สักวันหนึ่ง...Someday

    "ทำไมล่ะเห็นหน้าฉันแล้วกินข้าวไม่ลงแล้วหรอ"เสียงยานคางปนความกวนนิดๆไม่ต้องเดาฉันไหมว่าใคร นายหน้าหมีเองจ้าาา TOT.....ตอนนี้ฉันนั่งกินเบนโตะที่ห้องแหละไม่อยากเดินลงไปข้างล่าง.....แต่ตอนนี้ฉันอยากลงไปกินข้างล่างใต้ต้นไม้จังเลย
 
 
    "ใช่ ฉันเห็นหน้านายแล้วสะอิดสะเอียนกินไม่ลงเลยแหละ อีกนิดจะอ้วกแล้วด้วย"ฉันจะให้นายนั่นรู้ไม่ได้ว่าฉันยอมแพ้นายนั่น...
 
 
 
     "หรออออ เห้อออ"นายนั่นนั่งเท้าคางแล้ว ถอนหายใจทำให้ฉันระแวงทันที--
 
 
 
.    "ทำไมย่ะ ถอนหายใจทำไม"ฉันแว้ดใส่เค้าทันที ตานั่นยิ้มน้อยๆ ฉันจึงไม่อยากพูดต่อจึงรีบกวาดไข่หวานกินแล้วเดินไปหาน้องๆทันที
      .........ให้ตายเถอะจอจ์ชช ╯﹏╰
 
 
 
     คาบ ภาษาญี่ปุ่นปัจจุบัน
 
 
 
    "เธอเขียนผิดนะ"เอาอีกแล้วเสียงเจ้ากรรมนายเวรมาอีกแล้วจ้าาา
 
 
 
    "เขียนยังไงย่ะ"ฉันหันไปแล้วกัดฟันพูดเซ็นเซย์คาบนี้ดุจะตายชักบางทีดุซะจนคิดว่าฉันไปพรากผู้เยาว์เธอแล้วทารุณอย่างโหดเหียมจนเป็นคนเก็บกด
 
 
 
.              จึ้กๆ
 
 
 
    "เหม่อทำไม"ใช่ตานั่นเอาดินสอมาทิ่มฉันแต่ด้านที่จิ้มไม่ใช่ด้านยางลบอ่ะดิ.....มันคือด้านปลายแหลมนั่นเอง เจ็บนะว็อยยย
 
 
 
.     "เปล่าย่ะ"ฉันจิกกัดทางสายตาแล้วกัดปากพูด
 
 
 
.    "หรอออ เห้อออ เธอนี้นะช่างมันเถอะ"นายนั่นเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไว้ ฉันต้องกลั้นอารมณ์ไม่ให้เอาโต๊ะทุ่มกระบาลหมอนี่.
 
 
    
    "เอาล่ะ เลิกเรียนแล้วกลับบ้านดีๆล่ะ"ฮิราชิ ฮานะเซ็นเซย์ บอกเลิกเรียนฉันเลยเก็บกระเป๋าแล้วจะกลับ ฉันกลับคนเดียวอ่ะเพราะยัยเฟย์ชอบทิ้งฉัน เฮ้ออ 
 
 
 
.    "ยัยจิบิ"เสียงนี้อีกแล้วใช่เลยยย จะตามจองล้างจองผลาญไปถึงไหนน พูดดด
 
 
 
.    "มีอะไร"ฉันถามบ้าง
 
 
 
.    "ป่าว แค่อยากเดินมาทางนี้แล้วบงัเอิญเห็นยัยเตี้ยแค่นั้นเอง"หรอย่ะ-_-++
 
 
 
     "นี่นาย นะปะ"ฉันจะหันแว้ดใส่เค้าเพราะเค้าเค้ามาหาว่าฉันเตี้ย แต่ก็ต้องกระตุกเพราะหมอนั่นจับไหล่ให้ฉันหยุด
 
 
 
.    "ระวังสิ นี่ๆเดินไม่ระวังเลยมาๆฉันพาข้ามก็ได้"ฉันไม่มีข่อโต้เถียงเพราะกไลังบังคับหัวใจให้หยุดเต้นเพราะผ่ามือของตาหมีนั่นน่ะกุมมือฉันแล้วพาข้ามถนน 
         ....หัวใจจ๋าหยุดเถอะ หยุดคนที่คอยด่าว่าเราเตี้ยได้แล้วนะ....
 
 
 
 
 
มาแล้วจ้าาา วันหลังทวงได้นะเค้าลืมจะสอบด้วยแหะๆ