วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

 

                    ผ่านไปสองวัน ฟางก็ยังไม่ยอมคุยกับไอ้ป๊อป ไอ้ป๊อปโทรไปหาก็ไม่ยอมรับสาย มาดักรอรับหน้าคอนโด ก็ไม่ยอมเจอ และอุปสรรคอันใหญ่หลวงมากกว่านั้น ก็คือ โทโมะ ถ้าจะเรียกว่าไอ้ป๊อปมันซวยซ้ำซวยซ้อนก็คงจะได้แหละมั้ง จีบหญิงใครติด ดันมาสติแตกทำเรื่องบ้าๆจนหญิงเสียใจ จะง้อหญิงก็ดันมีมารหัวใจมาขวางทาง ซวยคะซวย บอกเธอได้คำเดียว 

 

 

 

 

                    " แม่ง มาตัดหน้าอีกละ " ไอ้ป๊อปที่มาดักรอฟางตั้งแต่เช้ามืด เพื่อหวังจะได้คุยกับฟาง แต่สุดท้ายก็แห้วเหมือนเดิม เพราะไอ้คุณท่านประธานเค้ามาเร็วเคมเร็วไปเร็ว

 

 

 

 

 

                    " แย่วะ ขนาดกูคุยกับฟางเรื่องมึง ฟางยังไม่คุยเลย กูไม่รู้จะช่วยไงแล้วเนี่ย " ชั้ลก็เหลืออดแล้วคะ พยายามเข้าไปคุยกับฟาง พอพูดถึงไอ้ป๊อป อยากจะอธิบายให้ฟัง ฟางก็เปลี่ยนเรื่องตลอด คิดบวก ก็คือ เธอแคร์ไอ้ป๊อปมากเลยเสียใจมาก แต่ถ้าคิดลบ คือ เธอกำลังตัดใจจากไอ้ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " เอาไงดีวะ กูคิดไม่ออกแล้วเนี่ย ไม่เคยง้อหญิงมาก่อน " ไอ้ป๊อปนี่หน้านิ่วเหมือนคนท้องผูกเลยคะ ชั้ลไม่เคยเห็นว่ามันจะเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่มันเครียดเรื่องผู้หญิง ปกตินะ ถ้าทะเลาะกันแบบนี้ อย่าหวังว่าพี่ป๊อปเค้าจะง้อหละ ไม่มีทางเลยคะ 

บางทีชั้ลก็คิดนะ ว่ามันอาจจะรักฟางเข้าจริงๆแบบที่มันไม่รู้ตัว

 

 

 

 

                    " มึงก็ง้อไปเรื่อยๆดิวะ ดอกมงดอกไม้ ขนงขนมก็ซื้อๆไปฝากเค้าบ้างเผื่อฟางจะใจอ่อนหนะ " เออ เห็นผู้หญิงส่วนใหญ่เค้าชอบกัน 

 

 

 

 

 

                    " หรอ ... งั้นมึงไปซื้อมาให้หน่อยดิ " อีกอย่างนะคะ ป๊อปแม่งจีบผู้หญิงไม่เคยซือของให้เลย มีเพียงด้วยความหล่อและคารมของมันเท่านั้นแหละคะ ทุกอย่างที่ัมันเอาไปให้ผู้หญิงก็ล้วนจะมาจากการเลือกของชั้ลทั้งนั้น แต่ครั้งนี้เจ้ขอบายนะน้อง

 

 

 

 

 

                    " ซื้อเองดิวะ " ชั้ลพูดจบก็เดินขึ้นไปรอมันในรถทันที ไอ้ป๊อปสะบัดหัวแรงๆสองสามครั้งก่อนจะเดินตามมา สงสัยพี่แกคงจะคิดหนัก 

 

 

 

 

 

 

                    โทโมะ - ฟาง 

 

 

 

 

 

 

                    " ฟางกำลังหนีไอ้ป๊อปอยู่ใช่มั้ย " ใช่ว่าการที่ฟางมากับเขาจะทำให้เขารู้สึกดี แต่เขากับรู้สึกเจ็บมากขึ้นอีก เมื่อเห็นความเย็นชาของฟางเวลาที่อยู่กับเขาในตอนนี้

 

 

 

 

 

                    " ปล่าวนิ โมะ ทานขนมนี้ดูนะ อร่อยดี " ฟางหลบตาโทโมะ และเริ่มเปลี่ยนเรื่องทันที 

 

 

 

 

                    " ฟางตกลงคบกับไอ้ป๊อปแล้วยัง " โทโมะยิงคำถามตรง ฟางอึ้ง นิ่งไป แล้วเงยมองหน้าโทโมะช้าๆ 

 

 

 

 

 

                    " ยังคะ ทำไมหรอ " 

 

 

 

 

 

                    " โมะจะจีบฟาง ฟางจะว่ายังไง "

 

 

 

 

                     " เอ่ออ... " ฟางอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ เพราะเธอเองก็เริ่มจะหวั่นไหวกับป๊อปไม่น้อย

 

 

 

 

                    " โมะขอแค่โอกาส... ฟางเองก็คงจะลังเลจากการกกกระทำของไอ้ป๊อปเมื่อวันก่อน ถ้าฟางยังไม่แน่ใจ โมะอย่างให้ฟางลองให้โอกาสโมะบ้าง " 

 

 

 

 

 

                    " โมะคะ แต่เราต่างกันเกินไป ฟางไม่คู่ควรกับโมะหรอก "

 

 

 

 

 

                    " ฟางครับ โมะต้องการแค่ฟาง โมะขอแค่โอกาสให้โมะได้พิสูจน์ตัวเอง ฟางให้โมะได้หรือเปล่า "

 

 

 

 

                    ฟางนิ่งไป เธอน้ำท่วมปากจะรับก็ไม่กล้า จะปฏิเสธก็ไม่กล้า เธอได้แต่แน่นิ่งให้เขาคิดเอาเอง 

 

 

 

 

                    แก้ว - ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " ฟางก็มาตั้งนานแล้วหนิ ทำไมยังไม่ถึงบริษัท หรือมันจะพาฟางไปทำมิดีมิร้าย " หลังจากที่เรามาถึงบริษัท ไอ้ป๊อปก็แจ๋นขึ้นมาที่โต๊ะทำงานฟางทันที แต่ก็แป๋วแหว๋วไปอีก เพราะไม่เจอฟาง อาการกระวนกระวายใจเริ่มแสดงออกมาอย่างชัดเจน จนชั้ลนี้แอบดีใจไม่ได้

 

 

 

 

                    " คิดมากหวะ เค้าคงไม่หาอะไรกินก่อนแหละมั้ง กว่าจะเข้ามาหนะ " มันเป็นปกิของท่านประธานที่ไม่เคยทานอะไรมาก่อนออกจากบ้าน มักจะใช้ให้ชั้ลไปหาซื้อาให้เสมอ 

 

 

 

 

 

                    " งั้นชั้ลรอที่นี่นะ " ไอ้ป๊อปพูดจบ ก็นั่งลงตรเก้าอี้ของฟาง ชั้ลพนักหน้าเบาๆ ก่อนจะเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะ แล้วเดินไปหาของกิน 

 

 

 

 

 

                    " เฮีย วันนี้มีอะไรกินบ้างหนะ " ชั้ลเดินลัดมาที่ห้องของเฮียหนึ่ง ห้องที่อาหารสมบูรณ์ที่สุดในอ๊อฟฟิส เราจะผลัดเวรกันซื้อนู้นนี้มากินกันบ่อยๆจนชินและชั้ลเริ่มจะสนิทกับผู้ชายในห้องนี่ทุกคน

 

 

 

 

 

                    " มาอีกละ ไอ้หน้าลิง " ไอ้ที่ทักคนแรกนี่ชื่อพี่ดินคะ ผิดเข้มหน้าคม หุ่นดีโครต มีหนวดและลักยิ้มแถวยังมีฟันเคี้ยวอีกต่างหาก เรียกได้ว่าทั้งหล่อทั้งเท่ แถมด้วยปากหมาเลยหละคะ แต่ก็นิสัยดีโครตๆเหมือนกัน 

 

 

 

 

 

                    " ลิงแม่งต้องกินกล้วยสิวะ " ส่วนคนนี่คือ พี่เจษ หน้าไม่หล่อ หุ่นไม่ดี แต่คารมดีมากคะ อยู่ใกล้ๆ แล้วอบอุ่นมาก 

 

 

 

 

 

                    " ไง แฟนมาส่งหรอ " ส่วนคนสุดท้าย นี่ก็คือ เฮียหนึ่ง หนุ่มหน้าตี๋ที่พิชิตใจแก้วตั้งแต่แรกเห็น  หมดแล้วหละคะ ในห้องนี่ก็มีกันแค่สามคน และชั้ลเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เข้ามาเดินเพ่นพ่านอยู่ในห้องนี้ได้ ส่วนผู้หญิงคนอื่นใช่ว่าจะไม่ให้เข้านะคะ เข้าได้คะ แต่อยู่ได้ไม่นาน ก็เผ่นหนีไปหมด ทนความปากสุนัขขี้แกล้งของแก็งหนุ่มหล่อไม่ไหว 

 

 

 

 

 

                    " โฮ่ ไรเนี่ย บอกว่าเพื่อนก็เพื่อนดิเฮีย " ด้วยความสนิทชั้ลเลยเดินเข้าไปหยิบขนมกินอย่างเคยชิน และมักจะโดนพี่ดินตบหัวส่งท้ายเป็นประจำ แต่ก็คุ้มดีหัวเจ็บแต่ท้องอิ่ม 

 

 

 

 

 

                    " เออนี่ พี่เจษ รู้จักพี่วิทย์ป่าว เค้าฝากไอ้นี่มาให้ด้วยนะ " ชั้ลยื่นซองขาวๆที่พี่วิทย์ให้มาเมื่อวันก่อนให้กับพี่เจษ

 

 

 

 

 

                    " วางไว้ตรงนั้นแหละ ขอบใจนะ " พี่เจษยังคงนิ่งและไม่สนใจซองอะไรนั้นเลย 

 

 

 

 

 

                     " แล้วนี่ท่านประธานขี้เก็กนั้นยังไม่มาหรอวะ " หลังจากที่โดนเล่นไปวันก่อน เฮียหนึ่ง็เหม็นขี้หน้าไอ้หมอนั้นทันที

 

 

 

 

 

                    " ฟางก็ยังไม่มา ... สงสัยจะทำคะแนนกันหญิงอยู่ดิเฮีย แม่ง จีบมาสามสี่ปีแล้วผู้หญิงเค้ายังไม่ชอบเลย ไร้น้ำยาหวะ " นี่ขนาดมาของานเค้าทำนะเนี่ย พี่ดินแกยังพูดแบบนี้เลย 

 

 

 

 

 

                    " ก็เพราะปากแบบนี้ไง เลยหาแฟนไม่ได้หนะ " ชั้ลก็กินไปบ่นใส่พี่ดินไปอย่างหมั่นไส้ 

 

 

 

 

 

                    " ถึงพี่จะปากหมา แต่พี่ก็ใช้ปากเก่งนะจ่ะน้องง  " ไอ้พี่ดินบ้ามันขึงมือทั้งสองข้างของชั้ลไว้กันโซฟา ก่อนจะเผยอปากเข้ามาใกล้ๆปากของชั้ลจนชั้ลจนรับเบือนหน้าหนี 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้พี่สกมก ไอ้บ้ากาม ออกไปห่างๆเลยไป๊ " และชั้ลก็รู้ว่าพี่เค้าก็แค่แกล้งเล่นๆ เพราะพี่แกทำบ้าบอคอแตกแบบนี้กับสาวแทบทุกคนที่มาด่าพี่เค้า ไม่ใช่เฉพาะชั้ลคนเดียว 

 

 

 

 

                    แต่ 

 

 

 

 

                    เอี๊ยดดด 

 

 

 

 

 

 

                    "ที่นี่ไม่ใช่ม่านรูดนะ ถ้ามันทนไม่ไหวกันแล่วจริงๆ ก็ควรจะพากันเข้าไปในม่านรูด และถ้าไม่มีเงินจ่ายค่าห้องก็าขอชั้ลได้นะ " 

 

 

 

 

                    โครม !!

 

 

 

 

                   ไม่ทันที่เราจะได้อธิบายอะไร เค้าก็ไปทันที 

 

 

 

 

 

                    " แม่ง !! นี่ถ้าไม่ใช่ประธานบริษัทนะ กูต่อยหน้าแม่งไปนานหละ เห็นแล้วมันๆหวะ " พี่ดินเสียอารมณ์ทันที ชั้ลเองก็เช่นกัน เห้ออออ 

 

 

 

 

 

 

                    ป๊อป - ฟาง 

 

 

 

 

 

                    " ฟางง " ป๊อปยิ้มร่า เมื่อเห็นฟางเข้ามาในห้องทำงาน แต่ฟางกลับเมินหน้าใส่ ทำเหมือนไม่เห็นเขา 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปซื้อขนมมาฝากนะ เจ้านี้อร่อยมากเลยหละ " ป๊อปเลื่อนถุงขนมให้ฟาง ก่อนจะดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงตรงหน้าฟาง

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณคะ แต่ฟางทานมาแล้ว "ฟางเมินใส่ เธอเปิดแฟ้มและอ่านเอกสาร โดยไม่สนใจป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " เก็บไว้ทานมื้ออื่นก็ได้โน๊ะ " ป๊อปยังตื้อต่อ

 

 

 

 

                    " ฟางไม่ทานขนมคะ ... ฟางจะทำงานเชิญคุณออกไปข้างนอกด้วยคะ " ฟางเลื่อนขนมคืนให้ป๊อป ก่อนจะจ้องมองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่

 

 

 

 

 

                    " ฟางคะ ป๊อปขอโทษนะ คือป๊อป... " ป๊อปยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

 

                    " ฟางไม่รู้หรอกนะ ว่าป๊อปเข้ามาในชีวิตฟางทำไม แต่ฟางทนไม่ไหวนะ ถ้าป๊อปจะมาล้อเล่นกับความรู้สึกของฟาง ถ้าป๊อปไม่ได้จริงจังอะไร ป๊อปควรจะเดินออกไป ป๊อปรู้ใช่ไหมว่าชีวิตของฟางเจอกับความสูญเสียมามากพอแล้ว อย่าให้ฟางต้องเสียศรัทธาในความรักเลยนะคะ " ฟางน้ำตาเอ่อ เหมือนจะร้องไห้

 

 

 

 

 

                    " ก็เพราะจริงใจไง ถึงได้มาที่นี่ ป๊อปแค่อยากจะอธิบายให้ฟางฟังไง " ป๊อปจับมืฟางมากุมไว้ ฟางจะดึงออก แต่ป๊อปกลับจับมือของเธอแน่นขึ้นไม่ยอมปล่อย

 

 

 

 

 

                    " แค่นั้นฟางก็รู้แล้วหละคะ ว่าฟางไม่ได้สำคัญอะไร " ฟางเบือนหน้าหนีด้วยความน้อยใจ

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปไม่ปฏิเสธว่าป๊อปรักแก้ว ป๊อปไม่ปฏิเสธว่าป๊อปเป็นห่วงแก้ว และป๊อปก็ไม่ปฏิเสธว่าป๊อปหวงแก้ว และป๊อปก็ไม่ปฏิเสธว่าถ้าแก้วตายไปป๊อปจะเสียใจมาก " ป๊อปพูด ฟางอึ้งไป น้ำตาหยดเปาะ 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อป " ฟางเรียกชือเขาเสียงแผ่ว อึ้งไปกับคำพูดของเขา เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจ เธอรู้สึกจุกเหมือนคนหายใจไม่ออก มันคล้ายๆกับคนที่กำลังอกหักหรือผิดหวังในความรัก 

 

 

 

 

 

                    " เพราะแก้วเป็นผู้หญิงอีกคนนอกจากแม่ ที่คอยช่วยป๊อปมาตลอด แก้วอยู่กับป๊อปไม่ว่าป๊อปจะทุกข์หรือสุข แก้วค่อยเตือนสติป๊อปเวลาที่ป๊อปทำผิด  แก้วก็ไม่เคยทิ้งป๊อปเวลาที่ใครหลายๆคนเกลียดป๊อป แก้วคอยดูแลป๊อปเวลาที่ป๊อปไม่สบาย แก้วเหมือนน้องสาวคนนึงของป๊อป มันเหมือนเพื่อนตายที่ป๊อปไม่อยากให้มันตาย ป๊อปเลยรักมันมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ ป๊อปเลยเป็นห่วงมันเวลาที่มันตกอยู่ในอันตราย ป๊อปหวงมันกลัวมันจะมีแฟนแล้วลืมเพื่อนอย่างป๊อป มันเหมือนความรู้สึกของพี่ชายที่มีให้น้องสาว มันรู้สึกเหมือนเพื่อนสนิทที่รักและเป็นห่วงกัน ป๊อปไม่ได้คิดกับมันเหมือนที่ป๊อปคิดกับฟาง เพราะป๊อปคิดกับฟางแบบคนรักไง " เขาจ้องตาเธอจนลึกและพูดความในใจออกมาจนหมด นี่คือเหตุผลที่แท้จริงที่ป๊อปมีต่อแก้ว 

 

 

 

 

 

                    " คะ ฟางเข้าใจ " ฟางนิ่งไป แล้วค่อยๆดึงมือตัวเองออกจากมือของป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " ฟางเข้าใจ ? แสดงว่าฟางหายโกรธป๊อปแล้วใช่มั้ย " ป๊อปยิ้มร่า 

 

 

 

 

                    " ยังคะ " ฟางส่ายหน้าไปมา ป๊อปนี่หน้าจ๋อยทันที

 

 

 

 

 

                    " ทำไมหละ ทำไมยังโกรธกันอยู่ ป๊อปไม่สบายใจเลยนะ เวลาที่ฟางไม่คุยกับป๊อป " ป๊อปพูด

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปอาจจะยังไม่ได้คิดกับฟางแบบนั้นก็ได้ เรา...ลองห่างๆกันดูมั้ยคะ " ฟางยังไม่มั่นใจในตัวป๊อป เธอคิดตลอดว่าหากเธอสำคัญกับป๊อปจริงๆ ป๊อปคงจะไม่ทิ้งเธอไว้แบบนั้นหรอก 

 

 

 

 

 

                    " ฟางง.... ก็ได้ เดี๋ยวป๊อปจะพิสูจน์ให้ฟางเห็น ว่าป๊อปจริงใจกับฟางแค่ไหน " ป๊อปดูท่าทีของฟางก็รู้ทันทีว่าหากเขาเซ้าซีเธอก็ไป ก็ไร้ผล มีทางเดียวที่จะชนะใจเธอ คือ การพิสูจน์เท่านั้น 

 

 

 

 

 

                    " ... " ฟางไม่พูดอะไร 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปกลับก่อนนะ " ป๊อปพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที ฟางเงยหน้ามองตามป๊อปที่เดินออกไปด้วยแววตาที่สับสน 

 

 

 

 

 

                    ในห้องประธานบริษัท 

 

 

 

 

 

                    " นี่แฟ้มเอกสารลูกค้าทั้งหมด แล้วก็นี่เอกสารการประชุมสัปดาห์นี่ แล้วก็นี่ตารางนัดพบลูกค้าสัปดาห์นี่คะ ท่านประธาน " ชั้ลวางเอกสารทุกอย่างไว้บนโต๊ะทำงานของหมอนี้ 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะจีบฟาง " ฮีแกวางปากกาแล้วเงยหน้ามาพูดกับชั้ล

 

 

 

 

                    " เฮ้ย ! ไม่ได้นะ " ให้ตายเถอะ ไอ้ป๊อปก็ยังง้อฟางไม่สำเร็จ ไอ้หมอนี้ดันจะมาจีบฟางแบบเปิดเผยอีก โว้ยย ชั้ลอยากจะบ้าตาย

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลบอกฟางไปแล้วเมื่อเช้านี่ แล้ว...ฟางก็ตอบตกลง "

 

 

 

 

 

                    " เห้ยยยยย ! " อึ้งเลยคะ นี่ฟางโกรธไอ้ป๊อปถึงขนาดจะตัดสัมพันธ์เลยหรอวะ

 

 

 

 

 

                    " เพราะฉะนั้น เธอในฐานะเลขาของชั้ล ช่วยกันไอ้ป๊อปออกห่างจากฟางหน่อยนะ " เห้ยยยยยยย !!! 

 

 

 

 

 

                    " จะบ้าหรอ ชั้ลเป็นเพื่อนไอ้ป๊อป ชั้ลก็ต้องช่วยมันสิ " ชั้ลนี่เครียดเลยคะ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่งั้น ชั้ลจะเอาเรื่องเลวๆของไอ้ป๊อปไปบอกให้ฟางรู้ " 

 

 

 

 

 

                    " เรื่องเลวๆ ? อะไรของนาย ไอ้ป๊อปมันมีเรื่องเลวๆด้วยหรอวะ " นอกจากเจ้าชู เสเพลไปวันๆก็ไม่มีอะไรแล้วนะ แล้วตอนนี้มันก็เลือกเที่ยวหญิงแล้วด้วย มันมีเรื่องอะไรอีกวะ 

 

 

 

 

 

                    " แล้วเธอเองก็รู้เรื่องนี้ดี " มันชี้หน้าชั้ลและจ้องมองชั้ลอย่างจับผิด 

 

 

 

                    เห้ยหรือว่าเรื่องที่ไอ้ป๊อปมันสั่งให้ชั้ลมาช่วยมันจีบฟางวะ 

 

 

 

 

 

                    " มันก็ไม่ได้แย่ขนาดที่เรียกว่าเลวเลยนะ " นั้นสิ ก็แค่ช่วยจีบป่าววะ 

 

 

 

 

                    " ฮะ ?? ไม่ได้เรียกว่าเลวงั้นหรอ ? นี่ถ้ามีคนมาทำกับเธอแบบที่มันทำกับฟาง เธอคงจะไม่คิดอะไรงั้นสิ " มันทำหน้างงใหญ่เลยคะ แต่งงๆปนโกรธอะ คือชั้ลไม่เข้าใจไงก็เรื่องแค่เนี่ย ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ 

 

 

 

 

 

                    " ก็เออดิ จะโกรธทำไม อาจจะแค่เคืองๆนิดหน่อยแล้วก็หาย " เออนั้นสิ คิดไรมาก เค้ามาจีบ มารักเราจริงๆ เค้าก็แค่อยากมีตัวช่วยปล่าววะ

 

 

 

 

 

                    " โอเค ชั้ลเข้าใจแล้ว เธออกไปทำงานต่อได้แล้ว " แล้วมันก็นิ่งไป

 

 

 

 

 

                    " แล้วตกลงนายจะจีบฟางอีกมั้ย " ชั้ลยังค้าใจอยู่หนิ เป็นไปได้ก็อย่ามาขวางทางรักไอ้ป๊อปเลยนะ ขอร้องหละ 

 

 

 

 

                    " ไม่แล้วหละ ... ชั้ลเปลี่ยนใจแล้ว " มันก้มหน้าเขียนเอกสารไปพร้อมๆกับพูดกับชั้ล 

 

 

 

 

 

                    " เออนี่ คือ เมื่อกี้ที่นายเห็นอะ คือเราแค่เล่นกันเฉยๆ ตามประสาเพื่อนพี่น้องหนะ ไม่ได้จะทำอะไรอย่างที่นายคิดนะ " 

 

 

 

 

 

                    ในขณะที่ชั้ลกำลังอธิบาย มันก็ไม่แม้แต่จะเงยมามองหน้าชั้ลเลยจร้าา เออนี่ งั้นชั้ลควรจะออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด 

 

 

 

 

                    หลังจากทีแก้วเดินออกจากห้องไป โทโมะก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาที่เครียดแค้น 

 

 

 

                    เรื่องราวเมื่อคืนที่ผับแห่งหนึ่ง

 

 

                     " ตกลงเรื่องที่ให้ไปสืบว่าไง " ร่างสูงไม่ทันจะหย่อมก้นลงนั่งบนเก้าอี้ ก็เปรยถามเด็กหนุ่มนี้ทันทีที่เขาเห็นหน้า 

 

 

 

 

                    " ไอ้ป็อปมันไปพนันรถเบนซ์คันละห้าล้านกับเฮียเอกอะพี่ ถ้าเกิดมันจีบผู้หญิงคนนั้นสำเร็จแล้วก็ได้บะบะโอ้บะบะ เธอด้วย เฮียเอกจะซื้อรถนั้นให้มันฟรีๆเลย " เด็กหนุ่มเล่า

 

 

 

 

 

                    " นี่ไอ้เฮียเอกอะไรนั้นมันยมเสียเงินขนาดนั้นเลยหรอวะ " โทโมะแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง

 

 

 

 

                    " ธรรมดาของคนรวยอะพี่ แล้วพี่ป๊อปเองก็บ้าจี๋ด้วย ตามประสาผู้ชายชอบความท้าทายอะ นี่เห็นว่าลงทุนจีบแบบจริงๆจังเลยนะ ปกติพี่แกจีบใครไม่เคยเกิน 3 วันก็ได้กินละ มีแต่คนนี่เนี่ยแหละ "

 

 

 

 

 

                    " แล้วคนที่ชื่อแก้ว ไม่ใช่แฟนไอ้ป๊อปหรอ " โทโมะถามต่อ 

 

 

 

                    " ไม่น่าจะใช่นะ แต่ดูพี่แกดครตจะหวงอะ พี่แก้วอะไม่ใช่ว่าไม่มีคนชอบนะพี่ คนชอบอะเยอะมาก แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปจีบ พี่ป๊อปแกห้ามเอาไว้ ใครจีบนะ มีเรื่องทุกรายอะ พวกพี่แกเยอะ  ว่าแต่พี่ถามทำไม  ชอบพี่แก้วหรอ " 

 

 

 

 

                    " ปล่าว .. อะ นี่เงิน ขอบใจนะ วันหลังจะเรียกใช้งานใหม่ "