ได้แค่รัก...เธอ

          
 
 
 
 
          ร่างบางเดินเล่นไปเรื่อยโดยไม่รู้จุดหมายในในคิดถึงอนาคต อนาคตที่
เธอวาดฝันไว้เหมือนกันที่มันจะมีวันนั้นจริงๆ หรือมันอาจจะไม่มีเลยก็ได้เพราะ
ในตอนนี้สิ่งที่เธอกำลังเจออยู่มันชั่งห่างไกลจากความฝันเธอนัก เธอไม่รู้จะทำ
ไงแล้วหลายครั้งนักที่เธอพยายามทำให้เขารักเธอเหมือนที่เธอรักเขาบาง แค่ก็
ไม่มีวี่แววเลย ร่างบางเดินคิดไปเรื่อยๆจนไม่หยุดที่ๆแห่งหนึ่งมันเป็นสวน
ดอกไม้ที่ดูสงบและร่มรื่นมาก เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
 
ตาคู่สวยมองไปยังสวนดอกไม้ที่สวยงามมันดูสงบและโรแมนติกมากถ้าได้มา
กับคนรักคงจะมีความสุขมากแน่ๆ ฟางสูดอากาศเอาไปลึกๆอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้
ว่าเธอกำลังคิดถึงเขาคนนั้นอยู่
"ถ้าชิวิตเราสงบและมีความสุขเหมือนที่แห่งนี้ก็คงจะดีสินะ"เธอพูดพลางรับ
อากาศบริสุทธิ์อย่างเต็มทีโดยไม่รู้ตัวว่ามีใครคนหนึ่งเดินเข้ามา
"อากาศสดชื่นมากไหมครับ"ชายหนุ่มมองเธออยู่นานก่อนจะตัดสินใจถามเธอ
ไป ทำเอาหญิงสาวตกใจเล็กน้อยก่อนจะตอบเขา
"สดชื่นมากค่ะ คุณมาเดินเล่นเหมือนกันหรือค่ะ"
"ป่าวหรอกครับผมแค่มาดูความเรียบร้อยแต่ไม่คิดว่าจะมีคนมาชมสวนเลยไม่ได้
ต้อนรับ"
"ต้อนรับ?"หญิงสาวทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง
"ครับผมเป็นเจ้าของที่นี้ชื่อโทโมะครับ แล้วคุณ..."
"ฟางค่ะ ขอโทดจริงๆนะคะคือฉันไม่รู้ว่าที่นี้มีเจ้าของด้วยและก็เข้ามาโดย
พลการ"
"ไม่เป็นไรครับ แต่ผมก็แปลกใจนิดๆนะครับไม่คิดว่าคนสวยๆอย่างคุณจะชอบ
มาชมสวนแบบนี้ด้วย"
"ทำไมล้ะค่ะ สงบดีออก"
"งั้นถ้าคุณฟางชอบก็มาบ่อยๆนะครับ ผมยินดีต้อนรับ"ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาว
น่าแปลกที่เขาเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
"ขอบคุณค่ะคุณโทโมะ"เธอยิ้มตอบเขา
"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นเรียกผมว่าพี่ดีกว่าจะครับ เรียกคุณโทโมะมันดูดีเกินไป"ชายหนุ่มพูดปนขำ
"มีแบบนี้ด้วยหรือค่ะ งั้นพี่โทโมะก็ต้องเรียกว่าฟางเฉยๆนะค่ะ ไม่ต้องคุณหรอก
มันดู...หรูเกินไป"หญิงสาวพูดล้อก่อนที่จะยิ้มและหัวเราะออกมา การที่เธอมา
ที่นี้ก็ดีเหมือนกันนะทำให้รู้สึกสงบมีความสุขมากขึ้นและก็ได้รู้จักกับพี่คนใหม่
ด้วยถึงจะรู้จักกันได้ไม่ถึงชั่วโมงแต่เธอก็รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูกเหมือนได้
คุยกับพี่ชายยังไงยังงั้น
 
 
 
 
สายตามองไปยังประตูบ้านอยู่นาน รอคนี่รอคอยไม่มาปรากฏตัวสักที ปกติเธอ
ไม่เคยไม่ไปไม่บอกและก้ไม่กลับคํ่าขนาดนี้ สงสัยไม่อ่อยผู้ชายอยู่นะสิเผลอ
เป็นไม่ได้ทำตัวไร้เดียงสา บริสุทธิ์แต่จริงๆคงเน่าไปหมดแล้วมั้งก้แค่ผู้หญิงเห็น
แก่เงิน
"กลับมาเธอเจอดีแน่ธนันต์ธรณ์"
 
 
พักสักประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างเล็กที่เขารออยู่
"ไปไหนมา"เสียงทุ้มทรงอำนาจพูดขึ้นมากทำเอาหญิงสาวดุ้ง
"ไปเดินเล่นมาค่ะ คุณมีอะไรหรือป่าวค่ะ"เธอพูดแต่ไม่มองหน้าเขา ยิ่งทำให้
เขาโมโหขึ้นมาอีก
"เวลาพูดกับฉันก็ต้องมองหน้าฉัน แล้วที่บอกไปเดินเล่นเธอไปเดินที่เชียงใหม่
หรือไงถึงได้กลับมาคํ่าขนาดนี้นะห้ะ "ชายหนุ่มพูดพลางผลักไหล่เธอแรงจน
หญิงสาวเกือบล้ม
นํ้าตาที่หยุดไปหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้กลับมาไหลอีกครั้ง"ขอโทษค่ะ ที่หลัง
ฉันจะไม่กลับมาคํ่าแบบนี้อีกแล้ว"
เขามองเธอด้วยสายตารังเกียจ จะมาเสแสร้งเล่นละครอะไรอีกล้ะเขาไม่มีวัน
เชื่อง่ายๆหรอก ฮึ"ก็ดี แล้วทำให้ได้ด้วยนะเพราะถ้าเธอกลับบ้านคํ่าแล้วโดนฉุด
ไปฉันขี้เกียจมาเสียเวลาตามหาเธอ"ชายหนุ่มมองหญิงสาวพักนึงก่อนจะเดิน
ไปขึ้นห้องไม่แม้แต่จะหันกลับมาดูเธอเลย หญิงสาวมองสามีที่เดินขึ้นไปข้าง
บนเขาไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาเลย เธอไม่มีค่าสำหรับเขา เขาเห็นเธอเป็นผู้
หญิงไร้ค่าไม่มีวันเปลี่ยน เมื่อไหร่กันเมื่อไหร่เขาจะเห็นค่าในความรักของเธอ
บ้าง หรือว่าเธอคงได้แค่รักเขาแบบนี้ตลอดไปอย่างงั้นหรือ
 
 
 
 
 
 
สงสารฟาง ป๊อปปี้ใจร้าย