลงมองอะไรบางอย่างที่วางอยู่ตรงหน้าของเธอ 

 

 

 

 

                    " ของใคร " เธอก้มลงนั่งยองๆ ก่อนจะหยิบฉ่อดอกกุหลาบขาวขึ้นมาอย่างช้าๆด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยควมสงสัย หญิงสาววางกระเป๋าสะพานก่อนจะเลื่อนมือไปพลิกแผ่นกระดิษเล็กๆที่ถูกผูกติดอยู่กับกิ่งดอกไม้ขึ้นดู 

 

 

 

 

                    ' อรุณสวัสดิ์ครับคนสวยของป๊อป ^^ ' ใบหน้าของเธอนิ่งมากจนหนุ่มสาวที่แอบมองดูอยู่มุมหนึ่งแทบจะเดาไม่ออกเลย ว่าเธอรู้สึกยังไง 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมฟางไม่ยิ้มวะ หรือว่าเค้าไม่ชอบ " ป๊อปขมวดคิ้วสงสัย 

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวไปถามให้ " ชั้ลนี่รีบเจ้นออกไปหาฟางทันที ใช่ว่าไอ้ป๊อปมันจะสงสัยอยู่คนเดียวหรอกนะคะ คือ ชั้ลเองก็สงสัยเหมือนกัน แค่อยากจะรู้ว่าฟางคิดยังไงอยู่ในตอนนี้ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางงง " ชั้ลเอ่ยทักฟางก่อนจะหยุดกึกอยู่ตรงหน้าของเธอ 

 

 

 

 

                    " แก้วว ^^ " เธอยิ้มหวานให้ชั้ล โอเค ถ้ายิ้มแบบนี้แสดงว่าคุยได้ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางไปทานมื้อเช้าเป็นเพื่อนแก้วหน่อยได้มั้ย " ชั้ลนี่เริ่มอุบายทันทีเลยค่ะ ฟางนิ่งไปนิดนึงก่อนจะพยักหน้ารับคำ 

 

 

 

 

                    และเราสองคนก็นั่งรถเมลล์มาทานอาหารเช้าด้วยกัน 

 

 

 

 

 

                    " ท่านประธานส่งดอกไม้มาให้หรอ " ชั้ลเริ่มเปิดประเด็นทันทีที่เราสั่งอาหารเสร็จ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่โทโมะหรอก "

 

 

 

 

 

                    " ไอ้ป๊อปหรอ ?? " ชั้ลทำหน้าไม่รู้เรื่อง 

 

 

 

 

 

                    " อื้ม " ฟางพยักหน้าเบาๆ ดูตาเธอเศร้าๆนะฟาง นี่เธอยังไม่เคลียร์กับไอ้ป๊อปอีกหรอ

 

 

 

 

 

                    " ฟาง แก้วกับไอ้ป๊อปเราาเป็นเพื่อนกันนะ ไมีมีอะไรเกินไปกว่านั้นจริงๆ ฟางจะให้แก้วไปสาบานที่วัดไหนก็ได้ " ชั้ลก็เดาเอาว่าฟางน่าจะคิดมากเรื่องนี้ เพราะถ้าเป็นชั้ลชั้ลก็คิดมากเหมือนกันแหละ 

 

 

 

 

 

                    " เรื่องนั้นนะฟางเข้าใจแล้ว ป๊อปเค้าอธิบายให้ฟางฟังแล้ว " ฟางพูด 

 

 

 

 

 

                    " อ้าว ... แล้วฟาโกรธป๊อปเรื่องอะไรหรอ " ชั้ลซักใหญ่ คืออยากจะให้คู่นี้เค้าลงเอยกันเร็วๆ ชั้ลจะได้กลับไปดูแลแม่ดูแลน้องได้เหมือนเดิมสักที

 

 

 

 

 

                    "ฟางไม่ได้โกรธเค้าหรอก ... ฟางแค่ไม่มั่นใจ บางทีป๊อปอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นกับฟางก็ได้นะแก้ว "

 

 

 

 

 

                    " แต่ฟางคิดกับป๊อปแบบนั้นใช่มั้ย " ดูจากดวงตาที่เศร้า ชั้ลก็พอจะเดาได้แล้วหละ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางก็ไม่กล้าตอบหรอก ฟางกลัว" 

 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไร งั้นให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ก็แล้วกันนะ แต่แก้วแค่อยากบอกว่าไอ้ป๊อปมันจริงใจกับฟางจริงๆ " ชัั้ลเชื่อว่าไอ้ป๊อปมันจะหยุดอยู่ที่ฟาง เพราะมันไม่เคยง้อใคร ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้าน ไม่เคยจะบอกชั้ลว่ามันจะจีบใคร และไม่เคยใส่ใจใครเท่านี้มาก่อน 

 

 

 

 

 

 

                    " ไม่มีอะไรแน่นอนนะแก้ว สิ่งที่เราคิดอาจจะไม่ได้เป็นไปตามที่เราคิดก็ได้ " เธอพูดเหมือนว่าตัวเธอเองบรรลุธรรม ปลงตกกับชีวิตแล้วมั้งเนี่ย แต่ชั้ลก็เห็นด้วยกับคำพูดของเธอนะ 

 

 

 

 

 

                    " แต่คงจะไม่ถึงขนาดที่ฟางจะปิดกั้นไอ้ป๊อปใช่มั้ย " ชั้ลเริ่มจะหวั่นๆแล้วหละ บางทีฟางก็นิ่งจนกว่าที่ชั้ลจะอ่านใจเธอออก

 

 

 

 

 

                    " ก็แก้วบอกไงว่าให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ " ฟางยิ้มหวานให้กับชั้ลอีกครั้ง ค่อยโล่งใจหน่อยที่ได้คำตอบแบบนี้จากเธอ 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ เราก็นั่งรถเมลล์อีกต่อนึงมาลงที่หน้าบริษัท ชั้ลกับฟางแยกกันเมื่อถึงบริษัท เพราะชั้ลต้องเอาโจ๊กไปเสริฟให้กับสมุนรุ่นพี่ทั้งสามคน 

 

 

 

 

 

 

                    " อะ! ซื้อมาให้แล้ว คงไม่ต้องให้แกะให้ด้วยหรอกนะ " ชั้ลวางถุงโจ๊กลงบนโต๊ะรับแขก ก่อนจะแซวพวกพี่มันที่เอาแต่จ้องหน้าจอคอมจนไม่มีเวลาทำงาน มันตอบปัดๆ ก่อนจะทำงานต่อ 

 

 

 

 

                    นี่งานมันหนักขนาดนี้เลยหรอวะ 

 

 

 

 

 

                    " นี่เธอเป็นลูกน้องพวกมันหรือเป็นลูกน้องชั้ลกันแน่ " บางทีชั้ลก็นึกนะ ว่าชั้ลเดินออกมาจากห้องของสมุนรุ่นพี่ หรือว่าชั้ลเปิดประตูเข้ามาในขุมนรก ชั้ลถึงได้เจอกันมัจจุราชเนี่ย

 

 

 

 

 

                    " เค้าเรียกว่ามีน้ำใจกันมิตรภาพคะ ท่านประธาน " แล้วชั้ลก็เลือกที่จะเดินหนีไป 

 

 

 

                    แต่ 

 

 

 

                    ขมับ ! มือของหมอนั้น ก็ดันมาจับข้อมือของชั้ลไว้

 

 

 

 

 

                    " ไปหาลูกค้ากับชั้ล " แล้วมันก็ลากชั้ลไปทันที

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลยังไม่ได้เตรียมอะไรเลยนะ " เออนั้นสิ แล้วนี่ชั้ลจะคุยงานรู้เรื่องหรอวะ 

 

 

 

 

 

 

                    แต่ไม่ทันที่ชั้ลจะโวยวายจบ มันก็ยัดชั้ลใส่รถแล้วขับอกจากบริษัทไปทันที 

 

 

 

 

                    สาบานเถอะ ว่าเรามาคุยงานกันในทุ่งนาที่เหลืองอร่ามขนาดนี้ ลองนึกภาพดูนะ ว่าชั้ลกำลังนั่งอยู่บนรถ ที่มีคนขับรถเป็นถึงประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ ผ่านทุ่งนาที่เหลืองอร่าม และทิวเขาที่เขียวขจีที่อยู่ใกล้โพ้นนนนนนน ถนนที่ยังคงเป็นถนนลูกรัง มีฝุ่นละอองปลิวสะบัดตามแรงรถ มีหนองน้ำเล็กๆริวทาง ชั้ลเริ่มอยากจะสัมผัสกลิ่นอายบ้านนาเค้าแล้วสิ 

 

 

 

 

 

                    " นี่ๆ ปิดแอร์แล้วเปิดกระจกได้มะ "ชั้ลหันไปอ้อนๆคนขับรถเบาๆ เพื่อว่าจะฟลุค 

 

 

 

 

                    " ... " ฮีแกไม่พูดอะไร แต่ก็ยอมทำตาม ฮีปิดแอร์และเปิดประทุนรถให้ชั้ล 

 

 

 

                    อะไรมันจะหอมมมมม ขนาดนี่วะเนี่ยย อากาศบริสุทธิ์ที่สามารถสูดดดดดดดดเข้าไปได้อย่างเต็มปอด อากาศที่ปราศจากฝุ่นละออง วิวที่ปราศจากตึกรามบ้านช่อง ถนนที่ไม่มีรถติด บรรยากาศที่เงียบสงบ 

 

 

 

 

 

                    " นายน่าจะหาลูกค้าแบบนี้เยอะๆนะ แล้วพาชั้ลมาพบลูกค้าบ่อยๆ มันจะดีมากเลยหละ " ชั้ลมองไปรอบๆ มองดูบรรกยากาศที่ไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน นี่ถ้าได้สามีเป็นคนที่นี่ก็คงจะดีไม่น้อย ชั้ลพูดได้เต็มปากว่าชั้ลเริ่มจะหลงรักที่นี่แล้วสิ 

 

 

 

 

 

                    เอี๊ยดดด !! ปัก ! 

 

 

 

 

 

 

                    " โอ้ยยยย !! " แล้วความสวยงามมันก็จ้างหายไปในพริบตา เมื่อไอ้บ้านั้นมันเบรครถซะจนหน้าชั้ลคว่ำ ขมัมลไปชนกับหน้ารถ

 

 

 

 

 

                    " หยุดพูดมากแล้วลงมาได้ละ " มันเปิดปะตูรถ แล้วเดินลงไปทันที

 

 

 

 

 

                    นี่ชั้ลกำลังยืนอยู่หน้าบ้านเรือนไทยหลังเล็กๆ ที่เหมือนกับในหนังอะ เป็นบ้านยกพื้น ไม่มีปูนสักนิดเดียว ทำด้วยไม้ทั้งหลัง มีสวนหย่มหน้าบ้านหน่อยนึงมีต้นไม้ใหญ่ๆรอบๆบ้าน มีโอ่งน้ำด้วยวะ 55555 โอ่งน้ำใหญ่ๆ หลังบ้าน แล้วก็โอ่งน้ำเล็กๆ ที่ข้างๆบันได นี่อย่าบอกนะ ว่าเอาไว้สำหรับใส่น้ำล้างเท้าเหมือนสมัยก่อนหนะ

 

 

 

 

 

                    " ล้างเท้าด้วยดิ " เอ้าเห้ย จริงวะ !! ชั้ลกำลังก้าวเท้าขึ้นบันได หมอนั้นก็ด่าล่นทั้งบ้านให้ชั้ลล่างเท้า แล้วขันที่ตักน้ำ ก็ทำด้วยกะลาซะด้วย น่ารักชะมัดเลยวะ 

 

 

 

                    ชั้ลรีบล้างเท้าแล้วรีบขึ้นตามหมอนั้นเข้าไปในบ้าน 

 

 

 

 

 

                    " พาแฟนมาด้วยหรอคะคุณหนู " ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆท่านประธาน เธอมองมาที่ชั้ลด้วยสีหน้าแววตาที่ยิ้มแย้ม ดูเป็นมิตร เธอดูสวยสง่า มีราศีและอยู่ในมาดของหญิงไทยอย่างเต็มตัว ทั้งกริยา คำพูดและการแต่งตัว 

 

 

 

 

 

                    " ลูกน้องครับ ไม่ใช่แฟน " แล้วหมอนี่ก็พูดกับเค้าด้วยน้ำเสียงที่สุภาพมากก อย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ช้ลว่าฮีแกพูดกับฟางก็สุภาพแล้วนะ แต่นี่สุภาพกว่าเยอะอะ 

 

 

 

 

                    " สวัสดีคะ หนูชื่อแก้วนะคะ เป็นพนักงานในบริษัทของท่านประธานคะ " ชั้ลยกมือไหว้และรีบแนะนำตัวทันที

 

 

 

 

 

                    " ผมจะมาค้างที่นี่สองคืนนะครับ " หมอนั้นโอบหญิงผู้นั้นครั้งนึง ก่อนจะหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ 

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวแม่จัดที่นอนไว้ให้นะครับ " เธอลูบผมท่านประธานอย่างเอ็นดู ก่อนจะตอบรับความต้องการของฮี น่ารักวะ แม่ดีขนาดนี้ ทำไมนิสัยไม่ได้แม่มาบ้างเลยนะ 

 

 

 

 

 

                    " วางกระเป๋าไว้ตรงนี้นะลูก แล้วไปล้างหน้าล้างตา แม่ทำกับข้าวไว้เรียบร้อยแล้ว จะได้มาทานข้าวกัน " เธอหันมาพูดกับชั้ลด้วยน้ำเสียงที่หวานนนนนช่ำ จนชั้ลแทบจะหลอมละลายไปเป็นสายน้ำเชื่อมม ชั้ลได้แต่ยิ้มตามไปกับความน่ารักของหญิงคนนั้น เธอค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ แล้วเดินเข้าไปในครัว 

 

 

 

 

 

                    " แม่นายน่ารักมากกกก ทำไมนายไม่ได้แม่มาบ้างเลยฮะ " ชั้ลนี่รีบคลานเข่าเข้าไปแทะโลมไอ้หมอนั้นทันที

 

 

 

 

 

                    " แม่นั้นตายไปนานละ "พูดจบฮีก็ลุกขึ้นไปทันที 

 

 

 

 

 

                    " พูดบ้าอะไรเนี่ย ก็เมื่อกี้นายยังเรียกแม่อยู่เลย " ชั้ลรีบเข้าไปหาหมอนั้น คืออยากรู้ไง ยังงงอยู่ อยากเคลียร์ให้หายงง

 

 

 

 

 

                    " แม่มิ่งขวัญ คือแม่นมของชั้ล เข้าใจนะ " มันพูดจบก็ปิดประตูห้องทันที 

 

 

 

 

 

                    เออ เข้าใจแล้ว แต่ คือ ที่บอกว่าค้างที่นี่สักสองคืนนี่คือไร 

 

 

 

 

 

 

                    " เห้ยเดียวดิ ออกมาก่อน ยังพูดไม่จบเลยเนี่ย " 

 

 

 

                    ปัง ! ปังง ! ปัง !! ชั้ลรีบเคาะประตูให้หมอนั้นออกมา 

 

 

 

 

 

                    " อะไร " ฮีแกออกมาในชุดคล้ายๆชาวนา เสื้อสีน้ำเงินตัวโคล่งๆกับกางเกงสีน้ำเงินตัวโคล่งๆ เอ้ยยย  

 

 

 

 

 

                    " 5555 น่ารักวะ 55555 " คราบประธานบริษัทนี่หายไปเลยจร้าาาาา 

 

 

 

                    ในขณะที่ชั้ลยังขำอยู่ 

 

 

 

 

                    พลึบ !!  ฮีก็โยนอะไรสักอย่างสีเดียวกับฮีใส่หน้าของชั้ลอย่างจัง ชั้ลรีบแกะมาดู 

 

 

 

 

 

                    " โอ้ววโหหหหหหหห  " ตานี่ถลึงเลยจ้ราาา นี่จะให้ชั้ลใส่ชุดแบบนี่ด้วยเนี่ยนะ 

 

 

 

 

 

                    " รีบไปเปลี่ยน แล้วมากินข้าว อย่าให้ผู้ใหญ่รอนาน มันเสียมารยาท " มันด่าเป็นชุด ก่อนจะส่ายตูดเดินเข้าไปในครัว เอาเถอะ ชั้ลหวังว่าชุดนี่จะทำให้ชั้ลน่ารักขึ้น 

 

 

 

 

                    ชั้ลรีบถอดชุดเดิมออกแล้วเปลี่ยนมาใส่ชุดที่หมอนั่นให้มา เห้ยมันตัวใหญ่มากเลยนะ ใส่อีกคนในชุดเดียวกันก็ยังได้เลยวะ แต่มันก็สบายดี โปร่งๆโคล่งๆ ลมเข้าเยอะดี 555 

 

 

 

 

 

 

                    " หนูแก้วทานผักลวงกับน้ำพริกไหมจ่ะ " แม่มิ่งเอ้ยถามด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล คงจะกลัวชั้ลกินไม่ได้ละมั้งนะ 

 

 

 

                    อ่อ ลืมแนะนำเมนูอาหารวันนี้ 1 สารพัดผักลวก 2 น้ำพริกมะเขือเปราะ 3 ปลาทูทอด 

 

 

 

 

 

                    " แก้วทานได้ทุกอย่างคะ ^^ " เรื่องกินไม่ต้องห่วงคะ หนูเป็นคนง่ายๆ ไม่รอช้า ชั้ลรีบตักกินอย่างไว มันอร่อยมากกก รสชาดไม่เหมือนที่เคยกินมาก่อน ผักนี่กรอ๊บบกรอบ น้ำพริกก็กลมกล่อมอร่อยเหาะ  ปลาทอดก็กรอบอร่อย ไม่เค็มไม่จืด คือมันมีรสชาดและรสชาดร่อยมากอีกต่างหาก

 

 

 

 

 

 

                    " นี่เธอไม่คิดจะเกรงใจเจ้าของบ้านเลยหรอ " ในขณะที่ชั้ลกำลังขอข้าวจานที่ 3 ฮีก็โอดครวญด่าชั้ลเสียๆหายๆ หาว่าชั้ลไร้มารยาท 

 

 

 

 

 

                    " การเติมก็ถือว่าเป็นคำชมนะ ชั้ลกินเยอะแสดงว่าเจ้าของบ้านเค้าทำกับข้างอร่อย ไม่ได้เกี่ยวกับความเกรงใจเลย " แล้วชั้ลก็กินต่อ 

 

 

 

 

                    ขนาดว่าชั้ลนะ มันนี่ยืนจานให้แม่มิ่งเพื่อขอข้าวจานที่ 3 เหมือนกัน แม่มิ่งยิ้มหวานก่อนจะตะแคงหมอข้าวให้หมอนั้นดู  ' ข้าหมดหม้อ ' ถถถถถถถถ 

 

 

 

 

 

                    " อุ๋ย !!! ข้าวหมดพอดีเลออออ " ชั้ลนี้รีบหย่ทันที ก่อนจะรีบกินข้าวในจานจนหมด ไอ้หมอนั่นได้แต่มองตากริบๆ สงสัยยังไม่อิ่ม คริคริ แม่มิ่งที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย

 

 

 

 

 

 

                    ตกเย็น ชั้ลก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เผื่อรอกลับบ้าน 

 

 

 

 

 

                    " ไปส่งชั้ลที่ท่ารถก่อนดิ " ชั้ลเดินไปหาหมอนั่นที่นั่งทำขนมกับแม่มิ่งที่ศาลาท่าน้ำหลังบ้าน

 

 

 

 

 

                    " รถหมดแล้วหละลูก ค้างที่นี่เถอะนะ ค่อยกลับพรุ่งนี้ " แม่มิ่งพูด

 

 

 

 

 

                    " ไหนมองมาพบลูกค้าไง วันนี้ก็ไม่ได้พบ แล้วยังไม่บอกอีกว่ารถหมดตอนไหน แล้วชั้ลจะนอนที่ไหนหละเนี่ย " ชั้ลรีบดึงมันออกมาจากตรงนั้นแล้วโวยใส่ทันที 

 

 

 

 

 

                    " พบลูกค้าพรุ่งนี้ วันนี้มาเยี่ยมแม่มิ่ง เธอก็ต้องนอนกลับชั้ลวันนี้และพรุุ่งนี้ จบนะ " มันพูดจบก็จะเดินกลับไปช่วยแม้มิ่งต่อ ชั้ลต้องรีบดึงแขนเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    " เห้ยยย !! ไม่ได้นะ ชั้ลไม่มีเสื้อผ้าใส่ แล้วอีกอย่างลูกชั้ลก็ยังไม่กินข้าวเลย " ชั้ลนี่เครียดเลย ป่านนี้นังลิ้นจี่คงจะด่าชั้ลปาวๆๆแล้วหละ

 

 

 

 

 

 

                    " ลูก ? " มันทำน้างง

 

 

 

 

 

                    " แมวชั้ลหนะ มันยังไม่ได้กินข้าว " 

 

 

 

 

 

                    " ก็ให้มันอดไปก่อนดิ ยังไงเธอก็กลับไปไม่ได้แล้ว รถมันหมดแล้ว แล้วชั้ลก็ไม่ไปส่งเธอด้วย ชั้ลจะนอนกบแม่มิ่ง " ไอ้นี่ก็ยืนกร่างว่าจะไม่ไปให้ได้ 

 

 

 

 

 

                    " นอนที่นี่เถอะนะลูกนะ กลับป่านนี้มันอันตราย แม่เป็นห่วง "แม่มิ่งเห็นว่าเราเคลียกันไม่ลงรอยเลยออกมาไกล่เกลี่ย พอแม่มิ่งมาชั้ลก็พูดอะไรไม่ได้เลย เกรงใจแม่เค้าหนะ ชั้ลได้แต่พนักหน้าอย่างจำนน ก่อนจะโทรไปบอกไอ้ป๊อปให้เข้าไปดูแลลูกให้ชั้ลหน่อย

 

 

 

 

 

 

                    หน้าบริษัทโทโมะ ในขณะที่ฟางกำลังเดินออกจากบริษัท 

 

 

 

 

 

                    " ฟาง  วันนี้ให้ป๊อปไปส่งนะ "ป๊อปที่มาดักรอฟางอยู่ก่อนแล้ว รีบมาดักหน้าทันทีที่เห็นฟางเดินออกมา

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวฟางกลับรถเมลล์เองดีกว่า " ฟางพูด แล้วจะเดินหนี

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปต้องไปทางนั้นอยู่แล้ว ฟาง...นั่งไปกับป๊อปก็ได้นะ " ป๊อปตื้อต่อ 

 

 

 

 

 

                    " ไปหาแก้วหรอ " ฟางถาม 

 

 

 

 

 

                    "ป่าวว  ไปหาแมวแก้ว แฮะๆ " ป๊อปยิ้มๆ ฟาง งงใหญ่ 

 

 

 

 

 

                    " คือมันไปนอนค้างกับเพื่อนหนะแล้วลืมให้อาหารแมว มันบอกว่าโทรหาฟางแล้วแต่โทรไปติด เลยใช้ป๊อปไปให้อาหารแมวให้หน่อย" ป๊อปอธิบาย ฟางพยักหน้าแล้วยอมไปกับป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " ไม่เจอหน้าป๊อปวันนี้ ฟางคิดถึงป๊อปบ้างหรือเปล่า " ป๊อปพูด แล้วหันมองฟางเป็นระยะๆ 

 

 

 

 

 

                    " .... " ฟางนั่งนิ่ง ไม่ยอมตอบ 

 

 

 

 

 

                    " แต่ป๊อปคิดถึงฟางนะ " 

 

 

 

 

 

 

                    " ... "

 

 

 

 

 

 

                    " โกรธกันแล้วในใจของเธอมีความสุขไหมมมมม โกรธกับชั้ลจะทำให้เธอดีใจใช่ไหมมม ถ้าไม่ยอมเปิดใจเข้าหากัน ก็บอกให้ชั้ลรู้ที โกรธกันแล้วมันดีอย่างไรรรร " ป๊อปร้องเพลงอ้อนฟาง แต่ฟางยังนั่งอยู่ 

 

 

 

 

 

                    " โห้วว ยังไม่หายงอลอะ " ป๊อปทำหน้าน้อยใจใส่ฟาง ฟางเหลือบมองนิดนึง แต่ยังนิ่งอยู่ 

 

 

 

 

 

                    จนมาถึงคอนโด ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม 

 

 

 

 

 

                    " ลิ้นจี่ มึงนี่ตัวปัญหาจริงๆ มานี่มา " ป๊อปเปิดประตูเรียกลิ้นจี่ โดยมีฟางเดินเข้ามาเป็นเพื่อนด้วย 

 

 

 

 

 

                    " หม๊าวววว หม๊าววววว " เสียงน้อยๆของลูกแมวตัวเล็กดังขึ้นมา ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินตุ่ยนุ้ยเข้ามาหาฟาง 

 

 

 

 

 

                    " น่ารักจังเลย ชื่อลิ้นจี่หรอ เราหนะ " เธออุ้มเจ้าแมวอ้วกขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนจะหยอกล้อกันมันเบาๆ 

 

 

 

 

                    " หม๊าวววว " แมวน้อยก็อ้อนซะเหลือเกิน ทั้งคลอเคลียทั้งเลียทั้งกัดเบาๆ 

 

 

 

 

                    " แก้วต้องรักแมวมากแน่ๆเลยนะ ถึงได้อ้วนกลมซะขนาดนี่เนี่ย " ฟางเงยมองป๊อป ก่อนจะอุ้มลิ้นจี่ขึ้นมาจูบ 

 

 

 

 

                    " ใช่ ก็ธรรมดาแหละ อะไรที่รักมาก ก็มักจะใส่ใจมาก " ป๊อปพูดเป็นนัย

 

 

 

 

                    " ใช่คะ ก็คงจะเหมือนกัน ถ้าอะไรที่ไม่ได้รัก ก็ไม่แปลกที่จะไม่ใส่ใจ " ฟางน้อยมจพูดแทงใจดำใส่ป๊อป

 

 

 

                    ด้วยความเพลบอยผ่านผู้หญิงมาเยอะ เขาจึงเดาได้ไม่ยากว่าคำพูดของฟางมันสื่อถึงอะไร 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปไม่ไดตั้งใจจะทิ้งฟางนะ " 

 

 

 

 

                    " ป๊อปแค่ลืมว่าฟางอยู่ตรงนั้น ก็แค่นั้นเอง " ฟางพูด

 

 

 

 

 

                    " มันจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ป๊อปกลับไปรับฟาง แต่ก็ไม่ทันแล้วว " ป๊อปรู้สึกผิด 

 

 

 

 

                    " คะ " ฟางพูด แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น 

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่ว่าฟาไม่สำคัญ ฟางสำคัญสำหรับป๊อปมากนะ แต่ตอนนั้นผีบ้ามันเข้าป๊อป " ป๊อปพยายามแก้ตัว

 

 

 

 

 

                    " ฟางถึงให้เราห่างกันไงคะ เผื่อผีบ้านั้นเข้ามาอีก ป๊อปจะได้รู้วิธีจัดการกับมัน " ฟางพูด

 

 

 

 

                    " มันหายไปตั้งแต่วินาทีที่ป๊อปเห็นฟางไปกับไอ้โทโมะแล้วหละ " 

 

 

 

 

                    " ฟางแค่อยากพิสูจน์ดู ว่าป๊อปต้องการฟางจริงๆหรือเปล่า บางที...ป๊อปอาจจะแค่หลงฟางก็ได้นะ " ฟางพูด 

 

 

 

 

                    " ถ้าแค่หลง  ป๊อปคงไม่ทนจีบฟางมานานขนาดนี้หรอกนะ นี่มันเกินคำวาหลงมามากแล้วนะฟาง มันอาจจะเรียกว่า รั... " ป๊อปยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

 

                    " ให้แน่ใจก่อนนะคะ แล้วค่อยพูด " ฟางพูดจบแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องแก้ว