ได้แค่รัก...เธอ

          ร่างบางเดินเล่นไปเรื่อยโดยไม่รู้จุดหมายในในคิดถึงอนาคต อนาคตที่

เธอวาดฝันไว้เหมือนกันที่มันจะมีวันนั้นจริงๆ หรือมันอาจจะไม่มีเลยก็ได้เพราะ

ในตอนนี้สิ่งที่เธอกำลังเจออยู่มันชั่งห่างไกลจากความฝันเธอนัก เธอไม่รู้จะทำ

ไงแล้วหลายครั้งนักที่เธอพยายามทำให้เขารักเธอเหมือนที่เธอรักเขาบาง แค่ก็

ไม่มีวี่แววเลย ร่างบางเดินคิดไปเรื่อยๆจนไม่หยุดที่ๆแห่งหนึ่งมันเป็นสวน

ดอกไม้ที่ดูสงบและร่มรื่นมาก เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

ตาคู่สวยมองไปยังสวนดอกไม้ที่สวยงามมันดูสงบและโรแมนติกมากถ้าได้มา

กับคนรักคงจะมีความสุขมากแน่ๆ ฟางสูดอากาศเอาไปลึกๆอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้

ว่าเธอกำลังคิดถึงเขาคนนั้นอยู่

"ถ้าชิวิตเราสงบและมีความสุขเหมือนที่แห่งนี้ก็คงจะดีสินะ"เธอพูดพลางรับ

อากาศบริสุทธิ์อย่างเต็มทีโดยไม่รู้ตัวว่ามีใครคนหนึ่งเดินเข้ามา

"อากาศสดชื่นมากไหมครับ"ชายหนุ่มมองเธออยู่นานก่อนจะตัดสินใจถามเธอ

ไป ทำเอาหญิงสาวตกใจเล็กน้อยก่อนจะตอบเขา

"สดชื่นมากค่ะ คุณมาเดินเล่นเหมือนกันหรือค่ะ"

"ป่าวหรอกครับผมแค่มาดูความเรียบร้อยแต่ไม่คิดว่าจะมีคนมาชมสวนเลยไม่ได้

ต้อนรับ"

"ต้อนรับ?"หญิงสาวทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง

"ครับผมเป็นเจ้าของที่นี้ชื่อโทโมะครับ แล้วคุณ..."

"ฟางค่ะ ขอโทดจริงๆนะคะคือฉันไม่รู้ว่าที่นี้มีเจ้าของด้วยและก็เข้ามาโดย

พลการ"

"ไม่เป็นไรครับ แต่ผมก็แปลกใจนิดๆนะครับไม่คิดว่าคนสวยๆอย่างคุณจะชอบ

มาชมสวนแบบนี้ด้วย"

"ทำไมล้ะค่ะ สงบดีออก"

"งั้นถ้าคุณฟางชอบก็มาบ่อยๆนะครับ ผมยินดีต้อนรับ"ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาว

น่าแปลกที่เขาเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก

"ขอบคุณค่ะคุณโทโมะ"เธอยิ้มตอบเขา

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นเรียกผมว่าพี่ดีกว่าจะครับ เรียกคุณโทโมะมันดูดีเกินไป"ชายหนุ่มพูดปนขำ

"มีแบบนี้ด้วยหรือค่ะ งั้นพี่โทโมะก็ต้องเรียกว่าฟางเฉยๆนะค่ะ ไม่ต้องคุณหรอก

มันดู...หรูเกินไป"หญิงสาวพูดล้อก่อนที่จะยิ้มและหัวเราะออกมา การที่เธอมา

ที่นี้ก็ดีเหมือนกันนะทำให้รู้สึกสงบมีความสุขมากขึ้นและก็ได้รู้จักกับพี่คนใหม่

ด้วยถึงจะรู้จักกันได้ไม่ถึงชั่วโมงแต่เธอก็รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูกเหมือนได้

คุยกับพี่ชายยังไงยังงั้น

สายตามองไปยังประตูบ้านอยู่นาน รอคนี่รอคอยไม่มาปรากฏตัวสักที ปกติเธอ

ไม่เคยไม่ไปไม่บอกและก้ไม่กลับคํ่าขนาดนี้ สงสัยไม่อ่อยผู้ชายอยู่นะสิเผลอ

เป็นไม่ได้ทำตัวไร้เดียงสา บริสุทธิ์แต่จริงๆคงเน่าไปหมดแล้วมั้งก้แค่ผู้หญิงเห็น

แก่เงิน

"กลับมาเธอเจอดีแน่ธนันต์ธรณ์"

พักสักประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างเล็กที่เขารออยู่

"ไปไหนมา"เสียงทุ้มทรงอำนาจพูดขึ้นมากทำเอาหญิงสาวดุ้ง

"ไปเดินเล่นมาค่ะ คุณมีอะไรหรือป่าวค่ะ"เธอพูดแต่ไม่มองหน้าเขา ยิ่งทำให้

เขาโมโหขึ้นมาอีก

"เวลาพูดกับฉันก็ต้องมองหน้าฉัน แล้วที่บอกไปเดินเล่นเธอไปเดินที่เชียงใหม่

หรือไงถึงได้กลับมาคํ่าขนาดนี้นะห้ะ "ชายหนุ่มพูดพลางผลักไหล่เธอแรงจน

หญิงสาวเกือบล้ม

นํ้าตาที่หยุดไปหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้กลับมาไหลอีกครั้ง"ขอโทษค่ะ ที่หลัง

ฉันจะไม่กลับมาคํ่าแบบนี้อีกแล้ว"

เขามองเธอด้วยสายตารังเกียจ จะมาเสแสร้งเล่นละครอะไรอีกล้ะเขาไม่มีวัน

เชื่อง่ายๆหรอก ฮึ"ก็ดี แล้วทำให้ได้ด้วยนะเพราะถ้าเธอกลับบ้านคํ่าแล้วโดนฉุด

ไปฉันขี้เกียจมาเสียเวลาตามหาเธอ"ชายหนุ่มมองหญิงสาวพักนึงก่อนจะเดิน

ไปขึ้นห้องไม่แม้แต่จะหันกลับมาดูเธอเลย หญิงสาวมองสามีที่เดินขึ้นไปข้าง

บนเขาไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาเลย เธอไม่มีค่าสำหรับเขา เขาเห็นเธอเป็นผู้

หญิงไร้ค่าไม่มีวันเปลี่ยน เมื่อไหร่กันเมื่อไหร่เขาจะเห็นค่าในความรักของเธอ

บ้าง หรือว่าเธอคงได้แค่รักเขาแบบนี้ตลอดไปอย่างงั้นหรือ

สงสารฟาง ป๊อปปี้ใจร้าย