คนแปลกหน้าคนนี้ ( Stranger )

10.0

เขียนโดย PS_TKForever

วันที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 12.22 น.

  6 chapter
  41 วิจารณ์
  10.46K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 20.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2) ดาวอุกกาบาต ติดฝน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

" ไอ้ป๊อป ไอ้บ้า  สมุดก็สมุดชั้น  เอาไปลอกเเล้วยังไม่ยอมคืนอีก   นี่ถ้ามาทวงเเล้วบอกว่ายังไม่เสร็จนะ จะกระทืบให้หลายๆที  " 

 

 

 

ร่างบางบ่นกระปอดประเเปดถึงเพื่อนชายตัวดีของเธอ ที่ยืมสมุดการบ้านไปลอกตั้งเเต่อาทิตย์ที่เเล้ว เเละไม่ยอมเอามาคืน  จนเธอต้องลำบากมาทวงคืนเองถึง สนามกีฬาของหมู่บ้านที่ป๊อปปี้ชอบมาสิงอยู่เป็นประจำ

 

 

" คนเยอะจัง   ไอ่หมีมันอยู่ไหนนะ "

 

 

ร่างบางเดินมาถึงสนามกีฬาก็ยืนเก้ๆ  กังๆ  เธออยู่หมู่บ้านนี้มานานเเล้วก็จริง  แต่มาที่สนามกีฬานี้เธอมานับครั้งได้เลย  ขาที่ก้าวช้าๆ สายตาก็มองหาไอ้เพื่อนชายจนไม่ได้ทันระวัง .....

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไอ้เเก้ว หลบ !!!!!!   " 

 

" อุ่ยยย !!!  " ร่างบางที่โดนลูกบาสเข้าเต็มๆ จนล้มก้นจ่ำเบ้า

 

" โอ๊ยยยยยยย  อีกเเล้ว  เจ็บตัวอีกเเล้ว  ใครฟะะะะ !!! " ร่างบางบ่นออกมาน้ำเสียงไม่สบอารมเท่าไหร่

 

" เฮ่ย  น้องพี่ขอโทษจริงๆ  เจ็บมากมั๊ยนั่น "  

 

" เจ็บดิ ถามได้ !! "  ร่างบางตอบไปโดยไม่ได้มอง

 

" มา  เดี๋ยวพี่พาไปนั่ง อ่าวน้องคนนั้นหนิ  "

 

" เอ่อออ      เร็วๆ ดิเจ็บ " ร่างบางเร่งโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" มึงนี่นะ  เดินไม่ดูเลย อยู่ดีไม่ว่าดีเอาตัวมารับลูกบาส ซะงั้น "  ป๊อปปี้เอ็ดเพื่อนตัวเองเบาๆ

 

" มึงไม่ต้องมาพูดเลย  ถ้ามึงคืนสมุดการบ้านกูตั้งเเต่วันนั้น  กูคงไม้ต้องถ่อมาทวงมึงถึงนี่หรอก อุ่ยยย "

 

" นี่อย่าพึ่งทะเลาะกัน  เพื่อนเรายังเจ็บอยู่นะ " 

 

" โทดทีพี่โมะ    ว่าเเต่เป็นไงมั้งล่ะมึง "

 

" เจ็บไหล่ อ่ะ "

 

" มาเดี๋ยวพี่นวดประคบเย็นให้ดีกว่า "

 

" ฝากด้วยนะพี่ ผมไปละ  " ป๊อปปี้พูดจบ เขาก็สิ่งไปเล่นบาสต่อ  โดยปล่อยให้ร่างบางกับโทโมะ อยู่กันลำพังข้างสนาม

 

" เป็นอะไรนะ  พี่เจอเราทีไร เจ็บตัวตลอดเลย " ร่างสูงพูดขณะที่เขาเอาผ้าชุบน้ำเย็นประคบไหล่ให้ร่างบาง

 

" ไม่รู้สิ  ช่วงนี้ดวงหนูอุกาบาตชนมั๊ง "

 

" นี่ว่าพี่ส่าเป็นอุกกาบาตหรอ  "  เขาถามร่างบางกลับ

 

" ปล่าวนะ 5555  แต่ถ้าพี่อยากคิดงั้นก็เชิญ " 

 

" หนอยยย  นี่เเหนะ " ร่างสูงใช้มือที่กดลงบนใหล่จิ้มเเรงๆ หนึ่งที

 

" โอ๊ยยยย พี่เจ็บนะ นี่จะรักษาหรือทำลายเนี่ย  ปล่อยเลย " 

ร่างบางลุกขึ้นเอามือยันผ้าที่ร่างสูงเอามาประคบให้ ก่อนจะเดินไปหากระเป๋าของเพื่อนตัวเอง เเล้วหาสมุดจนเจอ ก่อนจะหมุนตัวเพื่อที่จะเดินไปทางออก ก็ถูกร่างสูงเรียกไว้ซะก่อน

 

" นี่จะกลับเลยรึไง  ไม่ประคบให้ทุเลาก่อนล่ะ "

 

"  ไม่   เเม่บอกว่าอย่าให้คนเเปลกหน้าถูกเนื้อต้องตัว " 

 

พูดจบก็เดินออกไปเลย   

 

 

 

 

 

 

 

' อะไรกัน คนเเปลกหน้าอีกละ     ยัยน่ารักนี่มันน่ารักจริงๆ '

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" อ่ะน้ำ พี่ซื้อให้ "

 

ร่างสูงยื่นน้ำให้ร่างบาง ที่เดินมากับป๊อปปี้ที่สนาม  ที่เธอมาวันนี้ก็เพราะจะม่รอเอาสมุดอีกวิชาที่ป๊อปปี้ยืมไปลอก เเล้วยังไม่ได้ทำ  พอป๊อปปี้ทำเสร็จเธอจะได้เอาไปทำการบ้านของวันนี้ต่อได้เลย  ตอนเเรกเธอก็จะไม่ยอมมาหรอกนะ  เเต่พอรู้ว่าจะม่สนามของหมู่บ้านเท้านั้นเเหละ ยอมเลย  5555555    เพราะรู้ว่าจะต้องเจอโทโมะอีกเเน่ๆ

 

 

" ไม่เป็นไรค่ะ  แม่ไม่ชอบให้รับของจากคนเเปลกหน้า " ร่างบางตอบกลับไป

 

" แม่สอนมาดีจังนะ "  ร่างสูงสวนกลับงอนๆไป

 

" ค่ะ   เเล้วนี่ผ้าของพี่  หนูเอามันมาคืนเเล้ว  ไอ้ป๊อป !!!  ทำเร็วๆ กูรีบ !!!   "  ร่างบางหันไปเร่งเพื่อนตัวเอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เห้ยยยยย  ฝนตกได้ไงเนี่ย "  

 

ร่างบางสถบออกมาเมื่ออยู่ดีๆ ฝนก็เกิดตกลงมาเฉยๆ  ระหว่างที่เดินกลับ จากลงเม็ดเล็กๆ ก็หนังขึ้นเรื่อยๆ จนร่างบางต้องรีบวิ่งเข้าที่รอรถเมล์เพื่อหลบฝน ร่างบางหลบฝนไปสักพักก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตก  เเต่สายตาดันไปสะดุดกับเงาตะคุ้มๆ ที่เหมือนกำลังจะวิ่งตรงมาทางเธอ

 

"  อ่าว  นี่น้องยังไม่ถึงบ้านอีกหรอ ...  "

 

" ถ้าถึงเเล้ว พี่จะเห็นมั๊ยล่ะ " ร่างบางกวนกลับไป

 

" กวนนะเรา " 

 

" 55555   "

 

" อ่อ นี่เเม่ไม่ได้สอนหรอ ว่าไม่ให้คุยกับคนเเปลกหน้าน่ะ " ร่างสูงสวนกลับไป เพราะเห็นร่างบางชอบเล่นมุกนี้กับเขา

 

" อ่อคือ ....  "  ร่างบางอึกอัก ก็จริงนี่นา 

 

" 5555555  เจอกันสองสามครั้งไม่เรียกคนเเปลกหน้าเเล้วมั๊ง " 

 

" เรียกสิ  เรายังไม้รู้จักชื่อกันสักหน่อย  " ร่างบางสวนกลับ

 

" งั้น  .... "  ร่างสูงหันมาเผชิญหน้ากับร่างบาง " เราชื่ออะไรล่ะ  หืม ...  "

 

ร่างบางที่ถูกมองถามเเบบมองหน้าเเบบนี้ ก็เก็บอาการเขินไว้สุดฤทธิ์  พยายามหาทางชิ่ง ไม่ให้เขารู้ว่าตัวเองเขินจนตัวจะเเตกขนาดไหน ประจวบเหมาะกับที่ฝนซาพอดี เธอจึงได้โอกาส

 

" ไม่บอกหรอก  เเบร่ ~~~~  " ร่างบางพูดเเล้วก็วิ่งหนีกลับบ้านไป  ปล่อยให้ร่างสูงยืนอมยิ้มเล็กๆ อยู่ที่ที่รอรถเมล์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

######   ฉันเลยต้องบอกเธอ .. ถึงสิ่งที่ฉันพร่ำเพ้อ ...  ขอให้เธอไว้ใจในคนเเปลกหน้าคนนี้ เขาเเค่เดินเข้ามาเพื้อบอกความรู้สึกดี ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

------------------

15:03

16/07/58

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา