วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

 

                    วันเสาร์ วันที่ชั้ลควรจะมีเวลาหยุดพักผ่อน ชั้ลควรจะได้พาลูกสาวคนเล็กไปอาบน้ำให้ตัวหอมๆ ชั้ลควรจะได้มีเวลาไปเดินช็อปปิ้ง ไปเลือกซื้อต้นไม้มาประดับห้องของชั้ล ไปเยี่ยมแม่ที่ป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล และไปหาเจ้ากานน้องชายตัวแสบของชั้ล...แต่... ทุกอย่างมันก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อไอ้ป๊อปเพื่อนคนดีของชั้ล โทรมาลุกชั้ลตั้งแต่ตีหก เพื่อ ให้ชั้ลไปช่วยมันเลือกของตกแต่งบ้านให้มันที่ต่างจังหวัด โดยที่มันเองก็มีฟางอยู่แล้วทั้งคน แล้วจะพาชั้ลมาทำไมวะ ??

 

 

 

 

                      " ป๊อปดื่มน้ำด้วย " ร่างระหงที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถข้างๆคนขับกำลังป้อนน้ำให้กับชายอีกคนที่กำลังขับรถอยู่ 

 

 

 

 

                    " ครับคนสวย " แล้วไอ้หนุ่มหน้าหม้อที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับก็เอียงหน้ามาดูดน้ำไปอึกใหญ่ ก่อนจะขับรถต่อ ... คือบางทีก็ไม่เข้าใจ ว่าจะให้ชั้ลมาทำไม ?? มาเพื่อ ?? เพื่อเห็นพวกแกสองคนสวีทกัน ส่วนชั้ลก็นั่งคอตกอยู่ด้านหลังเนี่ยนะ 

 

 

 

 

 

                    " แก้วทานขนมมั้ย " ฟางหันกลับมาสนใจชั้ลที่นั่งเป็นใบ้ตลอดทาง เพราะไม่มีใครพูดด้วย ชั้ลได้แต่ยิ้มแหยๆอย่างเซ็งๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา 

 

 

 

 

 

                    " ไม่พาลูกไปอาบน้ำหรอวะ " ไอ้ป๊อปมองชั้ลผ่านกระจกหลัง ชั้ลกลอกตามองบนแล้วแบะปากใส่มันอย่างหมั่นไส้ 

 

 

 

 

 

                    " ก็ถ้าไม่ลากมานี่ก่อน ก็คงได้ไปอะ " ชั้ลบ่นอุบอุิบใส่มัน ส่วนฟางก้นั่งหัวเราะชอบใจ

 

 

 

 

                    " ฟางบอกให้ป๊อปชวนแก้วมาเองแหละ " ฟางพูดเบาๆเหมือนรู้สึกผิด 

 

 

 

 

                    " ว่าแล้ว... อย่างไอ้ป๊อปนะ ไม่มีวันชวนแก้วมาหรอก " ชั้ลบ่นๆ ก็แหงหละ มันเล่นจีบฟางอยู่แบบนี้ มันก็ต้องหาจังหวะอยู่กันสองต่อสองสิ

 

 

 

 

 

                    " โห้ววว ก็แกเอาแต่อยู่กับแมวอะ ชวนไปไหนก็ไม่ไป " แล้วไอป๊อปก็งอลลล

 

 

 

 

 

                    " เอ้า ก็มันลูกชั้ลนิ แกหนะมันแค่เพื่อน จะไปสำคัญเท่าลูกชั้ลได้ยังไง "ชั้ลนิรีบย้ำสถานะเลย เมื่อเห็นว่าฟางเงียบไป 

 

 

 

 

 

                    " หึ " ไอ้ป๊อปก็งอลตุ๊ปป๋องไม่รู้เรื่องต่อไป 

 

 

 

 

 

                    ร้านไม้สัก 

 

 

 

 

 

                    " ฟางว่าแบบไหนเหมาะกับบ้านป๊อป " แล้วเค้าทั้งคู่ก็เดินมุ้งมิ้งกันไปเลือกไม้ ส่วนชั้ลก็เดินตามหลังอย่างเป็นระเบียบ

 

 

 

 

 

                    " ฟางว่าแบบนี้ก็สวยนะ ดูเข้ากับชุดรับแขกดีนะ " ฟางพูด   ดูไปดูมาทั้งคู่ก็เริ่มจะสนิทกันมากขึ้นนะ สายตาของฟางเวลามองไอ้ป๊อปมันก็ดูแปลกๆไป มันหวานๆเยิ้มๆยังไงบอกไม่ถูก ยิ่งเวลาที่ไอ้ป๊อปมันสนใจชั้ลมากกว่าฟาง คือหมายถึง เวลาที่มันพูดกับชั้ลแบบสนิทๆอะ ฟางก็จะเงียบๆไปเหมือนจะหึง 

 

 

 

 

 

                    " แล้วถ้าเอามาไว้ในบ้านของเรา ฟางจะชอบหรือเปล่า " ไอ้ป๊อปยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ฟางก่อนจะพูดนิ่งๆแล้วส่งสายตาอย่างหวาน ฟาเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้ป๊อป พอหล่อนเห็นแววตาที่หวานเยิ้มก็รีบหลบสายตาเบยหน้าหนีไปทางอื่น 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปพูดอะไรหนะ.. ฟางอายแก้วนะ " ฟางทุบตีแผงอกของไอ้ป๊อปด้วยความเขิลอายก่อนจะเดินหนีหายเข้าไปในร้าน ไอ้ป๊อปหันมายิ้มเจ้าเหล่ให้กับชั้ล เหมือนมันกำลงประกาศชัยชนะ ก่อนจะมุดเข้าไปหาฟางในร้าน 

 

 

 

 

 

 

                    ครื่นนนน ครื่นนน  มือถือในกระเป๋าของชั้ลดังขึ้นมาก่อนที่ชั้ลจะออกไปรอไอ้ป๊อปนอกร้าน .... เอ๊ะ !! ไอ้หมอนั้นมันโทรมาทำไม ??

 

 

 

 

 

                    " ว่าไงคะ ท่านประธาน วันนี้วันหยุด จะโทรมาใช้งานอะไรอีก " 

 

 

 

                    ( ชั้ลไปหาฟางที่คอนโด แต่พนักงานบอกว่าฟางไม่อยู่ ) มันบ่น ...ลืมบอกไป ว่าจนถึงตอนนี้หมอนั้นก็ยังไม่เเคยได้เข้าไปในห้องของฟางเลย 

 

 

 

 

 

                    " แล้วไง " เออ แล้วโทรมาบอกชั้ลทำไม

 

 

 

 

                    ( เค้าบอกว่าฟางไปกับไอ้ป๊อป ) ฟังดูเสียงมันเริ่มขุ่นๆ 

 

 

 

 

 

                    " แล้วไง " เออ นั้นสิ แล้วจะบอกทำไมวะ ทำไมไม่โทรหาฟาง

 

 

 

 

 

                    ( แล้วเธอก็อยู่กับมันด้วย ) เอ้าไอ้นี่ ลามปามมาถึงชีวิตชั้ลแล้ว

 

 

 

 

 

                    " ก็แล้วทำไม " 

 

 

 

 

                    ( ชั้ลต้องการให้เธอช่วยชั้ลจัดเอกสารที่บริษัท )

 

 

 

 

                    " แต่นี่มันวันเสาร์นะ ชั้ลต้องการการพักผ่อน ชั้ลมีธุระต้องทำอีกเยอะ " ชั้ลนี่รีบโวยเลยจ่ะ 

 

 

 

 

                    ( ก็แล้วแต่นะ ชั้ลรอเธออยู่ที่ห้องก็แล้วกัน ถ้าไม่มา ไอ้แมวตัวลายๆของเธอมันอาจจะหายไปจากชีวิตเธอก็ได้ ) สิ้นคำ มันก็ตัดสายทิ้งทันที

 

 

 

 

                    ตื่อดึ่ง เสียงข้อความมันดังขึ้นมาทันทีที่ชั้ลกำลังจะโทรกลับไป .... เห้ยยยนี่มันลิ้นจี่หนิ ไอ้หมอนี่มันอยู่ที่ห้องชั้ลหรอวะ !! ชิบหายแล้วววว .... ชั้ลรีบนั่งแท็กซี่กลับไปคอนโด เพราะเป็นห่วงแมวมาก แต่ก็ไม่วายที่จะส่งข้อความไปบอกไอ้ป๊อปก่อนแล้ว 

 

 

 

 

                              ป๊อป - โทโมะ ป๊อปเลี่ยงตัวออกจากฟางมาโทรหาโทโมะ เมื่อได้รับขอความจากแก้ว

 

 

 

 

 

                    " นี่มึงใช้ให้แก้วกลับไปหามึงใช่มั้ย " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    ( อื้ม มึงอุส่าห์ส่งรูปฟางอยู่กับมึงมาเตือนกู กูก็เลยเรียกเหยือกลับมาทันทีไง ถ้ามึงทำอะไรฟาง กูก็จะ...) โทโมะยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

 

                    " มึงอย่าทำอะไรแก้วนะ " ป๊อปเริ่มเป็นห่วงแก้วขึ้นมาจับใจ

 

 

 

 

                    ( ดูมึงจะเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้เป็นพิเศษนะ ... ทำไม ? มีอะไรดีหรอ กูอยากรู้จัก ) โทโมะยั่วโทสะ แต่เกมส์มันก็ดันจบลงเสียก่อนเมื่อแก้วดันเดินเข้ามาในห้อง และตรงมาหาเค้าแล้วตอนนี้ 

 

 

 

 

 

 

                    " นายไม่ควรมาที่นี่ " ไอ้บ่านั้นมันยืนอยู่ที่ริมระเบียงห้อง คุยโทรศัพท์กับใครสักคนอยู่ พอมันได้ยินเสียงชั้ลมันก็รีบวางทันที มีพิรุทแฮะ ?? 

 

 

 

 

 

                    " มาเร็วกว่าที่คิดนิ " มันยักไหล่ แล้วเดินเข้ามานั่งที่โซฟาอย่างถือวิสาสะมาก 

 

 

 

 

 

                    " ลิ้นจี่อยู่ไหน "ชั้ลกวาดสายตามองหาลิ้นจี่จนทั่วห้อง แต่ก็ไม่เจอ นี่มันฆ่าแมวชั้ลหรือยังเนี่ย 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลกินมันไปแล้วหละ " มันจ้องหน้าชั้ลอย่างคนอำมหิต ให้ตายเถอะ จิตใจมันทำด้วยอะไร 

 

 

 

 

 

                    " เมี๊ยวว เมี๊ยวว " แล้วไอ้เจ้าตัวน้อยก็เดินออกจากห้องนอนมาคลอเคลียที่ขาของชั้ล  ไหนว่ากินไปแล้วไง 

 

 

 

 

                    " มันดูน่ารักกว่าเธอเยอะเลยนะ " มันมองลิ้นจี่ด้วยสายตาที่เอ็นดู ก่อนจะอุ้มลิ้นจี่ไปกอด แล้วมันหันมามองชั้ลด้วยสายตาที่กวนส้นมาก 

 

 

 

 

 

                    " เอามือสกปรกของนายออกไปจากลิ้นจี่เดี๋ยวนี้ " ชั้ลรีบดึงมือมันออก ก่อนจะแย่งลิ้นจี่มาอุ้มเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้ป๊อปมันจีบฟางไปถึงไหนแล้ว " 

 

 

 

                    อึก !! นี่มันถามกันตรงๆแบบนี้เลยหรอวะ 

 

 

 

 

 

                    " ก็... ไม่บอกอะ " ชั้ลพูดจบก็อุ้มลิ้นจี่ไปกินข้าวที่ระเบียง 

 

 

 

 

 

                    " ฟางคงไม่ใจอ่อนกับใครง่ายๆหรอก " มันเดินตามชั้ลออกมา พี่เค้ายืนกอดออกพิงขอบประตูพูดอย่างมั่นใจเลยคะ 

 

 

 

 

 

                    " แต่ชั้ลไม่คิดอย่างนั้นนะ ชั้ลว่านายควรจะหันหลังแล้วเดินออกไปจากเส้นทางนี่เถอะ เดี๋ยวจะมานั่งร้องไห้เอาเปล่าๆ " นี่ชั้ลเตือนด้วยความหวังดีนะ 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าเกมส์ยังไม่จบ ชั้ลไม่มีวันถอยออกมาหรอก " มันเดินตามชั้ลเข้ามาในห้อง

 

 

 

 

 

                    " เอาที่นายสบายใจก็แล้วกันนะ ชั้ลถือว่าชั้ลได้เตือนนายไปแล้วนะ แต่นายไม่ฟังเอง " ชั้ลหย่อนก้มลงนั่งบนโซฟา แต่ไม่วายที่จะเหลือบไปมองสีหน้ามัน ดูมันไม่สะทกสะท้านอะไรเลยวะ แถมยังดูมั่นหน้าตัวเองเอาซะมากๆ 

 

 

 

 

 

                    " แต่เท่าที่ชั้ลรู้มา มันไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนเลยนะ ถ้าชั้ลเอาเรื่องนี่ไปบอกฟาง... " มันหย่อนก้นลงนั่งข้างๆชั้ล ค่อยจะพ้นของเสียของไอ้ปอ๊ปออกมาให้ฟัง

 

 

 

 

 

                    " ไม่ได้นะ ! " ใช่ ถ้าหากมันออกไป ไอ้ป๊อปก็แย่สิวะ 

 

 

 

 

                    " หึหึ " มันแค่นหัวเราะออกมา ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเลย  ทิ้งปริศนาไว้ให้ชั้ลเต็มๆ 

 

 

 

 

 

                    " แต่ไอ้ป๊อปมันจริใจกับฟางนะ "ชั้ลนี่รีบวิ่งตามหลังมันไปเลย 

 

 

 

 

 

                    " เธอก็รู้อยู่แก่ใจดี " มันรวบเอวชั้ลเข้าไปกอด แล้วกระซิบข้างๆหู  

 

 

 

 

                    " หยี๊ " ชั้ลรีบผลักมันออกไปห่างๆ หมอนั้นยิ้มกว้างก่อนจะเดินลงเข้าลิฟต์ไป 

 

 

 

 

 

                    จะเอายังไงต่อดีวะเนี่ยย ไอ้ป๊อปเอ้ยย ประวัติมึงไม่ค่อยดีเลยหวะ ถ้าฟางรู้ฟางจะว่ายังไงนะ 

 

 

 

 

 

                    เอาเถอะ เรื่องไอ้ป๊อป เอาไว้ก่อน ตอนนี้ชั้ลว่างแล้ว ชั้ลควรจะไปหาคนที่ชั้ลรักมากที่สุดก่อน 

 

 

                    ชั้ลรีบนั่งรถมาโรงพยาบาลเพื่อมาหาแม่ แต่พอมาหา แม่ก็ดันไปอยู่ในห้องพักฟื้นสะงั้น  แล้วแม่หายไปไหน 

 

 

 

 

 

                    " พี่หมอ แม่แก้วหายไปไหน " ชั้ลเลยเดินเข้าไปหาพี่หมอในห้อง  พี่หมอเป็นรุ่นพี่ของชั้ลกับไอ้ป๊อปที่มหาวิทยาลัย หล่อ รวย และเก่งมาก แต่ดันไม่มีแฟน ซะงั้น 

 

 

 

 

                    " เอ่อออ  แม่ แม่เราทำคีโมอยู่นะ " พี่หมอหน้าหล่อพุด 

 

 

 

 

                    " อีกนานหรอเปล่าคะ " ชั้ลเริ่มรู้สึกเป็นห่วงแม่ซะแลวสิ 

 

 

 

 

                    " เอ่ออ  นานเลยยย แก้วกลับไปก่อนดีกว่า แล้วค่อยมาพรุ่งนี้นะ " พี่หมอดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ ชั้ลก็ไม่กล้าไปถามอะไรมาก เลยเดินมึนๆออกมานอกห้อง 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้ป๊อป  แกโทรหาพี่หมอดิ พี่หมอบอกแม่ทำคีโม อีกนานกว่าจะออกอะ นี่มันค่ำแล้วนะ ถ้านานก็ดึกดิกว่าจะเสร็จอะ คือ มันไม่น่าจะทำเวลานี้เปล่า " ตัวชั้ลเองก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องพวกนี้เลย แต่มันแปลกๆอยู่นะ 

 

 

 

 

 

                    ( เอออออ มึงก็ว่าไปตามไอ้หมอเหอะ กลับห้องไปก่อนไป ค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ เดี๋ยวกูพาไปเอง )

 

 

 

 

 

                    " เออ ก็ได้ " แล้วชั้ลก็ต้องกลับห้องไป โดยที่ยังไม่เจอหน้าแม่เลยย 

 

 

 

 

 

                    ป๊อป - ฟาง 

 

 

 

 

 

                    " แม่แก้วเป็นอะไรหรอป๊อป " ฟางถามอย่างเป็นห่วง

 

 

 

 

                    " อ่อ แม่มันเป็นมะเร็งหนะ " ป๊อปพูด แต่ดวงตาของเขาดูเหลือกหลากเหมือนปิดบังอะไรอยู่

 

 

 

 

 

                    " เป็นมะเร็งเลยหรอ แล้วมีวิธีรักษาหรือเปล่า แล้วรักษาที่ไหนหรอ " ฟางพูด 

 

 

 

 

 

                    " อ่อ รักษาที่ รพ..หนะ รุ่นพี่ของป๊อปเป็นเจ้าของไข้ ไม่ต้องห่วงนะ พี่หมอมันเจ๋งอยู่แล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วง "

 

 

 

 

                    " ค่อยยังชัวร์ ฟางสงสารแก้วจัง คงจะเครียดหน้าดูเลยหละ "ฟางสงสารแก้ว ป๊อปนิ่งไปไม่ตอบอะไร 

 

 

 

 

 

 

                  อีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาล  ในขณะที่แก้วกำลังจะเดินออกจากโรงพยาบาล ก็มีชายคนหนึ่งที่กำลังแอบมองเธออยู่ 

 

 

 

 

 

                    " มาทำอะไรทีนี่ " เขาพรึมพรำกับตัวเอง ก่อนจะมองตามแก้วไปจนละสายตา