ได้แค่รัก...เธอ
เขียนโดย 
fplove
วันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.06 น.
แก้ไขเมื่อ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 00.35 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) รักไม่ได้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ป๊อปปี้ที่หลับสบายๆสะดุ้งตัวขึ้นเพราะเสียงหวานๆข้างๆเขา
"แม่ค่ะ แม่ช่วยฟางด้วย"ฟางละเมอ ในหน้าหวานเต็มไปด้วยนํ้าตา
"ฮื่อๆ ฟางไม่อยากอยู่แล้ว แม่เอาฟางไปอยู่ด้วนนะค่ะ ฮื่อๆ แม่"ฟางยังมะเลอไม่หยุดและยิ่งร้องไห้
หนักมากขึ้น ป๊อปปี้ที่ทนเห็นไม่ได้เลยขยับเข้ามากอดร่างบางไว้
"พี่ป๊อปใจร้าย ฮื่อๆ ใจร้ายที่สุดเลย"
"ฟางพี่ขอโษๆ ฟางไม่เป็นไรนะ พี่ขอโทษ"ป๊อปปี้รู็สึกผิดไม่น้อยที่เอาแต่ทำร้ายเธอ แต่เพราะด้วย
ความมีอคติ เขาจึงไม่สามารถทำดีและรักเธอได้ เขาทำไม่ได้
"ฟางรักพี่ป๊อปนะค่ะ ฟางรักพี่"
"พี่ขอโทดฟาง ฟางอย่ามารักคนอย่างพี่เลยนะ"เขาบอกก่อนที่จะก้มลงจูบหน้าผากของเธอแล้ว
ค่อยๆเลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก เขาจูบเธออย่างอ่อนหวาน เนินนานจูบี่เต็มไปด้วยความห่วงใย ถึงแม้
จะไม่ใช่รักก็ตาม จูบี่ไม่มีอคติใดๆมีเพียงแค่หัวใจที่ส่งเสียงเรียกร้อง เมื่อจูบจนพอใจแล้ว เขา
ถอดถอนจูบออกช้าๆแล้ววางเธอให้นอนตามเดิม เขาเอื้อมมือมาเช็ดนํ้าตาให้เธอ แล้วก้มลงตัว
นอนอีกครั้งทั้งทียังมีร่างบางอยู่ในอ้อมแขน
แสงแดดอ่อนของเช้าวันใหม่ส่องผ่านผ้าม่านเนื้อบาง ฟางลืมตาขึ้นอย่างช้าเพื่อปรับให้เข้ากลับ
แสงแดด ฟางขยับตัวจะลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้เหมือนมีอะไรทับเธออยู่ เธอหันไปมองถึงกลับตะลึง นี่
เขา
กอดเธอหรอเนี้ย เธอจ้องมองใบหน้าหล่อของเขา ฝ่ามือเรียวบบางลูบไล้ไไปทั่วใบหน้าของชาย
หนุ่ม ก่อนที่จะมาหยุดที่ริมฝีปาก
"ปากนี้ใช่มั้ย ที่ค่อยจาร้ายๆแล้วใช้จูบกับใครต่อใคร"แล้วก็ลากมาที่เปลือกตา
"แล้วก็ตานี่ใช้มั้ย ที่ค่อยมองสาวๆและจ้องจำผิดฟางตลอดเวลา พี่จะรู้บางหรือป่าวค่ะว่าฟางรักพี่
มากแค่ไหน รักจนยอมเจ็บยอมทรมานเพื่อแค่ได้รักและอยู่กับพี่ทั้งที่พี่ไม่ต้องการ รักนะค่ะเจ้าชาย
ของฟาง"ฟางค่อยๆก้มลงไปจูบป๊อปปี้ ก่อนที่จะเดินไปจากห้องนอน
ป๊อปปี้ค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้ว่าฟางได้เดินออกไปแล้ว เขาตื่นนานแล้ว นานพอที่จะได้ยินทุกอย่างที่
เธอพูด มือแกร่งยกขึ้นมาจับที่ริมฝีปากตัวเอง
"รู้สิ ทำไมพี่จะไม่รู้ แต่เธอจะทนทำไมกันฟาง พี่ พี่รักเธอไม่ได้จริงๆ"เขาจะรักเธอไม่ได้ เขาต้อง
ทำทุกยอ่างให้เธอไปจากชีวิตเขาให้ได้ ต้องทำห้ได้
ฟางกำลังจัดโต๊ะเตรียมอาหารเช้าไว้ให้สามีเธอด้วยใบหน้าที่สดใส ยิ่งนึกถึงตอนที่ตื่นนอนเขา
กอดเธอ แค่นี้ก็ดีใจแล้วแค่นี้จริงๆ
"คุณมาทานอาหารสิค่ะ ฉันเตรียมไว้ให้"
"คุณทานเถอะ ผมไม่หิว รีบ"เขาพูดแค่นั้นก็เดินออกจากบ้านไป ฟางจากที่ยิ้มอย่างสดใสตอนนี้
กลับกลายเป็นว่ารอยยิ้มนั้นได้หายไปทันที
"เฮ้อ อีกแล้วสินะ คงได้แค่นั้นจริงๆ"เธอพูดก่อนจะนั่งทานอาหารทั้งนํ้าตาเหมือนอย่างเช่นทุกวัน
หายไปนาน ลืมกันหรือยังงงง55555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
