คนแปลกหน้าคนนี้ ( Stranger )

 
 
 
"  พี่คะ ระวัง !!!!  "
 
 
 
เสียงเรียกที่ทำให้ผม ที่กำลังฟังเพลงอย่างเมามันส์หันไปตามเสียงเรียก ยังไม่ทันจะทันเห็นคนเรียกก็รู้สึกได้ถึงเเรงกระชากจากด้านหลังอย่างมหาศาล จนผมเเทบจะหงายหลังวืดด   
 
 
" อุ่ยยยย !! เจ็บจัง ~~ "
 
เเน่นอนนี่ไม่ใช่เสียงผมเเต่เป็นคนที่ช่วยผมไว้จากการถูกจักรยานชนต่างหาก  มองไปก็เห็นผู้หญิงคนนึงนั่งก้นจ่ำเบ้าอยู่บนพื้น  ต่างจากผมที่ยังสามารถยืนได้ เธอคงจะใช้เเรงทั้งหมดที่มีช่วยผม เเต่กลับไม่นึกถึงตัวเองซะงั้น
 
" น้องครับ  เป็นอะไรรึปล่าว " ผมถามเธอด้วยความเป็นห่วงทันที  เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ซะด้วย นั่นยิ่งทำให้ผมกลัวว้าเธอจะเป็นอะไร
 
" ปล่าวค่ะ  แก้วไม่เป็นอะไร "  เธอพูดทั้งๆ ที่ยังไม้ได้มองผม เธอลุกขึ้นยืนปัดฝุ้นที่ตัว จนผมช่วยเธอปัดฝุ่นนั่นเเหละเธอถึงจะยอมมองหน้าผม
 
" นี่พี่บ้า  เดินมองทางซะมั่งสิ  อยากตายรึไง " เธอตำหนิผมเบาๆ
 
" เเค่จักรยานชนไม่ตายหรอกน่า " ผมตอบติดตลกกลับไป เธอคงไม่คิดว่าผมกวนประสาทเธอหรอกนะ 
 
นั่น !!! เธอทำหน้ายู่กลับมา สงสัยจะคิดว่าผมกวนเธอจริงๆ น้ารักเเฮะ
 
" เอาน่า  พี่ขอบคุณละกันที่ช่วย     กินอะไรมั๊ยเดี๋ยวพี่เลี้ยงขอบคณ " ผมชวนเธอไปเลี้ยงขอบคุณ เพราะรู้สึกว่าอยากจะรู้จักยัยตัวเล็กๆ นี่ซะเเล้วสิ
 
" ไม่  เเม่บอกว่าอย่าไปไหนกับคนเเปลกหน้า   แก้วไปละ  พี่ก็เดินดีๆ ละ คราวหน้าอาจจะไม่ใช่เเค่จักรยานก็ได้  คราวนี้ได้ตายจริงๆ เเน่ " 
 
เธอพูดจบก็เดินออกไปเลย  ทิ้งให้ผมอมยิ้มเบาๆ กับคำพูดของยัยตัวเล็ก ' คนเเปลกหน้า '  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ยิ้มอะไรเเก้ว  เเม่เห็นยิ้มมาตั้งเเต่ถึงบ้านละ "
 
" ปล่าวหรอกค่ะ  เเค่วันนี้มีเรื่องดีๆ นิดหน่อย "
 
" อะไรเอ่ย  เล่าให้เเม้ฟังได้มั๊ย ? "
 
" ไม่ค่ะ ความลับ อิอิ "
 
" ตามใจละกัน   แก้วมาช่วยเเม่หน้าร้านหน่อยไม่ได้หรอลูก ตั้งเเต่เปิดร้านมา หนูไม่เคยออกมาขายหน้าร้านเลยนะ อยู่เเต่ในครัว คนมาซื้อเเอเเคร  เขาอยากจะเห็คนทำ หนูก็ไม่ยอมออกมาสักที   ทำตัวลึกลับไปได้ "
 
" ไม่เอาอ่ะเเม่  เเม่ก็รู้เเก้วคุยไม่เก่ง อยู่ในครัวนี่เเหละดีเเล้ว "
 
" น้ามลค่ะ  ลูกค้ามาค่ะ ~~~~~ "  
เสียงพนักงานหน้าร้านอีกคนตะโกนเข้ามาในครัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ่าวโทโมะเองหรอลูก วันนี้เอาเอเเครกี่ถุงละ " แม่ค้าเอ่ยทักทายลูกค้าประจำอย่างอารมณ์ดี
 
" ถุงเดียวครับ วันนี้ไปกินเลี้ยงนิดหน้อยบ้านเพื่อนมาเเล้ว  วันนี้เลยกินเยอะไม่ได้ "  เขาพูดน้ำเสียงเสียดายนิดๆ 
 
" จ้า  กินมาเเล้ว ยังมาซื้อน้าอีก ขอบคุณนะ " 
 
" ฮะๆ ไม่ได้หรอกครับ เคยกินทุกวันวันไหนไม่ได้กินผมนอนไม่หลับ "   ร่างสูงพูดพร้อมกับจ่ายเงิน เเล้วก็เดินกลับบ้านที่อยู่ไม่ไกล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 " อ๊ะนั่นพี่โทโมะนี่นา     พี่เขาไปไหนมานะ กลับช้าจังวันนี้ "
ร่างบางที่มองออกมาจากประตูห้องครัวที่เป็นประตูฟิล์มทึบ มองจากด้านในเห็น เเต่มองจากด้านนอกจะไม่เห็นข้างใน
แม่เธอก็นะ ตื้อจะให้ออกไปอยู่หน้าร้านตลอดๆ  คงเพราะลูกค้าประจำคนนี้ละมั๊ง ที่ทำให้เธอไม่กล้าจะออกไป  อยู่ใกล้ๆ เเบบที่ไม่ใกล้เกินไปคงจะดีกว่า
 
 
 
 
 
 
 
#####  พยายามที่จะมอง พยายามจะอยู่ใกล้เธอ เเต่ไม่ให้ใกล้เกินไป  พยายามจะหยุดคิด เเต่ใจมันไม่หยุดคิด คราวนี้เหมือนมีอะไร ........
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
--------------------
โย่ว 555555  แก้วอาจจะขัดกับรูปปกนี๊ดนึง นะ คริ