Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง

 
 
 
 
 
 
CHAPTER11: Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง
 
ตอนที่ 11 ผู้ต้องสงสัยรายใหม่
 
 
 
 
 
            “อ้าวลูก สบายดีแล้วเรอะถึงลุกมาแต่เช้า” ผู้เป็นแม่ถามเมื่อเห็นลูกสาว
 
 
 
 
            “คะแม่ค่อยยังชั่วแล้ว ฟางอยากทำบุญให้พี่โมะหน่ะคะ” ฟางพูด
 
 
 
 
            “เอาสิจ้ะ มะลิเตรียมของให้แล้วด้วย” พาณียิ้มอ่อนตอบพลางลูบผมหญิงสาว
 
 
 
 
            “คุณหญิงคะ พระมาแล้วคะ” มะลิแจ้งพาณีว่าพระรออยู่หน้าบ้าน สองแม่ลูกจึงพากันไปทำบุญตักบาตรทันที ฟางบรรจงหยิบของใส่บาตรอย่างตั้งใจพร้อมตั้งจิตอธิฐานขอส่วนบุญกุศลที่เธอทำครั้งนี้ส่งไปถึงชายหนุ่มที่จากไป แม่กับมะลิยืนมองลูกสาวก็ยิ้มโล่งใจเบาๆ
 
 
 
 
            “ฟาง...” โทโมะนั่งอยู่ริมระเบียงห้องรู้สึกถึงสายลมที่ผ่านพ้นร่างเขาเหมือนกับครั้งที่แก้วเคยทำก็นึกถึงแฟนสาวแล้วยิ้มปลื้มปริดีใจที่เธอทำบุญให้
 
 
 
 
            “ดูหม่นหมองไปเยอะนะโยม” หลวงพี่ทักหลังสวดจบ
 
 
 
 
            “พึ่งหายไข้นะคะ” ฟางเงยหน้าตอบ
 
 
 
 
            “ไม่ใช่จิตใจของโยมต่างหาก” หลวงพี่พูด ฟางสะอึกสีหน้าเศร้าลง ผ่านมาได้อาทิตย์กว่าๆแล้วที่โทโมะจากเธอไป ถึงเธอทำใจได้แต่ทุกวันนี้เธอก็ยังรู้สึกผิดกับเขาไม่หายทั้งเรื่องวันที่ทะเลาะกันแล้วก็เรื่องของชายหนุ่มอีกคน
 
 
 
 
            “เอ่อ พอดีลูกสาวดิฉันพึ่งเสียแฟนไปเมื่อไม่นานมานี้คะแกยังทำใจไม่ค่อยได้” พาณีเอยบอกแทน
 
 
 
 
            “อะไรก็แล้วแต่โยมอย่าได้เศร้าหมองอีกเลยคนเราเมื่อถึงเวลาไปก็ต้องไป หากโยมยังเศร้าอยู่อย่างนี้ วิญญาณของเขาจะเป็นทุกข์” หลวงพี่พูด
 
 
 
 
            “คะ หลวงพี่ฟางจะจำไว้” ฟางพยักหน้าเข้าใจที่หลวงพี่พูด
 
 
 
 
            “ฟาง..” พาณีรีบกอดปลอบลูกด้วยความสงสารเห็นใจลูกที่ต้องพานพบอะไรหลายอย่าง
 
 
 
 
            “ฟางไม่เป็นไรคะแม่ไม่ต้องห่วงนะ” ฟางยิ้มคลายกังวลให้มารดา
 
 
 
 
            “คุณหนูคะ! คุณท่านเรียกพบคะ!!” แจ๋ววิ่งเตลิดมาแต่ไกลด้วยท่าทีลุกลนตะโกนบอก
 
 
 
 
            “คุณพ่อ..” ฟางพูด พาณีกับมะลิมองหน้ากันด้วยความสงสัย
 
 
 
 
            “มาแล้วเรอะ” ธนัยพูดเสียงเรียบแล้วมองลูกสาว
 
 
 
 
            “คะ คุณพ่อมีอะไรรึป่าวค่ะถึงเรียกฟางมาพบ?” ฟางพูดก่อนเอยถาม การที่พ่อของเธอเรียกพบต้องมีอะไรสักอย่างแน่
 
 
 
 
            “วันนี้แกต้องเข้าบริษัทกับฉัน” ธนัยว่า
 
 
 
 
            “บริษัท! ร้อยวันพันปีคุณพ่อไม่เคยให้ฟางไปทำไมวันนี้ถึง..” ฟางนิ่วหน้ารีบถาม
 
 
 
 
            “ไม่ต้องสงสัยมาก ฉันจะให้แกไปพบแขกคนสำคัญ แล้วแกก็เลิกจมปลักกับไอ้หนุ่มนั้นเสียทีมันตายไปแล้ว!” ธนัยว่าเสียงแข็งชี้สั่งเด็ดขาด
 
 
 
 
            “อย่าเรียกพี่โมะว่ามันนะคะ!” ฟางเถียง
 
 
 
 
            “ทำไมฉันจะเรียกไม่ได้ หึตายๆไปได้ซะก็ดี นายแบบกิ๊กก๊อกอะไรนั่นมันไม่พอยาไส้แกได้หรอก!!” ธนัยว่ากลับก่อนจะดูถูกโทโมะ ฟางเม้มปากแน่นโกรธที่พ่อของตนดูหมิ่นแฟนหนุ่ม
 
 
 
 
            “ทำไมคุณพ่อพูดอย่างนั้นล่ะคะหรือว่าฟางไม่ยอมคะฟางไม่ไปเด็ดขาด” ฟางพยายามเก็บอารมณ์พูดเสียงนิ่งก่อนทบทวนคำที่พ่อพูดนึกได้ก็รีบปฏิเสธ
 
 
 
 
            “แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน! ฉันให้โอกาสแกเลือกแล้วแต่คนที่แกคบแต่ล่ะคนมันไม่ได้ความ ฉันจะเลือกให้แกเอง แจ๋วพายัยหนูไปเตรียมตัวซะ!” ธนัยสั่งจบก็ออกจากห้องไปทันทีปล่อยให้ฟางยืนสั่น
 
 
 
 
            “คุณหนูไปเถอะคะ” แจ๋วรีบทำตามคำสั่งพาฟางไปเปลี่ยนชุด
 
 
 
 
            “สวัสดีครับคุณธนัย” เสียงเข้มกล่าวสวัสดีเจ้าของบริษัทอย่างเป็นมิตร
 
 
 
 
            “สวัสดีครับคุณพิทักษ์” ธนัยตอบรับพร้อมจับมือทักทายแขกคนสำคัญก่อนจะเชิญให้นั่ง
 
 
 
 
            “ลูกสาวคุณสวยใช่เล่น สมแล้วที่เป็นคุณหนูตระกูลนีระสิงห์” พิทักษ์มองฟางด้วยสายตากรุ้มกริ่มสร้างความรำคาญใจให้หญิงสาวไม่น้อย
 
 
 
 
            “ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย อยากให้ฉันเสียหน้าเรอะ” ธนัยกระซิบว่า ฟางมองผู้เป็นพ่อก็ถอนหายใจแล้วยิ้มไหว้พิทักษ์ตามมารยาท
 
 
 
 
            “ลูกชายคุณพิทักษ์มาหรือยัง ผมกลัวยัยหนูจะอดใจไม่ไหว” ธนัยเอยพลางมองหาคนที่พูดถึง ฟางได้ยินก็เบือนหน้าหนีไปชมวิวข้างนอก เธอรู้ตัวว่ากำลังถูกจับคลุมถุงชนกับคนที่เธอไม่รู้จักแต่ต่อให้เธอไม่ยอมพ่อของเธอก็ต้องบีบบังคับให้ยอมจนได้
 
 
 
 
            “เดียวก็มาแล้วล่ะครับ เขาค่อนข้างงานรัดตัวนะครับ” พิทักษ์พลางเหล่สาวหวานแอบยิ้มเสียดายที่เธอต้องตกไปเป็นของลูกชายตน
 
 
 
 
            “ขอโทษที่มาช้าครับ” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลารีบขอโทษชายแก่ทั้งสองคนเมื่อมาถึง
 
 
 
 
            “มาพอดี! นี่หนูธนันต์ธรญ์ลูกสาวคุณธนัย” พิทักษ์แนะนำฟางให้ลูกชายตนรู้จัก
 
 
 
 
            “พิชชี่” ฟางหันมาสบตากับชายหนุ่มก็ตกใจเมื่อคนคนนั้นคือเพื่อนสนิทเก่าแก่ของเธอเอง
 
 
 
 
            “ฟาง” พิชชี่พูด เขาเองก็ตกใจเหมือนกันที่เจอเพื่อนเก่าสมัยเรียน
 
 
 
 
 
            “ตัวนี้ก็ดีแฮะ สวยเฉียบเท่สุดๆ” แก้วมาเที่ยวห้างในวันว่างของเธอ หญิงสาวเดินส่องกล้องตัวใหม่ด้วยสีหน้าตื่นเต้นสุดๆต่างกับผีตนหนึ่งที่ตามเธอด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายสุดขีด
 
 
 
 
            “เฮ้ย! ออกใหม่ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย โครตเท่อ่ะ” แก้วกวาดตาไปทั่วจนสะดุดเข้ากับกล้องตัวใหม่ก็ตาวาววิ่งไปเกาะกระจกยิ้มเคลิ้มอยากได้มาครองครองไว้สักอัน
 
 
 
 
            “ติ่งต้องจริงยัยบ้า” โทโมะพูด
 
 
 
 
            “ทำไมมีปัญหาอะไรมิทราบห่ะ!? นี่มันความสุขของฉันถ้าเบื่อมากจะไปลอยที่ไหนก็ไปเลยป่ะ” แก้วหันขวับรีบไล่ชายหนุ่ม อันที่จริงถึงเขาจะออกห่างไม่ได้แต่ก็ไม่ได้แปลว่าต้องอยู่กับเธอตลอดเวลา
 
 
 
 
            “เดียวนี้ปากกล้าขึ้นเยอะนะ เดียวเหอะกลับไปเจอดีแน่!” โทโมะพูดแล้วจ้องอย่างเอาเรื่อง
 
 
 
 
            “Sorry ไม่กลัวแล้วย่ะ!” แก้วว่าแล้วยิ้มกวน
 
 
 
 
            “หึ เดียวก็รู้” โทโมะยิ้มแข่งพลางคิดในใจไม่กลัวงั้นเรอะเดียวเหอะกลับไปเจอดีแน่ยัยแสบ
 
 
 
 
            “ฟาง..” ขณะจ้องตาแข่งกับโทโมะแก้วเหลือบไปเห็นฟางกับชายหนุ่มคนหนึ่งเข้าร้านอาหารก็พูดขึ้นอัตโนมัติ โทโมะมองตามที่แก้วพูดก็ชะงักตาม
           
 
 
 
 
            “พิชกลับไทยนานหรือยัง?” ฟางถามเพื่อนหนุ่มที่ไม่ได้เจอกันนาน
 
 
 
 
            “อืม สักพักแล้วแต่ไม่ได้เจอกันนานสวยขึ้นเยอะเลยนะทำเอาฉันจำแทบไม่ได้” พิชชี่พูดแล้วยิ้มหวานพลางสำรวจความเปลี่ยนแปลงสาวตรงหน้า
 
 
 
 
            “นี้ปากหวานกับผู้หญิงทุกคนเลยใช่มะ” ฟางส่ายหน้าพูดอย่างรู้ทัน เธอจำได้ดีว่าพิชชี่เป็นเพลย์บอยตัวยงชอบหลีสาวไปเรื่อยกระทั่งเธอก็ไม่เว้น
 
 
 
 
            “ป่าว เฉพาะกับคนที่พิชชอบ” พิชชี่เท้าคางพูด หญิงสาวทำหน้าเอือมระอายิ้มทำเอาพิชชี่หน้าเสียแกล้งงอนหญิงสาว ฟางจึงรีบง้อขอคืนดีก่อนที่เขาจะงอนเธอไปมากกว่านี้
 
 
 
 
            “ขอบคุณพิชมากนะที่ช่วยไม่งั้นฟางแย่แน่” ฟางพูด เธอดีใจที่ผู้ชายคนนั้นเป็นเขาถ้าเป็นคนอื่นเธอคงไม่รู้จะทำยังไงให้รอดพ้นจากสถานการณ์เมื่อเช้านี้ไปได้ ยังดีที่พิชชี่เล่นหลอกชายแก่ทั้งสองขอให้เขาพาฟางมากินข้าวจะได้ศึกษากันไปก่อน
 
 
 
 
            “เพื่อนกันไม่ต้องคิดมาก ว่าแต่เธอไม่ได้คบกับไอ้ป็อปอยู่เรอะ?” พิชชี่พูดก่อนจะถามถึงป็อปปี้
 
 
 
 
            “.....” ฟางซึมลงหลังฟังพิชชี่พูดจบ
 
 
 
 
            “ฉันตกข่าวใช่มั้ยเนี่ย” พิชชี่ถาม เขาไม่ทราบมาก่อนว่าทั้งสองเลิกกันเพราะตอนนั้นเขาก็ไปต่อเมืองนอกเสียแล้ว
 
 
 
 
            “ฟางเลิกกับเขาแล้ว” ฟางพูด
 
 
 
 
            “ฉันกะแล้วเชียว! เห้อ เอาเหอะฟางไม่ต้องเศร้านะเธอยังมีฉันอยู่ข้างๆเสมอ” พิชชี่พูดพร้อมกุมมือหญิงสาว
 
 
 
 
            “ขอบคุณนะ พิชชี่” ฟางเงยหน้ายิ้มขอบคุณเพื่อนชาย
 
 
 
 
 
            “จับมือกันด้วย โทโมะหมอนั่นใครอ่ะนายรู้จักไหม!?” แก้วแอบดูอยู่ไกลๆพูดขึ้น
 
 
 
 
            “ไม่! แต่ที่รู้ฉันจะไปจัดการมัน” โทโมะฮึดฮัด หึงหวงฟาง กล้าดียังไงมาจับมือแฟนสาวของเขา
 
 
 
 
            “หยุด! ขืนนายทำอย่างนั้นร้านแตกตื่นกันพอดี” แก้วพูดจบก็ตรงเข้าร้านที่ฟางไปอย่างเร็ว โทโมะยืนข่มอารมณ์ก่อนจะรีบตามแก้ว
 
 
 
 
            “สวัสดีค่ะ ลูกค้ามากี่ท่านคะ?” พนักงานสาวกล่าว
 
 
 
 
            “คนเดียวคะ” แก้วยิ้มพูดพลางมองฟางกับพิชชี่
 
 
 
 
            “นั้นเชิญโต๊ะด้านนี้เลยคะ”พนักงานสาวพูดเชิญแก้วไปที่โต๊ะ
 
 
 
 
            “เอ่อ ฉันอยากทราบว่าคนที่นั่งอยู่โต๊ะนู่นนะคะผู้ชายที่นั่งกับผู้หญิงตัวเล็กๆ เขาเป็นใคร?” แก้วรีบถามพนักงานสาวพร้อมชี้ไปทางโต๊ะฟาง
 
 
 
 
            “คุณพิชชี่เจ้าของร้านที่นี้คะ” พนักงานสาวมองตามก็ตอบ
 
 
 
 
            “แล้วอีกคนหนึ่งเนี่ยใช่แฟนเขาหรือป่าวคะ?” แก้วพูด
 
 
 
 
            “น่าจะใช่คะ เห็นว่าเป็นแขกพิเศษของคุณพิชชี่” พนักงานสาวพูดตามที่เธอรู้มา
 
 
 
 
            “พิเศษ” โทโมะยืนมองพิชชี่อย่างไม่ชอบใจ
 
 
 
 
            “อืม..ฉันเป็นนักเขียนคอลัมน์คะถ้าต้องการติดต่อคุณพิชชี่โดยตรงฉันต้องทำยังไงบ้างคะ?” แก้วอ้างตนเป็นนักเขียนรีบสอบถามพนักงานสาว   
 
 
 
 
            “นี้นามบัตรของคุณพิชชี่คะ” พนักงานสาวยื่นนามบัตรให้
 
 
 
 
            “ขอบคุณค่ะ” แก้วรับมาดูก็เห็นสัญลักษณ์ร้านอาหารแห่งนี้เป็นรูปตัวP ตอนเข้ามาเธอไม่ได้สังเกตโลโก้ร้านมัวแต่ส่องฟางกับพิชชี่จนลืม
 
 
 
 
            “P” แก้วพูด
 
 
 
 
 
            “โทโมะนายคิดว่าไง?” แก้วนอนคิดอะไรไปเรื่อยถึงเรื่องแฟนเก่าฟางก่อนจะหันไปถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา
 
 
 
 
            “อะไร ถ้าหมายถึงมันล่ะก็บอกคำเดียวเกลียดเข้าไส้!” โทโมะพูดน้ำเสียงหงุดหงิด
 
 
 
 
            “ไม่ใช่! ฉันหมายถึงพอเป็นไปได้รึป่าวที่คุณพิชชี่จะเป็นแฟนเก่าฟาง” แก้วลุกนั่งขัดสมาธิว่า
 
 
 
 
            “ถ้าใช่ฉันจะไปกระทืบมันซะเดียวเนี่ย” โทโมะว่าแล้วนึกถึงภาพที่ร้านอาหารเขาเห็นฟางกับพิชชี่หัวเราะคิกคักสนุกสนานมันทำให้เขาหัวเสียเอามากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
 
 
 
 
            “ฟังที่ฉันพูดก่อน ตอนนี้เรามีคนที่สงสัยเพิ่มมาอีกคนคือคุณพิชชี่เพราะเขามีอักษรตัว P เหมือนกับจี้เส้นนั้น แถมดูทั้งคู่ดูสนิทเป็นพิเศษซะด้วย...” แก้วพูดแล้วคิดเหมือนชายหนุ่ม เธอนั่งเฝ้าสังเกตทั้งสองจนกระทั่งออกร้านไป ถ้าดูเผินๆเธอยังแอบคิดด้วยซ้ำว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน
 
 
 
 
            “.......” โทโมะนั่งเงียบ ทำให้แก้วถอนหายใจเป็นกังวลเพราะรู้ว่าชายหนุ่มคงทุกข์ใจไม่ใช่น้อยเมื่อเห็นฟางกับผู้ชายคนอื่น  
 
 
 
 
            “ฉันจะหาทางสืบดูว่านายพิชชี่เป็นใคร แต่ถ้าใช่ขึ้นมานายต้องยอมรับนะ” แก้วพูด
 
 
 
 
            “ยอมรับ?” โทโมะพูด
 
 
 
 
            “เพราะถ้าฟางเลือกแล้วนายก็ไม่มีสิทธิที่จะค้านแล้วยังไงล่ะ” แก้วบอก
 
 
 
 
            “เรื่องนั้น..ฉันรู้ดี”
 
 
 
 
 
________________________________________________________
 
 
 
            อัพอีกรอบเพราะเดียวจะหายไปอีกล่ะ พีสมีการบ้านเยอะต้องทำแต่ใจอยากอัพเลยมาอัพให้ตอนหนึ่งก่อน ฟางกับพิชชี่เป็นเพื่อนกันมาก่อน เอ๋ แก้วจะจัดการหาความจริงอย่างไร โทโมะอย่าพึ่งเศร้าไปนะ เม้น ตอบ ด้วย ไม่เม้นไม่อัพนะ (>[]<)/
 
 
 
 
LOVETK PF KF!!!!